Morgunblaðið - 17.05.2012, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. MAÍ 2012
Fyrstu kynni
okkar Guðrúnar voru þegar við
settumst í 3ja bekk í Menntaskól-
anum í Reykjavík fyrir margt
löngu. Kunningsskapurinn þróað-
ist upp í vináttu og væntumþykju
sem aldrei bar skugga á. Vinátta
okkar náði yfir til foreldra minna
sem Guðrún leit oft til og átti góð-
ar stundir með. Þegar svo þústn-
aði að í fjölskyldu minni og veik-
indin tóku að herja jók hún mjög
komur sínar til okkar. Þannig var
vinátta Guðrúnar.
Hún lét sig einnig varða um
börnin mín og tók þátt í hátíðum
þeirra og raunar hvunndeginum
líka meðan heilsan leyfði. Fyrir
allt þetta þökkum við. Guðrún var
kennari. Ég sagði stundum við
hana að hún væri kennari af guðs
náð. Það var þó ekki öldungis rétt
því að mikil og góð kennslufærni
hennar var tilkomin vegna stað-
góðrar fagþekkingar og ánægju
og gleði af að kenna. Meðan hug-
urinn leyfði var hún sívakandi að
freista þess að bæta við fagkunn-
áttu sína og skilning á því hvernig
maðurinn lærir. Kennslan var
fyrir Guðrúnu lífsviðhorf, lífs-
máti.
Við vorum ekki alltaf sammála
um aðkomu að málum og þá gafst
gott tækifæri til að kryfja málin.
Stundum var farið að birta af degi
þegar okkur þótti nóg rætt. Allar
eru þessar stundir dýrmætar og
minningin kær.
Þegar æviárin eru orðin mörg
verðum við að sætta okkur við að
sjá á eftir vinunum. Og nú kveðj-
um við, fjölskylda mín og ég, kær-
an vin með söknuði og innilegu
þakklæti.
Bryndís Víglundsdóttir.
Guðrún Halldórsdóttir, skóla-
maður og mannvinur, er fallin frá.
Það var árið 1974 sem við urð-
um þeirrar gæfu aðnjótandi að
verða nemendur Guðrúnar. Síðan
þá hafa samverustundirnar orðið
margar. Frá fyrsta degi var okk-
Guðrún J.
Halldórsdóttir
✝ Guðrún JónínaHalldórsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. febrúar 1935.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli 2. maí 2012.
Útför Guðrúnar
var gerð frá Hall-
grímskirkju 16.
maí 2012.
ur ljóst að Guðrún
var einstök. Hún
kom fram við nem-
endur af virðingu og
hlýju. Hún náði at-
hygli okkar og
kryddaði kennsluna
með litlum sögum.
Guðrún naut strax
mikillar virðingar.
Hún var athugul og
eftirtektarsöm og
lét sig varða velferð
allra.
Guðrún kenndi okkur dönsku.
Eftir dönskunámið héldum við
áfram í skóla lífsins og Guðrún
var áfram kennarinn okkar. Hún
réði okkur í vinnu hjá Námsflokk-
um Reykjavíkur. Námsflokkarnir
voru heillandi stofnun sem Guð-
rún stjórnaði af miklum myndar-
brag og metnaði. Námsframboðið
var afskaplega fjölbreytt. Fjöl-
mennur nemendahópur frá 16 ára
aldri og alveg upp í fullorðið fólk.
Sérhver nemandi var einstakur í
augum Guðrúnar. Hún hlustaði af
athygli, kom með góð ráð og
hvatti fólk áfram. Fyrir Guðrúnu
voru allir jafnir. Hún var for-
dómalaus, víðsýn, skilningsrík og
dæmdi ekki.
