Morgunblaðið - 06.01.2012, Page 33

Morgunblaðið - 06.01.2012, Page 33
var ákaflega fagmannlegur og snyrtilegur í því sem hann tók sér fyrir hendur, snyrtimennsk- an var einkennandi fyrir hann. Við minnumst líka heimsókna Svavars þegar hann kom í morg- unkaffi til systur sinnar einu sinni í viku á sendibílnum, en í mörg ár keyrði hann meðal ann- ars út smjörlíki í verslanir. Það var svo hressandi og skemmti- legt að fá Svavar í heimsókn, hann hafði líka sérstakt lag á okkur krökkunum. Svavar var mikill áhugamaður um fótbolta og hafði gaman af að fara á völl- inn og stundum fór annað okkar með. Í mörg ár hittust þau nokk- ur systkinin og makar sem þá lifðu og tóku í spil, þá var mikið skrafað og hlegið. Við erum þakklát Svavari fyrir hans einstöku umhyggju fyrir móður okkar og þá hjálpsemi sem hann sýndi henni. Þakklát fyrir þá fyrirmynd sem hann hef- ur verið okkur með sinni léttu lund og æðruleysi. Það eru ekki margir dagar síðan við hittum Svavar hressan að vanda og nú er hann allur. Við og fjölskyldur okkar vottum börnum Svavars og fjölskyldum þeirra okkar inni- legustu samúð. Helena og Sigurður. Sagt er að þau vináttubönd, sem hnýtast á unglingsárunum, endist lengst og það á svo sann- arlega við um okkur Svavar því við hittumst fyrst á Hvanneyri fyrir rúmum 65 árum og tengsl okkar hafa ekki rofnað síðan, fyrr en nú í bili. Á árunum eftir stríð hófu Far- mall-traktorar innreið sína í ís- lenskan landbúnað og störfuðum við Svavar ásamt vöskum hópi unglinga sem kúskar á Hvann- eyri. Svarar var laginn við þetta sem annað og var til þess tekið hversu flinkur hann var að bakka Farmallinum með kerru inn í haughúsið stóra undir 70 kúa fjósinu. Við vorum alla tíð hreyknir af Hvanneyrar-tímabilinu, enda titluðum við okkur jafnan síðan kennara í meðferð dráttarvéla. Svavar var reyndari en ég því hann hafði verið á Hvanneyri sumarið 1945 og kom eðlislæg hjálpsemi hans þá þegar í ljós, því hann hjálpaði mér og leið- beindi á alla lund þessi tvö sumur mín á Hvanneyri. Minningarnar frá þessum æv- intýratíma hrannast upp. Ferðirnar aftan á vörubílspall- inum hjá Óla, sem var sá eini sem hafði bílpróf, upp í sundlaug til að skola af okkur í volga læknum, einkum, ef halda skyldi á ball. Rytmi var Svavari í blóði bor- inn og fylgdu danshæfileikar með í kaupbæti, enda var ekki haldið ærlegt sveitaball á þeim tíma í Borgarfirði nema að þeir bræður Óli og Siggi lékju fyrir dansi og Svavar sæi um tromm- urnar. Eða, þegar hænurnar fóru í verkfall og hættu að verpa og að- eins Svavar, Sverrir frændi, ég og kannski Geiri vissum hvers vegna verkfallið hófst og hvers vegna hænurnar fóru að verpa aftur. Eða, þegar við fórum að vitja um netin í Hvítá, engir pottlaxar eins og nú tíðkast, heldur dólp- ungar sem lagni þurfi til að koma upp í bátinn, án þess að honum hvolfdi. Eða, þegar þeir Óli og Siggi æfðu sig í að skipta um sæti við stýrið á skólastjóradrossíunni á fljúgandi ferð með okkur Svavar aftur í, ef vera kynni að Bergur umferðareftirlitsmaður væri í nánd. Svavar var mjög laginn við að meðhöndla dýnamit og við glödd- umst mjög þegar