Morgunblaðið - 09.08.2012, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2012
✝ Ólafur Bene-diktsson fædd-
ist á Hrauni í Tré-
kyllisvík á
Ströndum 6. nóv-
ember 1927. Hann
lést þann 29. júlí
2012.
Foreldrar hans
voru Benedikt Sæ-
mundsson, f. 7.5.
1882, d. 28.1. 1956,
og Hallfríður Petr-
ína Jónsdóttir, f. 20.8. 1887, d.
7.7. 1947. Systkini hans voru,
Fanney Benediktsdóttir f. 10.5.
1911, d. 27.4. 1941, Sæmundur
Benediktsson f. 14.6. 1912, d.
14.12. 1994, Guðmundur Bene-
diktsson f. 31.7. 1914, d. 2.8.
2005, Jón Pétur Benediktsson f.
2.8. 1918, d. 13.3. 2012.
Ólafur kvæntist þann 25.12.
1958 Sigrúnu Guðmundsdóttur,
f. 12.11. 1931 frá Króki, Ása-
hreppi í Rangárvallasýslu. For-
eldrar Sigrúnar voru Guð-
mundur Ólafsson f. 21.12. 1888,
d. 2.5. 1989 og Guðrún Gísla-
myndarlegu húsi á Hringbraut
104. Þar eignuðust þau dætur
sínar Hallfríði og Guðrúnu.
Ólafur vann þar við ýmis störf
við sjóinn. Hann hafði réttindi
sem síldarmatsmaður og var á
síld 5 sumur. Síðar varð hann
verkstjóri við málningardeild
Skipasmíðastöðvar Njarðvíkur.
Jafnhliða því starfi sá hann um
hönnun og málun nafna og ein-
kennisstafa á skip. Hann var í
Sjómannadagsráði Keflavíkur á
sínum yngri árum. Árið 1972
fluttust þau búferlum til Reykja-
víkur, þar sem Ólafur sinnti
ýmsum störfum þar til hann hóf
störf hjá Ísafoldarprentsmiðju
og vann þar í 23 ár.
Árið 1992 eignuðust þau land
í Rangárþingi-ytra og settu síð-
ar niður lítið hús og dunduðu
sér við ræktun trjáa. Þar á fjöl-
skyldan sælureit. Hann sat í
stjórn félags Harmónikuunn-
enda um árabil.
Áhugamál Ólafs voru harm-
onikkuleikur, bókalestur, fjöl-
skyldan, heimilið sem var hon-
um mjög kært ásamt ómældur
áhugi á íþróttum fram á síðasta
dag.
Útför Ólafs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, fimmtu-
daginn 9. ágúst 2012 og hefst at-
höfnin kl. 15.
dóttir f. 13.12.
1889, d. 6.9. 1935.
Börn Ólafs og
Sigrúnar eru:
1) Hallfríður, f.
8.7. 1958. Maki Sig-
urður Leifsson, f.
1955 og eiga þau
þrjár dætur, Hildi,
f. 1980 gift Henry
B. Gunnarssyni og
eiga þau tvö börn.
Ísak Daða 2003 og
Ísabellu 2005. Unu Björk, f. 1983
og Sigrúnu Ýr, f. 1990. 2) Guð-
rún, f. 3.3. 1963. Maki Ingi
Ragnar Pálmarsson, f. 1956.
Þau eiga tvo syni, Kára, f. 1992
og Dag, f. 2005.
Þegar Ólafur var á fimmta ári
flutti hann með fjölskyldu sinni í
Eyjafjörð. Þar stundaði hann
hefðbundna skólagöngu og fór
fljótlega til sjós með bræðrum
sínum frá Árskógssandi. Hann
kynntist Sigrúnu, konu sinni á
síld á Raufarhöfn. Árið 1958
hófu þau sambúð í Keflavík þar
sem Ólafur hafði komið upp
Með hlýhug og þakklæti í
hjarta kveð ég þig, elsku Óli.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Þín,
Sigrún.
