Sagnir - 01.04.1987, Blaðsíða 70

Jón Ólafurísberg
Æra etatsrác
Vegna hins mikla ófriðar er
geisaði í Evrópu voru
tengsl íslands og Danmerk-
ur orðin frekar lítil. Danir höfðu
gengið í lið með Napoleon eftir árás
Breta 1807 og urðu því að sæta hafn-
banni sem aðrir stuðningsmenn
hans. Þetta varð til þess að þeir áttu
erfitt með að halda uppi siglingum
og stunda verslun við íslendinga.1
Hafnbannið gat orðið íslendingum
skeinuhætt því hér máttu einungis
versla þegnar Danakonungs. Hvað
var þá til ráða?
Trampe stiftamtmaður og
Magnús Stephensen höfðu siglt til
Kaupmannahafnar haustið 1807 og
dvöldust þar um veturinn. í Kaup-
mannahöfn lagði Magnús fram til-
lögur um breytingar á verslunar-
málum, enda óttaðist hann mjög
hungursneyð í landinu ef hafnbann-
inu yrði fram haldið. Öllum tillög-
um Magnúsar um breytingar í átt til
meira frjálsræðis, þar á meðal, um
verslun við hlutlausar þjóðir, var
stjórnin andvíg. Það varð hins vegar
úr ráði að stjórnin, samkvæmt til-
lögu Trampes, ákvað að veita skip-
stjóra og áhöfn á hverju skipi verð-
laun er kæmist með vörur til lands-
ins. Einnig var boðið upp á vátrygg-
ingu skipanna. Þrátt fyrir þetta
voru kaupmenn tregir til að senda
skip sín til íslands og báru því við að
verslanir væru vel birgar.2
Um miðjan janúar 1809 kom
breskt skip hlaðið vörum til lands-
ins. Vöruskortur var því að éinungis
eitt skip hafði komið með vörur
síðan sumrið 1807.3 Mætti ætla að
koma þess hafi verið kærkomin en
68 SAGNIR