Morgunblaðið - 31.05.2012, Síða 27

pönnukökur. Við hugsum um öll
fjölskylduboðin þar sem var spil-
uð vist og drukkið heitt súkku-
laði, en alls ekki kakó. Við hugs-
um um hvað þú stóðst alltaf við
bakið á okkur og hvattir okkur
áfram af þinni góðu umhyggju
fram á síðasta dag. Elsku amma,
við munum sakna þín, hvíl þú í
friði.
Vér stöndum á bjargi, sem bifast ei
má,
hinn blessaði frelsari lifir oss hjá,
hans orð eru líf vort og athvarf í neyð,
hans ást er vor kraftur í lífi og í deyð.
(Friðrik Friðriksson)
Sóley, Sigurveig og Leifur.
Hjarta mitt fylltist tómleika
þegar þú kvaddir okkur elsku
amma, en á sama tíma fylltist
hjarta mitt af þakklæti fyrir allar
góðu minningarnar. Minningarn-
ar um góða og yndislega konu
sem alltaf var til staðar, hjarta
fjölskyldunnar sem fékk alla til
að hlæja og líða vel. Fyrir það
verð ég ævinlega þakklát.
Ég kveð þig með sömu kveðju
og við notuðum alltaf þegar við
kvöddumst; Guð geymi þig elsku
amma mín.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Jónína Sóley Halldórsdóttir.
Orðin sem koma upp í hugann
er ég minnist Sóleyjar Oddsdótt-
ur, föðursystur minnar, eru
traust, ljúfmennska, hreinskilni
samt „aðgát skal höfð í nærveru
sálar“, hjartagæska og hjálp-
semi. Sóley var glæsileg kona og
umfram allt góð manneskja.
Maður var alltaf hjartanlega
velkomin til Löllu og hún ávallt
hress í bragði, tilbúin að ræða um
alla heima og geima. Hún var vel
lesin og sótti á efri árum fyrir-
lestra hjá Jóni Böðvarssyni, en
brjóstvitið lét hún ráða. Hún átti
mildi hjartans.
Föðursystir mín var hafsjór
heilræða og uppbyggilegt fyrir
alla að umgangast hana. Heil-
ræðin áttu sér, ef svo má segja,
heilaga stoð, því í þeim var skyn-
semin samofin kærleikanum. Þau
voru byggð á virðingu og vænt-
umþykju fyrir einstaklingnum.
Ég man hún sagði: „Spara skal
stóru orðin“, þó einhverjum mis-
líkaði eitthvað.
Það var gott og gefandi að
heimsækja Löllu og maður
kvaddi með elsku og heilræði í
farteskinu sem er ómetanlegt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Guðný og Helmuth.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(Vald. Briem)
Kallið til Sóleyjar tengdamóð-
ur minnar kom aðfaranótt 16.
maí 2012. Kynni okkar hófust ár-
ið 1966 þegar ég kynntist Sigur-
veigu dóttur hennar sem síðar
varð eiginkona mín. Frá fyrstu
stundu var samband okkar Sól-
eyjar náið og bar þar aldrei
skugga á. Tengsl hennar við fjöl-
skyldu okkar voru sterk og mikill
samgangur á milli heimila okkar.
Í nokkur ár bjuggum við í sama
stigagangi á Blöndubakka. Þegar
Elísabet elsta barn okkar fædd-
ist þá tók Sóley sér hlé frá vinnu
og gætti hennar fyrstu mánuð-
ina. Segja má að hún hafi verið
sofin og vakin yfir velferð okkar.
Börnin nutu samvista við hana og
var hún þeim ætíð hlý og góð. Oft
tók hún að sér að gæta barnanna
þegar við fórum í ferðalög.
Ógleymanlegar eru allar heim-
sóknirnar á heimili Sóleyjar og
Björns þar sem alltaf var tekið á
móti okkur með hlýju og gleði.
Jóladagsboðið var alltaf hátíðlegt
og glæsilegar kræsingar á borð-
um og eftir matinn var svo spilað.
Í mörg ár fórum við saman á
skemmtanir hjá hjónaklúbbi í
Keflavík þar sem við glöddumst
með góðu fólki. Ég má til að
minnast á hve Sóley og Sigga
nutu þess að spila kasínu þegar
hún kom í heimsókn til okkar.
Margar ferðir fórum við saman
bæði innanlands og erlendis.
Minnisstæðar eru ökuferðirnar
um Evrópu þar sem heimsótt
voru mörg lönd. Þau voru góðir
ferðafélagar og miðluðu óspart
fróðleik um sögu og lönd.
