Morgunblaðið - 04.05.2012, Síða 35

MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. MAÍ 2012
✝ Ólafur ÖrnÁrnason fædd-
ist í Ölvisholtshjá-
leigu í Holtum,
Rangárvallasýslu,
11. janúar 1921.
Hann andaðist á
Skjóli 24. apríl
2012. Foreldrar
hans voru Marsibil
Jóhannsdóttir frá
Efri-Hömrum,
Holtum í Rang-
árvallasýslu (1893-1980) og Árni
Árnason frá Ósgröf á Landi í
Rangárvallasýslu (1886-1948).
Systkin Ólafs eru Ólafur Örn
(1919-1919), Baldur ( 1922-
1992), Ásta Ingibjörg f. 1923, Jó-
hanna Sigrún f. 1923 og Sigríð-
ur f. 1926.
Ólafur kvæntist 6. júní 1954
eftirlifandi konu sinni Guðrúnu
Sigurmundsdóttur frá Eyr-
arbakka. Þau eignuðust þrjú
börn. 1) Árdís f. 14. desember,
1954. Fyrrverandi maki hennar
er Bragi Guðbrandsson f. 23.
september 1953. Börn þeirra
eru Ólafur Örn f. 1978, Guð-
brandur Þór f. 1982 og Guðrún
Elsa f. 1986. 2) Ágústa f. 25. júlí
1956. Fyrrverandi maki hennar
er Kjell Lundberg f. 10. október
1954. Börn þeirra eru Ívan f.
1977, Daniel f. 1978, Ómar f.
1979 og Guðrún María f. 1983.
Núverandi maki
Ágústu er Roger
Skagerwall f. 3.
apríl 1953. 3 ) Ómar
Örn f. 10. apríl
1959 d. 2. sept-
ember 1988. Sonur
Guðrúnar og stjúp-
sonur Ólafs er Sig-
urmundur Ar-
inbjörnsson f. 2.
júní, 1949. Maki
hans er Hugborg
Sigurðardóttir f. 4. júlí, 1949.
Börn þeirra eru Arnrún f. 1969,
Sigurður f. 1971, d. 1997, Ágúst
f. 1973 og Lena f. 1976. Barna-
barnabörn Ólafs eru 14 og
barnabarnabarnabörn 2.
Ólafur ólst upp í Ölvis-
holtshjáleigu ásamt systkinum
sínum. Ólafur lauk gagnfræða-
prófi frá Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði. Hann fór í Íþrótta-
skólann í Haukadal og síðan í
Kennaraskólann í Reykjavík.
Ólafur starfaði við kennslu í
nokkur ár en starfaði lengst af
sem gjaldkeri hjá Sláturfélagi
Suðurlands. Ólafur var um ára-
bil formaður sóknarnefndar
Langholtskirkju og var jafn-
framt í bræðrafélagi kirkj-
unnar.
Útför Ólafs Arnar fer fram
frá Langholtskirkju í dag, 4. maí
2012, kl. 15.
Þá er elsku afi dáinn. Við
systkinin vorum mikið hjá honum
og ömmu Gunnu þegar við vorum
yngri, fyrst í Álfheimum og svo
Sólheimum. Afa fannst gaman að
hjálpa okkur með heimanámið
þegar við komum í heimsókn eftir
skóla og okkur fannst gott að
vera nálægt honum. Þótt hann
léki stundum á als oddi og færi
með kvæði og sögur, munum við
helst eftir honum tefla í rólegheit-
unum við vini sína og fylgjast
áhugasamur með því sem amma
var að sýsla inni í eldhúsi. Eins
ríkti friður og ró í sumarhúsi afa
og ömmu á Eyrarbakka, þar sem
við komum oft. Þar gátum við
gleymt okkur tímunum saman við
bóklestur og leiki, á milli þess
sem við fórum í göngutúra niðri í
fjöru og hjálpuðum til í gulróta-
og kartöflugarðinum.
