Læknablaðið : fylgirit - 15.07.1995, Blaðsíða 25

LÆKNABLAÐIÐ 1995; 81
25
rid. Hún var þó norsk í móðurætt en fædd og
uppalin á íslandi, urðu þau hjónin fljótlega góðir
vinir okkar. Hann er nú löngu dáinn. Einn af
vinum þeirra var tauga- og geðlæknir, Karl Georg
Fuhrman að nafni. Hann var hálfgerður furðu-
fugl, einhleypur en átti svartan kött og tók á móti
sjúklingum sínum í stóru viðhafnarstofunni heima
hjá sér. Par var lækningastofan hans og þegar
hann tók á móti konum þá lét hann þær ganga um
allsnaktar á meðan hann ræddi við þær um sjúk-
dóminn. Pá settist hann stundum við flygilinn og
lék lag, en kisa sem labbaði á syllunni uppi undir
lofti átti það þá til að stökkva skyndilega niður á
hljóðfærið svo allir hrukku í kút. Hann var undra-
læknir hann Karl Georg. Eitt sinn buðum við
hjónin honum til kvöldverðar og gáfum honum
fisk að borða, sem var uppáhaldsmatur hans.
Hann fékk glas af víni fyrir matinn og öl með
matnum að eigin ósk. A meðan hann snæddi var
honum starsýnt á málverk á veggnum af nakinni
stúlku eftir Gunnlaug Blöndal og áður en hann
kvaddi kastaði hann fram þessari vísu:
Kvinden pá væggen, fisken pá fadet,
begge jeg elsked’, ingen jeg hadet.
Vinen gav ánden, öllet gav kraften.
god nat og tak for i aften.
Karl Georg var einnig alltíður gestur hjá Folm-
er. Við höfðum öll gaman af honum því hann var
mjög sérkennilegur og sagði jafnan það sem hon-
um datt í hug hvemig sem á stóð. Honum var eins
og flestum öðrum meinilla við þýsku hermennina
og til þess að stríða þeim sagði hann oft á þýsku
þegar einhverjir þeirra voru nærstaddir að hann
væri mikill kommúnisti. Kvöld eitt vorum við
Folmer í heimsókn hjá honum, kvöddum hann
um klukkan 11 og fórum svo beint heim til okkar.
Daginn eftir frétti ég að stuttu eftir að við kvödd-
um hefði þýska lögreglan ruðst inn og tekið hann
fastan sem kommúnista og sent hann í fangabúðir
í Pýskalandi rétt sunnan dönsku landamæranna.
Þar dvaldi hann í eitt ár og var gjörbreyttur maður
og nær óþekkjanlegur þegar hann kom til baka
alskeggjaður. Ef við Folmer hefðum verið heima
hjá honum þegar Gestapomennirnir komu þang-
að er sennilegt að þeir hefðu tekið okkur líka.
I boðum hjá Folmer og frú kynntumst við með-
al annars yfirdýralækninum í Fredericia, kátum
og skemmtilegum manni, Hans að nafni en kall-
aður Hansemann. Honum buðum við stundum
heim ásamt fleiri kunningjum. Pegar hann kom til
Kolding í veislu ferðaðist hann jafnan á mótor-
hjóli og hafði með sér eitthvert góðgæti svo sem
svína- eða nautalundir og ævinlega spírabrúsa.
Gestir hjá Erlingi: Karl Georg Fuhrman lœknir í
miðju og við hlið hans situr Hansemann.
Petta kom sér vel að fá því um þessar mundir var
erfitt að ná í slíkt. Eg var fljótur að sjá til hans
þegar hann nálgaðist og hellti þá strax í glösin svo
að við gætum skálað við hann um leið og hann
kæmi inn.
Ógnað með riffli
Hans bauð okkur Folmer ásamt eiginkonum
eitt sinn til veislu heim til sín í Fredericia. Hann
var einbúi því að kona hans af gyðingaættum
hafði flúið til Svíþjóðar undan nasistunum. Hann
bað okkur afsökunar á að hann gæti ekki gefið
okkur að borða heima hjá sér eins og ástatt væri
en hann hefði pantað mat á veitingahúsi í ná-
grenninu og þangað gengum við. Eftir að hafa
fengið þar mjög góðar veitingar héldum við heim-
leiðis. En nú var orðið dimmt, allt myrkvað vegna
stríðsins og hvergi ljós að sjá. En Hans hafði
meðferðis stórt vasaljós og lýsti öðru hvoru fram á
veginn. Eg gekk við hliðina á honum en Folmer
og konur okkar góðan spöl á undan. Allt í einu
hittir geislinn frá vasaljósinu þrjá einkennisbúna
þýska hermenn sem koma á móti okkur á sömu
gangstétt. Sá sem fremstur gengur heldur á riffli,
skekur hann til og æpir. Skyndilega hleypur hann
á móti okkur með riffilinn á lofti. Hermennirnir
urðu illir af því að lýst var á þá. Hans brá á það ráð
að beygja sig niður, skjótast inn í runna rétt við
veginn og láta sig hverfa. Þarna var ég einn eftir
andspænis riffilmanninum sem miðaði á mig og
hrópaði í sífellu: „Die teufels Danen“, helvítis
Danirnir. Hann var sýnilega mjög drukkinn. Nú
voru góð ráð dýr. Skyndilega datt mér í hug að
hlaupa á hann og slá örmum um háls honum.
Þetta gerði ég eldsnöggt og nú gat hann ekki
skotið á mig með þessari löngu byssu. Hann hélt