Við þessi tímamót er mér
hugsað til þess einstaka æðru-
leysis sem hún sýndi eftir að hún
lærbrotnaði fyrir þremur árum
og var eftir það bundin í hjóla-
stól. Hún kvartaði aldrei og bar
sig alltaf vel. Í hvert sinn sem ég
kom í heimsókn til hennar á
hjúkrunarheimilið spurði hún
alltaf: Hvaða ferðalag er á þér
góði minn. Síðan ræddum við um
daginn og veginn og hún spurði
frétta af fjölskyldunni og ekki
leiddist henni þegar Snati kom
með.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Ég kveð Sóleyju með virðingu
og þökk og miklum söknuði.
Halldór Snorrason.
MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. MAÍ 2012
stundina. Hún var skemmtileg og
stríðin og alltaf stutt í grínið. Hún
naut þess að alast upp í faðmi fjöl-
skyldu sinnar og megnið af sínu
lífi náði hún að vera heima í faðmi
fjölskyldunnar og ganga í skóla.
Fyrstu ár Svönu tóku regluleg
veikindi hennar sinn toll af þeim
mæðgum, en svo komu líka góðir
tímar á milli þar sem allt lék í
lyndi. Ótal heimsóknir til Svönu í
gegnum árin voru alltaf skemmti-
legar og gaman var að fylgjast
með lífi hennar, framförum og
sigrum. Æðruleysi saklauss
barns sem þekkir ekkert annað
en að vera með sjúkdóm sem hef-
ur áhrif á allt þess líf kennir
manni margt um lífið og miskunn-
leysi þess. Ég vil nota tækifærið
og þakka þeim mæðgum góð
kynni og þann lærdóm sem ég
hlaut í lífsins skóla með því að
vera þátttakandi í þeirra lífi.
Síðasta ár var þeim mægðum
erfitt og gekk nærri þeim báðum.
Hanna varð þess áskynja að nú
væri farið að halla undan fæti hjá
Svönu, að sjúkdómurinn væri far-
inn að minna á sig. Þá sannaðist
enn og aftur sá mikilvægi lær-
dómur að foreldrar langveikra
barna eru sérfræðingar í sínum
börnum og taka ber mark á þeim
þegar þau segja eitthvað að, þá er
undantekningarlaust eitthvað
ekki eins og það á að vera.
Minningin um yndislega stelpu
lifir í hjörtum okkar sem fengum
að kynnast henni og aðstoða við
umönnun hennar. Ég votta
mömmu hennar og pabba, systk-
inum og stórfjölskyldunni mína
dýpstu samúð.
Bára Sigurjónsdóttir,
heimahjúkrun
langveikra barna.
Í Hlíðaskóla hugsum við til
glaðrar stelpu. Svana talaði tákn-
mál og nafnatáknið hennar var
eins og táknið sem merkir gaman.
Þannig munum við Svönu, henni
fannst gaman að vinna verkefnin
sín, enn meira gaman að leika við
krakkana í frímínútum og þegar
árgangurinn fór út fyrir skólalóð-
ina þótti henni sérlega gaman.
Svana átti að nota hjólastól í
frímínútum til þess að hvíla fæt-
urna og spara orkuna fyrir önnur
verkefni. Þetta þótti henni mesta
fásinna enda stóð hjólastóllinn al-
mennt tómur hér eða þar á lóðinni
ef hann fékk þá yfirhöfuð að
fylgja henni út. Stúlkan sem átti
að nota stól skoppaði glöð um lóð-
ina í eltingaleik eða öðrum leikj-
um í kastalanum. Skólataska,
neyðarpoki og matartaska, mikill
farangur fyrir litla stúlku sem
dröslaði öllum töskunum úr bíln-
um og inn í skóla með bros á vör.
Í lok fjórða bekkjar fékk ár-
gangurinn tækifæri til þess að
fara í skautahöllina saman. Hóp-
urinn er vanur því að skoða fyrst
möguleika fyrir hjólastóla og taka
svo ákvörðun um framhald. Það
ríkti mikil gleði þegar við fengum
að vita að í Skautahöllinni væri
sleði og Svana gæti alveg komið
með og tekið fullan þátt. Það er
langt síðan ferðin var farin en
gleðin á svellinu er eftirminnileg.
Svana hló og skemmti sér á sleð-
anum og var dregin fram og aftur
um svellið og tók fullan þátt í
leiknum. Hún talaði lengi um
skautaferðina og hvað það hefði
verið gaman. Við fórum oft í ferðir
út fyrir skólahúsið. Krakkarnir
skiptust á að ýta hjólastólnum,
þótt Svana hefði sterkar skoðanir
á því hver mætti ýta og hvenær. Í
sjötta bekk varð hún svo loksins
rafvædd og gat farið að bjóða far
um lóðina.