Guðrún lagði sig sérstaklega
fram um að mæta þörfum fólks
með námsvanda og hún var í far-
arbroddi í íslenskukennslu fyrir
nýbúa. Hjartalag og mannúð
Guðrúnar settu svip sinn á allt
starf Námsflokkanna. Það var
góður andi í gamla Miðbæjarskól-
anum bæði á meðal nemenda og
starfsfólks. Guðrún sá oft spaugi-
legar hliðar á tilverunni. Hún var
ekki viðkvæm fyrir sjálfri sér,
sagði skemmtilega frá, var glettin
og hló innilega. Með sanni má
segja að Guðrún hafi helgað
Námsflokkum Reykjavíkur líf sitt
og starfskrafta þó svo að hún hafi
einnig setið á Alþingi í nokkur ár.
Það voru mikil forréttindi fyrir
okkur að hafa slíkan vinnuveit-
anda og góða fyrirmynd. Við
verðandi kennarar fylgdumst
með framkomu Guðrúnar við
nemendur og viðhorfum hennar
til þeirra fjölmörgu sem stunduðu
nám í Námsflokkunum.
Það var svo árið 1985 að Tjarn-
arskóli fékk inni í Miðbæjarskól-
anum. Þrengslin í Miðbæjarskól-
anum voru mikil. Auk
Námsflokkanna voru Vesturbæj-
arskólinn og MR þar og svo bætt-
ust 75 unglingar við. Þessi ráð-
stöfun þrengdi að og olli enn fleiri
viðfangsefnum hjá Guðrúnu en
hún tók unglingunum vel. Hjarta-
lag hennar leyndi sér ekki. Leiðir
okkar þriggja lágu aftur saman.
Guðrún hafði um árabil verið fé-
lagi í Félagi kvenna í fræðslu-
störfum. Við fengum tækifæri til
að ganga í það góða félag. Þá hitt-
um við aftur fyrrverandi kennara
okkar og vinnuveitanda og þráð-
urinn var tekinn upp að nýju.
Samverustundirnar í gegnum
árin eru orðnar margar og við
eigum Guðrúnu margt að þakka.
Ein af síðustu samverustundun-
um var á jólafundi í félaginu okk-
ar. Guðrún flutti orð til umhugs-
unar og rifjaði upp bernsku sína í
Laugarneshverfinu. Orð hennar
endurspegluðu væntumþykju,
hlýju og virðingu. Þessa mynd
ásamt af einstökum samferða-
manni geymum við í hjarta okkar.
Í dag kveðjum við Guðrúnu
Halldórsdóttur. Við minnumst
hennar með virðingu og þakklæti.
Hún auðgaði líf þess fólks sem
var svo lánsamt að verða á vegi
hennar. Blessuð sé minning henn-
ar.
Fanný Gunnarsdóttir,
María Solveig Héðinsdóttir.
Við hittumst fyrst á Sóknar-
námskeiði í Námsflokkunum 1980
sem er dæmigert fyrir það sem
lífið skóp okkur á næstu árum. Ég
kom á annað námskeið og kynnt-
ist Guðrúnu þá meira og sá að hún
bar mikla umhyggju fyrir okkur
nemendum. Svo liðu nokkur ár og
þá tók ég við forystuhlutverki í
Sókn og þar varð samstarf við
Guðrúnu eitt af mínum verkefn-
um sem svo stóð óslitið þar til hún
hætti og starfsemi Námsflokk-
anna breyttist. Fyrstu árin okkar
í þessu samstarfi voru mjög gjöful
því það tókst að semja um ennþá
meira námskeiðsframboð og líka
fyrir fleiri starfsgreinar innan
Sóknar. Þarna var Guðrún
óþreytandi í að aðstoða okkur í
röksemdafærslu fyrir gildi starfs-
menntunar jafnvel með tillögum
til að leggja fram. Á þessum árum
tók Guðrún þátt í norrænu sam-
starfi um starfsmenntun á Norð-
urlöndunum og þar rakti hún
sögu m.a. Sóknarnámskeiðanna
og hafði þau sem sýniverkefni
Námsflokkanna. Birtust um þetta
greinar í blaði sem hét Voxud.
