Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 18

18
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
skap og kann ég þó töluvert. Hann kunni meðal
annars yfir tuttugu erindi úr kvæðinu Ólafur reið
með björgum fram.
Við unnum báðir á fæðingardeild B, þar sem
prófessor Hauch réði ríkjum og þar lagðist kona
mín inn rétt um miðjan mars. Hann var talinn
einn færasti fæðingarlæknir Dana, svo ég taldi
konu minni og barni vel borgið hjá honurn og
okkur Baldri að auki. Prófessorinn og samstarfs-
menn hans voru kunnir fyrir það að geta allná-
kvæmlega sagt fyrir um fæðingarþyngd barna,
aðeins með því að þreifa kvið kvennanna, einni
eða tveimur vikum fyrir væntanlega fæðingu.
Þegar þeim þótti barnið orðið hæfilega stórt og
eitthvað dróst að fæðingarhríðir hæfust voru þær
framkallaðar með lyfjum. Með þessu móti urðu
fæðingar langtum síður erfiðar vegna þess að
börnin væru of stór. Ég held að þessi aðferð hafi
verið alger nýjung um þessar mundir og prófessor
Hauch hafi verið meðal brautryðjenda á þessu
sviði. Hann sagði fyrir um þyngd barns okkar
nokkru fyrir fæðingu og reyndist hún vera þrjú og
hálft kíló, eða fjórtán nterkur eins og sagt er hér á
landi.
Þann 17. mars 1938 fæddist okkur svo frum-
burðurinn, stúlka sem hlaut nafnið Ásthildur
Erna Erlingsdóttir Thorsteinsson, „því ekki má
eftirnafn föðurins vanta svo ég missi ekki hemp-
una“, sagði presturinn er hún var skírð nokkru
síðar.
Ég starfaði við fæðingardeild B nær tvo mán-
uði, tvöfalt lengur en mér bar eða bæði mars og
aprfl af ýmsum ástæðum, en það er víst gott að
læra sem mest og kont það sér vel síðar.
Frá 1. maí hélt ég áfram hjá prófessor Foged á
skurðlækningadeild B á Bispebjergspítalanum.
Hann var framúrskarandi duglegur í sínu fagi og
tók mér hreint eins og syni sínum. Ég fékk fljót-
lega að aðstoða hann og ótrúlega snemma að
framkvæma minniháttar aðgerðir sjálfstætt, en
auðvitað með tilsögn hans og aðstoð. Á þessari
deild var geysimikið að gera, hörkuvinna frá
klukkan sjö að morgni og oft fram á nótt. Þá var
ekki unnið á átta tíma vöktum! Það voru óhemju-
margir sem komu inn á spítalann dag hvern og
jafnmargar sjúkraskrár sem skrifa þurfti, og auð-
vitað varð að skoða sjúklingana líka. Þetta var
mikið álag og ég var oft dauðþreyttur og farinn að
leggja mig á daginn. Vaknaði þá jafnan sveittur,
auk þess sem matarlyst fór þverrandi. Ég fékk
áhyggjur af því að ég væri ekki fullfrískur, enda
hafði ég megrast allmikið. Ég dreif mig því í rönt-
genmyndatöku af lungum og kom þá í ljós að ég
var með bólgublett í vinstri lungnatoppi. Það var
dæmt vera berklar, þó ekki tækist að finna neina
sýkla, og var mér ráðlagt að halda mig heima og
hvfla mig algerlega fyrst um sinn og leggja alls
ekki fyrir mig skurðlækningar sem þá voru taldar
með allra erfiðustu læknisstörfum. Ég lá mest
fyrir, helst utan dyra, en gekk þó nokkuð um
garðinn Kildvældparken í nágrenni heimilis okk-
ar að Bellmans Plads 26, sem er ekki langt frá
Bispebjerg.
Ég var mjög hugsandi um hvað nú væri helst til
ráða og eftir miklar vangaveltur ákvað ég að fara í
háls-, nef- og eyrnalækningar, en í því fagi er
mikið um aðgerðir þó það sé að vísu ekki nærri
eins ntikið og í almennum skurðlækningum. Ég
hresstist furðufljótt og eftir nokkrar vikur var tal-
ið að ég gæti farið að starfa á ný og vann á Bispe-
bjerg út október og var svo heppinn að fá kandí-
datspláss á háls-, nef- og eyrnadeild Borgarspítala
Kaupmannahafnar frá 1. nóvember 1938. Þar
vann ég fram í febrúar 1939, en þá var ég lánaður
um stundarsakir sem aðstoðarlæknir til Christian
Hvidt yfirlæknis við St. Hedvigs spítalann í Kold-
ing á Jótlandi og var hjá honurn út ntars. Honum
kynntist ég allvel og tel hann einhvern mesta öðl-
ing sem ég hef fyrir hitt í læknastétt og átti mikið
saman við hann að sælda síðar. Eftir dvölina hjá
honum hélt ég aftur á Borgarspítalann og var þar
út aprflmánuð.
Það skal játað að ég þráði að fá að gera meira og
fleira en það sem ég fékk að fást við á svo stóru
sjúkrahúsi eins og Borgarspítalanum, en á hne-
deildinni þar unnu auk yfirlæknisins þrír aðstoð-
arlæknar og tveir kandídatar auk mín, sem fékk
að vera með fyrir náð sem aukakandídat. Þess
vegna varð ég mjög feginn að fara til dr. Hvidt
sem treysti mér og lét mig framkvæma ýmsar
aðgerðir og aðstoða sig við eitt og annað.
Áður en ég yfirgef Borgarspítalann ætla ég að
minnast lítillega á samverkamenn mína þar. Yfir-
læknirinn Sigi Mygind, eftirmaður föður síns í því
embætti, varð aldrei prófessor eins og hann, tók
að vísu doktorsgráðuna en mátti ekki vera að því
að gegna kennslustarfi, var haft eftir honum, af
því að hann væri á kafi í ýmsum rannsóknum,
einkum á Mb. Meniére, en gerðist þó yfirlæknir
deildarinnar. Á meðan ég starfaði þar hélt hann
áfram þessum rannsóknum ásamt dr. Dida
Dederding, og ég naut jafnvel þeirrar virðingar að
fá að snúa nokkrum sjúklingum í þar til gerðum
stól. mæla og telja augnhreyfingar þeirra og skrá-
setja. Mygind var mér alltaf mjög góður, þó hann
væri talinn allþungur og oft erfiður viðureignar.
Fyrsti aðstoðarlæknir var Jörgen Falbe-Hansen
sem síðar varð eftirmaður Mygind og prófessor.
Mig grunaði ekki þá að hann yrði einn af mínum
bestu vinum til æviloka. Ég sendi honum síðar