Morgunblaðið - 09.08.2012, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2012
✝ Leifur Jónssonfæddist á Siglu-
firði 12. desember
1954. Hann lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 27.
júlí 2012.
Foreldrar hans
voru hjónin Helga
Guðrún Pálmadótt-
ir frá Akureyri og
Jón Pálmi Rögn-
valdsson frá Litlu-
Brekku í Skagafirði, þau eru
bæði látin. Systkini Leifs eru
Páll, Elsa, Viktor, Steingrímur
(látinn), Rögnvaldur og Viggó.
Leifur kvæntist árið 1975
Svölu Markúsdóttur, f. 18.8.
1955, frá Hafnarfirði. Foreldrar
hennar eru hjónin Soffía Sigurð-
ardóttir og Markús Kristinsson
(látinn). Börn Leifs og Svölu eru:
1) Ragnhildur, f. 22.11. 1976, d.
18.3. 1977. 2) Markús Bergmann,
f. 5.1. 1980, unnusta hans er Kar-
en Erna Ellertsdóttir, sonur
Markúsar er Egill Hrafn. 3)
Sonja, f. 24.6. 1985,
maki Sveinn Ómar
Kristinsson, dóttir
þeirra er Ragnhild-
ur Laufey.
Leifur ólst upp á
Siglufirði og byrj-
aði snemma á sjó,
eins og flestir af
hans ættboga, og
átti sjómennskan
alla tíð sérstakan
sess í huga hans.
Árið 1978 hóf hann störf hjá
Pósti og síma á Siglufirði, fyrst
sem aðstoðarmaður og svo sem
línumaður. Leifur og Svala
fluttu frá Siglufirði árið 1982 og
þá hóf Leifur nám í símsmíði hjá
Pósti og síma í Reykjavík og
lauk hann meistaraprófi í þeirri
grein 1985. Hann starfaði síðan
sem sölumaður á símkerfum og
tengdum búnaði frá 1986-2012,
síðast hjá Svar-tækni.
Útför Leifs verður gerð frá
Víðistaðakirkju í Hafnarfirði í
dag, 9. ágúst 2012, klukkan 15.
Elsku pabbi minn, í dag þarf
ég að kveðja þig í hinsta sinn.
Það er svo margt sem mig
langar að segja en það er svo erf-
itt að koma því á blað. Ég vil
byrja á því að þakka þér fyrir all-
ar góðu stundirnar sem við áttum
saman, sérstaklega þegar við
vorum að vinna saman í Svari.
Það voru góðir tímar, við keyrð-
um saman alla morgna, yfirleitt
með útvarpið nokkuð hátt stillt
og þá sérstaklega ef við vorum að
hlusta á Lonlí blú bojs, Brimkló
eða Eagles. Þú slóst taktinn á
stýrinu og við sungum með.
Þessar minningar eru mér svo
kærar og ég mun ávallt geyma
þær í hjarta mínu.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
(Hugrún)
Ég trúi því að þú sért kominn
á enn betri stað og að þér líði vel.
Við sjáumst aftur þegar ég
kem upp en það verður ekki
strax.
Þín dóttir
Sonja.
Jæja Leifur minn, þá er þetta
brothætta jarðneska líf búið,
sársaukinn á enda og þú getur
gert allt sem hugurinn girnist.
Ég veit ekki hvort ég var hinn
ákjósanlegasti tengdasonur í
fyrstu, súkkulaðibrúnn 19 ára
gutti beint af malbikinu inn á
harðan sjóara sem varla kvef gat
bitið á.
Ég kunni varla að halda á
hamri en það var nú alls ekki
gjaldgengt hjá þér.
Þú kenndir mér að smíða,
flísaleggja, parketleggja, hugsa
sjálfstætt og vera óhræddur að
hella sér í hlutina.
Þau voru ófá skiptin sem við
tókum okkur eitthvað fyrir hend-
ur. Smíðuðum pall, gerðum upp
íbúð svo mánuðum skiptir og
jafnvel tókst þér að draga mig
með í veiðiferð. Samt komst ég
aldrei að því að segja þér hversu
mikill partur af mínu lífi þú varst
og hversu dýrmætt það var að
eiga loks föður sem ég gat átt
svona góðar stundir með og lært
jafnmikið af.