Fyrir þetta verkefni og fleiri fékk
hún alþýðufræðsluverðlaun 2003.
Áfram var haldið og enn var fund-
ið upp á nýjungum s.s. að meta
annað nám inn í námskeiðsflór-
una. Allt þetta leiddi síðan til þess
að úr hverjum árgangi fóru ein-
staklingar í enn frekara nám og
þannig hafði sjálfstraust og
stuðningur lyft Grettistaki. Guð-
rún var líka vakandi fyrir að
koma með tillögur að námi sem
hún kynntist á Norðurlöndunum
og urðu Námsflokkarnir á því
sviði frumkvöðlar að stuttum
námsbrautum og aðfararnámi
starfsnáms. Félagsliða- og leik-
skólaliðabrautir urðu til sem var
draumur okkar beggja og margra
nemenda en það er nám sem hafði
skotið rótum í Danmörku og notið
vinsælda. Þessi starfsemi var
Guðrúnu heilagt mál og það að
hjálpa fólki til að komst áfram
þegar lítið vantaði gat leitt til að
hún las með fólki um helgar eða á
kvöldin. Hún sleppti ekki hend-
inni af námskeiðunum meðan hún
sat á Þingi og þá var vinnudag-
urinn langur. Hún tók líka upp
mál fyrir réttindum Sóknarfólks
á Alþingi. Þau ár sem við unnum
saman var þetta hennar hugsjón
og þekki ég engan sem hefur haft
eins sterka trú á að lausnir væru
til svo sem flestir gætu haldið
áfram námi. Í hennar skjóli var
farið að vinna að stuðningi við les-
blinda og þróa aðferðir. Auk alls
þessa var mikið framboð á námi í
Námsflokkunum og á endanum
fór hún sjálf á námskeið í gler-
skurði og hafði mjög gaman af.
Nokkur ár skáru sig úr hvað nem-
endafjölda varðaði en þá urðu
nemendur um 700 á einum vetri.
Við hverja námskeiðsútskrift tal-
aði Guðrún til nemenda og kenn-
ara og hvatti fólk áfram en hún
bætti oft við lífssýn sinni á gild-
unum og á hvaða hættubraut við
værum í leit að röngum lífsgild-
um. Þessi hugsjón hennar var
sprottin frá því að hafa ung stúlka
unnið á Vífilsstöðum og þráð
menntun. Þegar starfsdeginum
lauk var stofnaður Guðrúnarsjóð-
ur sem veitti styrki til fólks sem
vildi læra en hafði ekki fjármuni
og þarna naut Guðrún sín. Hún
hefði viljað hjálpa svo miklu fleir-
um en sjóðurinn gat. Þetta voru
gleðistundir og henni mikilvægar.
Guðrún var heil, sönn og trygg.
Ég kveð góðan kæran vin til ára-
tuga.
Þórunn Sveinbjörnsdóttir,
fyrrverandi formaður
Sóknar.
Þeir eru ófáir sjúkraliðarnir
sem minnast Guðrúnar Halldórs-
dóttur með hlýhug, en hún átti
stóran þátt í að þeir menntuðu sig
til sjúkraliðastarfa.
Guðrún var skólastjóri Náms-
flokkanna í Reykjavík þegar
Sjúkraliðaskóli Íslands var stofn-
aður árið 1975. Á þeim tíma gerðu
stjórnendur skólans meiri kröfur
um menntun í skólann. Með því
voru margir áhugasamir einstak-
lingar útilokaðir frá námi. Um var
að ræða konur sem höfðu sinnt
heimilisstörfum og barnauppeldi.
