Kjarninn - 19.06.2014, Qupperneq 63

01/04 kJaftÆði
Þ
að er þetta með þjóðmenninguna. Ríkisstjórnin
boðaði í fyrra að nú skyldi hlúa að henni og hafa
hana í hávegum, þjóðmenninguna. Framsóknar-
flokkurinn hafði á landsfundi tveimur árum
áður – og svo sem löngu fyrr og síðar – fært okkur
heim sanninnum það hver þjóðmenningin væri: Þjóð menning
er glímusýning uppi á sviði fyrir fullum bíósal af gömlu
fólki, þjóðmenning er Egill Ólafsson að belja ættjarðarljóð,
þjóðmenning er allt sem Jóni Sigurðssyni gæti hafa fundist
um nútímann og þjóðmenning er Guðni Ágústsson að borða
lengsta hrossabjúga í heimi og tala um gult fólk í sömu andrá
og hann sver af sér xenófóbíu.
Hafi einhver haldið að þjóðmenning væri líka húsið sem
til stóð að reisa utan um öll handritin okkar, tungumálið,
sagnaarfinn og stúdíuna sem tengist honum, þá er það
mis skilningur. Því verkefni var hrundið af stokkunum af
landráðastjórninni sem vildi selja Íslendinga í ánauð á megin-
landinu og þess vegna er miklu betra að hafa við Suðurgötuna
stóra, þjóðmenningarlega holu botnfulla af alíslensku vatni
sem bíður þess eins að gufa upp, falla aftur til jarðar yfir
hálendinu og knýja þar nýrómantískar lýðræðisvirkjanir.
að fela söguna
Stígur Helgason skrifar um þjóðmenningu, hinn íslenska Árna
Magnússon, Hróa Hött og fagurhærða pístlavottinn.
kJaftÆði
stígur Helgason
fyrrverandi blaðamaður
kjarninn 19. júní 2014