Eitt haustið ákváðum við að
fara í hjólaferð. Enginn skyldi
verða útundan og vagn hengdur á
hjól eins kennarans svo Svana
gæti hjólað með. Faðir bekkjar-
félaga hennar kom með í ferðina
og var á hjóli með barnahjóli
tengdu aftan við. Hann bauð
Svönu að hjóla hluta fararinnar
sjálf og enn fengum við að njóta
botnlausu gleðinnar hennar sem
einmitt hafði alltaf langað að hjóla
á tvíhjóli.
Síðasta árið kom Svana nánast
ekkert í skólann. Nokkrir starfs-
menn voru svo lánsamir að fá að
sinna kennslu hennar heima og
seinna á Barnaspítala Hringsins.
Hún vann verkefni og föndraði
sem aldrei fyrr og þegar þrótt-
urinn var lítill hjá henni sjálfri
stjórnaði hún kennurum og lét þá
framleiða hugmyndir sínar.
Minningin um Svönu lifir hjá
skólafélögum hennar og starfs-
fólki Hlíðaskóla, við erum þakklát
fyrir að hafa fengið að vera sam-
vistum við stelpu sem kenndi
okkur svo margt um lífið. Hún
tók sjálf þátt í öllu af heilum hug
og var tilbúin til þess að deila með
sér. Einn skólafélagi hennar tók
svo til orða: Sólin sest alltaf,
hennar sól settist bara of
snemma.
F.h. skólafélaga og starfsfólks
í Hlíðaskóla,
Hildur Heimisdóttir.
Elsku fallega vinkona. Nú ertu
komin upp til Guðs þar sem þú
leikur þér og syngur og dansar.
Ég sé þig fyrir mér, fallega
stúlka, sem komst inn í þennan
heim í líkama sem var þér fjötur
um fót nánast alla tíð. Ég var svo
heppin að fá að kynnast þér og
fjölskyldu þinni þegar ég fjallaði
um þig í þættinum Fréttaaukan-
um í Sjónvarpinu. Það var mér
ógleymanleg reynsla og þú áttir
þér fastan sess í hjarta mér eftir
það.
Eitt sinn komst þú að heim-
sækja mig í vinnuna og vildir
prófa að lesa fréttirnar og fékkst
að sjálfsögðu að prufa, áður en
fréttatíminn byrjaði. Síðast þeg-
ar ég sá þig á spítalanum varstu
orðin mikið veik og þér var alls
staðar illt. Við reyndum að búa til
japönsk blóm ásamt kennaranum
en þú áttir erfitt með að einbeita
þér vegna verkjanna. Nú eru þeir
loksins horfnir. Guð geymi þig
elsku Svana.
Þín
Elín Hirst.
✝ Ragnar Hösk-uldsson fædd-
ist í Reykjavík 10.
maí 1957. Hann
andaðist á gjör-
gæsludeild Land-
spítalans 19. maí
2012. Hann var
sonur Höskuldar
Jónssonar f. 1925,
d. 1995 frá
Tungum í Bolung-
arvík og Elínar
Gísladóttur f. 1927, d. 1993 frá
Melhól í V-Skaftafellssýslu.
Systkini Ragnars eru Guðný
Höskuldsdóttir f. 1953, í sam-
búð með Magnúsi Einarssyni í
Kjarnholtum. Gísli
Jón Höskuldsson f.
1955 í sambúð
með Sigrúnu Ein-
arsdóttur, synir
þeirra eru Sindri
Snær og Elías
Nökkvi. Ármann
Höskuldsson f.
1960 giftur Svölu
Rún Sigurð-
ardóttur, Ármann
á eina dóttur, El-
ínu Margot. Elín Höskulds-
dóttir f. 1964 gift Gunnari
Svan Ágústssyni, börn hennar
eru Tinna Dögg, Hildur Ýr og
Inga Hanna. Ragnar skilur
eftir sig konu, Guðrúnu Gunn-
arsdóttur, f. 10. júní 1962 og
áttu þau saman tvíburana
Andra Ragnarsson f. 18. októ-
ber 1983, d. 22. júlí 2007 og
Anitu Ragnarsdóttur f. 18.
október 1983, í sambúð með
Pétri Erni Péturssyni. Guðrún
á son með fyrrum sambýlis-
manni sem Ragnar ól upp sem
sinn eigin son, Ragnar Har-
aldsson f. 20. febrúar 1981.