Þeirri ósk var komið á framfæri
við heilbrigðisráðuneytið að
starfsstúlkum sem áhuga hefðu á
inngöngu í Sjúkraliðaskólann
gæfist kostur á frekara undirbún-
ingsnámi sem auðveldaði þeim
inngöngu. Til þess að hrinda því í
framkvæmd leitaði Sjúkraliða-
skólinn, að undirlagi ráðuneytis-
ins til skólastjóra Námsflokka
Reykjavíkur, með ósk um að hann
skipulegði undirbúningsnám sem
gerði einstaklingum með ónóga
menntun kleift að komast inn í
Sjúkraliðaskólann.
Guðrún Halldórsdóttir, skóla-
stjóri Námsflokkanna, tók þess-
ari málaleitan vel. Í upphafi var
um eins vetrar nám að ræða og
kennt í tveimur bekkjardeildum.
Síðar varð breyting á inntöku-
kröfum Sjúkraliðaskólans, þær
hertar og til þess að fullnægja
þeim kröfum varð að breyta for-
skólanum og lengja námið í fjórar
annir. Skólastjóri Námsflokk-
anna var á þeim tíma atorkukona
landsþekkt fyrir dugnað, mann-
gæsku og ósérhlífni og ekki stóð
upp á hana að hrinda náminu í
framkvæmd.
Undirrituð var meðal þeirra
sem stunduðu nám við náms-
flokkana og er það í huga mér
einkar ánægjulegur tími. Ég
minnist Guðrúnar sem konu sem
umfaðmaði allt og alla með hlýju
og lúmskum húmor.
Sjúkraliðafélag Íslands á Guð-
rúnu mikið að þakka og var hún
því heiðruð á 40 ára afmæli fé-
lagsins árið 2006.
Við það tækifærið sagði Guð-
rún um Námsflokkana og fyrr-
verandi nemendur sína:
„Margs góðs er að minnast frá
samstarfinu við nemendur For-
skóla sjúkraliða. Oft hef ég dáðst
að dugnaði og einbeitni þessa
fólks sem þar stundaði nám með
fullu starfi og heimilisforsjá og
náði samt dágóðum árangri og
hef ég tæpast skilið hvernig það
fór að því.“
Það var víðar sem spor okkar
Guðrúnar lágu saman, en hún var
ein þeirra sem stóðu að stofnun
Landssamtakanna 60+ innan
Samfylkingarinnar, en stofnfund-
urinn var haldinn 27. apríl, 2003.
Hún átti sæti í stjórn samtakanna
á árunum 2003-2007 og frá árinu
2011 hef ég verið formaður þeirra
samtaka.
Þátttaka Guðrúnar í stofnun
samtakanna sýnir hana í réttu
ljósi því að þrátt fyrir veikindi
sem þá þegar voru farin að herja
á hana hafði hún enn viljann. Vilj-
ann til þess að láta gott af sér
leiða og til þess að halda uppi
merkjum þeirra sem töldu sig
vera órétti beitta, eins og aldraðir
telja um réttindi sín. Ég vil fyrir
hönd forystu Sjúkraliðafélags Ís-
lands og þeirra sjúkraliða sem
stunduðu nám við Námsflokkana
enn og aftur þakka fyrir forgöngu
hennar og baráttu fyrir menntun
og tilurð stéttarinnar.
Jafnframt vil ég koma á fram-
færi þakklæti Landssamtakanna
60+ fyrir hennar forgöngu að því
að samtökin yrðu stofnuð.
Minningin lifir um mæta konu.
Kristín Á. Guðmundsdóttir,
formaður Sjúkraliða-
félags Íslands.
Ég hef þekkt Guðrúnu Hall-
dórsdóttur í aðeins meira en ára-
tug en ég stend í ævinlegri þakk-
arskuld við hana fyrir íslenska
tilveru mína. Ein af mörgum gáf-
um Guðrúnar var að geta breytt
lífi annarra en gera það á sérstak-
lega hugulsaman hátt og maður
gerir sér grein fyrir því árum eða
jafnvel áratugum seinna. Þannig
verður hún hér alltaf. Guðrún
sem ég þekkti myndi ekki vilja
heyra lofsöng um sig en myndi
þiggja ljóð, ekki síst ljóð um kött.
