Fréttatíminn - 10.05.2013, Blaðsíða 26

E
N
N
E
M
M
/
S
ÍA
/
N
M
5
6
7
3
6
Símavist
Sterkara samband
fyrir fyrirtæki
KEX klikkar ekki
Pétur Marteins og Gunnar kokkur á KEX taka á móti þúsundum erlendra og innlendra ferðalanga í
hverjum mánuði. Sumir ferðast yfir hálfan hnöttinn og vantar afslappaða gistingu meðan aðrir koma
gangandi í mat, drykk eða á tónleika. Það eru alltaf hundrað hlutir í gangi á KEX og þess vegna þurfa
kerfin að vera traust og örugg.
IP símkerfið í öruggum höndum
Með Símavist geta fyrirtæki leigt IP símkerfi og látið Símann sjá um uppfærslur, rekstur og
viðhald á því fyrir fast verð á hvern starfsmann. Vertu með fyrirtækið þitt í öruggri skýþjónustu
hjá Símanum og losnaðu þannig við óvænt útgjöld og áhyggjur af rekstri símkerfisins.
Hringdu í síma 800 4000 og sérfræðingar Símans aðstoða þig við að finna hagkvæmustu lausnina.
Fyrirtæki
Með Símavist er fyrirtækið
í sterkara sambandi
Nánar á siminn.is
meðal annars voru keyptir í fjar-
lægum löndum. Á einn eldhússkáp-
anna hafa verið krotuð persónuleg
hvatningarorð til að takast á við
hvern dag, einn í einu.
Missti frá sér elsta soninn
Elísabet á þrjá syni, þrjár tengda-
dætur og sjö ömmustelpur. Hún
er afar stolt af þessu ríkidæmi og
hlakkar til þess að vera viðstödd
brúðkaup eins sonarins í Aðalvík
í júlí. Synirnir ólust ekki allir upp
hjá henni: „Ég missti frá mér elsta
son minn vegna neyslu minnar og
föður hans. Á þeim tíma varð ég
rosalega reið út í fjölskyldu mína,
félagsmálayfirvöld og þjóðfélagið.
Sem alkóhólisti var ég svo frosin
því það tók mig átta ár að tengjast
sársaukanum við að missa frá mér
barn. Ég missti af uppeldi hans.“
Hún segist ekki hafa náð sínum
botni við það. „Ég ákvað að fara
í meðferð fyrir tuttugu árum. Þá
var ég búin að vera edrú í þrjú ár
og virk í samtökum fyrir aðstand-
endur alkóhólista. Mér fannst ég of
merkileg fyrir samtök alkóhólista
og var alltaf með tiltækar skýr-
ingar á minni hegðun. Ég byrjaði
að drekka í kjölfar skilnaðar og fór
á karlafar og vissi ekki hvernig ég
átti að nálgast karlmenn á annan
hátt en að drekka. Ég varð smám
saman stjórnlaus af drykkju og
síðasta skiptið kom ég heim um
morguninn.“ Hún segir að þá hefði
fyrrverandi maðurinn hennar,
faðir yngri sonanna, hringt til að
koma með þá til hennar en hún
hefði ekki getað tekið á móti þeim
vegna þess að hún var svo drukk-
in. „Þetta varð áfall fyrir mig því
ég þóttist viss um að hann myndi
fara fram á forræði yfir drengj-
unum. Ég varð sorgmædd og grét
mikið. Ég vildi ekki missa frá mér
fleiri börn vegna neyslu minnar.
Þá fann ég loks sársaukann sem
fylgdi því að drekka frá mér sálina
og eiga enga drauma.“ Elísabet
segir sársaukann hafa verið svo
mikinn að hún hafi íhugað að
svipta sig lífi. Áður hafði hún verið
á þeirri skoðun að fólk sem hugs-
aði þannig væri bara aumingjar og
ekki nógu sterkir einstaklingar.
