Fréttatíminn - 28.09.2012, Qupperneq 28

H
V
ÍT
A
H
Ú
S
IÐ
/
S
ÍA
-
12
-1
86
7
VIÐ KOMUM ÞVÍ TIL SKILA
Póstappið er stysta leiðin að margvíslegri þjónustu
Póstsins. Þú getur fundið pósthús og póstkassa,
keypt SMS frímerki og fylgst með sendingum. Ef
þú þarft frekari þjónustu gefur Póstappið þér beint
samband við þjónustuver.
HAFÐU PÓSTINN
Í HENDI ÞÉR!
www.postur.is
Fyrir Android og iPhone
og ólst upp í París hjá foreldrum
sínum. Hún segir þó taugar sínar til
Íslands mjög sterkar. „Ég er mjög
ánægð í Montreuil-hverfinu mínu,
sem er úthverfi Parísar. Ég er fædd á
Íslandi og ég kom þangað öll sumur
með systur minni og ömmu og afa.
Pabbi lærði meira að segja íslensku.
Ég er íslenskur ríkisborgari en
hef aldrei búið hérna en reyni að
koma hingað á sumrin. Ég hef gert
nokkrar heimildarmyndir hérna og
tvær bíómyndir.“
Sólveig segist ekki sjá fyrir sér að
hún taki upp búsetu á Íslandi þrátt
fyrir náin tengsl sín við landið. „Ég
þekki fleira fólk í Frakklandi, verk
mín eru þekktari hérna og ég held
að ég sé þekktari sem leikstjóri
í Frakklandi en á Íslandi. Dóttir
mín, Clara Ljúfa, er líka í skóla í
Frakklandi og er að verða sautján
ára. Stundum virðist þetta nú samt
vera þannig að maður lifir mörgum
lífum á einni ævi þannig að maður
veit aldrei hvað mun gerast. Rætur
mínar liggja í raun og veru á Íslandi.
Ég á fjölda skyldmenna hérna. Ég lít
samt kannski ekki á mig sem Íslend-
ing sérstaklega heldur frekar jarðar-
búa með tengingar hingað og þang-
að. Ég hef gaman að því að fara með
tökuvélina út um allt. Til dæmis til
Íslands og ég hef gert mynd í Nýju-
Kaledóníu og Sarajevo. En sterkustu
taugarnar ber ég til Íslands.
D-dagurinn og ástin
Sagan að baki kynnum foreldra
Sólveigar er ansi mögnuð en faðir
hennar var í hópi þeirra bandarísku
hermanna sem réðust inn í Frakk-
land við strendur Normandí á D-
deginum í seinni heimsstyrjöldinni.
Hann komst í gegnum þann blóðuga
hildarleik sem háður var í flæðar-
málinu og að stríðinu loknu ákvað
hann að verða eftir í Frakklandi
og læra myndlist. Högna kynntist
honum í Ecole des Beaux Arts og
þau felldu hugi saman.
„Mamma fór til Frakklands til
þess að læra arkitektúr og ég held
að hún sé fyrsta íslenska konan sem
lærði arkitektúr. Hún er að mínu
mati mikil listakona. Pabbi var her-
maður sem lærði síðan myndlist og
sneri sér síðar að fornmunasölu. Þau
bjuggu í París en gengu í hjónaband
í New York og bjuggu þar um skeið
en pabbi var kommúnisti á þessum
árum og þau hrökkluðust úr landi
vegna McCarthy-ofsóknanna og
fluttu aftur til Frakklands.“
Með listmálarann og arkitektinn
sem foreldra má geta nærri að Sól-
veig fékk listrænt uppeldi í París.
„Já, já. Pabbi fór með okkur systurn-
ar í bíó einu sinni í viku þannig að
það var með honum sem ég uppgötv-
aði kvikmyndalistina og dróst inn
í þennan heim.“ Æskuheimili Sól-
veigar í París stóð Íslendingum alltaf
opið og þar kíktu kunningjar Högnu
við þegar þeir voru i borginni. And-
ans menn eins og Thor Vilhjálmsson
og Erró svo einhverjir séu nefndir.
Nekt fyrir Diddu
Samstarf Sólveigar og Diddu og í
raun leikferill skáldsins hófust með
Stormy Weather en Didda hlaut
Edduverðlaunin fyrir leik sinn í
myndinni 2003 og sjálfsagt er enn
mörgum minnistætt þegar hún tók
við verðlaununum og kvaddi sviðið
með orðunum „lifi lítil brjóst“.
„Didda er ótrúleg manneskja og
ég elska að vinna með henni. Hún er
með svo mikla orku og er svo upp-
átektarsöm. Hún er sannur lista-
maður og stendur sterkum fótum á
lífsspeki sinni. Þegar maður horfir á
hana er hún eins og kvenkynsútgáfa
af Bob Dylan eða eitthvað í þá átt-
ina. Hún er eins og rokkstjarna. Ég
man eftir því þegar við fórum með
Stormy Weather til Cannes þá voru
allir blaðamenn og ljósmyndarar
vitlausir í Diddu vegna þess að það
stafar svo miklum krafti frá henni.“
Sólveig vissi ekkert um Diddu
þegar þær hittust fyrst fyrir tilviljun.