Úr ljóðinu „Köttur í tómri íbúð“
sem Wisława Szymborska orti
kemur þetta erindi:
Eitthvað hefst hér ekki
á venjulegum tíma.
Eitthvað á sér ekki stað
eins og til er ætlast.
Einhver var og var
en hvarf þá skyndilega
og er þrálátt áfram ekki hér.
(Endir og upphaf, 1993.)
Olga.
Látin er Guðrún Halldórsdótt-
ir, fv. skólastjóri, þingkona og
brautryðjandi starfsmenntunar
fullorðinna. Kvatt hefur einstök
merkiskona, kona sem allt sitt líf
fylgdi sínum hugsjónum.
Til Námsflokka Reykjavíkur
gátu þeir leitað sem ekki höfðu
haft tækifæri eða aðstæður til að
geta lokið sínu skólanámi eða þeir
sem vildu auka við nám sitt.
Margir eru þeir nemendur sem
nutu aðstoðar og stuðnings Guð-
rúnar og þakka henni hversu vel
þeim hefur farnast í lífinu. Guð-
rún gaf sér alltaf tíma til að sinna
sínum nemendum og hlúa að þeim
en gleymdi sjálfri sér og að huga
að eigin heilsu, þannig var Guð-
rún.
Fyrstu kynni okkar Guðrúnar
voru þegar ég leitaði í smiðju til
hennar 1979 varðandi uppbygg-
ingu á starfsmenntunarnám-
skeiðum fyrir starfsmenn Verka-
kvennafélagsins Snótar í
Vestmannaeyjum. Samstarf okk-
ar átti síðan eftir að verða langt
og farsælt. Fyrstu Sóknarnám-
skeið fyrir starfsmenn í heima-
þjónustu hófust 1988. Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar,
Sókn og Námsflokkarnir höfðu
skipað námskeiðsnefnd. Árið
1990 áttu sér stað miklar breyt-
ingar og uppbygging í heimaþjón-
ustu og Öldrunarþjónustu
Reykjavíkurborgar. Að starfa
með Guðrúnu og Þórunni Svein-
björnsdóttur í námskeiðsnefnd
var einstaklega ánægjulegt. Báð-
ar voru þær eldhugar og báðum
var mjög mikilvægt að efla
heimaþjónustuna og starfs-
menntun starfsmanna.
Í lok hvers námskeiðs og við
slit þeirra talaði Guðrún til nem-
enda og kennara. Mér er mjög
minnisstæð sú virðing, hlýja og
umhyggja sem hún bar fyrir nem-
endunum og kom fram í orðum
hennar. Lífssýn Guðrúnar og
gildi, trúmennska, heiðarleiki og
mannkærleikur var þeirra vega-
nesti.
Þegar félagsliðanám var sam-
þykkt var það Guðrún Halldórs-
dóttir og Námsflokkar Reykja-
víkur sem fengu leyfi til að
útskrifa félagsliða. Fyrstu fé-
lagsliðar í félagslegri heimaþjón-
ustu og öldrunarstofnunum út-
skrifuðust 2004. Félagsliðanámið
hefur haft mikil áhrif fyrir starfs-
menn, aukið sjálfstraust þeirra og
sjálfsöryggi og orðið þeim hvatn-
ing til frekara náms. Við starfslok
var það Guðrúnu mikið fagnaðar-
efni að félagsliðanám starfs-
manna í heimaþjónustu, sem var
eitt af mörgum baráttumálum
hennar, var komið í höfn.
Með Guðrúnu Halldórsdóttur
er horfin ein þeirra kvenna af
kynslóð sem hafði þá lífssýn að
trúmennska, heiðarleiki og mann-
kærleikur væru þau gildi sem
skiptu máli á lífsleiðinni.
Ég kveð kæran samstarfs-
mann og vin með virðingu og
þakklæti.