Elsku pabbi minn, það kom
mér á óvart að þú skyldir fara
þennan dag því aðeins þremur
dögum fyrr fórst þú léttilega nið-
ur og upp stigana á Landspítal-
anum. Þú gerðir það til að sanna
fyrir mér og mömmu hversu
hress þú værir orðinn, enda
varstu sendur heim daginn eftir.
Þitt veikindastríð byrjaði með
kransæðarstíflu 1975. Þá kom vel
fram hve harður af þér og tillits-
samur þú varst. Á aðfangadag
komst þú sárkvalinn heim úr
vinnunni en leitaðir ekki til lækn-
is fyrr en jólin voru liðin. Þá
keyrðir þú sjálfur til læknis og
varst auðvitað lagður inn með
það sama. Öll jólin notaðir þú
gamalt ráð sem þú hafðir lært á
sjónum, að skella í þig einum
sterkum af og til ásamt verkja-
töflum þegar kvalirnar voru
óbærilegar. Það skal tekið fram
að þú varst lítið fyrir áfengi. 15
árum seinna þurftir þú svo að
fara í hjartaaðgerð.
Næsta áfall var 1999 þegar þú
greindist með magakrabbamein
og úr urðu tvær aðgerðir á stutt-
um tíma. Þegar þetta kom upp
var fjölskyldan að hjálpast að við
að rífa gömlu eldhúsinnrétt-
inguna og var ég sveitt við að
bera frá þér svo öflugur varst þú.
Eftir að þú misstir magann náðir
þú aldrei fyrri styrk sem var
töluvert erfitt að kyngja fyrir
jafn duglegan mann og þú varst.
Sem barn flutti fjölskylda þín oft,
var það því forgangsverkefni hjá
þér sem fullorðinn maður að
koma þér upp heimili til að eiga
öruggt skjól. Þess vegna byggðir
þú þér hús í Keflavík þar sem
Pétur bróðir þinn bjó. Á háaloft-
inu hafðir þú vinnustofu þar sem
þú hannaðir og skarst út stafi
sem þú notaðir til að merkja
báta.
Þú og mamma voruð óþreyt-
andi við að ferðast með okkur
systur, þá var allur búnaðurinn
Skódinn með toppgrind, A-tjald
með engum himni, gastækið,
dýnur og sængurnar okkar. Það
var alveg sama hvað bilaði í
Skódanum þú gast lagað það. Ég
var bílveikur krakki og stóð alltaf
fyrir aftan bílstjórasætið og hélt
um hálsinn á þér til að sjá betur
út.
Karlremba var ekki til í þér,
þú gekkst í öll störf á heimilinu.
Þú og mamma skiptust alltaf á að
keyra t.d. þegar þið fóruð austur,
sem kemur sér vel fyrir mömmu
núna. Í vor fengu þið mamma
heimilishjálp, þú sagðir mér að
þið hefðuð setið eins og fínt fólk á
meðan konan þreif heimilið ykk-
ar og voru þið afar þakklát. Okk-
ar sameiginlega áhugamál voru
tölur. Þú reiknaðir allt sem þú
gast og ræddir við mig reiknis-
aðferðir, það heillaði þig að við
gátum fengið sömu niðurstöðuna
með sitt hvorri aðferðinni. Síð-
ustu árin gerðum við saman
skattaskýrsluna ykkar og þó
ótrúlegt sé áttum við mjög góðar
stundir við þá iðju.
Þú varst mjög músíkalskur og
spilaðir eftir eyranu á harmón-
ikku. Eins áttir þú auðvelt með
að búa til vísur og gerðir þá oftar
en ekki góðlátlegt grín að sjálfum
þér. Gott dæmi er þessi vísa;
Liggur hérna latur karl
lítið borðar nema snarl
horaður og hengir haus
enda alveg listalaus.
Þú varst ekki af baki dottinn,
því þessa dagana biðuð þið eftir
tilboði í flísalögn á gólfið í sum-
arbústaðnum og sunnudaginn
sem þú kvaddir okkur varstu að
gera þig kláran í að horfa á hand-
boltaleik.
Þín elskandi dóttir,
Hallfríður.
