Læknablaðið - 01.02.1965, Blaðsíða 34

8
LÆKNABLAÐIÐ
joð sé bezta lyfið til að þynna
slím í lunguin.5’ 13 Joð má gefa
á margan hátt, t. d. sol. kalii
joclii eða Lugols upplausn,
venjulega finnn lil tíu dropa í
vatni tvisvar til þrisvar á dag,
sem er yfrið nógur skammtur.
Einstöku sjúklingar þola ekki
joð og geta fengið bólgna munn-
vatnskirtla einum til tveiniur
dögum eftir að meðferð byrj-
ar, eða jododerma fjórum lil
sjö dögum síðar.
Ef joð er ekki notað, er senni-
iega bezt að nota ammonium
cblorid, sem m. a. er í mixt. sal.
dulcis og ýmsum sérlyfjum (t. d.
benylin expectorant, paradryl).
Annars duga engin lyf lil að
þynna eitt né neitt hjá sjúkling-
um, sem eru dehvdreraðir, og
heita má, að allir sjúklingar,
sem fara í stalus asthmaticus,
verði dehydreraðir. Að nokkru
má koma í veg fyrir þetla í
heimahúsum með því að ráð-
leggja þessum sjúklingum að
drekka vel.
Eflir að asthmasjúklingar
koma á spítala, verður fyrsta
boðorðið að hydrera þá vel, og
er sjaldnast mikils árangurs að
vænta af meðferð, fyrr en það
hefur verið gert. Getur þurft
tvo til þrjá lítra eða meira af
vökva í æð fvrsta sólarliring-
inn.B> 12> 13> 14 Venjulega er gef-
in 5% glukosa, sem aulc þess
hjálpar til að bæta upp glyko-
genforða lifrárinnar, en hann
minnkar við endurteknar adre-
nalínsprautur.
Það álit hefur komið fram,
að natríummagn í millifrumu-
vökva hafi þýðingu við meðferð
á asthma og þess vegna náist
betri árangur, ef gefið er sam-
bland af glukosu og saltvatni,2
eða að sjúklingurinn fái a.m.k.
einn lítra af saltvatni á dag.12
Út i hverja flösku er svo bætt
einni til tveimur ampullum af
theofyllamini, og fæsl með því
miklu stöðugri verkun en af ein-
stökum slíkum sprautum. Aug-
ljóst er, að sjúklinga meðhjarta-
bilun o.þ.u.l. verður að með-
höndla mjög varlega í þessu til-
liti.
Eftir að sjúklingarnir geta
orðið nærzt vel, eru þeir látnir
drekka 10—14 glös af vatni á
dag. Vökvagjöf í æð er þó oft
haldið áfram, t. d. í nokkr-
ar klukkustundir kvölds og
morgna til þess að halda áfram
theofyllamingjöfinni.
Súrefni er gefið, ef cvanosis
er áberandi. Sé það gefið með
nefslöngu, þarl’ að leiða það
gegnum vatn. Að öðrum kosti er
hætt við, að það þurrki upp
slimhúðina i öndunarfærum,
þar sem súrefni er þurrkað,
þegar það er selt á geymana.
Nota má súrefnistjald, sem auk
þess hefur þann kost að ein-
angra sjúklinginn frá hugsan-
legum allergenum. Súrefni má
gefa stöðugt eða með hvíldum
eftir því, bvernig ástand sjúkl-