Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Blaðsíða 28

314
Hroðalegt ferðalag.
[Stefuir
rifinn og illa til reika. Þeyttist
hann hjálparlaust fram og aftur í
ólgandanum.
Það var ómögulegt að loka
strax fyrir vatnsveituna. Ef henni
hefði verið lokað við neðstu lok-
una, hlaut það að hafa þær afleið-
ingar, að öll vatnsveitan hefði
sprungið. En hópur hugrakkra
kappa stökk þegar út í ólgandi
vatnið. — Það hækkaði óðum í
þrónni, en samt tókst þeim að
draga manninn hálf dauðan og
alveg meðvitundarlausan upp á
bakkann.
Nokkru síðar fekk hann meðvit-
und, og kom þá í ljós að hann
hét Jósef Metcalf og var stein-
smiður, sem unnið hafði að vatns-
veitunni frá því fyrsta. Er hér
tekin upp frásögn hans sjálfs um
það, hvernig þetta gekk til.
„Daginn, sem opna átti vatns-
veituna, hafði mér verið falið að
halda vörð á stíflugarðinum, við
sjálft mynnið á leiðslunni. Átti
eg einkum að gæta þess, að eng-
ir kæmu þarna of nærri. Garður-
inn var háll, og rétt áður en lok-
urnar voru opnaðar hafði komið
þéttings skúr, svo að ill-stætt var
á garðinum fyrir hálku. Á þess-
um sama stað var mælir, er sýndi
vatnsþrýstinginn, og varð eg að
hafa gætur á honum og samtímis
á nokkrum innfæddum mönnum,
sem voru að koma nær.
Eg vissi ekkert fyrri til en eg
rann á hálkunni, og á næsta augna-
bliki var eg kominn á fleygiferð
fram af garðinum. Járnþrep voru
fest í múrinn alla leið frá efstu
brún niður að leiðslu-mynninu.
Þreif eg í eitt þeirra í dauðans
ofboði, en ferðin á mér var svo
mikil, að eg gat ekki stöðvað mig
heldur byltist eg með feikna hraða
niður í vatnið þar sem það sogað-
ist í ógurlegri hringiðu inn í píp-
una. Enginn hafði séð hvað fram
fór — það er að segja enginn hvít-
ur maður — og þó að einhver
hefði séð til mín, þá var engin
leið að ná í mig.
Til allrar hamingju var pípan
ekki alveg full. Það var hér um bil
6 þumlunga bil jfrá yfirborði
vatnsins upp að pípuhvelfingunni.
Hélt eg mér uppi og lét straum-
inn bera mig: En eg kveið fyrir
því, er pípurnar tæki að mjókka
— ef eg þá lifði svo lengi.
Mér var kunnugt um það, að
menn þeir, sem gæta áttu að lok-
unum á leiðinni, höfðu strangar
skipanir um það, að láta pípurnar
ekki fyllast alveg, því að þá er