Hann á eina dóttur, Láru Rún
Ragnarsdóttur f. 5. ágúst
2003.
Ragnar bjó ásamt fjölskyldu
sinni í Reykjavík og vann
hann við hin ýmsu störf yfir
ævina, meðal annars sem rútu-
bílstjóri og smiður en und-
anfarin ár starfaði hann sem
verktaki í byggingariðn-
aðinum.
Ragnar var jarðsunginn frá
Háteigskirkju 29. maí 2012.
Raggi bróðir er dáinn, þetta
voru sterk orð sem ég fékk í
bítið á laugardegi. Raggi bróðir
var sérstakur strákur sem
ávallt fór sínar leiðir en var á
sama tíma ávallt trúr og traust-
ur sínum. Við brölluðum margt
á yngri árum og eyddum
löngum stundum saman í sveit-
inni á sumrin. Þar hafði hann
gaman af því að láta á það
reyna hvað dráttarvélar gátu og
ríða út um kvöld og helgar.
Þegar sextán ára aldri var náð
fór hann að vinna, en kom þó
enn í sveitina á álagstímum til
að hjálpa við að bjarga heyjum
fyrir veturinn og sinna öðrum
tilfallandi verkum. Raggi átti
auðvelt með að umgangast fólk
og var ávallt sannur vinur vina
sinna, ætlaðist aldrei til of mik-
ils af þeim en var aftur sjálfur
tilbúinn að leggja allt í sölurnar
fyrir þá.
Kæri bróðir, það er með
miklum söknuði sem við kveðj-
um þig í dag svo löngu fyrir
tímann. Það er svo margt sem
við áttum eftir að ræða, svo
margt sem er ólokið þegar
brottfallið er svo snöggt. En
kæri bróðir, þú ert farinn yfir í
aðra heima, heima sem þú varst
alltaf með annan fótinn í, ég
veit að þar farnast þér vel og
þú hittir okkar fólk þar fyrir og
berð því kveðjur okkar allra.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Aníta, Guðrún og Raggi litli,
innilegar samúðarkveðjur til
ykkar á þessum erfiðu tímum.
Ármann, Svala og börn.
Minning um góðan dreng. Ég
kynntist Ragga á leið okkar til
Bosníu að vinna fyrir UN. Des-
embermánuður leið fljótt og nú
skyldum við Nonni halda jólin
saman hjá strákunum í Split.
Var Raggi eini strákurinn sem
vildi leggja á sig tæplega 20
stunda bíltúr svo að ég gæti
haldið jól og áramót með þeim.
Bosnía og UN var æðislegt æv-
intýr og gerðust margir skem-
tilegir atburðir þar. Við ferð-
uðumst meðal annars saman til
Vínar í Austurríki á þorrablót
og svo fórum við saman á
Formúlu 1-kappakstur í San
Marínó svo fátt eitt sé nefnt. Í
vinnunni notuðum við talstöðvar
og gátum heyrt hvor í öðrum
víðs vegar um UN-svæðið,
þannig að við vorum ekki eins
einir og við virtumst. Það að
vinna í Bosníu var stundum
subbulegt, það var jú stríð hjá
þeim og það sem við sáum var
ekki alltaf fallegt, en sumir okk-
ar gátu leitt hörmungarnar hjá
sér og á meðan ég starfaði
þarna niður frá tókst mér það
líka. Landið Júgóslavía er mjög
fallegt og fólkið yndislegt en
stríð eru alltaf sorgarsaga.
Eftir að heim var komið
sneru flestir til fyrri starfa og
árin liðu í miklum vinskap, t.d.
ákváðum við Raggi að fara sam-
an í Evrópureisu á bílunum
okkar, ég fór á Subaru-bíl mín-
um og Raggi, Guðrún, Anita og
Andri heitinn sonur þeirra sem
lést 2007. Við kíktum á Evrópu
saman og lentum í allskyns æv-
intýrum. Bíllinn minn bilaði og
ég fór fyrr heim og ákvað að
kíkja í heimsókn til vina okkar í
Færeyjum sem við kynntumst í
Norrænu á leiðinni út. Í kjölfar-
ið leist mér vel á Færeyjar og
ég flutti til Færeyja árið 2000
og bjó þar í eitt ár. Á þessu ári
kom Ragnar, einn vina minna, í
heimsókn til mín og eyddum við
skemmtilegri viku saman í
Færeyjum. Svo þegar ég flutti
aftur bauð ég Ragga með mér
út til að ná í bílana og hann
keyrði annan bílinn í ferjuna og
frá Seyðisfirði til Reykjavíkur.
