Nýtt Helgafell - 31.12.1957, Qupperneq 10

152
HELGAFELL
til fjarlægs lands, en urðu að bíða byrjar
í hafnarborg. Þar kom eitt kvöld um síðir
að á rann byrr, þeir bjuggust til að vinda
upp segl að morgni; en sömu nótt bar við
að annan þeirra dreymdi draum; hann sá
hjá rúmi sínu mann sem við hann mælti
„Farðu’ ekki þessa för; ég segi þér
að ef þú ferð á morgun, muntu drukkna
Hann vaknar, segir vini sínum drauminn
og biður hann að fresta sinni ferð.
Vinur hans hló og sagði „Seint skal
draumur
hræða mig frá að fara að ætlun minni.
Menn ala í svefni hverskyns hugarburð,
sjá apaketti og uglur kringum sig,
og dreymir slíkan elg af endileysu
sem aldrei gæti á neinn hátt komið fram.
En úrþví þú vilt eyða tíma hér
í slíka heimsku, hljótum við að skilja.“
Og að svo mæltu heldur hann til skips.
En þessu skipi hlekktist á í hafi
og fórst með allri áhöfn. — Þú munt sjá
af þessum fornu dæmum, kæra Dúna,
og mörgum öðrum sem ég gæti greint,
að ekki er vert að gera gys að draumum.
Og Makróbeus hélt þá vel í heiðri;
hann sem reit forðum suðrí Afríku
draum Sipíós; nei sá var ekki í vafa.
Og sjáðu í Gamla testamentinu
hvort Danél taldi drauma nokkurt rugl;
og lestu um Jósep líka, og Faraó;
og þú munt sjá — ég segi’ ekki’ allir
draumar
en sumir eiga fyrir sér að rætast;
ellegar Ivrösus kóngur Lýdíu,
sem setið hafði á háu tré í draumi,
og sá þá framá að hann yrði hengdur.
Og Andrómakka, kona kappans Hektors;
en þessar sögur allar eru of langar,
og bráðum fer að birta; ég get aðeins
að lokum sagt: Eg veit að þessi vitrun
boðar mér eitthvað illt. Og svo ég víki
að þessum hægðagrösum, kona góð,
þá snerti ég þau ekki; þetta er eitur.
En nóg um það; og nú skal tekið upp
léttara hjal; ég hef að einu leyti
mjög ríkulega notið náðar guðs;
ég horfi á fríða svipinn þinn, og sé
þinn skarlatsrauða hvarm, og allur ótti
er óðar horfinn. Mundu þennan málshátt:
Mulier est hominis confusio.
Latína þessi þýðir, elskan mín:
Konan er mannsins yndi og allt hans
gaman.
Þegar ég finn þinn fjaðurmjúka kropp
við mína hlið um nætur, þó að þá
sé hvorki tóm né hægt um vik til ásta,
því prikið er því miður alltof mjótt,
þá finn ég slíkan unað inní merg,
að ég get boðið birginn hverjum draumi.“
Og að svo mælturn orðum flaug hann niður,
því nú var dagur. — Uti fann hann fræ,
og fór að gagga saman hænum sínum
í garðinum, og gleymdi hverjum ugg,
stikaði á tánum stoltur einsog kóngur
og steig í væng við Dúnu nokkrum sinnum;
ekkert ljón var jafn óttalaust og hann.
Svo leið á vorið. Þá var það einn dag
að örlaganna dómur dundi á Fíngal.
Hann sprangaði’ um í allri sinni dýrð
á meðal sinna mörgu kvenna, og renndi
auga til sólar, sem var einmitt risin
tuttugu gráður og þó einni betur
í merki nautsins; svo hann vissi vel
af eðli sínu, að nú var klukkan níu,
og laust upp glöðu gali: „Nú er sól
flogin á loft um fjörutíu gráður
og meira en það; ó komdu, kæra Dúna,
og hlustaðu’ á hve kátir fuglar kvaka;
sjá, blómin ungu brosa; hjarta mitt
er fullt at' ástarsæld og sumargleði.“
En sjá hve endir allrar gleði er sorg,
og engin gleði fær að standa lengi.
Þessa nótt hafði lævís refur laumazt
af skóginum og skriðið inní garð.
Morguninn allan lá hann þar í leyni,
sá lymskufulli morðvargur, og beið
þess eins að sjá sér færi að stökkva á Fíngal.
Ó, hrappur fólskuflár! Þú annar Júdas!
Þín níðings-ókind! Nýr og verri Sínon
en sá sem forðum fyllti Tróju af sorg!
Ó vei þeim morgni, Fíngal, er þú flaugst
af priki þínu gálaus útí garð
og hirtir ekki hót um þína drauma!