Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Blaðsíða 33

Stefnir]
Hvert stefnir heimurinn?
319
þynnist smám saman þessi heið-
ursfylkingy sem geymdi sér ein-
hver sérréttindi, en velti öllu
hinu, sem ekkert var tekið eftir
og engum þótti varið í, yfir á
aðra.
Og hver er það, sem fyrst og
fremst hefir orðið að taka þessi
vanmetnu störf. Það er konan. En
á sömu stundu, sem maðurinn er
búinn að finna leiðina til þess að
vinna a.llt með einföldum vélum,
rækta jörðina og gera öll störf
ársins, berjast og halda á reglu,
hafa vald á hita, kulda og úr-
komu, á sömu stundu hefir hann
lyft upp á veldisstólinn henni,
sem á taka við stjórnartaumun-
um úr hendi hans. Hann hefir
losað hana úr hinum ógurlegu á-
lögum allra fyrri alda: Því, að
bún hefir minni líkamskrafta.
Þá fellur karlmannaríkið til
grunna, en upp rís ríki kvennanna.
Skjaldmeyjar setjast að völdum.
Hvað er eg að segja? Þá? Nei,
þessi stjórnarskifti eru þegar haf-
in. Veikara kynið hefir hafið
starfið. Við getum nú þegar heyrt
hrikta í gömlu stoðunum.
III. Skjaldmeyjaríkið.
Að gamni má draga upp laus-
iega mynd af þessu franítíðarríki.
í’að getum við gert með því, að.
láta óánægðan karlmann, sem býr
undir einveldi skjaldmeyjanna,
andvarpa á prenti yfir þessum ó-
sköpum. Hann skrifar:
„Alræði kvenna! Allt kafnar.
Engar framfarir. Konuna vantar
ímyndunarafl. Hún er öll á valdi
tilfinninganna. Hún veit ekki upp
né niður í veruleikans heimi. Um-
hyggjusemi hennar nær ekki út
yfir það, að hafa allt sem falleg-
ast í kringum sig. Hún forðast
allt, sem raskar ró hennar. Hún
er sköpuð til þess að vera með
börnum og hirða um þau. En
barnið þarf fyrst og fremst kyrrð
og ró, allt óbreytt. Er þetta tak-
mark mannlífsins? Mannlífið,
sem er stanslaust fálm, áhætta,
tilraun. Það er hreyfing, til-
breytni, óró. Alltaf áfram! Og
eins þó að ótal ljón séu á vegin-
um; það er okkar regla. Konan
sér aldrei annað en ljónin. Hún
kemur ekki auga á framþróun-
ina. Fram í rauðan dauðann slá
þær niður öll umbrot. Allt það,
sem við höfurp safnað saman í
vinnustofum, verksmiðjum og á
ökrunum, lætur hún fara í örg-
ustu niðurníðslu. Það eru hennar
ær og kýr að láta allar okkar
framfarir drafna niður. Engum
dettur nú neitt í hug. Ekkert ger-
ist. Lífið er viðbjóðsleg martröð!“