Minningarnar hrannast upp í
huga mér. Við fjölskyldan á
ferðalögum um landið á rauða
Skódanum. Ég standandi fyrir
aftan bílstjórasætið með hand-
leggina um hálsinn á þér meðan
þú keyrðir. Þér virtist líka það.
Bílrúðurnar opnar því við syst-
urnar vorum bílveikar og allt
fylltist af ryki frá þjóðveginum.
Þetta var löngu fyrir tíma örygg-
isbeltanna og höfuðpúðanna.
Notalegar minningar af ykkur
mömmu að æfa dansspor á gang-
inum á Hringbrautinni fyrir
dansskólann hjá Heiðari Ást-
valds. Minningarbrot af þér
áhyggjufullum á hlaupum með
mig í fanginu upp á sjúkrahús í
Keflavík þegar ég 5 ára klemmdi
mig illa á fingri. Þegar ég svo
byrjaði í skóla komstu heim úr
slippnum í morgunkaffinu annan
hvern dag til að setja mig af stað
í skólann því mamma mætti
snemma til vinnu þá daga. Oftast
teiknaðir þú einhverja mynd sem
ég svo litaði eða klippti út þegar
þú varst farinn og ég beið eftir að
fara af stað. Þegar þú varst með
blýantinn bak við eyrað á háaloft-
inu á Hringbrautinni að hanna og
skera út stafi til að mála á skip og
báta var ég oft að sýsla í kringum
þig.
Á æskuárum þínum þurfti fjöl-
skylda þín oft að flytja. Þér var
því mikið í mun að eignast þak yf-
ir höfuðið og ekki vantaði kjark-
inn þegar þú réðst einn í að
byggja tveggja hæða hús. Sum-
arið sem við fluttum til Reykja-
víkur komstu færandi hendi með
glansandi fínt hjól handa mér
sem þú hafðir gert upp í leyni
fyrir mér. Þetta eru allt dýrmæt
minningarbrot sem ég hef oft ylj-
að mér við með þakklæti í huga.
Þú hafðir þann skemmtilega sið
að þegar þú óskaðir mér til ham-
ingju með afmælið mitt þá sagð-
irðu mér hvernig veðrið var og
hvað þú hefðir gert daginn sem
ég fæddist. Síðustu árin minnti
ég þig á þetta í gríni ef þú
gleymdir að segja mér hvernig
veðrið hefði verið.
Það var mikil músík í þér og
þú spilaðir á hnappaharmónikku
eftir eyranu. Sast og hlustaðir og
pikkaðir upp tóna og prufaðir þig
áfram þangað til lagið var smoll-
ið. Þegar við Ingi giftum okkur
varst þú yndislegur þegar þú
snerist hringinn í kringum mig til
að laga brúðarkjólinn áður en þú
leiddir mig inn kirkjugólfið. Þú
hafðir mikla staðfestu og þegar
þú ákvaðst að hætta einhverju
sem ekki gerði þér gott var það
bara ein ákvörðun.
Mikil samvinna var um verkin
á heimilinu og þegar mamma hóf
nám þá 49 ára varst þú hennar
aðalstuðningsmaður. Íþrótta-
áhugi þinn var mikill og fórum
við oft saman á völlinn í gamla
daga til að sjá fótbolta. Þú hafðir
spilað fótbolta með Reyni á Ár-
skógssandi þegar þú varst ungur.
Sunnudagsmorguninn sem þú
kvaddir þetta líf varstu kominn á
fætur til að sjá fyrsta handbolta-
leik Íslendinga á Ólympíuleikun-
um þegar kallið kom. Frændræk-
inn varstu og talaðir í síma við
þrjá bræðrasyni þína daginn fyr-
ir andlátið.
Takk elsku pabbi fyrir að vera
til staðar fyrir okkur fjölskyld-
una og gefa mér af tíma þínum og
visku. Ég læt hér fylgja með orð
Kahlil Gibran.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur hug þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
Þín dóttir,
Guðrún.