Hún segist hafa farið á fund fyrir
alkóhólista með hjálp fjölskyldu-
vinar og fundist allir þar vera
asnar og fávitar. „Nokkrum dögum
síðar fór ég loks í meðferð og fann
þar hvernig hvert lagið af öðru
skrældist utan af mér eins og lauk
og þar innst var lítið barn sem átti
svo margt óuppgert.“
Botninn var löngu kominn
Í æsku var Elísabetu kennt að gef-
ast aldrei upp, en hún segir að upp-
gjöfin sé einmitt kjarninn í því að
verða edrú. Gefast upp fyrir sjálfri
sér og sínum hugmyndum og taka
inn aðrar hugmyndir og ráð og
hjálp frá öðrum: „Þegar ég var í
neyslu gerði ég alls konar gloríur,
hélt framhjá, týndist, drakk mig
dauðadrukkna og enginn vissi
hvar ég var. Minn botn hefði átt að
vera löngu kominn.“ Hún segist
hafa fengið bréf frá vinum sínum
og fjölskyldunni sem höfðu miklar
áhyggjur af henni. Hún hefði bara
ekki hlustað á það. „Brynja og
varnir sjúkdómsins alkóhólisma
eru svo sterkar. Ég taldi bara að
þau væru að ofsækja mig, væru á
móti mér, eða reyna að breyta mér
og stjórna mér.“ Í samskiptum við
veika alkóhólista segist hún hafa
gert sér grein fyrir að viljinn að
gefast upp verði að vera til staðar
til að hægt sé að hjálpa. „Ég veit
alveg í dag að ég get ekki labbað
upp að drukkinni manneskju og
sagt: Á ég ekki að hringja fyrir þig
inn á Vog? Eigum við ekki að koma
þangað núna?“
Elísabet segir mikilvægt að átta
sig á því að botninn liggur mis-
djúpt hjá fólki. „Ég frétti af því að
ein kona, svona líka frábær hús-
móðir, fann sinn botn þegar hún
pantaði pítsu fyrir börnin. Svo
er kannski botninn hjá einhverri
annarri að selja sig. Þetta er svo
rosalega einstaklingsbundið.“
Þegar sonur hennar var í unglinga-
meðferð var talað um að hækka
botninn af því að unglingum finn-
ist allt í lagi að drekka af því að
þeir séu ekki búnir að missa húsið
eða makann. Hún tekur fram að
ef einhverjum finnst hann vera
á botninum þá vilji hún segja við
viðkomandi: „Biddu um hjálp og
leyfðu öðrum að hjálpa þér. Leyfðu
einhverju að hafa áhrif á þig;
einhverju góðu og nýju. Leyfðu
þessu bara að gerast. Þú missir
ekki hausinn og það gerist ekkert
hræðilegt.“
Tilfinningin fyrir deginum
Elísabet segir mikið kraftaverk
liggja að baki hugsuninni um einn
dag í einu. Þegar hún staglaðist á
fundum fyrir alkóhólista á því að
hún hefði vaknað klukkan átta,
burstað tennurnar, fengið sér kaffi
og kíkt í blöðin hélt hún að öllum
hlyti að þykja það hræðilega leiðin-
legt. En sú hafi ekki verið raunin:
„Ég er ekki þarna fyrir aðra. Það
sem gerðist var að ég talaði um
einn dag í einu og fékk þá tilfinn-
ingu fyrir deginum. Og þvílík gjöf
sem það var! Bara heill dagur, með
morgni og kvöldi.“
Hún segir að með því að verða
edrú hverfi vandamálin ekki og
verkefni hætti ekki að koma. Lífið
hætti ekkert. „Ég fæ áhyggjur af
börnunum, þarf að hjálpa vinum
mínum, lendi í ástarsorg, tekju-
missi og verð fyrir vonbrigðum.
Stóri munurinn er bara sá að ég er
edrú að takast á við þetta allt.“
Í október 2012 átti Elísabet tutt-
ugu ára edrúafmæli en segist hafa
fengið sína svæsnustu vínlöngun
skömmu síðar. Það hafi varað í
eitt kvöld. Hún hafði átt í erfið-
leikum í nokkra mánuði vegna
skilnaðar og því hugsað með sér
að það væri kjörið að byrja a að
drekka á ný. Það myndi leysa öll
hennar vandamál og það sem hún
var að kljást við. En um sama leyti
fæddist nýjasta ömmustelpan. „Ég
ákvað að láta hana hafa góð áhrif
á mig og staðfesta edrúmennsku
mína. Maður hefur alltaf val.“ Fyrir
skömmu fékk fimm ára ömmus-
telpa Elísabetar bráðaofnæmiskast
og þurfti að leggjast inn á sjúkra-
hús. Hringt hefði verið í ömmuna til
þess að leyfa henni að fylgjast með.
Þá hefði hún verið mjög áhyggju-
full og átt erfitt með að hringja ekki
í lækninn til að reyna að stjórna
því að allt færi vel. Elísabet segir
að það hefði tekið hana að nokkra
klukkutíma að átta sig á því að hún
var edrú þegar sú litla hringdi síðar
sama dag og sagði: „Amma, ég
fór í sjúkrabíl!“ Elísabet segir að í
26 viðtal Helgin 10.-12. maí 2013