Það voru engin takmörk fyrir
örlæti Ragga, hann gaf mikinn
tíma vinum sínum.
Ég gæti skrifað heila bók um
allar þær skemmtilegu ferðir
okkar um þetta fallega land
okkar Ísland, margar ferðir að
Flúðum, Dalvík og að ógleymd-
um ferðum okkar í Laufskála-
rétt hjá Hólum í Skagafirði sem
ég hef farið í síðan 1998 að frá-
töldu árinu 2000 og til ársins
2011. Í þær ferðir hafa farið
Nonni, Raggi, Emmi, Bjartur,
Aggi litli, Stjáni Píp og Kristján
á Akureyri, þessi kjarni og
ýmsir aðrir í gegnum árin á
Ford Ekonoline-bílunum mín-
um. Allar hafa þessar ferðir
verið óborganlegar og verður
erfitt að fara í réttir án Ragga
okkar, í mörgum þessum ferð-
um átti Raggi það til að kaupa
jafnvel 15-20 Irish coffee og
bjóða þeim sem sátu við borðið
okkar eða ferðuðust með okkur.
Í öllum okkar ferðum var Raggi
fyrstur á fætur og oftast búinn
að fara í sund og kominn til
baka áður en við hinir vökn-
uðum.
Ég vil þakka fyrir að fá að
hafa kynnst Ragga. Það hefur
lengi staðið til að heimsækja
Bosníu og UN-svæðið með
strákunum en tími hefur ekki
gefist til þess, þegar við svo för-
um að skoða Bosníu saman síð-
ar er ég viss um að Raggi lætur
sig ekki vanta, hann hafði alltaf
gaman af að ferðast í góðra vina
hópi.
Góða ferð, kæri vinur, og
takk fyrir allt.
Þinn vinur,
Snorri Vignir Vignisson.
Meira: mbl.is/minningar
Nú kveðjum við góðan vin
okkar og nágranna, Ragnar
Höskuldsson, sem lést skyndi-
lega og langt um aldur fram.
Raggi var einstaklega útsjón-
arsamur, hand- og verklaginn,
ekkert vafðist fyrir honum.
Hann var sérstaklega hjálpsam-
ur og það var honum ósjálfrátt
að bjóða fram aðstoð sína. Ef
framkvæmdir voru í gangi hjá
okkur nágrönnum hans, hvort
sem það var innan dyra, garð-
urinn eða að dytta að húsinu, þá
var Raggi kominn til að gefa
góð ráð, bjóða fram aðstoð sína
eða betri verkfæri. Við erum
Ragga þakklát fyrir góð ráð,
hjálpsemi og lán á verkfærum
stórum sem smáum.
Raggi var morgunhani,
mættur í laugina við fyrsta
hanagal, hann hafði gaman af
að ræða heimsmálin við fé-
lagana í pottinum og sagði okk-
ur oft frá skemmtilegum um-
ræðum sem þar fóru fram og
hann hafði frásagnargáfu til að
gera allt lifandi og merkilegt.
Innkeyrslur okkar, Ragga og
Guðrúnar liggja saman og þar
sem Raggi hefur alltaf verið
ótúlega iðinn kom varla fyrir
um helgar að við opnuðum
dyrnar hjá okkur án þess að
hitta á Ragga, stundum sáum
við bara í fætur hans, var hann
þá hálfur undir bíl að gera við
eða hann var með háþrýstidæl-
una að smúla planið, þvo bílana,
dytta að húsinu eða bara hvað
sem var, hann var alltaf að, en
samt alltaf til í að taka pásu og
ræða málin.
Við munum sakna góðs vinar
og nágranna.
Elsku, Guðrún, Aníta, Raggi
(litli), Lára og fjölskyldur, hug-
ur okkar er hjá ykkur.
Auður og Snorri.
Ragnar
Höskuldsson
✝
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og
afi,
PÁLMI ÓLASON
skólastjóri,
Ytri-Brekkum,
Þórshöfn,
andaðist á Landspítalanum 25. maí.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 5. júní kl. 15.00.
Elsa Þórhildur Axelsdóttir,
Helga Jóna Pálmadóttir, Sveinn Aðalsteinsson,
Axel Pálmason, Tammy Jean Ganey,
Gissur Pálmason,
Davíð Pálmason, Svava Guðjónsdóttir,
Óli Pétur Möller Pálmason, Jóna María Ásmundsdóttir,
Þorbjörg Pálmadóttir, Andrés Ívarsson,
Pálína Pálmadóttir, Ingólfur Pétursson
og barnabörn.