Sagnir - 01.04.1987, Blaðsíða 95

nda og búaliðs
Oldum saman hafa náttúruleg gæði landsins,
„hlunnindin” fært landsmönnum ómælda björg í
bú. Sumar þessar „matarholur” hafa ekki verið
nýttar sem skyldi hin síðari ár, en ástæða er til að
ætla að vinna megi þeim sess á ný.
Veiði á vatnafiski hefur færst í vöxt á allra
síðustu árum, bæði til sölu innanlands og útflutn-
ings.
Kræklingur þykir herramannsmatur í nágranna-
löndunum. Á íslandi var hann hins vegar notaður í
beitu. Nú hafa íslendingar lært að borða skelfisk
og því er ástæða til þess að kanna hvort ekki er
markaður fyrir þessa afurð sem víða er mikið af
við strendur landsins. Ráðlegt er að taka sýni og
láta rannsaka ... áður en farið er að bjóða
krækling til sölu, sérstaklega ef um er að ræða
f jörur í nánd við þéttbýli. Þá skal bent á að neysla
kræklings getur verið varasöm á vissum árstím-
um vegna efnabreytinga sem verða í fiskinum.
Rétt er að leita upplýsinga um það ...
Hrognkelsaveiði hefur verið drjúg tekjulind á
mörgum sjávarjörðum, en sveiflur á verði og í
aflabrögðum geta sett strik í reikninginn.
Reyktur rauðmagi og vel verkuð sigin eða hert
grásleppa eru mikið lostæti. Sama er að segja um
heimaverkaðan harðfisk. Þessar afurðir mætti
m.a. hafa til sölu á viðkomustöðum ferðamanna.
í fáum greinum atvinnulífsins er nú meiri upp-
gangur en í fiskeldi. Nokkuð er um að bændur séu
aðilar að þeim stóru fyrirtækjum sem upp hafa
risið í þessari atvinnugrein og nokkrir bændur
hafa komið slíkri starfsemi á fót upp á eigin
spýtur með góðum árangri. Sjálfsagt er fyrir þá
sem skilyrði hafa til slíkrar framleiðslu á jörðum
sínum að kanna ítarlega þá möguleika sem í þessu
felast.
Hrossabrestur er sérkennilegt tól sem margir
hefðu gaman af að eiga. Hefur engum dottið í hug
að hrossabrestir kunni að vera kjörið áhald fyrir
knattspyrnuunnendur og unnendur handbolta til
að veifa á kappleikjum?
Úrfréttabréfi Stéttarsambands bænda, 1987.
maka af vinnuhjúum, og það stundum af sjálfu
heimilinu, og er þá mest undir því komið að hafa
hegðað sjer sem bezt og unnið húsbændunum
með dyggð og trúmennsku. ...
Það virðist því þarflegt fyrir hjúin að vera
stöðugt í vistunum, ástunda dugnað og fram-
kvæmd til ágóða sjer og húsbændum sínum,
taka vel eptir aðferð góðra búmanna og láta
reynsluna sýna sjer hvað bezt sje; fara hagan-
lega með gróða sinn eptir ráði forstandsmanna,
forðast allt óhóf, en ástunda þrifnað með nýtni á
öllum hlutum, safna peningum og þarflegum
búshlutum eptir því, sem föng eru á og lifandi
peningi með góðri fyrirhyggju án þess að vera
húsbændunum til þyngsla. Þegar hjúin eru
orðin búfær, sem ætti að vera nálægt þrítugs-
aldrinum, mega þau fara að leggja hug á jarð-
næði og verður það þeim auðfengið, sem þekkt
eru að góðu mannorði, og eiga þau að hafa helztu
menn til aðstoðar og ráðuneytis.
Úr Húnvetningi, sveitatímariti, 1857
SAGNIR 93