Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Blaðsíða 73

Stefnix]
Gersemar sveitaþorpsins.
359
irin flóðborna og Anna Resí, sem
leitað var hjá huggunar og trausts
ekki einungis hjer í þorpinu, held-
nr og mörgum nálægum byggðum.
I>að mun og ósjaldan hafa flog-
ið ýmsum í hug, að engu væri lík-
ara, en að Guðsmóðirin hefði
brugðið undir sig fótum og gengi
þar meðal manna í gervi Önnu
Resí, til að líkna og lækna og
gera öllum gott. —
Nú liðu víst ein átta eða tíu ár.
Andrés og Sepper og Marteinn
voru fyrir löngu teknir í sátt,
kvæntir og farnir að búa — en
ekki var keisarinn kominn í gull-
vagninum til að sækja önnu Resí.
Engum hefði þó komið það á ó-
vart, enda þótt öllum væri kær-
ara, að hún dveldi þar áfram.
Já — — og svo andaðist Pétur
kíelzer.
Við erfi hans var útbýtt gjöfum
svo miklum, að slíks voru ekki
dæmi. Guðsmóður-klaustrið fékk
vinviðu marga og kastaníutré, og
íátæklingarnir ríflegar fégjafir.
i.Aðrir taka föðurarf með mæðr
Uln sínum og systkinum“, mælti
Anna Resí. „En eg tek minn arf
Weð Guðsmóður og míwwn syst-
kynum“.
Það voru fátæklingarnir, sem
kún átti við, og hún gaf þeim á
^áðar hendur.
Því, sem hún hélt eftir, stjórn-
aði hún með snilld, og bjó eins og
drotning í stóra húsinu hvíta.
Ekki svo að skilja, að hún mikl-
aðist af hag sínum og gengi, þó
að þess kunni að hafa sýnst vott-
ur áður fyr. Þvert á móti varð
hún æ Ijúfari og lítillátari, eftir
því sem'árin færðust yfir.
En nú — segir öldungurinn og
tekur út úr sér pípuna, eins og
til að endurnýja málstyrk sinn —
já, nú ber mig að því allra ein-
kennilegasta, því, sem enginn
mundi hafa trúað, ef ekki væri
sannreynt. En satt er það. Og því
má eg ekki heldur draga dulur á
það.
Nokkur tími var liðinn, frá því
að Pétur gamli dó og var grafinn.
Þá bar svo til eitt sinn um vorið,
að ein vinnukonan kemur inn til
önnu Resí og segir, að beininga-
maður sé fyrir dyrum úti, í úlpu
mikilli og tötralega til fara.
„Leiðið hann inn“, segir hún,
„og berið honum brauð og vín“.
Stúlkan gerir sem henni var
boðið. En hann kvaðst vera iðr-
andi syndari, á pílagrímsferð til
Móðurinnar flóðbornu og ekki
mega neyta neins, fyrr en hann sé
búinn að fá fyrirgefningu synda
sinna.
Hann spyr þá, hvort hann geti