Afi var góður maður, glaðlynd-
ur og hlýr. Hann var almennileg-
ur og hlýlegur við alla, ekki síst
ókunnuga. Hann bar einnig mikla
virðingu fyrir hlutum og lét allt
endast eins lengi og kostur var. Á
langri ævi breytist óneitanlega
margt í umhverfinu og ómetan-
legt var að fylgjast með afa þegar
kynntar voru fyrir honum tækni-
nýjungar. Nú síðast þegar við fór-
um yfir notkunarmöguleika
spjaldtölvunnar var stutt í skop-
skynið þar sem hann hafði ekki
annað orð yfir þetta en galdra.
Síðustu ár var hann vissulega
lakari til heilsunnar en áður, en í
hvert skipti sem hann hitti okkur
ljómaði hann af gleði og ekki síst
þegar langafabörnin voru með í
för. Hann naut þess að fá fréttir
af því sem á daga okkar hafði drif-
ið og allt var sett í samhengi við
gamla tímann sem hann þekkti af
reynslu en við af afspurn.
Þótt erfitt sé að kveðja, getum
við ekki annað en verið þakklát
fyrir að hafa fengið að hafa afa
svona lengi. Þökk sé honum munu
gömul og góð gildi ávallt fylgja
okkur systkinum.
Ólafur Örn, Guðbrandur
og Guðrún Elsa.
Farsælu lífshlaupi góðs manns
er lokið. Ólafur, fyrrverandi
tengdafaðir minn, tilheyrði þeirri
kynslóð sem lifði stórstígustu
samfélagsbreytingar sem orðið
hafa á Íslandi á einum manns-
aldri. Uppruni hans var í fátæku
sveitarsamfélagi og það mótaði
lífsviðhorf hans og eðliskosti:
iðjusemi, ósérhlífni, nægjusemi,
fórnfýsi, og trú á það góða jafnt í
mönnum sem algóðum Guði.
Aldrei heyrði ég hann hallmæla
nokkrum manni. Hið hlýja við-
mót, velvilja og virðingu sem
hann sýndi öðrum áttu allir jafnt,
háir sem lágir, ungir sem gamlir.
Ólafur braust til mennta, lauk
prófum frá Kennaraskóla Íslands
og stundaði barnaskólakennslu
um skeið. Á þeim tíma varð hann
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynn-
ast eftirlifandi eiginkonu sinni,
Guðrúnu Sigurmundsdóttur.
Þegar ég kom fyrst á heimili
þeirra fyrir hartnær fjörutíu ár-
um fann ég strax þá góðu nær-
veru sem ætíð fylgdi þeim. Þau
voru gestrisin og glaðvær, frænd-
rækin og vinmörg. Oft var því
glatt á hjalla á heimili þeirra, fjör-
ugar samræður um menn og mál-
efni og jafnvel teflt. Ólafur var þá
hrókur alls fagnaðar, hagmæltur
og frábær eftirherma. Ég hef
heyrt þá sögu að hæfileika hans
til að herma eftir megi rekja til
bernskuáranna þegar Ástríður
amma hans bað hann jafnan að
segja sér frá stólræðu sóknar-
prestsins, en gamla konan var þá
orðin heilsutæp og hætt að geta
sótt messur. Þetta gerði Ólafur
með ánægju og svo mikilli innlif-
un að raddblær og áherslur í mál-
fari prestsins fylgdu með í kaup-
bæti. Ólafur var góður
skákmaður og svo áhugasamur
að um hann var sagt að sjálfur
sóknarnefndarformaðurinn hefði
sérstaka ánægju af því að drepa
biskup andstæðingsins þegar att
var kappi á svörtum reitum og
hvítum. Þá var það gjarnan krydd
í tilverunnni að sjónarmið þeirra
hjóna í þjóðfélagsmálum fóru
lengst af ekki saman; Ólafur
íhaldssamur og varfærinn en
Guðrún róttækur krati. Mér býð-
ur í grun að með tímanum hafi
Guðrún fremur hnikað afstöðu
Ólafs í þessum efnum heldur en
öfugt. Enda bar Ólafur einlæga
ást og virðingu í brjósti til konu
sinnar fram á síðustu stundu.