„Ég kynntist henni þegar ég var
að leita að leikurum fyrir Stormy
Weather. Ég var búin að skoða
fullt af leikkonum en var einhvern
morguninn að borða morgunmat á
Prikinu þegar Didda stormar inn.
Ég hafði ekki hugmynd um hver hún
var en um leið og ég sá hana vissi ég
að þarna væri persónan mín ljóslif-
andi komin.
Ég gaf mig á tal við hana og spurði
hana við hvað hún starfaði. Hún sló
í borðið og sagði „ég er skáld!“ Ég
varð frekar hissa vegna þess að ég
gæti aldrei lamið í borð og sagst vera
kvikmyndagerðarkona. Ég spurði
hana svo hvort hún vildi koma í
prufutöku fyrir myndina mína og
hún tók vel í það og sagðist meira að
segja geta leikið allsnakin. Ég sagði
henni að það væri engin nektarsena
í myndinni en við enduðum svo
með að skrifa eina nektarsenu inn í
myndina, sérstaklega fyrir hana. Í
frystihúsinu í Vestmannaeyjum. Við
höfum verið vinir síðan þá.“
Berst jákvæð við krabbamein
Þegar Sólveig var 33 ára gömul,
árið 1994, greindist hún með
brjóstakrabbamein. Hún sigraðist á
meininu en baráttan tók tvö ár. Hún
var komin fjóra mánuði á leið þegar
meinið fannst og lífsviljinn magnað-
ist með þránni eftir því að fá að lifa
með barninu.
Sólveig greindist aftur með
krabbamein nýlega og segist hafa
verið frekar veik á meðan hún gerði
Queen of Montreuil en lífsviljinn
er sá sami og fyrir átján árum og
Sólveig mætir sjúkdómnum með
æðruleysi.
„Mér líður ágætlega núna. Ég er
komin aftur í lyfjameðferð og það sem
því fylgir og þetta setur ákveðið mark
á líf mitt núna. Ég var frekar veik á
meðan ég var að gera Queen of Mont-
reuil en ég kláraði hana nú samt og ég
læt ekkert stoppa mig.
Ég greindist fyrst með krabbamein
þegar ég var ólétt og þetta virðist bara
koma aftur og aftur, “ segir Sólveig og
bætir við að hún upplifi gríðarlegar
framfarir í læknavísindum og barátt-
unni við krabbamein á þeim tíma sem
liðinn er á milli áfallanna. „Framfar-
irnar hafa verið svo miklar að þetta er
ekki jafn hræðilegt og það var.“
Sólveig hefur ekki látið meinið
slá sig út af laginu og heldur ótrauð
áfram. „Það má vel vera að ég sé
óheppin með heilsuna en ég hef verið
mjög heppinn með margt annað í
lífinu og reyni bara að einbeita mér
að því sem gleður mig og gefur mér
orku.
Ég reyni alltaf að vera með mörg
handrit í vinnslu í einu þannig að nú
er ég að fara að taka mynd og hand-
ritið að þeirri næstu er tilbúið. Við
erum að leita að fjármagni fyrir hana
og síðan er ég að fara að skrifa enn
aðra mynd sem ég vona að verði fram-
hald af Queen of Montreuil. Ég ætla
mér að taka upp í Montreuil og von-
andi koma Didda og Úlfur aftur við
sögu einhvern veginn. Ég veit ekki
enn hvernig. Þetta er spurning um að
prjóna þetta rétt.
Ég er heppin og er mjög hamingju-
söm. Lífið er þannig að maður veit
aldrei hvenær því lýkur og það getur
gerst hratt þannig að maður verður að
nota þann tíma sem maður hefur og
ég er að flýta mér.“
Þórarinn Þórarinsson
toti@frettatiminn.is
Sólveig um Diddu
„Didda lætur mjög vel að stjórn.
Við treystum hvor annarri og
leikstjórn mín snýst nú ekki mikið
um stjórn heldur frekar að fá
hvern leikara til þess að gefa
eins mikið og hann getur af sér
til persónunnar. Auðvitað gef ég
leiðbeiningar og kem með tillögur
og þegar við Didda vinnum saman
er engin spenna á milli okkar.
Engin núningur eða ofbeldi. Ég
hef á tilfinningunni að fólk ímyndi
sér að
Didda sé
óalandi
og
óferjandi
en það er
alrangt.
Hún er
mjög
friðsöm
mann-
eskja. Hún
treystir
mér og
ég treysti henni þannig að ég held
að hún myndi gera hvað sem er
fyrir mig,“ segir Sólveig og furðar
sig á því að fleiri leikstjórar hafi
ekki fengið Diddu til þess að leika
fyrir sig.
„Ég skil það ekki. Leikstjórar í
Frakklandi hafa mikinn áhuga á
henni en þá truflar auðvitað að
hún talar ekki frönsku. En ég skil
ekki hvers vegna hún er ekki í
fleiri íslenskum myndum. Ég veit
ekki hvað veldur. Kannski þekkja
íslenskir leikstjórar hana of vel
eða eru hræddir við hana. Sem er
fáránlegt. Kannski halda þeir að
hún muni ekki hlusta á þá en hún
er alls ekki þannig.“
Didda er ekki öll
þar sem hún er séð
og undir yfirborði
hörkutólsins leynist
friðsöm manneskja.
Ljósmynd/Isabelle
Razavet
28 viðtal Helgin 28.-30. september 2012