Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Qupperneq 58

344
Ráðsmaður og úlfur.
[Stafnir
vængi. En þeir hafa reitt fjaðr-
irnar af þjóðinni.
Ráðsmenn þjóðarinnar, sem nú
eru, lofuðu því, að allir skyldu
verða jafnir fyrir lögunum. En
sú hefir reyndin orðið, að þeir
hafa ofsótt andstæðinga sína, en
dindilmennin hafa fengið ýms fríð
indi, sumir dýrleg klæði eða digra
fésjóði, sumir hval í vog sinn eða
vík, fluttan og festan fyrir al-
þjóðar fé.
Meistarinn spáði forðum:
Margir falsspámenn munu upp-
koma og afvegaleiða marga. —
Þegar þeir menn fá stóran hval,
sem ættu að fá hnýsu, og þeir
menn fá hnýsu, sem ættu að fá
stóran hval, er afvegaleiðsla kom-
in í algleyming. Falsspámenn birt-
ast í fleiri myndum en þeim sem
horfa við kirkjum og musterum.
St. G. St. óskar sér, í kvæðinu
Kveld, inn í þá veröld, sem svo er
gerð, að þar er æðsta boðorðið
sanngirni.
Sumir auðkýfingar vita varla
hvað sanngirni þýðir. Þessu ber
að játa. En hins er að minnast
um leið, að sumir alþýðuleiðtog-
ar svokallaðir, hirða ekki hótinu
meira um þetta boðorð, eða lög-
mál sanngirninnar, en auðveld-
ingarnir. Sanngirnin í Rússlandi
t. d. er engu meiri í ríki Lenins
og Stalins en hún var í ríki keis-
arans. Sennilega hefir henni hrak-
að. — Það er þó ekki bót í máli
að breyta um þjóðskipulag eða
fyrirkomulag, til þess að illt verði
verra. Það skiftir alls engu máli
að flagga með fögru heiti, ef það
sem undir býr, er illrar náttúru.
Úlfurinn breytir ekki eðlisfari,
þó að hann taki á sig sauðargæru.
Það er satt og rétt, að lífið er
á faraldsfæti, stendur ekki í stað,
er sífeldum breytingum háð —
smábreytingum. En það þreifar
fyrir sér sjálfkrafa. Björn Gunn-
lögsson kveður svo að orði, að það
„prjóni sér haminn“, þ. e. a. s.
finni sjálft búning handa sér við
hæfi — þá fer í handaskolum
flest, þegar tekið er fram fyrir
hendurnar á lífinu. Það er gert
að meira eða minna lejrti, þegar
ýmsu er umturnað með fyrirskip-
unum, og boðum eða banni. Lífið
á jörðinni hefir komist leiðar
sinnar á þann hátt, að það hefir
ráðið sér sjálft, séð sjálfu sér
íarborða. Hér í landi hefir fram-
förunum skilað áleiðis með því
móti, að frjálsræðið hefir haft
svigrúm til þess, að einstakling-
arnir gætu notið sín, lítið hindr-
aðjr. Vér höfum, Islendingarnir,
hatað höft og fjötra.
Það væri líklegt, að afkomend-