Elsku afi er farinn. Mér finnst
það óraunverulegt, mér líður
frekar eins og hann sé enn á spít-
alanum. Mér líður betur að hugsa
til þess að Pétur, bróðir afa, taki
á móti honum. Enda voru þeir
bræður mjög tengdir og afa
hrakaði mikið eftir andlát hans,
fyrr á þessu ári. Mér finnst eins
og þeir fylgist að um hið eilífa líf.
Það er ekki langt síðan afi var að
hugsa um Pétur og veita honum
félagsskap. Fara með honum í
bankann, til læknis og kaupa fyr-
ir hann inneign á gsm. Frá upp-
hafi var mikill samgangur við afa
og ömmu enda yndislegt hjá
þeim að vera. Við systur vorum
hugmyndaríkar og létum okkur
ekki leiðast hjá þeim. Ég veit að
afi var ekki mikið fyrir læti og
umstang en ég fann aldrei fyrir
að það pirraði hann neitt þó ég og
Una systir værum búnar að rífa
alla skó út úr forstofuskápnum
og setja upp skóbúð, eða þegar
við tæmdum skartgripaboxið
hennar ömmu og skreyttum okk-
ur með öllum herlegheitunum og
lékum prinsessur.
Honum þótti gaman að spila á
harmonikkuna fyrir okkur. Þeg-
ar við vorum minni spilaði hann
oft fyrir okkur og á jólum döns-
uðum við í kringum jólatréð við
hans undirleik. Afi sá alla tíð til
þess að við hefðum nóg af blöðum
til að teikna á enda miklir lista-
menn á ferð. Á þeim árum sem
hann starfaði í Ísafoldarprent-
smiðjunni bar hann í okkur syst-
urnar skurðafganga og annan
pappír sem tiltækur var. Þegar
foreldrar mínir byggðu æsku-
heimili okkar fannst afa ekki
hægt að hafa húsið ómerkt. Því
tók hann sig til og málaði listi-
lega, og af sinni alkunnu ná-
kvæmni, heimilisfangið á spjald.
Þessi húsmerking stóð lengi vel á
húsinu og er mér mjög minnis-
stæð.
Við fjölskyldan ferðuðumst oft
með ömmu og afa, stundum í
tjaldvagninum þeirra eða í sum-
arhús, og áttum við margar góð-
ar útilegustundir saman. Afi var
klár karl og hafði mjög gaman af
tölum og því að reikna út og bera
saman vörur og verð. Hann hefði
verið frábær starfsmaður hjá
samkeppnisstofnun. Hvern jóla-
dag buðu amma og afi okkur í
hangikjötsveislu og þá var afi al-
veg í essinu sínu með tvær gerðir
af hangikjöti á borðinu. Svo áttu
allir að bragða á báðum og giska
á hvaðan það væri og segja hvort
væri nú betra. Það var algjör
synd að afi var magalaus því hon-
um þótti þjóðlegur matur mjög
góður. Það var nú ekki mikið sem
afi kvartaði yfir þrátt fyrir að
vera oft mjög slappur, annað en
að geta ekki borðað nóg eða finna
ekki almennilega bragð af matn-
um. Takk elsku afi fyrir þinn
tíma hér hjá okkur. Minning þín
mun lifa með okkur. Elsku
amma. Megi Guð veita þér styrk
á þessum erfiðu tímum.
Hildur.
Sigrún yngri systir mín
hringdi í mig og færði mér fregn-
ir af andláti afa. Ég var þá stödd
á Spáni, langt í burtu frá allt og
öllum og mér fannst þetta óraun-
verulegt.
Fyrr í sumar ákvað ég að drífa
mig heim í tíu daga og smella
kossum á fólkið mitt. Ég er óum-
ræðanlega þakklát fyrir að hafa
náð að eyða tíma með afa mínum.
Ég tók strax eftir að hann var
hægari, en engu að síður var
lundin létt. Mamma hafði samt á
tilfinningunni að ekki væri allt
með feldu, svo hún dreif hann
upp á sjúkrahús í rannsókn
skömmu eftir að ég kom.