Ragnar í Smára, yfirmaður okkar beggja, fékk Svavar til að annast spreng- ingar í hrauninu kringum sum- arbústaðinn við Álftavatn, því þá vissum við að öllu var óhætt og að Ragnar var í góðum höndum. Við Svavar vorum nánir sam- starfsmenn í meira en fjóra ára- tugi þegar hann var meðal ann- ars sölumaður á bíl hjá sama fyrirtæki og ég starfaði hjá. Annars er titillinn sölumaður í raun rangnefni því það var Svav- ar sem ákvað hvað kaupmaður- inn, sem hann heimsótti tvisvar í viku, skyldi kaupa, ekki of mikið og ekki of lítið. Síðar tóku við öll árin, sem hann tók að sér verkstjórn í einni framleiðsludeildinni. Eins og fyrr sagði var Svavar einstaklega hjálpsamur og örlát- ur á tíma sinn, reyndi að leysa vanda hvers þess manns, sem til hans leitaði og veit ekki neitt dæmi þess að nokkur hafi farið bónleiður til hans búðar. Svavar var trúr og dyggur þjóðfélagþegn, einn þeirra manna sem tóku fullan þátt í að byggja upp hið iðn- og tækni- vædda Ísland, sem er svo gjör- ólíkt því Íslandi almennrar fá- tæktar og örbirgðar sem hann fæddist í. Góður, traustur vinur er hér kvaddur með þakklæti fyrir ára- tuga vináttu, sem aldrei bar nokkurn skugga á. Davíð Scheving Thorsteinsson. Það var í október 1955 sem við sem þetta skrifum sáum Svavar fyrst. Við vorum að koma heim með Gullfossi eftir dvöl á hús- mæðraskóla í Vordingborg í Danmörku. Sísí hans Svavars var með okkur á skólanum og með okkur öllum hafði tekist góð vin- átta, enda sumar okkar skóla- systur úr barna- og gagnfræða- skóla. Við höfðum aldrei séð Svavar og vorum spenntar að sjá tilvon- andi eiginmann Sísíar okkar. Stóðum allar uppi á þilfari við komuna til Reykjavíkur og Sísí benti okkur á hinn heppna. Það sem við okkur blasti var prúðbú- inn maður sem við sáum ekki framan í vegna risastórs rósa- vandar sem huldi andlitið. Það var Svavar. Þetta atvik var oft rifjað upp í gegnum árin. Frá þeirri stundu hefur Svav- ar tilheyrt hópnum okkar og síð- an bættust eiginmenn okkar hinna við. Nú hafa þrír þeirra farið í ferðina löngu. Margar góð- ar stundir höfum við átt saman og eftir að Sísí dó var Svavar formlega tekinn í hópinn sem fullgildur meðlimur kvenna- klúbbsins. Sérstakt samband var milli Svavars og Sísíar annars vegar og Köllu og Óla heitins, manns Köllu, hins vegar og eftir að Sísí dó voru Kalla og Óli þau sem mest samskipti höfðu við Svavar og svo Kalla eftir lát Óla. Ekki var haldið þorrablót hópsins, kosningavökur eða Eurovision- kvöld án þess að Svavar væri með okkur. Eftir að við vorum allar orðnar einar var Svavar herrann okkar og við nutum þess að hafa hann með okkur. Alltaf hress og glaður. Snyrtimennska einkenndi Svavar, alltaf fínn í tauinu eins og sagt er. Nokkrar ferðir fór Svavar í heimsókn til yngstu dóttur þeirra Sísíar sem búsett er í Bandaríkjunum og hafði gaman af. Síðasta árið hefur Svavar átt við heilsuleysi að stríða en hélt alltaf sitt fallega heimili og átti góðan stuðning sinna barna, tengdabarna og barnabarna. Að leiðarlokum viljum við þakka Svavari öll árin okkar saman og endurminningarnar eru endalausar. Við vottum Andrési, Kristínu, Guðna, Rann- veigu