Sigrún Karlsdóttir.
Guðrún J. Halldórsdóttir er
látin í Reykjavík 77 ára að aldri.
Guðrún starfaði við kennslu, var
forstöðumaður Námsflokka
Reykjavíkur í yfir 30 ár og sat á
Alþingi fyrir kvennalistann.
Fyrst og síðast var Guðrún þó öt-
ull talsmaður þess að allir sætu
við sama borð í okkar samfélagi
og þar nutu hennar margir og þá
sérstaklega nýbúar á Íslandi.
Guðrún var félagi í Soroptimista-
klúbbi Reykjavíkur, en hún gekk
til liðs við klúbbinn í nóvember
árið 1969 og gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum fyrir klúbbinn. Al-
þjóðasamtök Soroptimista voru
stofnuð í Bandaríkjunum árið
1928 og fyrsti klúbburinn á Ís-
landi, Soroptimistaklúbbur
Reykjavíkur, var stofnaður 1959.
Nafn samtakanna er dregið af
„sorores ad optumum“ sem felur í
sér samstöðu systra sem stöðugt
vinna að því ná fram því besta.
Markmið hreyfingarinnar endur-
spegla nafnið er það er að stuðla
að jafnrétti og jafnræði, skapa
öruggt og heilsusamlegt um-
hverfi, í stuttu máli að bæta þenn-
an heim sem við öll búum í. Í frið-
aryfirlýsingu Soroptimista
stendur „Við sjáum fyrir okkur
heim þar sem umburðarlyndi,
sættir, samvinna og samstaða
verða raunveruleiki.“ Guðrún
endurspeglaði með lífi sínu og
störfum allt það sem Soroptim-
istahreyfingin stendur fyrir. Hún
hlaut líka mikla viðurkenningu
fyrir störf sín. Hún var sæmd
Riddarakrossi hinnar Íslensku
Fálkaorðu árið 1985, forseti Ís-
lands veitti henni starfsmennta-
verðlaun í flokki einstaklinga árið
2000, hún fékk verðlaun íslensku
menntasamtakanna árið 2000,
hlaut viðurkenningu frá Sam-
bandi norrænnar almennings-
fræðslu árið 2003, var heiðruð af
Reykjavíkurborg og Eflingu –
stéttarfélagi árið 2005 og fékk
samfélagsverðlaun Fréttablaðs-
ins 2008. Öll þessi viðurkenning
sýnir að þarna fór einstök kona.
Við í Soroptimistaklúbbi Reykja-
víkur þökkum Guðrúnu sam-
✝
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, sonur,
bróðir, mágur og afi,
KJARTAN JÓNSSON,
Kjartansgötu 8,
Reykjavík,
lést sunnudaginn 13. maí.
Útför hans fer fram frá Hallgrímskirkju
föstudaginn 25. maí kl. 13.00.
Ólöf Júlía Kjartansdóttir,
Árni Rúnar Inaba Kjartansson, Anna Arnardóttir,
Jón Ólafsson, Ólöf E. Árnadóttir,
Steingerður Jónsdóttir, Örlygur Karlsson,
Ólafur Jónsson,
Skafti Jónsson, Bente Nielsen
og afabörnin.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
BERGSTEINN GARÐARSSON
trillukarl,
er lést sunnudaginn 6. maí, verður jarðsung-
inn frá Glerárkirkju föstudaginn 18. maí
kl. 13.30.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á Orgelsjóð Glerárkirkju.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sigurveig, Jónas og Barbara.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUNNAR B. HÁKONARSON,
Strikinu 4,
Garðabæ,
lést laugardaginn 12. maí.
Sigurbjörg Vilhjálmsdóttir,
Hákon Gunnarsson, Guðný Helgadóttir,
Helga Gunnarsdóttir,
Guðrún Gunnarsdóttir, Unnar Reynisson,
Hrefna Gunnarsdóttir
og barnabörn.