Fréttatíminn - 12.11.2010, Blaðsíða 32

kalkúnn
Pipar-
grafinn lax á
fersku salatbeði
Fyllt kalkúnabringa með sætkartöflu-
mús, salati og sultuðum rauðlauk
Pekan-
hnetupie með rjóma
Komdu í hátíðar­
stemmingu á
Grillhúsinu.
Þriggja rétta
hátíðar­
matseðill
fram að jólum.
Kr. 3.700 Fyrir 4 fjóra eða fleiri
Föstudaga til sunnudaga eftir kl. 18.00
hátíðar
Borðapantanir
í síma 5275000
Grillhúsið | Tryggvagötu og Sprengisandi | www.grillhusid.is
blasa þeir öðruvísi við Jóhannesi og mörgum öðrum. En ég
get ekki gert betur en að segja frá hlutunum eins og þeir
komu mér fyrir sjónir.
Eins og blómi í Eggi
Við Jóhannes vorum bæði gift þegar við kynntumst, þannig
að þetta var langt í frá auðvelt. Við hefðum ekki hafið sam-
búð nema vegna þess að við bárum virkilega sterkar til-
finningar hvort til annars. Þær voru að minnsta kosti nógu
sterkar til þess að við fórum ekki sömu leið og svo margir
aðrir, að halda framhjá í lengri tíma og sprengja svo upp
hjónabönd okkar um leið og allt kemst upp. Við ákváðum
að segja mökum okkar að við vildum skilnað áður en lengra
væri haldið. Jóhannes varð á undan mér til að skilja. Hann
kallaði börnin sín, þau Jón Ásgeir og Kristínu, á sinn fund
og tilkynnti þeim ákvörðun sína. Hann gerði kaupmála og
skilnaðurinn gekk fljótt í gegn. Ég skildi svo skömmu síðar
og samband okkar var þar með opinbert. Okkur óraði samt
ekki fyrir því hve mikinn áhuga og umtal það átti eftir að
vekja.
Ég var að skilja í annað sinn en það var ekkert líkt með
þessum skilnaði og þeim fyrri. Þá var ég 24 ára gömul að
skilja við mann sem var miklu eldri en ég. Skilnaðurinn
var í raun formsatriði. Skilnaðurinn við Stefán var alvöru
skilnaður. Þrjú börn, 14 ára hjónaband og feikilega mikið af
góðum stundum að baki. Ég var í sárum og eftir á að hyggja
alls ekki tilbúin að vaða beint í annað samband, en sjaldnast
ræður skynsemin för þegar tilfinningar eru annars vegar.
Ég hefði átt að ná áttum og jafnvægi ein míns liðs, en þeir
sem lent hafa í svipuðum aðstæðum vita að það er oft tómt
mál að tala um slíkt. Þar sem mér hafði lengi fundist ég ein-
mana í mínu hjónabandi réð ég ekkert við tilfinningarnar og
gat ekki tekist á við málin með yfirveguðum hætti.
Við Jóhannes vorum mjög ástfangin og um leið og samband
okkar varð opinbert hófum við strax sambúð. Við fluttum
í Bryggjuhverfið í Grafarvogi þar sem ég hafði keypt tvær
íbúðir og látið sameina í eina eftir að hafa komið heim frá
Svíþjóð með fulla vasa fjár. Þar bjuggum við okkur fallegt
400 fermetra heimili með öllu til alls. Lífið lék við okkur
og mér leið miklu betur en áður. Streitan hafði minnkað til
muna og þyngslin voru horfin. Það sem einkenndi sam-
skiptin þegar við vorum ny´byrjuð saman var hve lífið var
skemmtilegt. Aldrei dauð stund. Í raun lifðum við algjöru
draumalífi þetta fyrsta ár.
Af mörgum skemmtilegum stundum standa ferðirnar til
Bandaríkjanna upp úr. Fyrst áramótaferð til Flórída með
börnunum mínum þar sem farið var í Disney World með
öllu tilheyrandi. Eftir það fórum við svo oftar en einu sinni
tvö ein til Flórída og áttum þar yndislegar stundir. Ég man
eftir Jóhannesi í rökkrinu á bátnum The Viking sem síðar
átti eftir að verða frægur að endemum. Þar leið Jóhannesi
best, rólegur og glaður á vaggandi bátnum á milli þess sem
hann gekk um nágrennið þar sem allir heilsuðu honum og
töluðu við hann af vinsemd og virðingu. Hann hafði lokið
drjúgu ævistarfi og ætlaði að njóta ávaxtanna. Hvergi birtist
sá Jóhannes sem ég elskaði jafn sky´rt og í Bandaríkjunum,
enda viðraði hann það við mig að við ættum að flytja þangað
saman og njóta lífsins. Margt kom í veg fyrir það. Ég veit
ekki hvort hann hefði getað gert það þegar á reyndi. En ef
ég hefði verið á hans aldri hefði ég kannski lagt harðar að
honum og látið verða af þessu, en mér fannst ég eiga svo
margt eftir ógert og var sjálf ekki tilbúin að setjast í helgan
stein.
Svo voru það stundirnar okkar í húsinu hans Jóhannesar
á Akureyri. Þar slökuðum við vel á og nutum lífsins og ég
minnist samveru okkar þar með mikilli hly´ ju. Í forsíðuvið-
tali við tímaritið AK í nóvember árið 2000 ræddum við um
Akureyrardvölina og þegar ég skoða það í dag get ég með
góðri samvisku sagt að við lugum engu þegar við sögðumst
ástfangin upp fyrir haus og að við yrðum vinir að eilífu.
