Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.08.1930, Síða 66

352
Gersemar sveitaþorpsins.
[Stefnir
átrúnaðargoð alls þorpsins: Anna
Resí, dóttir Péturs Melzers.
Hún var yndi og eftirlæti hans
gamla Péturs!
Svo auðugur var hann, að í tutt-
ugu þorpum fannst enginn hans
jafningi. Ekrur hans náðu svo
hátt til fjalls, sem vínviður gat
þróast, og kastaníuskógurinn svo
langt sem augað eygði. Húsið hans
var hið veglegasta, næst klaustr-
inu, og stóð svo hátt, að það
gnæfði yfir þorpið — já. það
stendur þarna enn — og margar
kringlóttar átti hann á kistubotn-
inum.
Hann kunni líka að fara með
auðinn sinn, hann Pétur gamli.
Og þó mundi hann, ef því hefði
verið að skifta, hafa fórnað hon-
um öllum og lífinu með, til að
bægja frá dóttur sinni jafnvel
hinu smávægilegasta mótlæti.
Hún var líka einkabarnið hans,
og öllum kostum búin, þeim er
konu mega prýða: fríð og skír-
líf, ráðsett og guðhrædd! Og þar
að auki hyggin, ódeig og fámál-
ug, sem er fátítt um konur. Hann
gat trúað henni fyrir öllu og sótt
til hennar ráð um alla búsýslu —
og þau svo góð, að eigi urðu met-
in að verðleikum.
Hvað gagnar það annars, að
fara að ráðum kvenna? segir öld-
ungurinn. Líkt og að taka fé úr
vasa sínum og henda því út á
þjóðveginn!-------
Hún var alvörugefin, hún Anna
Resí. Sjaldan heyrðist hún hlæja,
og aldrei bar það við, að hún færi
með hégómamál. Móðirin dó þeg-
ar dóttirin fæddist. Og þau börn,
sem deyjandi móðir hefir horft á
í vöggu, þau verða ekkl brosmild
sem önnur börn. Það er kunnugt.
Dýru verði var hún keypt, sagði
Pétur; en ekki um of.
Það var sjón að sjá, þegar hann
leiddi hana til kirkju á sunnudög-
um. Með sexfalda festi um háls-
inn og silfurör í brúnu flétting-
unum, svo þunga, að nærri lá að
höfuðið reigðist.
Það eitt olli honum kvíða, er
hann horfði á hana, að þar kynni
að koma, að hún yrði tekin frá
honum.
Gjarnan hefði hann kosið, að
henni yrði barna auðið, til að
erfa auð hans, ekrur og skóga,
gætu þau komið á líkan hátt og
líkneskið helga — komið alsköpuð
og formálalaust! En að nokkur
dirfðist að leggja hug á hana —
seilast eftir henni og taka hana
frá honum — til slíkrar ósvífni
mátti hann ekki hugsa!
En ekki hafði heldur nokkui'
maður árætt að biðja Önnu Resi