og fjölskyldum þeirra inni- lega samúð okkar og vitum að „mamma“, eins og hann kallaði Sísi, hefur tekið vel á móti sínum manni. Vertu kært kvaddur, kæri Svavar, og Guð gefi þér góða heimkomu. Karolína, Ingibjörg, Elísabet og Sigrún. MINNINGAR 33 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. JANÚAR 2012 Nú kveðjum við elskulegan föður okkar. Hann er nú kom- inn til elsku móður okkar og bróður eftir hetjulega baráttu við þann illvíga sjúkdóm sem lagði þau einnig að velli. Líf hans einkenndist af dugnaði og hörku sem sést best á því að hann lét ekki bugast við þau miklu áföll, að missa ungan son sinn og konu langt fyrir aldur fram. Þótti okkur nóg hafa ver- ið á hann lagt og fjölskylduna, er hann veiktist í byrjun þessa árs. Engu að síður tók hann veikindum sínum af miklu æðruleysi og hugðist fara með sigur af hólmi en varð að lokum að lúta í lægra haldi. Faðir okkar var mestan part starfsævi sinnar til sjós, lengst sem vélstjóri á Geir ÞH 150. Síðustu ár starfaði hann hjá Hraðfrystistöð Þórshafnar sem varð Ísfélag Vestmannaeyja. Hann var músíkalskur og spil- aði á harmonikku löngum stundum þegar tími gafst frá sjónum, spilaði hann m.a. á jóla- Kristján Sigfússon ✝ Kristján Sigfús-son fæddist í Bergholti, Rauf- arhöfn, 13. sept- ember 1944. Hann lést á Dvalarheim- ilinu Nausti á Þórs- höfn 21. desember sl. Kristján var jarð- sunginn frá Þórs- hafnarkirkju fimmtudaginn 29. desember 2011. böllum og öðrum uppákomum á Þórshöfn og ná- grenni við góðan orðstír. Faðir okk- ar var natinn og vinnusamur, var sífellt að dytta að, innan dyra sem ut- an og vildi halda öllu vel við, hvort sem um var að ræða bílinn, húsið eða garðinn. Við minnumst hans með hlýhug og söknuði í hjarta en vitum jafnframt að hann er kominn á góðan stað og erfiðri baráttu lokið. Hvíl í friði, elsku pabbi. Guð, gefðu mér æðruleysi til að sætta mig við það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að breyta því sem ég get breytt og vit til að greina þar á milli. Að lifa einn dag í einu, njóta hvers andartaks fyrir sig, viðurkenna mótlæti sem friðarveg, með því að taka syndugum heimi eins og hann er, eins og Jesús gerði en ekki eins og ég vil hafa hann og treysta því að þú munir færa allt á réttan veg ef ég gef mig undir vilja þinn svo að ég megi vera hæfilega hamingjusamur í þessu lífi og yfirmáta hamingjusamur með þér þegar að eilífðinni kemur. Amen. (Reinhold Niebuhr.) Helena Kristjánsdóttir. Sigfús Kristjánsson. ✝ GuðbjörgFanney Valdimarsdóttir fæddist í Sælundi á Bíldudal 6. apríl 1927. Hún lést á Akureyri 13. maí 2011. Elsa Ester Valdimarsdóttir fæddist í Sælundi á Bíldudal 1. júní 1936. Hún lést á Landakoti 14. desember 2011. Foreldrar þeirra systra voru Jónfríður Bjarnadóttir og Valdi- mar Bjarnason í Sælundi á Bíldudal. Guðbjörg Fanney var jarð- sungin frá Akureyrarkirkju 25. maí 2011. Elsa Ester var jarðsungin frá Hafnarfjarðarkirkju 22. desem- ber 2011. Að leiðarlokum vil ég minnast þeirra systra og þakka þeim löng og góð kynni sem voru mér alla tíð mikils virði enda voru þær alla tíð einar af mínum góðu málsvör- um