Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 38

38
LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
Starfsfólk H. T.í. við opnun stöðvarinnar, talið frá vinstri: Erlingur Porsteinsson fv. yfirlœknir, Pe'tur
Kristjánsson tœknim., Árný Kolbeinsdóttir heyrnartœknir, Ólöf Maack hlustarst.sm., Anna Magnús-
dóttir ritari, Svanborg Óskarsdóttir ritari, Heiðrún Jensdóttir gjaldkeri, Helga Jónsdóttir heyrnartœknir,
Lovísa Óskarsdóttir heyrnartœknir, Anna Hilmarsdóttir heyrnartœknir, Einar Sindrason yfirlœknir,
Friðrik Rúnar Guðmundsson talmeinafr. og Birgir Ás Guðmundsson forstöðumaður.
talkennaradeild Sérkennarafélags íslands, Gunn-
ar J. Möller lögfræðingur, tilnefndur af Trygg-
ingastofnun ríkisins, Guðjón I. Stefánsson verk-
fræðingur, tilnefndur af Sambandi íslenskra sveit-
arfélaga, Guðlaug Snorradóttir heyrnleysingja-
kennari, tilnefnd af heilbrigðismálaráðherra og
ég yfirlæknir stöðvarinnar, tilnefndur af Félagi
háls-, nef- og eyrnalækna. Fyrsti fundur stjórnar-
innar var 19. júlí 1978.
Háls-, nef- og eyrnadeild
Fyrstu árin sem ég starfaði hér í Reykjavík
saknaði ég mjög háls-, nef- og eyrnadeildar. Pótt
við sérfræðingarnir í þessu fagi hefðum mögu-
leika á að leggja sjúklinga inn á tvö lítil sjúkrahús
hér í borginni jafngilti það alls ekki slíkri deild.
Við lögðum því sjúklinga okkar inn á Sólheima
við Tjarnargötu eða Sjúkrahús Hvítabandsins við
Skólavörðustíg og þangað vorum við kallaðir á
nóttu sem degi ef eitthvað var að. Það voru þó
aðeins sjúklingar til meiri háttar aðgerða á eyrum
eða vegna þrálátra nefblæðinga og annað álíka
sem ég lagði inn. Flestar aðrar aðgerðir fram-
kvæmdi ég á aðgerðastofu minni við lækninga-
stofuna. Oft var hringt til mín á síðkvöldum,
helgidögum eða að nóttu, til þess að sinna fólki
með bein í hálsi, ákafar nefblæðingar eða annað
sem ekki gat beðið. Það gat verið erfitt að standa í
slíku eftir langan vinnudag og mér var þá stundum
hugsað til þess að( í borgum erlendis, þar sem
háls-, nef- og eyrnadeildir voru starfandi, væri
hægt að vísa slíkum sjúklingum þangað til með-
ferðar og jafnvel innlagnar ef á þyrfti að halda.
Þó var það einkum á sjötta áratugnum eftir að
heyrnarbætandi aðgerðir komu til sögunnar að ég
fann sárt til þess að hér vantaði deild þar sem þær
væru framkvæmdar. Þá hugkvæmdist mér að
drífa mig til Bandaríkjanna til þess að læra slíkar
aðgerðir. og gerði það árið 1960 eins og ég hef
áður sagt frá. Þar eð ég varð að framkvæma þess-
ar aðgerðir á lækningastofu minni þurfti ég að
senda suma sjúklingana heim í sjúkrabíl og frétti
að nokkrum spítalalæknum þætti þessi starfsemi
mín ámælisverð eins og fyrr segir, en allar gengu
þessar aðgerðir þó ágætlega og áfallalaust.
Ég gerði mér ljóst að það var orðið aðkallandi
að koma hér á fót háls-, nef- og eyrnadeild. Heil-
brigðisyfirvöldin höfðu líka fyrir alllöngu gert ráð
fyrir slíkri deild og ráðgert að hún yrði á Landa-
kotsspítalanum ásamt augndeild. Augnlæknar
voru þá þegar með sína sjúklinga þar þótt enn
væri ekkert þar sem hét augndeild. Við starfs-
bræðurnir í sérgreininni höfðum oft rætt á fund-
um okkar um þetta mál og árið 1967 sendum við í
nafni félags okkar áskorun til heilbrigðisstjórnar
Reykjavíkur um að setja á fót háls-, nef- og eyrna-