Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
19
fjölda sjúklinga til ýmiskonar aðgerða, sem oftast
gengu mjög vel, því hann var snillingur. Þegar
hann varð sjötugur var honum veitt íslenska
Fálkaorðan sem þakklætisvottur fyrir einstaklega
góðar móttökur og frábæra læknismeðferð fjölda
íslenskra sjúklinga sem til hans höfðu leitað. Pessi
ágæti læknir og Agnete kona hans komu í sumar-
leyfi hingað til lands árið 1960. Ég ferðaðist nokk-
uð með þau um landið meðal annars að Laxá í
Aðaldal þar sem við veiddum væna laxa. Hann er
nú löngu dáinn og sakna ég hans mjög.
Annar aðstoðarlæknir var Karsten Kettel,
rnjög duglegur læknir en nokkuð erfiður í skapi.
Einu sinni, er ég var nýbyrjaður á deildinni, vor-
um við saman á stofugangi og spurði hann mig um
nokkuð flókna hluti sem ég nýbyrjandinn kunni
ekki skil á. Svaraði ég honum að þetta vissi ég
ekki. Hann brást svo illa við að hann sló mig
utanundir með ennisspegli er hann hélt á. Fór
hann síðan með mig til yfirlæknisins og lagði til að
ég yrði rekinn af deildinni! Dr. Mygind leit þá á
okkur báða og sagði: „Upphaflega voru steinarnir
í fjörunni hrjúfir, en smám saman fáguðust þeir.
Þannig geri ég ráð fyrir að fari með dr. Thor-
steinsson. Bíðum og sjáum til“. Að svo mæltu
fórum við. Eftir þetta urðum við Kettel bestu
vinir.
Hann vann um þessar mundir að því merkilega
viðfangsefni að gera við hreyfitaug andlitsins eftir
að hún hafði skaddast. Ég aðstoðaði hann oft í
líkhúsi spítalans við að sauma taugina saman eftir
að hún hafði verið skorin sundur á líki. Við þetta
notaði hann stækkunargleraugu því aðgerðar-
smásjá var þá enn ekki komin til sögunnar. Fyrir
þessar tilraunir og síðar aðgerðir á fólki, sem
lamast hafði í andliti varð hann heimsfrægur því
hann mun hafa verið sá fyrsti sem framkvæmdi
slíkar aðgerðir með góðum árangri. Hann fram-
kvæmdi aðgerðir á fjölda fólks með lamanir í
andliti, oft með ágætum árangri. Hann var boðinn
til fyrirlestrahalds um víða veröld og fenginn til
fjarlægra landa til aðgerða á andlitslömunum.
Meðal annars kom hann árið 1947 hingað, fyrir
mín orð, og gerði við lömun í andliti lítillar stúlku.
Ég aðstoðaði hann við þá aðgerð á Landakots-
spítalanum og hún heppnaðist vel. Dr. Kettel átti
raunar annað erindi hingað, en það var að heim-
sækja mág sinn C.A.C. Brun sendiherra Dana á
íslandi. Kannski var það þess vegna að hann vildi
fremur koma hingað en fá telpuna út til sín!
Loks vil ég minnast annars góðvinar míns H.C.
Andersen, sem var þriðji aðstoðarlæknir hjá
Mygind og vann að rannsóknum, sem virtust
benda til þess að ofnæmi væri orsök nefpólýpa
eða slímsepa í nefi. Á því byggði hann doktorsrit-
gerð sína sem hann varði nokkru síðar. Hann varð
yfirlæknir og prófessor við hne-deild Borgarspít-
ala Árósa er fram liðu stundir. Ég heimsótti hann
þangað alloft og horfði á hann framkvæma heyrn-
arbætandi aðgerðir sem hann gerði margar. Árið
1975 tók hann þátt í fyrsta þingi norrænna eyrna-
lækna, sem haldið var á íslandi og ég veitti for-
stöðu. Gudrun eiginkona hans var hér í fylgd með
honum og voru þau hjónin ásamt fleiri gestum í
kvöldverðarboði á heimili okkar Þórdísar, síðari
eiginkonu minnar, eitt kvöldið.
Meðan ég var á Borgarspítala Kaupmanna-
hafnar skrifaði ég stjórn hins mikla sjúkrahúss
Charité í Berlín og falaðist eftir námskandídats-
plássi á hne-deild þar. Ég fékk svar um hæl, þar
sem sagði að ég væri velkominn og gæti fengið
umbeðið pláss um miðjan september. í lækna-
blaðinu danska sá ég auglýst eftir kandídat á hne-
deild Sundbyspítalans á Amager. Pann 1. maí
1939 kvaddi ég félaga mína og yfirboðara á Borg-
arspítalanum og hóf störf á nýja staðnum.
Yfirlæknirinn þar var prófessor Róbert Lund,
mjög ánægjulegur maður og mér velviljaður. Til
hans sóttu jafnan hópar stúdenta einkum til að
læra að skoða eyru, nef og háls. Prófessorinn fékk
mig oft til að veita sér aðstoð við þessa kennslu,
að beita ennisspegli til þess að skoða eyru, spegla
raddbönd, nefkok, nef og fleira. Ég hafði mikla
ánægju af þessum samverustundum með stúdent-
unum og prófessor Lund, enda var hann með
glettni og gamansemi milli þess sem hann fræddi
okkur um marga hluti.
Á Sundbyspítalanum starfaði ég um hálfs árs
skeið og líkaði þar ágætlega, fékk að gera margt
upp á eigin spýtur, svo sem að stinga á kjálkahol-
um og skola þær út, stinga á hljóðhimnum við
bráðri eyrnabólgu og ýmislegt fleira svo og vél-
indaspeglun til að fjarlægja aðskotahluti sem þar
stóðu fastir.
Til Álaborgar
í lok ágústmánaðar barst mér bréf frá Chari-
téspítalanum í Berlín þar sem mér var tilkynnt að
ekki yrði hægt að taka við mér í kandídatsplássið
fyrst um sinn af sérstökum ástæðum, en heims-
styrjöldin hófst skömmu síðar.
í lok september kvaddi ég Sundbyspítalann. Ég
hafði þá ráðið mig sem aðstoðarlækni til Kristjáns
Björnssonar, yfirlæknis og sérfræðings í hne-
lækningum í Álaborg. Laun mín áttu að verða 500
krónur á mánuði og þótti gott, því í Kaupmanna-
höfn hafði ég aðeins fengið 125 og hæst 150 kr. Pað
var ákveðið að við hjónin og Ásthildur litla dóttir
okkar, sem þá var á öðru ári, flyttumst til Ála-
borgar í byrjun október.