Læknablaðið

Árgangur

Læknablaðið - 15.09.1991, Blaðsíða 42

Læknablaðið - 15.09.1991, Blaðsíða 42
278 LÆKNABLAÐIÐ (30-34). Sömuleiðis eru dæmi um BVH við lágmarksskammta, til dæmis við notkun heparínskols og heparínhúðaðra æðaleggja (35-37). Sjúklingum með BVH blæðir sjaldan alvarlega, þótt blæðingum hafi verið lýst (10,20,31,38,39). Um það bil einn af hverjum fimm sjúklingum reynist hinsvegar hafa nýja segamyndun þegar blóðflögufæð greinist, þrátt fyrir mælanlega fullkomna blóðþynningu, og leiðir segamyndunin til dauða í helmingi sjúklinganna (3-6). Segamyndun verður einkum í slagæðum (6,7,19), en sjaldnar bláæðum (9,10,19). Blæðidrep í nýmahettum er stundum talið verða vegna segamyndunar í nýrnahettubláæðum (31,38,39). Húðdrepi hefur einnig verið lýst í nokkrum tilfellum (40-43). SAMLOÐUN BLÓÐFLAGA Til að varpa ljósi á meingerð, greiningu og meðferð blóðflögufæðar og segamyndunar vegna heparíns er nauðsynlegt að stikla á stóru um samloðun blóðflaga, en nákvæmari lýsingu má finna í nýlegum greinum og bókaköflum (44-46). Samloðun (kekkjun, aggregation) blóðflaga er mikilvægur þáttur við myndun blóðstorku, og fylgir undir venjulegum kringumstæðum í kjölfar viðloðunar blóðflaga (adhesion) við von Willenbrandsþátt og kollagen í særðum æðavegg. Samloðunin er afleiðing flókins ferlis flöguhvatningar af völdum veikra hvata (t.d. ADP og adrenalíns) eða sterkra hvata (t.d. þrombíns og kollagens). Veikir hvatar í lágum styrk geta valdið takmarkaðri samloðun blóðflaga (primary wave aggregation), sem er afturkræf innan fárra mínútna því grjónalosun (platelet release reaction) verður ekki. Veikir hvatar í hærri styrk hvetja hinsvegar sérstök viðtæki á frumuhimnu flögunnar, sem veldur losun arakidón-sýru úr flöguhimnunni inn í umfrymi hennar. Fyrir tilverkan syklóoxýgenasa og þromboxan synthetasa er þromboxan A2 (TxA2) framleitt, en TxA2 er ásamt þrombíni og kollageni sterkur flöguhvati. Sterkir flöguhvatar tengjast öðrum sérhæfðum viðtækjum á frumuhimnunni og valda losun díasýlglýseróls og inósitól þrífosfats inn í umfrymi með meðfylgjandi virkjun prótín kínasa C og hækkun á styrk kalkjóna í umfrymi. Af þessu leiðir svo losun virkra efna úr flögugrjónum, t.d. serótónins og ADP úr þéttflögugrjónum (dense granules). ADP er talið valda breytingu á fíbrínógen viðtækjum á yfirborði flöguhimnunnar (GP Ilb/IIIa), sem aftur leiðir til bindingar fíbrínógens og samloðunar hvattra blóðflaga, því virkjuð viðtæki margra blóðflaga geta bundist sömu fíbrínógensameindinni (44-46). Aspirín stöðvar virkni syklóoxýgenasa og hindrar þar með grjónalosun vegna veikra hvata í tilraunaglösum, en prostasyklín hindrar alla grjónalosun bæði vegna veikra og sterkra hvata að því er virðist með virkjun adenyl syklasa og auknum styrk cAMP í umfrymi, sem hindrar kalkjónaháð efnahvörf í blóðflögum (44-48). Samloðun blóðflaga er mæld beint með Ijósgleypnimælingum (46) eða óbeint með mælingum á grjónalosun blóðflaga (4,9,44). Sé serótónín merkt með geislavirku kolefni (C-I4) og innlimað í eðlilegar blóðflögur má nota geislavirknimælingar sem mælikvarða á grjónalosun og samloðun (4,5,49,50). Hefur sú aðferð reynst næmari og sérhæfðari við rannsóknir og greiningu BVH heldur en ljósgleypnimælingar (4,49-51), en aðferðin er flókin og hentar illa klínískum rannsóknastofum. MEINGERÐ Við 2. gerð BVH er aukin umsetning á blóðflögum (3,20). Flestar nýlegar rannsóknir benda til mótefnissvörunar við tilurð sjúkdómsins (4,18,19,49-57), þótt svörunin sé nokkuð óvenjuleg (8,10) og aukaefni í heparíni hafi áður verið talin hugsanleg orsök segamyndunar í sumum sjúklingum (58). BVH kemur venjulega fram á sjötta til tólfta degi lyfjagjafar í sjúklingum, sem er gefið heparín í fyrsta sinn, og gefur það út af fyrir sig vísbendingu um frumónæmissvörun (primary immune response) (59). Blóðflögubundið mótefni mælist í flestum sjúklingum (9,10,24). Heparín eykur bindingu mótefna við blóðflögur, ef til vill vegna bindingar heparínsins sjálfs við blóðfiögur (10,56). Lág blæðingatíðni og segamyndun í stærri æðum við BVH bendir þó til þess að meingerðin sé ólík hefðbundnum dæmum um mótefnisháða blóðflögufæð (60) eins og sjálfnæmisblóðflögufæð (ITP) og blóðflögufæð vegna kíníns (BVK). Við
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Læknablaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknablaðið
https://timarit.is/publication/986

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.