Síðastliðna daga hef ég dvalið
uppi í sveit í faðmi fjölskyldu
minnar og ömmu. Við höfum átt
góðar og nánar stundir, rætt lífið
og tilveruna, rifjað upp og borið
saman minningar okkar og upp-
lifanir. Ég sé afa fyrir mér inni-
lega glaðan, léttan og ljómandi
og ég finn huggun í því. Einhvern
veginn finnst mér hann vera hjá
okkur, eins og samvera okkar
bergmáli návist hans, hann er svo
sterkur hluti af okkur og fjöl-
skylduheildinni.
Afi var annálaður nákvæmis-
maður, en slíkt var þó ekki uppi á
teningnum þegar kom að því að
smyrja brauð. Aftur á móti brut-
ust erfðirnar fram í mér í þessum
efnum. Við systurnar vorum mik-
ið hjá ömmu og afa í Gautlandinu
og oft varð ég eftir hjá þeim þeg-
ar foreldrar mínir fóru í útrétt-
ingar. Það kom því í hlut afa að
smyrja ofan í mig og yfirleitt
varð úr miðjusett smjörklípa. Ég
man að hann hafði lúmskt gaman
af þessu, af smápeðinu sem tók
til við að leiðbeina honum um
smurbrauðsgerð og sá til þess að
smjörið breiddist út á alla kanta.
Eins man ég vel eftir afa inni í
eldhúsi að borða fisk. Eitt sinn
rann ég á lyktina og taldi að um
saltfisk væri að ræða, en á þess-
um árum var saltfiskur og
hamsatólg í miklu uppáhaldi. Ég
stakk nefinu inn um eldhúsgætt-
ina og lyktin varð öllu stækari, en
þar sem ég var sannfærð um að
hér væri saltfiskur á ferð bað ég
um að fá á disk. Afi var efins um
málið og þráspurði mig en ég var
alveg harðákveðin. Saltfiskurinn
reyndist vera sigin skata og mál-
tíðin varð að þolraun fyrir unga
bragðlauka. En ég þrælaði þessu
í mig undir glettnu augnaráði afa
míns sem vitaskuld sá í gegnum
mig en kunni að meta þrautseigj-
una.
Ég hafði trú á að hann stæði
þetta af sér. Þegar ég kvaddi var
hann á spítalanum og hafði verið
fastandi í að verða tvo sóla-
hringa. Engu að síður var brodd-
ur í honum og glettni. Þegar
hjúkrunarfræðingurinn kom og
bað hann um að setjast upp, var
svarið beinskeytt en jafnframt
kerskið: „Þegar þú hefur gert
það sem ég bað um.“ Hún spurði
hvað það væri, þá sagðist hann
hafa beðið um samloku og kaffi.
Ég hló og mér var létt að heyra
að í honum var skerpa. Afi hefur
alltaf haft sérstakan húmor, oft
ekki gott að greina á milli gam-
ans og alvöru.
Ég kvaddi Óla afa minn með
knúsi og kossum, sagði að ég
elskaði hann. Mér fannst sem
hann skildi hversu mikla kær-
leika hann á í mér. Það er mér
mikilvægt að okkar síðasta stund
var á þessa vegu.
Una.
Ólafur
Benediktsson
✝ Heidi JaegerGröndal fædd-
ist árið 1922 í Berl-
ín. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Eir þann 22.
júlí sl.
Heidi var dóttir
hjónanna Dr. Wer-
ner Jaegers og
Dóru Dammholts.
Dr. Werner var
prófessor í grískum
fornbókmenntum við Berl-
ínarháskóla og seinna Harvard
háskóla. Heidi fluttist með föður
sínum, og Ruth Jaeger seinni
konu föður síns til Bandaríkj-
anna árið 1936. Heidi var næst-
yngst fjögurra systkina. Elstur
var Erhard Jaeger. Þá kom Otto
Jaeger, þá Heidi og síðast hálf-
systir Terese. Þau eru nú öll lát-
in. Heidi tók kenn-
arapróf frá
Wheelock College.
Hún var kvænt
Benedikt Gröndal
fyrrverandi for-
sætisráðherra og
sendiherra.
