Sagnir - 01.04.1981, Qupperneq 61

59
öll eiga þessi námskeið
það sameiginlegt að veita nem-
endum frekari innsýn í starfs-
vettvang þeirra sem fást við
að rannsaka þessi tilteknu
tímabil, frekar en að draga
upp heildarmynd af tímabilunum,
Ekki er ástæða til að fjalla
sérstaklega um "sérsviðsþaetti"
sem eru í boði, Þess má þó
geta að skipting milli hag-
sögu og almennrar sagnfræði
í deildir txðkast ekki við
Parísarháskóla. Það sem grein-
ir einnig á milli uppbyggingu
náms þar og við Háskóla íslands
er aukagrein nemenda í sagn-
fræði. Af einingum "ætluðum"
til aukagreinar er nemendum
skylt að ljúka við námskeið
m.a, í tölfræði og landafræði,
ásamt félagsfræði eða hagfræði
eða mannfræði. Þar fyrir utan
geta nemendur valið sér til-
tekið fag sem þeir vilja hafa
að meginuppistöðu í aukagrein-
inni; slíkt er þó ekki skil-
yrði, En nemandi getur ekki
lokið við LICENCF. í sagnfræði
nema hafa kynnt sér meginreglur
tölfræðinnar og undirstöðuat-
riði svæðalandfræði og lýð-
fræði. Auk þessa verður hann
að hafa náð einhverju valdi á
kenningum félagsfræðinnar eða
hagfræðinnar eða mannfræðinnar.
Slíkt ætti ekki að koma á
óvart þar sem sagnfræði er þar
talin til þjóðfélagsfræða.
Námsmati er yfirleitt þann-
ig háttað að 2/3 hlutar náms-
mats felast í ritgerð, en að
því tilskildu að efni ritgerð-
arinnar er flutt sem framsaga
í tíma. Þriðjungur námsmats
felst síðan í skriflegu prófi.
Oft eru aðeins þrjár spurningar
á prófi og ein valin af þeim.
Spurningar er þannig byggðar
upp að leitað er eftir hæfni
nemandans til að draga sjálf-
stæðar ályktanir.
Nemendum er ætlað eitt ár
til að semja sína MAITRISE
ritgerð undir leiðsögn kennara,
og fylgja því námsstigi litlar
sem engar kvaðir um kúrsa.
Hvernig því námi er háttað og
síðari þrepum skólagöngustig-
ans skyldi kveða til fróðari
aðila en þann sem hefur gert
þessa samantekt.
Ærslast aff vanda
. . . þessir dansleikir voru
miklu tíðari áður fyrr, og ekki
aðeins hafðir til að gleðja gesti,
heldur voru þeir oft tíðkaðir af
heimamönnum sér til skemmtunar.
Og svo mjög voru eyjarskeggjar
sólgnir í þá, að á vissum tíma
árs streymdi mikill fjöldi karla
og kvenna £ hverju héraði til
vissra staða, á heilagra manna
vökum, eins og almennt er kallað,
og þar ærsluðust þau heilar nætuý^
að vanda Bakkusdýrkenda, ef svo má
segja, við að dansa og hafði þess
á milli í frammi aðra gleðileiki
°g skrípasýningar. Því hvað á
ég að kalla það annað, þegar það
er vitað mál, að í samkundum af
þessu tagi var mikið um fáránleg-
ar» blautlegar og lostafullar
athafnir og sér í lagi afmorskvæði,
Bakkusardýrkenda
en í þeim er sálinni búið nokkurt
skaðræði. Því svo sem kvæðin sjálf
eru haglega samsett og lystileg í
sjálfu sér þeim, sem á hlýða, þann-
ig eiga þau einnig greiða leið
að hugum manna, ekki sízt ef þeim
er samfara hugþekkur kveðskapur.
Og því meir sem þau eru mönnum
til skemmtunar, þeim mun sterkari
áhrifum ná þau, æsa upp og hrífa
með sér og smjúga inn í merg og
bein með nokkrum hætti, og kynda
upp alls konar loga í brjóstum
manna, og brenna þá aumlega upp,
sem veikgeðja eruog að eðlisfari
hneigjast fremur öðrum til óleyfi-
legra nautna. Vegna þessara áhrifa
sinna eru þessi lostafullu kvæði
nefnd brunakvæði á vora tungu, og
á samlíkingin sannarlega ekki
illa við.
Islands-
(Oddur Einarsson biskup:
lýsing, bls. 131)