Það var gríðarlega sárt að
horfa upp á þig eins lasinn og þú
varst seinustu vikurnar og vit-
andi það að tíminn var á þrotum,
en nú er hægt að halda áfram og
hugsa til góðu stundanna. Þú
náðir að fylgja Sonju að altarinu
og miðað við ræðuna þína held ég
að ég hafi náð að gera þig eitt-
hvað hreykinn af mér gegnum
árin.
Í mínum augum varst þú
framúrskarandi kokkur, veittir
alltaf hjálparhönd, gríðarlega
tónelskur og mikill fótbolta-
áhugamaður, þrjóskur veiðimað-
ur og síðast en ekki síst stríðn-
ispúki af guðs náð.
Þín verður sárt saknað.
Þinn tengdasonur,
Sveinn.
Kveðja frá mágkonum
Leifur mágur okkar er látinn
allt of fljótt aðeins 57 ára að aldri.
Leifur var sá af eiginmönnum
okkar systranna sem lengst hafði
verið í hópnum, en hann og Svala
systir okkar giftu sig 1975 svo
hann hafði verið mágur okkar í
um 37 ár þegar hann lést. Leifur
og hans bræður voru sex og við
systurnar sjö svo að Leifur taldi
sig alltaf ákaflega heppinn mann
að eiga 11 mágkonur. Hann hafði
líka lag á því að telja hverri og
einni okkar trú um að sú sem
hann talaði við þá stundina væri
uppáhaldsmágkonan.
Leifur var alltaf hrókur alls
fagnaðar þegar fjölskyldan kom
saman, hann sat í miðjum hópn-
um með gítarinn og lék fyrir okk-
ur eða hann sagði brandara svo
allir veltust um af hlátri. Hann
hafði skemmtilegan húmor og
þegar fjölskyldan kom saman
sagði Leifur nýjustu brandarana
sem hann hafði heyrt frá því síð-
ast þegar við hittumst.
Við systurnar stofnuðum
systrafélag. Við fórum í ferðalög
með eiginmönnum og börnum á
hverju sumri og varð þetta fastur
punktur til fjölda ára sem allir
hlökkuðu til allt árið. Þó að þetta
væru systrafélagsferðir var Leif-
ur potturinn og pannan varðaði
það hvert ætti að fara og köll-
uðum við hann leiðsögumanninn
okkar. Hann kallaði þessar ferðir
okkar „Leitina að ættaróðalinu“
sem hann fann upp á að hefði
heitað „Syðri-Freðmundastaða-
mýri“ og enginn vissi neitt hvar
hefði verið niðurkomið en líkleg-
ast þótti samt að það hefði verið
einhversstaðar í „Suður-Land-
eyjum“. Að vonum hefur þetta
blessaða ættaróðal aldrei fundist
en leitin var öllum eftirminnileg
og mjög skemmtileg. Leifur fékk
af þessum sökum og einnig vegna
þess að hann var búinn að vera
svo lengi viðloðandi systrafélag-
ið, heiðursnafnbótina „hálfsystir“
og var hann mjög stoltur af því
að hafa verið sæmdur henni.
Leifur hafði einn sérstaklega
skemmtilegan sið í samskiptum
við eiginkonu sína sem hann tók
upp á þegar þau voru tiltölulega
nýbyrjuð að búa, en þá fékk hann
vinnu hjá Pósti og síma á Siglu-
firði sem símamaður. Ævinlega
þegar hann var að prófa línurnar
sem hann hafði verið að tengja þá
hringdi hann í systur okkar og
sagði henni einn brandara. Hann
hélt þessum sið svo lengi sem
hann vann við þetta, en eftir að
hann fór að vinna við tölvu sendi
hann henni brandarana á tölvu-
pósti. Einmitt þetta uppátæki og
að halda því áfram í áratugi
finnst okkur lýsa honum svo vel.
Leifur var afar barngóður
maður og hændust allir krakk-
arnir í fjölskyldunni að honum og
hann ærslaðist með þeim hvenær
sem tækifæri gafst. Það var eft-
irtektarvert að síðustu dagana
sem hann lifði var eins og hann
ljómaði þegar barnabörnin hans
komu í heimsókn þó hann hafi
verið orðinn ófær um að tjá sig að
öðru leyti þegar þar var komið.
Við kveðjum nú mág okkar
með söknuði en minnumst góðs
drengs sem var ævinlega tilbúinn
að rétta hjálparhönd þegar með
þurfti og var virkur þátttakandi í
lífi fjölskyldunnar allrar. Við
vottum Svölu systur okkar, börn-
um, tengdabörnum og barna-
börnum þeirra okkar dýpstu
samúð á þessum erfiðu tímum.
