Kjarninn - 27.02.2014, Blaðsíða 90

03/03 kjaftæði
fyrirkomulagið. Þarna var ásamt mér um 200 manns víðs
vegar að, margir komnir langa leið. Hvorki mér né öðrum
tókst að nálgast fundinn út frá sögulegu samhengi fjarskipta
á Vesturlandi, framtíðarsýn eða forgangsröðun.
Ég var ekki undir þetta búin, jafnvel þótt ég myndi glöð
vilja gera allt fyrir alla. Það vilja auðvitað allir betri fjar-
skipti, bættar samgöngur og betri heim. Væri ekki árangurs-
ríkari leið fyrir svona samkomu til að mynda sér skoðun og
fræðast að farið væri yfir sögu þess málefnis sem er á dag-
skrá? Stuðst væri við gögn og staðreyndir og reynsla annarra
skoðuð? Þannig væri mannauði þeirra sem áhuga hafa á
stjórnmálum betur varið og fundurinn gæti vonandi sam-
mælst um forgangsatriði sama hvaða bókstaf það hakar við.
Kannski skorti mig (auk svefns) pólitískan þroska og
þekkingu. Frambjóðandi annars flokks og fjölskylduvinur
má eiga það að hann reyndi reglulega að henda til mín
björgunarkútum þetta kvöld og fyrir það var ég þakklát
(svo þakklát að ég hefði kosið hann hefði ég ekki sjálf verið
í framboði). En allt kom fyrir ekki – í fjórar klukkustundir
tafsaði ég meira en leikinn Jón Bjarnason. Ég vissi ekki
hvort ég væri að spyrja eða svara, byrja eða enda, hver væri
náttúruverndar sinni og hver ekki og hver var það var aftur
sem seldi dreifikerfið – því enginn kannaðist við það. Óþægi-
legt – mjög óþægilegt. Í raun svo óþægilegt að héðan í frá
langar mig að segja að Ísland sé flokkurinn minn og sam-
vinna sé eina stefnumál mitt.
Niðurstaðan er líklega sú að ég skil ekki pólitík. En
mínusi maður alvarleika málsins frá má líta á þau sem prýði-
lega skemmtun og sum viðtöl jafnvel sem uppistand!