Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.02.1938, Qupperneq 34

Þ J O Ð I N
30
Eins og áður er sagt, var vélbáta-
flotinn orðinn mjög stór 192(5. A
tuttugu árunx var lxann kominn upp
í 92 báta, sem sumir voru að vísu
mikið minni en fjöldinn af þeim
vélbálum eða vélskipum, sem nú
eru til.
bessi ár höfðu stórfelldar brevt-
ingar í för með sér. Hin breytta
aðstaða gerði alveg nýjar kröfur
til ýmissa umbóta í sambandi við
atvinnureksturinn.
Þau verkefni, sem bæjarstjórn
Vestmannaeyja fékk í bendur 1918,
er bún tók til starfa, voru marg-
vísleg og erfið.
Hafnargarðarnir liálfbyggðir og
hálffallnir, bryggjur og lendingar
xxijög ófullnægjandi, þrengslin á
höfninni og grynningar þar til stór-
baga og tjóns fvrir fiskibátaflotann.
Vegir i bænum sama sem engir,
engin vatnsleiðsla né sjóleiðsla, og
yfir liöfuð engin þau skilvrði fvrir
bendi, sem binn nýi vélbátarekstur
þarfnaðist. Allt var miðað við gömlxx
xitgerðina og hennar afköst.
Vegagerðir.
Fyrir 40 árum siðan var allt sjó-
fang borið af mönnum í Eyjum,
sáralitið var flutt á hesfum. Menn
báru fiskinn úr fjörunni upp í
„krærnar“, þ. e. fiskaðgerðarskúr-
ana, þó ekki á börum, heldur var
krækt i þorskhöfuðin nxeð járn-
krókum, er menn héldu sinum i
hvorri liendi. Var handfangið úr
tré og sinn járnkrókurinn á hvor-
um enda handfangsins. Mátti þann-
ig bera eða hálfdraga 4 fiska í einu.
Sjófang var borið heim á börum
og fiskurinn út á reitina alltaf bor-
inn á börum. Svo komu bjólbörur
og tvihjólaðir handvagnar til sög'-
unnar litlu áður en fyrsti vélbátur-
inn sást, og einstöku menn réðust
í það, að eiga bestvagn, og fór þeinx
síðan óðum fjölgandi, ásamt vélbát-
ununx, því flutningaþörfin á landi
fór óðfluga í vöxt með fjölgun bát-
anna. Síðan liafa svo bílarnir full-
nægt allri þörf fyrir flutningatæki
á landi.
A liverju einasta ári siðan bæj-
arstjórnin tók við liefir verið unn-
ið að vegabótum og lagningu nýrra
vega í kaupstaðnum. Þetta verk var
líka liafið, þó í smærri stíl væri,
af sýslu- og hreppsnefndum Vest-
mannaeyja, áður en hæjarstjórnin
lók við, en kröfurnar fóru sívax-
andi á þessum árum, lxæði vegna
framfaranna á sviði útvegsins, og
sýo voru gerðar meiri kröfur til
bæjarstjórxxar,' bæði xxm nýja vegi
og annað, en áður voru gerðar til
þeirra aðila, sem liöfðu hliðstxeð
niál með höndum.
Þá kom og annað til sögunnar.
Fjölgun fólksins leiddi af sér kröf-
ur nm aukna framleiðslu á mjólk
og garðávöxtum, og var þvi sýnt,
að ekki dygði áfranxhaldandi það
búskaparlag, að hafa mestalla
eyjuna óræktaða — allt nema
gömlu túnin hinna 48 jarða, sem
áratugum saman liöfðu tekið litlum
eða engum breytingum.
Því var hafin barátta fyrir því,
að þurrabúðarmemx fengju liver
sinn landblett til að rækta, svo sem
2—3 dagsláttur, og þetta fékkst i
gegn eftir mikið þóf, en þá þurfti