Helga, Fjóla, Hulda,
Lilja, Árdís og Sædís.
Þeir ösluðu saltan sæ
frá Siglufjarðarbæ
á Hafliða voru hörkutól
sem höfðu á sér flottan blæ.
(Lýður Ægisson)
Með fráfalli Leifs Jónssonar
er stórt skarð höggvið í lítinn en
vaskan hóp togarajaxla. Fé-
lagsskapurinn var stofnaður árið
2005 utan um líkansmíði togar-
ans Hafliða SI 2 frá Siglufirði og
kenndi sig við hann. Leifur var
einstaklega lífsglaður maður og
hrókur alls fagnaðar. Stundum
gekk ærslagangurinn svo langt
að ókunnug eyru hefðu seint get-
að trúað því að þarna færu ráð-
settir menn á sextugs- og sjö-
tugsaldri.
Leifur fæddist á Siglufirði og
ólst þar upp í stórum bræðrahópi
í Villimannahverfinu svokallaða.
Það fer því vel hér á að segja að
þú getur tekið guttann úr Villi-
mannahverfinu en þú tekur aldr-
ei villimanninn úr guttanum!
Þarna liðu æskuárin við bryggju-
veiðar og kaðlasprang.
Það var sannkallað ævintýri að
alast upp á Siglufirði á síldarár-
unum og í það upppeldi glitti allt-
af hjá Leifi. Sögurnar hans munu
lifa með þeim sem hann þekktu;
hvort sem var af símamálum
Fljótamanna eða sjómennskunni.
Hann kunni þá list að segja sögur
og var eftirherma góð og leikari.
Í Hafliðafélaginu var Leifur
tillögugóður og dró ekki af sér
við fjáröflun og auðvitað var
hann sjálfkjörinn þegar kom að
tölvu- og tæknimálum.
Við stofnuðum síðan hliðar-
félag við Hafliða SI 2 sem var
Kótilettufélag togarajaxla og
auðvitað var fyrsti fundur hald-
inn á heimili Svölu og Leifs 26.
mars 2011. Það má segja að það
hafi verið búið að byggja upp því-
líka eftirvæntingu með lýsingum
Leifs á aðferðafræðinni við elda-
mennskuna að munnvatnsslóðina
mátti rekja að Burknavöllunum.
Og ekki brást kokkssonurinn
Leifur. Viðmiðið hafði verið sett
og allir kótilettufundir hér eftir
reyndu að ná stökkri áferðinni og
rétta eldunartímanum. En í
strangri stofnskrá félagsins er
klásúla sem segir að kótiletturn-
ar skuli barðar eins og um fram-
sóknarmenn væri að ræða.
Veikindi Leifs komu svo eins
og þruma úr heiðskíru lofti. Við
jaxlar vorum að undirbúa Hangi-
kjötsgleði í salarkynnum Ástu og
Valgeirs Guðjónssonar og áttum
von á 40-50 manns þegar Leifur
tilkynnti okkur að fundist hefði í
höfði sér illkynja æxli. Hann var
skorinn upp sama dag og hangi-
kjötið var snætt en hafði lokið við
sitt eins og venjulega að setja
gamlar togaramyndir inn á disk
til spilunar á gleðinni. Hann sótti
nokkra fundi togarajaxla í veik-
indum sínum og bar sig vel eins
og hann átti kyn til. Hann hafði
hlakkað mikið til að vera á Sjó-
mannahátíðinni á Akureyri og
Sigló með okkur þegar við af-
hentum hinn 21. júlí sl. líkan af
Elliða SI 1 til varðveislu í Síld-
arminjasafninu. En það var ljóst
að hverju stefndi þótt enginn
vildi trúa því að þessi kæri félagi
okkar yrði ekki lengur á meðal
okkar.
Við sendum samúðarkveðjur
til Svölu og fjölskyldu Leifs sem
hefur ekki lengur þennan síkáta
æringja og lífsglaða fjölskyldu-
föður til að stóla á í lífsins ólgu-
sjó.
Félagasamtökin Hafliði SI 2,
Gunnar Trausti,
Kjartan Ásmundsson,
Kristján Elíasson,
Björn Birgisson,
Guðbjörn Haraldsson,
Erlingur Björnsson.
