Nýtt Helgafell - 31.12.1957, Blaðsíða 53

BÓKMENNTIR
195
að sök og raun ber vitni, eí tilvísanir væru
milli ílokka, en á því vill verða mikill mis-
brestur, og ræður þar handahóí eitt. Verst er
þó það, að víða eru þessar tilvísanir alger-
lega ófullnægjandi. í ritatali Boga Melsteds
stendur t. d. neðst ,,sjá ævisögur". Ef menn
nú fletta upp í ævisagnaflokknum, vandast
málið, því að ævisögum er ekki raðað eftir
höfundum. Þeir, sem vilja fræðast um það,
hvaða ævisögur liggja eftir Boga Melsted,
verða því að lesa allan ævisagnaflokkinn.
Svipað má segja um blöð og tímarit. Rita-
tali þeirra Bjöms Jónssonar og Jónasar Jóns-
sonar frá Hriflu lýkur með orðunum „sjá blöð
og tímarit". Hér verður sama upp á teningn-
um og að framan getur, því að í þessum
flokki eru nöfn blaðanna og tímaritanna lát-
in ráða. Hér verður að pæla gegnum alla
blaðaskrána til þess að fá vitneskju um,
við hvaða blöð þessir menn hafa verið rit-
stjórar eða útgefendur. Alveg er þó óvíst,
að sú leit beri árangur. Þess er að vísu
getið, að Björn Jónsson hafi verið ritstjóri
ísafoldar og Jónas Jónsson hafi gefið út Ófeig
og Landvörn en hins vegar ekki, að hann
hafi verið ritstj. Skinfaxa og Samvinnunnar.
Þá er flokkunin sjálf öll mjög handahófs-
kennd. Einna lakast virðist mér hafa tekizt í
þeim flokki, sem ber fyrirsögnina: þjóðsögur
og ævintýri. Sem dæmi um verk, sem höf-
undur telur þjóðsögur og ævintýri, má nefna
íslenzka þjóðhætti eftir sr. Jónas Jónsson frá
Hrafnagili, rit Benedikts Gíslasonar frá Hof-
teigi um Smið Andréson og flest rit Oscars
Clausens.
Bezt hefur hins vegar tekizt til um blöðin og
tímaritin. Virðist mér sá flokkur langbeztur
af því sem í bókinni er. Ónákvæmni hefi ég
að vísu orðið var við í sambandi við Stúd-
entablað Stúdentaráðs Háskóla íslands. Er
svo að sjá af skránni, að hér sé um a. m.
k. þrjú blöð að ræða. Hér er þó um eitt og
sama blaðið að ræða. Kemur það jafnan út
l. desember og oft endranær (t. d. 17. júní).
Annars verður hér ekki farið frekar út í að
telja upp þann aragrúa af villum, né alla
þá ónákvæmni og ósamkvæmni, sem í rit-
inu er, enda yrði það langt mál.
Verkið er allt meingallað og gersamlega
ófullnægjandi, hvernig sem á er litið. Vera
má, að höfundur hafi hugsað sér það
sem minnisvarða um bókasafn sitt. Ef svo
er, verður ekki sagt, að honum sé mjög
annt um orðstír sinn, því að óneitanlega
bendir ritið til þess, að honum hafi verið að
mörgu leyti mislagðar hendur við bókasöfn-
un sína. Ég fjölyrði ekki frekar um höfund-
inn og hæfileika hans til bókfræðiiðkana.
Mjög kunnur bókamaður hefur ritað um
skrá þessa og borið á hana allmikið lof. Gaf
hann höfundi þann vitnisburð, að hann
mundi einkarvel fallinn til þess að starfa
við samningu vísindalegrar bókaskrár. Má
þetta vel vera og skal það ekki dregið í
efa, en ekki virðast þessir hæfileikar höfund-
ar hafa notið sín við samningu þessarar
skrár, hvað sem því veldur.
Sigurður Líndal
Þvottahúsið Snorralaug
Gunnar Benediktsson: Snorri
skáld í Reykholti. Leikmaður kryf-
ur kunnar heimildir. Heimskringla
1957. Örlögin ráku mig um daginn inn á
matsöluhús kaupfélags eins á Norðurlandi.
Sat ég þar einn við borð að morgni dags
og fékk mér hressingu. Væri þetta sízt í frá-
sögur færandi, ef það hefði ekki orðið til þess,
að ég fór að leggja hlustirnar við tali tveggja
borgara bæjarins, sem dvalizt hafði yfir
morgunkaffinu. Aður en ég hafði numið
orðaskil í viðræðu þeirra, veitti ég því
athygli, að hinn eldri var all-ákafur og lét
sér næsta annt um að sannfæra hinn um
eitthvert mikilsvert atriði. Mér datt fyrst í
hug, að mennimir væru að ræða um gengis-
lækkun eða bæjarstjórnarkosningar, en brátt
heyrði ég, að svo var ekki. Umræðuefnið
var skýring vísu einnar allflókinnar í Egils
sögu. Þótt mér tækist ekki að fylgja þræð-
inum í samtalinu til fulls, duldist mér ekki,
að allar skýringar hinna lærðu útgefenda
voru vegnar og léttvægar fundnar. Mátti þó
virða þeim villu sína til vorkunnar, sem séð