Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 9

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
9
hafði lítið taumhald á unglingunum og ríkti oft
hernaðarástand í tímum hjá honum. Næsta vetur
fluttum við í sjálft skólahúsið og aðrir og fleiri
kennarar komu til sögunnar. Anna Bjarnadóttir
kenndi okkur ensku, alveg skínandi góður ensku-
kennari. Hún kenndi okkur Oxford-ensku. Þeir
Sigurður Thoroddsen og Ólafur Dan Daníelsson
kenndu okkur stærðfræði.
Mér er minnisstætt sérstakt atvik í öðrum bekk
úr tíma hjá Sigurði Thoroddsen. Einn piltanna,
Gunnar að nafni, þótti mjög baldinn. Bróður
hans hafði verið vísað úr skóla árið áður af sömu
ástæðu. Eitt sinn kallar Sigurður á hann í tíma og
biður hann um að koma upp að töflu og reikna
dæmi. Gunnar hreyfir sig ekki. Þá kallar Sigurður
aftur: „Heyrðirðu ekki Gunnar?“ Þá stendur
Gunnar upp en hann var mjög hár, nær tveir
metrar, en Sigurður Thoroddsen fremur lágvax-
inn. Gengur hann til Sigurðar, klappar honum á
kollinn og segir: „Hvenær urðum við annars
dús?“ Sigurður segir þá: „Mynduð þér ekki vilja
reikna hér eitt dæmi uppi á töflu." Pá klappar
Gunnar honum aftur á kollinn og segir: „Heyrðu
annars Prútti minn, eigum við ekki bara að vera
dús?“ (Prútti var uppnefni sem notað var á Sig-
urð). Skömmu síðar hvarf Gunnar úr skóla og
þótt við vissum ekki ástæðuna grunaði okkur hver
hún væri.
Kristinn Ármannsson var í miklu uppáhaldi hjá
okkur. Hann kenndi okkur dönsku og síðar lat-
ínu. Kristinn var mikið prúðmenni og ákaflega
vingjarnlegur og góður kennari. Við vorum
aðeins 10 í bekknum og hann kallaði okkur tíundu
hersveitina, legio decima, en það var einmitt
uppáhalds hersveit Cesars. Að skilnaði gaf Krist-
inn okkur hverjum og einum kvæðabók Virgils
áritaða til minningar um Iatínunámið hjá honum
og þótti okkur mjög vænt um það.
Pálmi Hannesson varð rektor árið 1929. Hann
var einhver allra besti og skemmtilegasti kennari
sem ég hef haft, en það voru því miður aðeins tvö
ár. Það olli miklum úlfaþyti þegar Jónas ráðherra
frá Hriflu setti hann í þetta embætti aðeins þrítug-
an, en ég fer ekki nánar út í það hér.
Bogi Ólafsson kenndi okkur ensku. Hann var
ansi hrjúfur, en mér fannst hann viðkunnanlegur
og vel að sér í enskunni. Ég hélt lengi kunnings-
skap við Önnu Bjarnadóttur, Einar Magnússon,
Pálma Hannesson og Kristin Ármannsson. Bogi
Ólafsson leit reyndar stundum inn til mín síðar á
lækningastofuna á Sóleyjargötu 5 til að spjalla við
mig. Hann bjó þar í nágrenninu.
Árin í læknadeild Háskóla íslands
Ég varð stúdent vorið 1931. Lengi hafði ég velt
því fyrir mér að fara í læknisfræði, en hafði samt
sem áður ekki síður áhuga á tækninámi. Um tíma
ætlaði ég að fara í Vélskólann og verða vélstjóri.
En móðir mín hafði mikil áhrif á að ég valdi
læknisfræði. Henni var það mjög hugleikið og
sagði oft við mig að hún áliti það vera eitt hið
göfugasta lífsstarf sem hugsast gæti ef það væri
unnið af heilum hug. Það varð líka endanleg
ákvörðun mín að læra læknisfræði og ég hef aldrei
iðrast þess. Hinsvegar hef ég oft haft með ýmis-
konar vélar og tæki að gera bæði í starfi og heima
fyrir svo að dálítil tæknikunnátta hefur komið sér
vel. Haustið 1931 hóf ég síðan nám í læknadeild-
inni, sem þá var til húsa í Alþingishúsinu. Þetta
var ein rúmgóð stofa með gluggum út að Dóm-
kirkjunni.
Guðmundur Hannesson kenndi okkur líffæra-
fræði, lífeðlisfræði og heilbrigðisfræði. Hann
sagði okkur urmul af sögum og byrjaði oft
kennslustundina með því að fara með hnittna vísu
eða segja okkursögu. Eitt sinn sagði hann: „Piltar
mínir! Er allt fyrirfram ákveðið? Þó manni þyki
helvíti hart að trúa því, þá virðist vera alveg ná-
kvæmlega sama hvernig maður hegðar sér. Það
kemur fram sem koma skal eins og þessi saga
virðist benda til“, og svo hóf hann frásögnina:
„Það var einu sinni kona sem bjó í sjávarplássi.
Eina nótt dreymdi hana að henni var sagt að
drengurinn hennar mundi drukkna og auk þess
hvaða dag það yrði. Hún bregður skjótt við og
kemur drengnum fyrir á sveitabæ tveimur eða
þremur vikum fyrir þennan dag. Þar átti að gæta
hans vandlega og geyma hann háttaðan ofan í rúm
þangað til daginn eftir þennan tiltekna dag. Föt
drengsins voru falin svo hann færi örugglega ekki
út. Drengurinn bar sig illa vegna þessa og var
grátandi seinni part dagsins. Vinnumaður á bæn-
um sem var að störfum f smiðju heyrði til hans og
vissi hvarfötin voru. Hann sækirþau, klæðirhann
og segir: „Þú skalt bara koma til mín. Það er hlýtt
og gott í smiðjunni og þú verður þar hjá mér“.
Skömmu síðar fer vinnumaðurinn að líta í kring-
um sig en sér drenginn hvergi. Hann hleypur út og
sér þá vök á ísi á bæjarlæknum. Hann hleypur út á
ísinn, en drengurinn er horfinn, sennilega niður í
vökina. Lík drengsins fannst nokkru síðar neðar í
læknum“, sagði Guðmundur að lokum. Þannig
var þessi sorgarsaga.
Prófessor Guðmundur Hannesson kenndi okk-
ur einnig líkskurð og fengum við tvö lík til krufn-
ingar meðan ég var í þessum hluta námsins. Ann-
að var af konu, sem hafði látist á Kleppi og var
einstæðingur. Það lík var gjörnýtt og þegar búið
var að kryfja allt sem krufið varð á framhliðinni
var líkinu snúið. Það var kallað að venda og því