Kveðja frá spilafélögum
Í dag kveðjum við kæran vin,
Leif Jónsson, eftir harða baráttu
hans við illvígan sjúkdóm.
Leifur var ekki bara mágur
okkar og svili, hann var líka góð-
ur vinur og félagi. Alltaf var
hægt að leita til Leifs, sama hvað
var, hann var alltaf tilbúinn að
hjálpa, hvort heldur um var að
ræða flutninga, flísa- eða park-
etlagnir, pallasmíðar eða máln-
ingarvinnu, hann gekk í öll verk
og skilaði vandaðri og góðri
vinnu.
Fyrir 14 árum byrjuðum við
hjónin að spila kanöstu við Leif
og Svölu. Spilaklúbburinn, sem
gekk undir nafninu „Sagt og
staðið“, er með skemmtilegri
stundum sem við áttum saman.
Öll spil eru skráð og við áttum
okkar föstu liði eins og til dæmis
að Leifur byrjaði alltaf að gefa
fyrsta spil. Leifur spilaði við
Palla svila sinn og við systur spil-
uðum saman. Alltaf var gaman
og Leifur var óspar á brandarana
og við hin gátum legið í krampa-
kasti. Að sjálfsögðu kom stund-
um upp sú staða að einhverjir
voru ekki sáttir og Leifur gat
verið mjög tapsár og lét hann
makker sinn alveg vita ef illa
gekk hjá þeim félögum. Í pásum
á milli spila greip Leifur oftast
aðeins í gítarinn eða píanóið.
Hann var tónlistarmaður af guðs
náð.
Við brölluðum margt saman
eins og til dæmis þegar við héld-
um árshátíð spilaklúbbsins á
Hótel Íslandi, hérna um árið, og
sáum Olsen-bræðurna frá Dan-
mörku. Þetta þótti okkur alveg
við hæfi út frá spilamennsku og
kölluðum þá Ólsen-Ólsen-bræð-
ur.
Spilakvöldin voru hluti af lífi
sona okkar og hlökkuðu þeir allt-
af til þegar Leifur og Svala
kæmu að spila eða þegar við fór-
um til þeirra. Um hverja helgi
var spurt: „Er spil í kvöld?“ Ef
svarið var já, þá heyrðist hjá
strákunum: „Yesss.“ Ef svarið
var nei, heyrðist: „Ooooooh!“
Nú hefur verið höggvið stórt
skarð í hópinn en Leifur mun lifa
í minningum okkar.
Elsku Svala, Markús og Sonja,
tengdabörnin Svenni og Karen
og barnabörnin Ragnhildur og
Egill, ykkar missir er mikill. Við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Að leiðarlokum kveðjum við
spilafélagarnir eins og Leifur
kvaddi alltaf: Ble, ble.
Hulda og Páll.
Það var gott samfélag í Ása-
hverfinu í Garðabæ í byrjun ní-
unda áratugarins, svolítið af-
skekkt, þess vegna meiri
samheldni en ella.
Hjá unga fólkinu var þetta
blessaða líf alltaf að kvikna. Þess
vegna var enn hastarlegra, á sól-
björtum sumardegi, að fregna
andlát Leifs Jónssonar. Þau
Svala voru ein þessara ungu
hjóna í Laufásnum. Við Borga
áttum góð samskipti við þau hjón
meðan á nábýlinu stóð en allt of
sjaldan síðan. Þó hittumst við
Leifur í atvinnulífinu. Ég leitaði
til hans ef mig vantaði hverskon-
ar rafeindatæki. Ekki spillti fyrir
vissan um að komast í góðan fé-
lagsskap, fá kaffi og skiptast á
gleðisögum. Það lýsir samskipt-
unum fyrrum, að ég mun hafa
ábyrgst nýfengið Vísakortið
hans, enda kvaddi hann yfirleitt
með hótun um að fara á eitthvert
„Vísaflipp“. Aldrei hafði ég
minnstu áhyggjur af því. Nú þeg-
ar þessi slyngi kaupmaður er
„kominn heim“, eins og skátarnir
segja, grunar mig að kortið góða
hafi ekki gleymst. Þá vil ég áfram
vera stoltur og rólegur ábyrgð-
armaður þessa trausta félaga.
Svölu, Markúsi, Sonju og öðr-
um ástvinum vottum við hjónin
okkar dýpstu samúð.
Blessuð veri minningin um
góðan dreng.
Gísli Óskarsson.