Að leiðarlokum er fyrir margt
að þakka. Mér er efst í huga
þakklæti fyrir þá rækt, elsku og
umhyggju sem þau hjón jafnan
sýndu börnum okkar Árdísar.
Heimili Ólafs og Guðrúnar var
sem þeirra annað heimili. Barna-
kennarinn kunni að fanga athygli
barnanna og leggja gott til við
uppvöxt þeirra sem þau njóta nú
góðs af á fullorðinsárum.
Á dánardegi Ólafs varð ég
þeirrar ánægju aðnjótandi að fá
kvatt hann. Guðrún sat við rúm
hans í herbergi þeirra á Skjóli og
hélt í hönd hans. Þannig veit ég
að hann vildi kveðja þennan heim.
Bragi Guðbrandsson.
Það er margs að minnast þegar
Ólafur Örn mágur minn hefur
kvatt okkur.
Minningarnar kalla fram
margvísleg og eftirminnileg atvik
sem rifjast upp þegar ég skrifa
nokkur kveðjuorð um hann.
Ég kynntist Ólafi fyrst þegar
hann kenndi mér í Barnaskólan-
um á Eyrarbakka og fannst hann
góður og skemmtilegur kennari.
Þau kynni urðu síðar mikil og
góð, þegar hann kvæntist Guð-
rúnu systur minni. Eftir að þau
settust að í Reykjavík var ævin-
lega komið við hjá þeim og gist ef
með þurfti, fyrst á Njálsgötunni
og síðar í Álfheimunum. Gestrisni
Ólafs var einlæg og hann naut
þess að veita vel bæði í mat og
drykk.
Fjölskyldur okkar hittust
mjög oft á Eyrarbakka hjá for-
eldrum okkar Guðrúnar og glað-
værð og gamansemi Ólafs létti oft
lund þegar verið var að taka upp
kartöflur eða verið í heyskap.
Ólafur var frábær eftirherma
og tók þátt í áhugamannaleik-
starfi á yngri árum og þótti góður
leikari. Á ferðalögum var hann
hrókur alls fagnaðar og oft var
rifjað upp þegar þau hjónin heim-
sóttu okkur Eddu og dæturnar í
Kaupmannahöfn fyrir fjórum
áratugum. Þá lék Ólafur sér að
því að íslenska dönsku nöfnin. Til
dæmis varð Rödovre að Rauða-
læk og södmælk að sauðamjólk.
Ólafur var mikill fjölskyldu-
maður og sinnti börnum sínum
vel og það var erfiður tími hjá
þeim hjónum þegar þau misstu
son sinn Ómar.
Eftir að heilsu Ólafs tók að
hraka dáðist ég oft að því hve
skýr og minnugur hann var fram
til síðasta dags. Hann fylgdist vel
með og alltaf mundi hann eftir að
spyrja um okkar börn og barna-
börn.
En fyrst og fremst var Ólafur
Örn hlýr og góður maður sem er
sárt saknað af ættingjum og vin-
um.
Við Edda og fjölskyldur okkar
sendum Guðrúnu og börnum
þeirra innilegar samúðarkveðjur.
Jón Ingi Sigurmundsson.
Í dag kveðjum við móðurbróð-
ur okkar, Ólaf Örn Árnason.
Hann náði háum aldri en hélt
sinni andlegu reisn og æðruleysi
allt til leiðarloka, þrátt fyrir að
hafa átt við veikindi að stríða í
áratugi.
Hann frændi okkar hefur frá
fyrstu tíð verið mikilvægur þátt-
ur í tilveru okkar. Fyrstu minn-
ingarnar eru frá þeim tíma sem
hann dvaldi á heimili okkar á jól-
um, þá ungur maður og áður en
hann sjálfur eignaðist fjölskyldu.
