Félagsbréf - 01.04.1958, Síða 31

FÉLAGSBRÉF
19
„Vínrjóðar
stjörnurnar stíga dans,
stormdrukknar
hneigja þær sig
og beygja þær sig og sveigja
i krans
af skjálfandi rósum------“
Jóliann Hjálmarsson er yngstnr skáldanna sem hér kynna verk sín,
um tvítugt. Ljóð hans eru tær og björt, lífsglöð og bamslega bjartsýn.
Öðmliverju er ltann dálítið angurvær, einkum í ástaljóðunum. í ein-
staka ljóði örlar á baráttuvilja, en liugsjónirnar bera skáldskapinn
hvergi ofurliði einsog títt er um umbótaskáld.
Ljóð Jólianns em full af myndum, en mér finnst margar þeirra vanta
þá táknrænu merkingu sem ég gat um bér að framan. Sem dæmi má
tilfæra ljóðið „Lómatjörn“:
„Rauð lómatjörn
Og fuglarnir
koma svifandi
ldáir og gulir
Og fákarnir
á sléttunni
japla grænt safaríkt grasió
og bregða á leik í sólskini júlídagsins“.
Hér er ekki sú táknræna dýpt í myndinni sem geri liana annað og
medra en fallegt ,,málverk“. Við sjáum ekki hvað skáldið er að gefa
í skyn með henni.
f öðram ljóðum er þessu liinsvegar ekki til að dreifa, og skal liér
bent á nokkur dæmi:
„Við vorum náttúran sjálf
nakin og sterk og i grænum skógi
lékum við strengi frjóseniinnar
Og dagar okkar voru gleðitár
og urðu að tærri lind
sem allir vildu drekka“
°g
„Ðagarnir koma hlaupandi
útúr skóginum
og drukkna í vatninu“
og
„Og lítið barn
kemur gangandi eftir veginum
með vorið í böndunum"