Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Síða 24

310
Ljóslækningar.
[Stefnir
undið er ekki litað af sólinni. f
húðinni eru fíngerðir taugaend-
ar, sem greinast út í hörundið
ásamt háræðunum og örsmáum
vöðvum, sem í sameiningu og sam-
starfi gera húðina þurra og þyrk-
ingslega, þegar kuldi verkar á
hörundið, en mjúka og gljúpa,
þegar heitt er eða þegar þörf er
á því að kæla líkamann með út-
gufun. Húðin heldur jafnvægi á
hita líkamans, og er því starfi
svo bezt vaxin, að lofti og sól sé
iðulega leyft að leika um hörund-
ið. Þess vegna eru loftböð svo
þýðingarmikil og heilnæm fyrir
alla, jafnvel þó sólar njóti ekki.
Börn og unglingar, sem iðulega
geta notið beinna áhrifa loftsins
og sólarljóssins á líkama sinn
nakinn, verða fegurri í vexti en
ella. Vöðvarnir verða meiri og
styrkari og sérstaklega verða þau
lítt viðkvæm fyrir kvefsóttum og
ofkælingu, sem þeim mönnum er
hætt við, sem sjaldan sleppa ljósi
og lofti að hörundinu. En þess
verður ætíð að gæta jafnframt,
að sofa ætíð í hreinu útilofti og
ekki ofhituðu.
Síðasta tilbreytingin í meðferð
sjúklinganna í Leysin er sú, að
dr. Rollier lætur sjúklingana
vinna. Sjúklingarnir eru látnir
hafa eitthvert starf með höndum,
sem er við þeirra hæfi. Þykir
þetta gefast vel alls staðar þar
sem því hefir verið komið við.
Þetta kemur í veg fyrir, að sjúk-
lingunum leiðist. Þeim líður bet-
ur og verða glaðari í bragði.
Starfið og starfsgleðin, sem því
fylgir, hefir góð áhrif á þá á
margan hátt.
í öllum menningarlöndum er nú
orðið lögð hin mesta áhersla á
loftböð og sólböð. Á baðstöðum er
ekki síður lögð áhersla á loft-
böð og sólböð, en sjávarböðin sjálf
eða vatnsböðin. Árangur af þeim
er allsstaðar hinn sami, aukin
hreysti og bætt heilsufar.
Erlendis þykir það ekki leng-
ur „ófínt“ eða ljótt, að vera úti-
tekinn ,eða brúnn á hörund eftir
sólbruna. Það eru aðeins tísku-
og tildursdrósir, sem leggja mikla
stund á að vera drifhvítar í and-
liti. Vér íslendingar erum nú
ekki lengra komnir áleiðis í menn-
ingu og menntun en svo, að hér
þykir það fegurst og tískunni
samkvæmast, að vera náhvítur út-
lits, svo sem ekki væri blóðdropi
til í mönnum, og ef menn eru svo
lánsamir að vera það ekki eða
jafnvel hvort sem er, er gripið til
þess ráðs, að „púðra“ sig, sem
kallað er. í kaupstöðum er þessi
siður alltíður orðinn meðal ungra