Þá var eins og jólin kæmu með
honum, hann kom með gjafir og
skreytti stofuna sem ekki mátti
opna fyrr en klukkan sex á að-
fangadag. Hann var skemmtileg-
ur, kátur og hress og ævinlega
var gaman þegar hann kom. Hún
móðir okkar hefur sagt okkur
margar sögur frá þeim tíma þeg-
ar þau systkinin voru að alast upp
austur í Ölversholtshjáleigu í
Holtum. Þá var lífsbaráttan hörð
og fóru börnin snemma að leggja
sitt af mörkum við að sjá fjöl-
skyldunni farborða. Þau gengu til
allra verka en engu að síður voru
stundir þar sem systkinin fimm
gátu brallað ýmislegt og leikið
sér. Þá skapaðist mikil vinátta og
samheldni á milli þeirra sem
haldist hefur alla tíð síðan. Óli var
elstur og duglegur við að finna
upp á ýmsu skemmtilegu, þau
settu jafnvel upp heilu leikritin.
Þrátt fyrir lítil efni og ýmsa
erfiðleika dreif Óli frændi sig til
mennta og fór þar þá sömu leið og
afi okkar hafði gert fyrrum. Hann
lauk gagnfræðaprófi frá Flens-
borgarskóla og síðan fór hann í
Kennaraskólann og útskrifaðist
þaðan 1946. Eftir það bætti hann
við sig Leiklistarskóla Ævars R.
Kvarans, þar stundaði hann nám í
tvö ár. Hann vann líka við leik og
leikstjórn hjá ýmsum leikfélögum
auk kennslunnar sem hann vann
við framan af starfsævinni. Hann
var mikill félagsmálamaður, þeg-
ar á unga aldri kom áhugi hans í
ljós. Til er lítil stílabók með fund-
argerðum og lögum Málfundar-
félagsins Sólskins sem hann og
fleiri ungir menn úr Holtunum
stofnuðu. Hún er frá árunum
1932-35 þegar hann var enn á
barnsaldri. En hugurinn og
þroskinn sem þar kemur fram er
óvenjulegur. Hann var einnig vel
hagmæltur, var fljótur að setja
saman vísur ef með þurfti.
Óli frændi og Guðrún kona
hans settust að í Reykjavík, fyrst
á Njálsgötunni og síðan keyptu
þau og byggðu upp íbúð í Álf-
heimum, voru ein af frumbýling-
um í Heimahverfinu. Hann starf-
aði ötullega að málefnum
Langholtssóknar á meðan hann
gat. Þegar við enn áttum heima í
Fljótshlíðinni var gott að eiga þau
að þegar komið var til Reykjavík-
ur, ekki skorti hjálpsemi og gest-
risni hjá þeim, þá eins og alltaf.
Seinna var okkur og foreldrum
okkar mikils virði að hafa þau
fjölskylduna sem næstu ná-
granna bæði í Álfheimum og síðar
í Sólheimum. Viljum við nú að
leiðarlokum þakka honum
frænda okkar fyrir allt og vottum
Guðrúnu, börnum þeirra, barna-
börnum og öðrum ástvinum inni-
lega samúð.
Blessuð sé minning góðs
manns.
Erna Marsibil og Sigurlín
Sveinbjarnardætur.
Ólafur Örn Árnason var kosinn
formaður sóknarnefndar Lang-
holtssafnaðar 1970. Þá var safn-
aðarheimilið þegar fullreist og
um haustið voru lagðar fram
teikningar að kirkjubyggingunni.
