Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 36

36
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Erlingur og María Kjeld í starfi á Heyrnarstöðinni.
með starfinu þar og ræða við yfirlækninn, Helmer
J. Myklebust prófessor. Hann lagði megináherslu
á heyrnardeyfu barna og hafði gefið út bók um
það efni sem heitir Your deafchild. Hann gaf mér
bókina og mörg góð ráð að skilnaði.
Eitt hið fyrsta sem ég tók mér fyrir hendur
þegar heim kom var að leita að stað fyrir heyrnar-
mælingar. Ég hafði fyrst í stað auga á skólum
borgarinnar, einkum Heyrnleysingjaskólanum,
en datt þó fljótlega í hug að snúa mér til vinar míns
og starfsbróður dr. Jóns Sigurðssonar borgar-
læknis, í Heilsuverndarstöð Reykjavíkur. Hann
tók mér mjög vel en taldi litlar líkur á að hægt væri
að hýsa þessa starfsemi þar, þótt hún hlyti að
teljast til heilsuverndar. Þó tókst okkur með að-
stoð framkvæmdastjóra stöðvarinnar, Hauks
Benediktssonar, að finna stað sem nota mætti
fyrst um sinn. Þetta var klefi umsjónarmanns í
ljósbaðstofu stöðvarinnar, að vísu aðeins fjórir
fermetrar og ekki hægt að fá hann til afnota nema
nokkurn hluta dagsins. En ísambandi við ljósbað-
stofuna var rúmgott herbergi ætlað börnunum til
að afklæðast og geyma fötin sín. Borgarlæknir
kvaðst því eindregið meðmæltur að þetta pláss
fengist til heyrnarmælinga.
Þetta tilkynnti ég Zontaklúbbnum og formað-
urinn Auður Auðuns sótti þá formlega um að-
stöðu í Heilsuverndarstöðinni fyrir heyrnarmæl-
ingar með tækjum sem klúbburinn hugðist gefa.
Borgarlæknir fékk því svo framgegnt að stjórn
Heilsuverndarstöðvarinnar samþykkti þann 22.
desember 1961 að stofnuð yrði þar heyrnarstöð.
Fyrst í stað átti hún aðeins að vera fyrir börn
innan fjögurra ára aldurs. Það tók Zontasysturnar
alllangan tíma að afla fjár til tækjakaupanna og
kostaði þær mikla vinnu.
Fyrsta heyrnarstöðin
Þann 3. nóvember 1962 var fyrsta heyrnarstöð-
in á Islandi formlega opnuð í húsakynnum Heilsu-
verndarstöðvar Reykjavíkur. María Kjeld var þá
komin aftur til landsins að loknu námi í Dan-
mörku og var hún eini starfsmaðurinn auk mín við
þetta nýja fyrirtæki. Ég skoðaði börnin en hún
heyrnarmældi og var mjög lagin við það og athug-
ul, en oft var það afar erfitt einkum þegar við þau
yngstu var að fást. Þá þurfti stundum að beita
ýmsum brögðum.
Þegar um verulega heyrnardeyfu var að ræða
og læknismeðferð kom ekki að haldi útveguðum
við börnunum heyrnartæki, en það var ekki ein-
falt mál. Heyrnartæki var hægt að kaupa hér en
taka varð mót af eyrum barnanna og senda til
útlanda, venjulega Danmerkur, og fá hlustar-