sem aldrei brugðust. Ég kveð þær hinstu kveðju með línum úr ljóði Sigfúsar Elíassonar, Minni Bíldudals. Himnesku klettar, þér háu fjöll, hlýðið á boðskap þess nýja dags! Um bláskyggðan vog, um blómavöll, frá birtu morguns til sólarlags andi Guðs boðar frá eilífðarheimi: Enginn fortíðarvinum gleymi. Við Bíldudal mörg verður minningin bundin, hér mótuðust hugirnir – glömpuðu sundin. Og hér voru þjóðfrægu afrekin unnin. Í úthafið sótt voru björgin í grunninn. Hér ilmuðu rósirnar – ungmeyjar hreinar, í æskunni mættu þeim hugprúðir sveinar. Frá óskráðum sögum mun eilífðin greina. Hún, ástin, vill dýrustu perlunni leyna. Jón Kr. Ólafsson, söngvari, Bíldudal. Guðbjörg Fanney Valdimarsdóttir og Elsa Ester Valdimarsdóttir Hann Leó fór jafn skyndilega og hann kom, svona er lífið, ekki alltaf sanngjarnt finnst manni. Kannski er maður eigingjarn í eilífðinni – hver vill ekki fá að fara skyndilega. Nú kveðjum við mág okkar til 45 ára, Leó Má Jónsson sem varð bráðkvaddur að heimili sínu í Höfnunum. Leó Már Jónsson ✝ Leó Már Jóns-son fæddist í Reykjavík 7. mars 1942. Hann lést á heimili sínu 19. des- ember 2011. Útför Leós fór fram frá Dómkirkj- unni 29. desember 2011. Hann giftist elstu systur okkar Sissu fyrir 45 árum. Með komu hans inn í fjöl- skylduna breyttist mikið, við fjórar systur, mamma og pabbi og svo allt í einu annar karlmað- ur. Leó hafði sterka og góða nærveru, lá ekki á skoðunum sín- um, var rökfastur, stríðinn, mjög góður sögumaður, afburða penni, húmoristi góður og sér- lega kaldhæðinn, reyndi að sjá skoplegar hliðar á mönnum og málefnum. Á æskuheimilinu í Auðbrekku og seinna hjá Sissu og Leó í Höfnunum voru skemmtilegar stundir við eld- húsborðið – mikið rætt, soldið strítt, tekist á, fólk ekki alltaf sammála – oftast hlegið mikið. Leó var margt til lista lagt, hann var víðlesinn, vissi allt um bíla og vélar. Ef okkur, já og svo marga aðra, vantaði upplýsingar um bíla, hvort heldur það var ráðlegging um hvaða bíl skyldi kaupa eða eitthvert aukahljóð í bíl eða vél, þá stóð ekki á svör- um. Ef vel bar í veiði birtist pist- ill í blöðunum eða á heimasíðu hans http://leoemm.com/ þar sem vandamálið var reifað og leyst. Leó var algjör dellukall, það fyrsta sem kemur upp í hugann er Chevrolet Corvair, við bend- um á heimasíðu hans til nánari útskýringa. Leó átti alltaf flotta bíla og marga – ef frá er talinn bleiki Trabantinn, sem átti það til að vinka húddinu í roki og skyggja þannig á allt útsýni öku- mannsins – kannski var bíllinn misskilinn, var með húmor og hló, eigendum til ánægju. Leó var flinkur píanisti, þegar við heimsóttum þau hjón í Hafn- irnar var m.a. boðið upp á tón- leika. Eitt af uppáhaldslögunum var Stúlkan frá Ipanema, sem betur fer fór Leó í upptökuver Geimsteina og spilaði nokkrar perlur inn á geisladisk – ómet- anleg eign í dag sem yljar og rifj- ar upp góðar minningar. Svona er lífið, nú er komið að leiðarlokum, allavega hérna megin. Við eigum eftir að sakna símtala og tölvupóstsendinga með hnyttnum ábendingum, sög- um og „einum góðum“ og/eða slóð til að hlusta á vel spilaða tónlist. Við viljum þakka