Félagsbréf - 01.04.1958, Page 49

FÉLAGSBRÉF
3?
áreiðanlega meiri hér en hlutverkið krefst eða höfundur ætlast til. Þar sem
hún á aðeins að vera lítið eitt bækluð á fæti, kemur mönnum kryppa sú,
sem leikkonan setur á sig, allkynlega fyrir sjónir. Láru vaxa örkuml sín í
augum eins og títt er um bæklað fólk, enda mun vera nærri sanni að segja
að sál hennar sé meira bækluð en líkami, ef svo mætti að orði komast. Þessi
mistök eru misskilningi leikstjórans að kenna. Svo er það aldursmunur þeirra
systkina. Hver getur trúað því, að Kristín Anna Þórarinsdóttir sé tveimur
árum eldri en Gísli Halldórsson? Þetta hefði leikstjórinn hæglega getað lag-
fært, annað hvort með fullkomnari förðun, eða ef það hefði ekki blessazt,
þá með öðru leikaravali.
Þar eð þýðingar Geirs Kristjánssonar eru almennt annálaðar fyrir vand-
virkni og smekkvísi, kom þýðing hans á Glerdýrunum nokkuð flatt upp á
mig, því að hún er fjarri því að vera gallalaus. Þótt þýðingin sé víða áferða-
falleg, þá ber samt alltof mikið á villum, sem stafa af greinilegu kunnáttu-
leysi og rangri túlkun á frumtexta. Máli mínu til rökstuðnings tek ég hér
nokkur dæmi af handahófi: „The handwriting on the wall“, sem er sama og
„það er letrað á himininn", eða „það er deginum ljósara“ á íslenzku, þýðir
hann „skriftin á veggnum“. „Still waters run deep“ verður „kyrr vötn eru
djúp“, þar sem bókstafleg þýðing er af og frá og réttara væri að segja
„langt er til botns í lygnu vatni“. Loks er það „rise and shine“ vandþýddi
boðhátturinn, sem kemur oftar en einu sinni fyrir og ég ætla mér ekki að
þýða, honum snarar Geir á íslenzku með þessum orðum: „rís upp og skín“ og
fer þá enga krókaleið. Milljónir mæðra í Bandaríkjunum vekja syni sína
með því að segja: „rise and shine“, þetta er svo daglegt mál þar í landi,
en ég efast stórlega um að nokkur íslenzk móðir með óbrjálaðan málsmekk
hafi nokkru sinni vakið son sinn með orðunum „rís upp og skín“.
Sumir mundu kannski kalla þetta sparðatíning og benda mér á, að gagn-
rýnendur dagblaðanna, þeir sómamenn, hafi að minnsta kosti ekki verið upp-
næmir fyrir þessum smámunum, en það sem hér hefur verið tínt til eru
aðeins fá atriði af mörgum, er ég hnaut um kvöldið, sem ég sá leikinn. Mig
grunar líka, að nákvæmur samanburður á frumriti og þýðingu mundu leiða
enn fleiri villur í ljós. Jafnprýðilegu leikskáldi og Tennessee Williams er
sýnd lítilsvirðing með jafnkærulausum vinnubrögðum sem þessum.
Um leik einstakra manna er það að segja, að hann er góður í flestum
atriðum. Kristín Anna Þórarinsdóttir veldur að vísu ekki hlutverki sínu fylli-
lega, en tiktúrur og tilgerð eru til allrar hamingju með minna móti hér en
oft áður, þó að þær séu engan veginn horfnar. Enda þótt Helga Valtýsdóttir
geri margt vel, ekki sízt þegar hún jagast í börnum sínum eða rifjar upp
löjigu liðnar gleðistundir í Bláfjöllum, þá tekur hún samt stundum of
harkalega á hlutverki sínu, eins og t. d. þegar hún kemst að því, að dóttir
hennar hefur svikizt um að sækja tíma í vélritun. Óhætt er að segja, að túlkun
hennar sé blæbrigðafögur og ýkjulaus, nema í þeim atriðum, þar sem blóðið
ólgar mest í æðum móðurinnar.