Ekki var hægt að hefjast handa
við bygginguna fyrr en 1973
vegna fjárskorts, en þá voru
veggir reistir og forkirkjan mót-
uð. Kirkjan var í byggingu næstu
11 ár og var vígð 16. september
1984. Þennan tíma var Ólafur Örn
formaður en lét af embætti
skömmu eftir vígslu kirkjunnar
en sat áfram í sóknarnefnd. Allan
tímann höfðu verið höfð að leið-
arljósi orðin: „Við verðum að
koma upp kirkju og það sem allra
fyrst,“ en þau hafði Helgi Þor-
láksson, fyrsti formaður sóknar-
nefndarinnar, mælt í Laugarnes-
kirkju á sóknarnefndarfundi
Langholtssafnaðar í febrúar
1953. Á brattann hafði verið að
sækja allan tímann frá stofnun
safnaðarins. Má nærri geta að
mikið álag hefur hvílt á sóknar-
nefnd og öðru starfsfólki kirkj-
unnar við að útvega fjármagn og
leggja til vinnu, til að halda áfram
og ljúka verkefninu en hvergi eru
skráðir þeir tímar sem lagðir
voru til við þetta mikla og óeig-
ingjarna starf.
Langholtssöfnuður átti tvöfalt
afmæli haustið 2009, 25 ára
vígsluafmæli í september og 50
ára messuafmæli fyrsta sunnu-
dag í aðventu. Til þessara við-
burða var boðið gestum og þeirra
á meðal var Ólafur Örn. Við töl-
uðum þar saman og hann sagði
mér frá starfinu þegar hann var í
sóknarnefnd. Þetta varð mér eft-
irminnileg stund og ekki síður
þegar ég hitti hann í vetur í helgi-
stund á Skjóli. Hann var búinn að
velja sálm fyrir stundina og var
glaður og brosmildur þegar við
heilsuðumst og áttum stutt spjall
saman.
Ég kveð með þakklæti og virð-
ingu þennan aldna kirkjumann.
Guð blessi og helgi minningu
Ólafs Arnar Árnasonar í hjörtum
ástvina hans. Hann hvíli í Guðs
friði.
Anna Þóra Paulsdóttir,
fyrrv. formaður
sóknarnefndar
Langholtssafnaðar.
Ólafur Örn
Árnason
Gunnar Pétursson
föðurbróðir minn var hógvær mað-
ur. Hógvær og hljóðlátur og það fór
ekki mikið fyrir honum þar sem
hann fór. En hann var listamaður á
sviði ljósmyndunar og eftir hann
liggja myndir sem eru listaverk í
orðsins fyllstu merkingu. Hann, í
sinni hógværð, var ekkert mikið að
sýna þessar myndir og leyfði aðeins
örfáum að sjá þær. Það eru aðeins
örfáir mánuðir síðan ég, undirrituð,
ásamt Gunnari Ásgeiri syni mínum
fengum að sjá þær. Og þeir nafnar
náðu vel saman, enda ljósmyndun
þeirra áhugamál.
Gunnar var svo mikill fagmaður
að þó hann legði á sig langt ferðalag
til að taka mynd, þá fór hann frekar
heim án þess að taka mynd ef birt-
an var ekki eins og hann vildi.
Gunnar bjó alla sína tíð á Grett-
isgötu 41 með ömmu Guðríði, móð-
ur sinni, og eftir hennar dag bjó
hann einn. Hann var frekar fámáll
um sína hagi og hvernig honum leið
og eftir að heilsan fór að gefa sig.
Hann lést á áttugasta og fjórða
aldursári.
Fyrir hönd fjölskyldunnar kveð
ég Gunnar frænda og þakka ljúfa
samfylgd.
Guð blessi minningu hans!
Halldóra Lára Ásgeirsdóttir.
Mig langar til að minnast með
örfáum orðum vinar míns Gunnars
Péturssonar.
Við kynntumst fyrir nærri fjöru-
tíu árum fyrir tilstilli Ingibjargar
Ólafsdóttur sem var vinkona mín en
þó meiri vinkona Gunnars. Í þá
daga komu ljósmyndaáhugamenn í
Gunnar
Pétursson
✝ Gunnar Pét-ursson fæddist í
Reykjavík 23. ágúst
1928. Hann lést á
heimili sínu í
Reykjavík 24. apríl
2012.
Útför Gunnars fór
fram frá Fossvogs-
kapellu í Reykjavík
3. maí 2012.
