Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Síða 54

340
Ráðsmaður og úlfur.
[Stefnir
Bólu-Hjálmar segir um sjálfan
sig, að hann hafi aldrei getað
„kjafti þagað“. —iðjufýst hans á
því sviði, sem var hans aðal-óðal,
olli því, að hann varð að hafast
að. — Matthías orti og ritaði
fram að áttræðu daglega. Iðju-
löngun hans lét hann starfa, lét
hann ekki í friði. — Auðmenn eru
á sinn hátt fúsir til verkanna,
geta naumast eirt í athafnaleysi.
En alþýða ætlar, að þeim gefist
sofandi.
Mér kemur í hug vetrarstúlka,
sem eg kyntist; hún vann hjá
rithöfundi, í húsi hans. Stundum
andvarpaði hún og mælti:
„Gott eiga þeir, sem sitja við
skrifborðið; þeir verða ekki lún-
ir“.
Þessi rithöfundur sat liðlanga
daga, las sér til og skrifaði. Bæk-
ur hans gáfu honum að launum
minna fyrir missirisverk, en dag-
launamenn og sjómenn fengu og
fá fyrir verknað sinn um sama
tíma. Eg ætla, að rithöf. hafi í
höfðinu lúðst eigi minna en dag-
launamennirnir í höndum og herð.
um.
St. G. segir í vísunni:
„Eu liug'stola maiinfjöldans vitund
og vild
er vilt um og stjórnað af fám".
Þarna er skeytinu beint til al-
þýðuleiðtoganna svonefndu, eftir
því sem mér skilst. Ekki tala auð-
mennirnir svo mikið við alþýðu,
að hún verði hugstola af þeirra
orðum. En lýðskrumar trylla
almenning og villa hann. — Ef
bolsarnir trúa því, að þeir eigi
hvert bein í St. G. St., þá skjátlar
þeim hraparlega. Hann yrkir fyr-
ir þá meðan þeir eru undirokað-
ir, og ekki lengur. Þegar þeir
taka til að misbeita valdi sínu í
orði og verki, verða þeir fyrir
sama barðinu á honum, sem rang-
látir fépúkar og miskunnarlausir.
Mun eg síðar í þessari grein út-
lista þetta betur, og sækja heim-
ildirnar til hans.
St. G. mælir til auðmanna eins
og þeir blasa við honum í Vestur-
heimi. Þar eru töflin stór í milj-
ónalandinu. íslendinga varðar lít-
ið um sviftingarnar þar, ekki öllu
meira t. d. en þá varðar um felli-
bylji eða stórbruna í öðrum heims-
álfum. Oss varðar mest um mál-
efnin í landi voru, hvemig þau
horfa við. Hér er náumast um
að ræða auðmenn, heldur bjarg-
áljiamenn og þeir hafa efnast á
dugnaði sjálfra sín. Þeir hafa efn-
ast með því móti, að ná afla úr
sjó með mannorku og vélakrafti-
Útgerðarmenn hafa ekki átt sof-