Í dag kveðjum við góðan
vinnufélaga og vin, Leif Jóns-
son. Veikindum sínum tók
hann með æðruleysi og ætlaði
að koma til okkar aftur í sept-
ember. En þessi skelfilegi
sjúkdómur lagði hann að velli
að lokum, svo hratt og óvænt.
Engum datt í hug í lok síðasta
árs þegar hann kvartaði um
höfuðverk að þar væri á ferð
illkynja æxli sem myndi leggja
hann að velli að lokum. Bar-
áttuandinn og viljinn til að
sigrast á þessum illvíga sjúk-
dóm var mikill. Hann heim-
sótti okkur fyrir stuttu og lítið
annað komast að en það að
taka upp þráðinn þar sem frá
var horfið síðast.
Leifur var einn af þessum
karakterum þar sem vinnan
hafði mikinn forgang, alltaf
mættur fyrstur og gjarnan
heim síðastur. Ef eitthvað
þurfti að gera utan hefðbundins
vinnutíma var það ekki málið.
Dugnaður hans og vinnusemi
var mikill, og gekk hann til
allra verka eins og um vertíð
væri að ræða. Leifur hafði verið
til sjós og kunni að láta verkin
tala, vinna hratt og örugglega
og klára það sem þurfti að
klára, helst í gær. Viðskiptavin-
ir sóttu í hann því hann var
sanngjarn og heiðarlegur, út-
sjónarsamur og hugsaði vel um
þá. Leifur ásamt góðum fé-
lögum stóð fyrir byggingu
módela af gömlum togurum frá
fæðingarbæ sínum og var það
honum mikið hugðarefni og
held ég að á engan sé hallað þó
að haldið sé fram að hann hafi
sýnt þar dugnað sinn og elju-
semi í verki og verið í forystu-
sveit á meðal góðra félaga.
Leifur var mikill fjölskyldu-
maður og hugsaði vel um fjöl-
skylduna. Voru þau hjónin
samrýnd og er missir Svölu og
barnanna mikill nú á þessum
erfiðu tímum, þegar Leifur er
kvaddur hinstu kveðju.
Við vinnufélagar og fjöl-
skylda mín viljum senda okkar
dýpstu samúðarkveðjur til
Svölu, Markúsar, Sonju og
barnabarna og annarra fjöl-
skyldumeðlima og vina. Þeirra
missir er mikill og er góður
drengur nú farinn frá okkur
allt of fljótt.
F.h. fjölskyldu minnar og
vinnufélaga,
Rúnar Sigurðsson.
Leifur Jónsson HINSTA KVEÐJA
Elsku besti afi minn.
Þú varst mjög góður afi
og mjög skemmtilegur.
Mér fannst svo gaman þeg-
ar við vorum að spila á spil
og að spila saman á gítar-
inn. Það var svo gaman
þegar við vorum að prakk-
arast saman. Ég hef alltaf
elskað þig og mér þykir svo
vænt um þig.
Þín afastelpa,
Ragnhildur Laufey, 7 ára.
„Verið vegfarend-
ur“ var eitt sinn sagt.
En hvaða vegir eru það sem við fet-
um okkur eftir full vonar, milli
draums og veruleika? Þarna flýgur
fugl um heiðhvolfið, er sannleikur
okkar jafnvegalaust land?
Þegar við horfum um öxl skilj-
um við varla leiðina sem við höfum
ratað. Hvernig gætum við það?
Þegar ég hitti Völund á bóka-
Völundur
Björnsson
✝ VölundurBjörnsson
fæddist í Reykjavík
20. júlí 1936. Hann
lést á heimili sínu
23. júlí 2012.
Útför Völundar
fór fram í Hall-
grímskirkju 2.
ágúst 2012.
safninu fyrir stuttu
spjölluðum við lítil-
lega saman um
tvennskonar tíma:
leikandi fjör um-
skiptanna sem við
sjáum í náttúrunni
og svo hinn dulda
tíma hið innra sem
breytir okkur án
þess að við verðum
þess vör. Ég man
hlýtt handtak hans
þegar við kvöddumst þótt ég vissi
ekki að það yrði það síðasta.
Völundur var sannur vegfar-
andi, ég vona að hann hafi séð í mér
vott þess sama. Ég kveð eftir-
minnilegan mann með virðingu og
söknuði og votta aðstandendum
hans samúð mína.
Sveinbjörn Halldórsson.