Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Side 34

320
Hvert stefnir heimurinn?
[Stefnir
Þessari harðskeyttu árás svar-
ar svo ein konan á þessa leið:
„Það mun vera sannleikur, að
ef karlmenn hefði aldrei verið við
völd, þá væri mannkynið enn á
frumstigi. En ef þeir hefði fengið
að halda völdum fram á þennan
dag, hvar væri mannkynið þá?
Það hefði hrapað niðuí í 'fulll-
komna villimennsku, góði minn,
ef ekki niður fyrir það. Stjórn
ykkar var aldrei annað en óhjá-
kvæmilegt piillibilsástand. Eng-
inn frýr ykkur vits. Þið hafið
komið mörgu til vegar, sem við
höfum hvorki hugkvæmni né afl
til þess að framkvæma. — En svo
var mannkynið farið að haugast
saman, reglulaust og umhyggju-
laust. Og þá varð því ljóst, að
hefja þurfti stórt hreingerningar-
starf. Það þurfti að hreinsa úr
mannlífinu sorann, lestina, ó-
þverrann, sóttnæmið, andlega og
likamlega. Hvað unnu karlmenn-
irnir að þessu verkefni? Þeir
gerðu lífið að leik. Þeir þekktu
ekki annað en leik. Hér var um
líf eða dauða að tefla fyrir mann-
kynið. Ef þið hefðuð fengið að
halda áfram leikjum ykkar, get-
ur vel verið, að ýms ný meistara-
verk hefði orðið til í skáldskap og
fögrum listum — það voru ykk-
•ar leikvellir —, en mannkynið
hefði farist í óstjórn og bylting-
um. Við vorum þolinmóðar lengi,
margar aldir. Við horfðum á ykk-
ur við starfið. Neyðin kennir
naktri konu að spinna, og við
lærðum margt á þessum öldum.
Hégómlegu herrar! Þið höfðuð
gaman af að sýna okkur, hvað
þið voruð vitrir. Þið voruð fúsir á
að fá okkur í hendur ,,lægri“
störfin. Og sá tími kom, að öll
þ&ssi störf voru komin í okkar
hendur, öll vinna og viðskifti. —
Sveifin, sem' nýr öllum hinum
mörgu, huldu hjólum mannlífsins,
var í okkar hendi. Og þá risum
við upp. Það mátti ekki seinna
vera. Ófriður eyddi þjóðfélögin,
sjúkdómar veiktu þau, lestir
spilltu þeim, hatur þjáði þau. Eft-
ir skamma stund hefði býflugna-
búið sprungið. Við höfum gert
skyldu okkar, og ekkert annað.
En æfintýrin urðu að hætta.
,,Framfarirnar“ að stöðvast. Upp-
götvanir að bíða. Áflogahund-
arnir að sitja kyrrir. Hér var um
líf og dauða að tefla. Við lifum.
Við ríkjum. Okkur líður vel. Og
meira að segja fá áflogahundarn-
ir að lifa undir okkar lögum. —-
Ykkur finnst lífið engum fram-
förum taka? Þakkið fyrir, að
halda lífi!“