Þetta er gallinn við að opna sig í fjölmiðlum og vera ein-
lægur. Tilfinningar manns eina stundina eru ekki alltaf þær
sömu síðar og þá er hægt að nota það gegn manni.
Við áttum töluvert af peningum og gátum því ferðast og lifað
eins og okkur lysti. Þó að okkur hafi báðum fundist gott að
fá okkur vín þegar við vorum í fríi, má almennt segja að fyrst
eftir kynni okkar höfum við bætt heilsuna og almennt lifað
heilbrigðu lífi. Við fórum saman á heilsuhæli í Austurríki og
með vinum Jóhannesar til Færeyja. Hvað svo sem segja má
um samband okkar síðar verður það ekki frá okkur tekið að
við gerðum margt þann tíma sem við vorum saman. Eftir að
hafa verið lengi í sambandi þar sem samverustundirnar voru
einfaldlega of fáar var ég mjög ánægð með það hve mikið Jó-
hannes vildi vera með mér. Við borðuðum alltaf hádegismat
saman, hann mátti ekki heyra á annað minnst. Dagurinn var
óny´tur ef við hittumst ekki í hádeginu. Við vorum algjörar
samlokur og lífið var gott.
Ég sagðist ekki geta verið með manni sem reykti og hann
hætti samstundis og reykti ekki meir á meðan ég var með
honum. Jóhannesi var fúlasta alvara og hann lagði sig fram
um að láta þetta ganga. Það mátti ekki miklu muna að við
settum upp hringa þegar við höfðum verið saman í rúmt ár.
Jóhannes fór á hnén og bað mín. Ég neitaði vegna þess að
ég var harðákveðin í að gifta mig aldrei aftur. Mér fannst
það bara skemmdarverk á góðu sambandi. Jói tók neituninni
vel og við vorum farin að hlæja aðeins nokkrum mínútum
eftir að hann hafði farið á skeljarnar. Hann vissi hálft í hvoru
hvert svar mitt yrði.
Fyrstu átökin
Eini stóri skugginn þetta fyrsta ár hvað mig áhrærir var
samtal sem Jóhannes átti við fyrrverandi konuna sína, Ásu
Ásgeirsdóttur, móður Jóns Ásgeirs og Kristínar. Ég var
við hliðina á honum þegar hún hringdi. Hann var kaldur
við hana og hún brást ekki vel við því. Þá breytti hann allt í
einu um tón og talaði við hana af algjörri lítilsvirðingu. Hún
byrsti sig við hann í símanum, eitthvað sem hún var greini-
lega ekki vön að gera, og það þoldi Jóhannes bara alls ekki.
Hann var bláedrú þegar þetta símtal átti sér stað og mér
líkaði alls ekki það sem ég heyrði. Um leið og hann skellti á
sagði ég honum að mér þætti þetta ekki í lagi. Svona talaði
maður ekki við nokkurn mann, allra síst einhvern sem hefði
verið og væri enn svo stór hluti af lífi manns. Hann svaraði
mér fullum hálsi og sagði að ég ætti ekki að skipta mér af
því sem mér kæmi ekki við.
Ég sá þarna nokkuð í fari Jóhannesar sem ég vildi ekki trúa
að væri til, en ég lokaði augunum fyrir því vegna þess að ég
elskaði manninn. Fram að þessu og í töluverðan tíma eftir
þetta sá ég bara þá hlið sem mér fannst vera hinn raunveru-
legi Jóhannes. Rómantískur, þægilegur og skemmtilegur.
Hins vegar var svo meðvirka hliðin sem mér fannst birtast
ljóslega í samskiptum hans við Tryggva Jónsson og Jón Ás-
geir og fleiri viðskiptafélaga.
Strax í upphafi fann ég að við Jón Ásgeir þyrftum að leggja
mikið á okkur ef við ætluðum að ná saman. Það var kalt á
milli okkar. Ég reyndi að vera almennileg, en mér fannst
hann aldrei gefa mér tækifæri. Aðeins einu sinni áttum
við innilegt samtal. Ég skil afstöðu Jóns Ásgeirs til mín að
mörgu leyti vegna þess að honum þykir mjög vænt um móð-
ur sína. Það gekk á y´msu í uppvextinum og þegar ég varð
til þess að Jóhannes skildi við mömmu hans gat ég auðvitað
ekki orðið besti vinur hans á augabragði. Það var augljóst.
Ég var vonda stjúpan þangað til ég sannaði annað.
Samskipti mín við Kristínu, systur Jóns og dóttur Jóhann-
esar, voru allt annars eðlis. Á milli okkar myndaðist mikil
væntumþykja sem hefur síðan haldist. Mér er mjög hlýtt til
hennar og verður alltaf. En eftir þetta fyrsta rifrildi okkar
Jóhannesar gleymdi ég fljótt símtalinu og þeim áhyggjum
sem ég hafði, enda talaði Jóhannes jafnan mjög vel um
barnsmóður sína og fyrrverandi eiginkonu, þó að hann hafi
í þetta eina skipti komið illa fram við hana. Hún átti það alls
ekki skilið, enda ber fólki saman um að hún sé í alla staði
mikil sómakona.
Það mátti ekki
miklu muna að við
settum upp hringa
þegar við höfðum
verið saman í rúmt
ár. Jóhannes fór á
hnén og bað mín.
Ég neitaði vegna
þess að ég var
harðákveðin í að
gifta mig aldrei
aftur. Mér fannst
það bara skemmd-
arverk á góðu sam-
bandi.
32 fréttir Helgin 12.-14. október 2010