Gevafoto og seinna í
Fótóhúsið og á báðum
stöðum þáðu menn
ráð hjá Ingu. – Gunn-
ar Pétursson var sér-
stakur persónuleiki,
hæglátur, frómur í
tali, skrifaði glæsilega
rithönd, áhugasamur
og umhyggjusamur
um samferðafólk sitt
en dulur mjög á eigin
hag og hugðarefni. Al-
kunnur var áhugi hans á ljósmynd-
un og einlæg aðdáun hans á ís-
lensku landi og landslagi en áður
fyrr voru enn sterkari tengsl milli
ljósmyndaáhuga og áhuga á ferða-
mennsku en nú er.
Hann naut þess að ferðast um
landið á sínum jeppa með útbúnað
og nesti í kerru en fór sér hægt og
dvaldi stundum lengi á sama svæði
og oftast í félagskap Ingu.
Snemma fór orð af því að ljós-
myndir Gunnars væru afar vand-
aðar og sérstæðar en einungis nán-
ustu vinir og þá helst félagar hans í
Litla ljósmyndaklúbbnum eða Fé-
lagi áhugaljósmyndara fengu að
sjá myndirnar. – Ég sem hef rætt
við Gunnar um ljósmyndun í meira
en þrjátíu ár fékk loks að sjá nokk-
urt úrval mynda hans fyrir um
tveim árum. Þá fékk ég að aðstoða
hann við að skanna um tylft mynda
sem hann lét stækka og gera til-
búnar til sýningar. Ekki tókst mér
þó að fá hann til að halda á þeim
opinbera sýningu.
Greinilega mátti sjá á þessum
ljósmyndum Gunnars að hér var á
ferð skapandi ljósmyndari með
þekkingu á sínum samtíma og með
næmt auga fyrir fegurð þess smáa
jafnt sem þess mikilfenglega í ís-
lenskri náttúru. Hér er genginn
vænn maður sem þjónaði skyldum
sínum af alúð, fékkst til hinstu
stundar við skapandi iðju af list-
fengi og krafðist engrar athygli.
Slíkir menn eru sjaldgæfir.
Blessuð sé minning Gunnars
Péturssonar.
Guðmundur Ingólfsson.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
RANNVEIG ODDSDÓTTIR,
áður til heimilis á Kleppsvegi 134,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnu-
daginn 22. apríl.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju þriðjudaginn 8. maí
kl. 13.00.
Jónína G. Kjartansdóttir,
Finnur S. Kjartansson, Emilía S. Sveinsdóttir,
Ágúst Oddur Kjartansson, Guðrún Sveinbjörnsdóttir,
Ragna S. Kjartansdóttir, Friðgeir Þ. Jóhannesson,
Þórir Kjartansson, Arna Magnúsdóttir,
Helga Kjartansdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Tjaldið er fallið.
Sólrún Yngvadóttir
hefur hneigt sig í síð-
asta sinn fyrir þakk-
látum áhorfendum sem muna
framúrskarandi leikkonu og lista-
mann. Gamlir félagar á leiksviðinu
muna einnig skemmtilegan félaga
sem Sólrún Yngvadóttir var
ávallt, í hverju því verkefni sem
hún tók þátt í.
Hún var virkur meðlimur í
Sólrún Yngvadóttir
✝ Sólrún Yngva-dóttir fæddist í
Reykjavík 18. maí
1929. Hún varð
bráðkvödd á heimili
sínu 27. mars 2012.
Útför Sólrúnar
fór fram í kyrrþey.
Leikfélagi Kópavogs
um margra ára skeið
og tryggur gestur á
sýningum eftir að leik-
ferli hennar lauk. Leik-
félag Kópavogs sendir
fjölskyldu hennar sam-
úðarkveðjur um leið og
við minnumst Sólrúnar
með eftirsjá og hlýju
en einnig gleði yfir
minningum um góðan
félaga og vin.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
F.h. Leikfélags Kópavogs,
Hörður Sigurðarson.