Heidi og Bene-
dikt varð þriggja
barna auðið. Þau
eru Jón sem er sér-
kennari, Tómas
sem kenndi fjölmiðlafræði í
Gautaborg en dó fyrir 12 árum
og Einar sem er háskólakennari
í austurlenskum lækningum í
San Diego í Bandaríkjunum.
Hún á þrjú barnabörn. Þau eru
Haukur Geir, Heiða og Benedikt
og fimm langömmubörn.
Útförin hefur farið fram í
kyrrþey að ósk hennar.
Merkiskonan Heiða Gröndal
hefir lokið lífshlaupi sínu með
sóma. Ævi hennar var að mörgu
leyti óvenjuleg. Hún var fædd
Heidi Jaeger í Þýzkalandi, flutti
síðan með fjölskyldu sinni til
Bandaríkjanna þar sem faðir
hennar, Werner Jaeger, varð pró-
fessor við Harvard háskólann.
Hún var vinnandi í bókasafninu og
þar kynntist hún verðandi eigin-
manni sínum, Benedikt Gröndal,
sem stundaði nám við skólann.
Síðan giftust þau og fluttu til Ís-
lands skömmu eftir seinna stríðið.
Það má ímynda sér erfiðleik-
ana, sem urðu á vegi þessarar
ungu, erlendu konu frá vel stæðu
menningarheimili, þegar hún hóf
búskap sinn í kjallara við Blöndu-
hlíðina í ókunnugu smáríki þar
sem íbúarnir töluðu framandi
tungumál. Hún og Benedikt höfðu
lítil efni, en hann starfaði sem
blaðamaður. Stór fjölskylda hans
tók hinni bandarísku tengdadótt-
ur afar vel og var allt gert til að
hjálpa ungu hjónunum.
Heiða stóð við bakið á eigin-
manni sínum, þegar hann klifraði
upp stiga stjórnmálanna og náði
þar góðum árangri. Þau klifruðu
líka upp úr kjallaranum við
Blönduhlíð og komust í betra og
stærra húsnæði, enda veitti ekki
af, því þau eignuðust þrjá mann-
vænlega syni. Á nokkrum árum
náði hún tökum á íslenzkunni,
enda var hún mjög klár í kollinum
og vel menntuð.
Hún var mjög blátt áfram og
laus við alla sýndarmennsku.
Samskipti hennar við fólk það,
sem hún kynntist í gegnum
stjórnmálabaráttu Benedikts,
voru ávallt góð og hún var alltaf
hrein og bein í allri sinni fram-
komu. Tengdafjölskyldan var
mjög ánægð með Heiðu og hún
var þar hvers manns hugljúfi.
Greinarhöfundur passaði oft elzta
soninn, þegar hjónin þurftu að
fara út á kvöldum. Þetta voru
ánægjulegar stundir, því Heiða
launaði honum með gómsætum
smákökum á ameríska vísu og
heimatilbúnum rjómaís.
Benedikt og Heiða voru sann-
kallað heimsfólk og ferðuðust
mjög víða. Þau dvöldu erlendis í
mörg ár á sendiherratíma Bene-
dikts í Svíþjóð og Bandaríkjunum.
Oft komu þau til Flórída og eru
minningarnar um þær heimsóknir
dýrmætar. Hjónin voru náttúru-
unnendur, sem dáðust mjög af
flóru Sólarríkisins og sér í lagi
fugladýrðinni þar.
Nú, þegar komin er kveðju-
stundin, minnumst við góðrar
konu og skemmtilegrar, sem um-
gekkst samferðamenn sína með
virðingu og leysti af hendi hlut-
verk sitt sem stoð og stytta eig-
inmanns og móðir sona þeirra
með sóma. Hún reyndist hinu nýja
landi sínu góð dóttir. Við vottum
öllum afkomendum hennar samúð
okkar. Lifi minning Heiðu.
Erla Ól. og Þórir S. Gröndal,
Ragnheiður Gröndal
og fjölskyldur þeirra.
Heidi Jaeger
Gröndal