Leó fyrir samfylgdina og allt sem hann hefur gefið af sér í gegnum árin. Innilegar samúðarkveðjur til Sissu, Jonna, Bjargar, Eyjólfs, barnabarna og fjölskyldu. Ólafía, Kolbrún og Björg. Það var fallegan sunnudag í ágústmánuði sem ég hitti í fyrsta skipti litla skottu sem strax þá snerti hjarta mitt og ekki bara mitt heldur barnanna minna líka en við áttum því láni að fagna að fá að eiga samleið með Þórhildi Nótt og fjölskyldunni hennar. Það sem byrjaði sem starf varð að vináttu og væntumþykju og þó svo starfinu hafi lokið stendur hitt föstum fótum. Þórhildur Nótt Mýrdal ✝ ÞórhildurNótt Mýrdal fæddist á Akra- nesi 21. apríl 2008. Hún lést í faðmi fjölskyld- unnar á gjör- gæsludeild Land- spítalans við Hringbraut 17. desember 2011. Útför Þórhildar fór fram frá Akraneskikju 22. desember 2011. Að kynnast Þórhildi Nótt og foreldrum hennar hefur opnað okkur nýja sýn á það hvað það er að vera mann- eskja í þeirri erfiðustu raun sem hægt er að leggja á foreldra og barn. Jón Gunnar og Steinunn eru hetjurn- ar sem hafa vakað yfir dóttur sinni dögum, vikum og mánuðum saman og reynt að gera hvern dag gleðilegan, alltaf tilbúin að takast á við lífið á nýjum forsend- um. Þórhildur Nótt snerti við okk- ur strax, augun hennar stóru og fallegu bræddu hvern þann sem í þau horfðu og persónuleikinn hennar læddi brosi yfir alla við- stadda. Þó svo líkaminn hennar hafi ekki alltaf verið henni hjálp- legur hafði hún sínar leiðir til að koma sínu til skila og þegar ég hugsa um allt það sem ég gerði og var henni ekki að skapi og hvern- ig hún lét mig finna fyrir því get ég ekki annað en brosað gegnum tárin því ekki var hún ráðalaus við að koma sínu fram. Að rifja upp minningarnar yljar í kulda raunveruleikans og sem betur fer eru perlur minninganna margar og fallegar. Elsku Jón Gunnar, Steinunn og Patrekur Emil, góðar minn- ingar um fallega stúlku, sam- heldni og trú á endurfundi er það sem huggar nú, eykur bjartsýni og vekur von um betri daga. Elsku Þórhildur Nótt, þú kenndir mér margt bæði í blíðu og stríðu, ég er ríkari fyrir að hafa kynnst þér og fyrir það vil ég þakka þér, þú átt og munt alltaf eiga sérstakan stað í hjartanu mínu. Hver lítil stjarna, sem lýsir og hrapar, er ljóð, sem himinninn sjálfur skapar. Hvert lítið blóm, sem ljósinu safnar, er ljóð um kjarnann, sem vex og dafnar. Hvert lítið orð, sem lífinu fagnar, er ljóð við sönginn, sem aldrei þagnar. (Davíð Stefánsson frá Fagraskógi) Jóhanna. Morgunblaðið birtir minning- argreinar endurgjaldslaust alla útgáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morg- unblaðinu greinar eru vinsam- lega beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðs- lógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, "Senda inn minn- ingargrein", valinn úr felliglugg- anum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dög- um fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað get- ur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda ör- stutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Minningargreinar

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.