Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 24

24
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
svæfingunni verður hinn þýski jötunn alveg óður,
rís á fætur með borðið á bakinu og virðist ætla út.
Við þurftum að fá liðsauka til þess að koma sjúk-
lingnum og borðinu á sinn stað og framkvæma
aðgerðina. Þá var gott að hafa röska og sterka
menn sér til aðstoðar.
Ekki er mér kunnugt um hvernig eða hvenær
samvinna St. Jósefssystranna og Kamillusbræðr-
anna hófst. Hvor aðili um sig virtist reka sitt eigið
sjúkrahús, en sameiginlega nefndust bæði sjúkra-
húsin Kamillianerklinik. Af einhverjum ástæðum
voru eingöngu karlmenn á karladeildinni, en eng-
in börn, en hjá systrunum bæði kynin og börn að
auki. Sjúkrahús bræðranna var orðið þröngt fyrir
starfsemina og heldur hrörlegt þegar ég kom þar
fyrst og skömmu síðar var hafist handa við að
endurbæta það og stækka.
Haustið 1942 var því verki lokið og í tilefni af
því buðu blessaðir munkarnir okkur læknunum
sem þar störfuðu ásamt öðru fólki til fagnaðar í
matsal spítalans. Þar voru bornar fram heitar
pylsur og portvín í miklu magni. Auk okkar Krist-
jáns voru þar tveir læknar aðrir, þeir Kindt augn-
læknir og Dorff-Kjeldsen húð- og kynsjúkdóma-
læknir, en á þá hef ég minnst áður sem góðvini
Kristjáns. Þegar við höfðum borðað og drukkið
þarna röskar tvær stundir hafði Kristján orð á því
við okkur að nú væri víst nóg komið af svo góðu,
kominn kvöldmatartími og mál til komið að fá
eitthvað reglulega gott að borða og drekka. Hann
bauð okkur þremur til kvöldverðar með sér á
Hótel Fönix, en það var hið besta í borginni og
nærri spítalanum. Við þáðum boðið, þökkuðum
bræðrunum og kvöddum. Það var sunnudags-
kvöld og fjölmennt á hótelinu. Kristján pantaði
strax ostrur og kampavín. Ekki er það af lakara
taginu hjá honum hugsaði ég, enda var hann mik-
ill höfðingi í sér og rausnarlegur. Þjónn bar inn
gríðarstórt fat með ostrum og við tókum til
óspilltra málanna. Mig minnir að ég hafi borðað
12 en félagar mínir að minnsta kosti tvöfalt fleiri
hver og óspart skálað í kampavíni. Að því loknu
var borið fram kaffi og hálfflaska af Napoleon
koníaki af árgangi 1870. Einhvern veginn komst
ég að því að hún hefði kostað 150 krónur, geipi-
verð á þeim tíma. Ég hnippti í Kindt og hvíslaði að
nú vildi ég ekki meira vín aðeins kalt vatn, því ég
ætti að aðstoða Kristján við stóraðgerð á eyra
snemma næsta morgun. Hann sagðist vera sama
sinnis og afþökkuðum við því báðir koníakið, en
Dorf-Kjeldsen þáði lítið eitt til þess að geta skálað
við gestgjafann. Ekki var Kristján ánægður með
þetta og kvaðst verða að drekka þetta sjálfur fyrst
við værum svo aumir að geta ekki klárað það með
sér. Að svo mæltu hellti hann því sem eftir var í
glasið sitt og tæmdi það á skammri stund. Nú
hnippti augnlæknirinn í mig og sagði að við yrðum
að koma okkur heim hið bráðasta. Kristján var
mjög hraustur maður og ég hafði aldrei séð hann
drukkinn, en þetta var greinilega of stór skammt-
ur því þegar við komum út í fatageymsluna þurft-
um við að styðja hann. Okkur tókst að koma
honum inn í leigubíl við dyrnar. Við fylgdum
honum heim og tóku frænkur hans og ráðskonan
á móti honum þar. Fyrir klukkan átta morguninn
eftir, þegar ég kom á spítalann, var Kristján yfir-
læknir mættur til starfa. Ég aðstoðaði hann svo
við róttæka aðgerð á eyra, sem tók á annan
klukkutíma og mikið svitnaði hann blessaður svo
nunnan hafði ekki við að þurrka! Aðgerðin gekk
vel og að henni lokinni buðu systurnar upp á kaffi
að vanda og þegar við vorum sestir barði Kristján
í borðið og sagði: „Þennan fjanda geri ég aldrei
aftur.“ Hann átti að sjálfsögðu við koníaksdrykkj-
una. Hann lagði mikinn kraft og atorku í allt sem
hann gerði og jietta atvik lýsir vel skapferli hans.
Ég vann í Alaborg hjá Kristjáni fram á fyrri-
hluta ársins 1943, en þá hafði ég frétt að Christian
Hvidt yfirlækni á háls-, nef- og eyrnadeild St.
Hedvigsspítalans í Kolding vantaði aðstoðarlækni
og borgaði nær tvöfalt hærra kaup en ég hafði.
Mér hafði fallið svo vel við Hvidt þegar ég vann
hjá honum stuttan ,tíma fyrir röskum þremur ár-
um að ég hafði samband við hann og réð mig til
hans. Auk þess var hann talinn vera afbragðs
læknir.
í Kolding
Vorið 1943 fluttum við búferlum til Kolding og
fengum leigða íbúð í fjölbýlishúsi beint á móti
spítalanum, sem ég átti að vinna á. Það var við
Domhusgade sem dró nafn af dómhúsinu, næsta
húsi við spítalann. Ég komst fljótt að því að í
þessu húsi hafði yfirstjórn þýska hersins á Jótlandi
aðsetur, og bakatil í því var einnig fangelsi, þar
sem meðal annarra sátu margir Danir úr and-
spyrnuhreyfingunni.
Ég var mjög ánægður að vinna hjá Hvidt bæði á
spítalanum og lækningastofunni sem var niðri í
miðbænum. Hjá honum lærði ég margt bæði
tækni við aðgerðir og þó einkum við rannsóknir.
Þar vil ég fyrst og fremst nefna heyrnarrannsóknir
bæði með tónkvíslum og heyrnarmæli sem hann
eignaðist árið 1944. Hann var einn fárra starfandi
eyrnalækna í Danmörku þá, sem átti slíkt tæki,
enda var það alger nýjung. Það var framleitt í
Danmörku hjá M.P. Petersen.
í Kolding þekktum við engan, en kynntumst
fljótlega nokkrum þar á meðal Folmer Tække
starfandi lækni sem var giftur íslenskri konu, Sig-