Morgunblaðið - 09.08.2012, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2012
✝ Elín SigríðurJóhannesdóttir
fæddist á Vöðlum,
V-Ísafjarðarsýslu
22. apríl 1942. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Vestur-
lands, Akranesi 24.
ágúst 2012. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Jóhann-
esdóttir f. 27. des-
ember 1913, d. 11.
júlí 2006 og Jóhannes Krist-
jánsson f. 8. desember 1911, d.
24. desember 2002. Elín átti
fjögur systkini Eirík Ásgeirsson
f. 7. nóvember 1933; Kristján
Jón Jóhannesson f. 20. sept-
ember 1938; Dreng Jóhann-
esson f. 25. september 1945, d.
13. febrúar 1946; Helgu Mar-
gréti Önnu Jóhannesdóttur f. 2.
apríl 1951, d. 23. janúar 2007.
Barn að aldri fluttist hún ásamt
foreldrum sínum og systkinum
að Ytri Hjarðadal í Önund-
arfirði og ólst þar upp.
Elín vann frá unga aldri við
búskap og heimilishald á æsku-
heimili sínu. Hún stundaði nám
við Húsmæðraskólann á Varma-
landi veturinn 1961-1962, að
námi loknu starfaði hún í mötu-
neyti Héraðsskólans á Reykjum
í Hrútafirði í tvo vetur. Þá réð
hún sig til starfa hjá hjónunum
Olgu Sigurðardóttur og Leó-
pold Jóhannessyni á Hreða-
vatnsskála og starfaði þar
þangað til hún hóf búskap með
eiginmanni sínum á Hvassafelli.
Stærsti hluti starfsævi hennar
var helgaður húsmóð-
urhlutverki á Hvassafelli sem
hún sinnti af rausnarskap og
myndugleika. Eftir að fækka
fór í heimili hóf hún störf við
ræstingar við Samvinnuháskól-
ann á Bifröst og síðar tók hún
við starfi matráðskonu við leik-
skólann á Bifröst og sinnti því
þar til hún þurfti að hætta sök-
um heilsubrests. Hún tók virk-
an þátt í störfum kvenfélags
Norðurárdals og gegndi þar
formennsku um tíma. Þá var
hún félagi í Freyjukórnum í
Borgarnesi á meðan heilsa
leyfði.
Útför Elínar verður gerð frá
Borgarneskirkju í dag, fimmtu-
daginn 9. ágúst 2012 kl. 11.
Elín giftist 6.
ágúst 1965 Gísla
Þorsteinssyni frá
Hvassafelli Norð-
urárdal, f. 15. des-
ember 1935. Þau
hófu búskap á
Hvassafelli en
fluttu á efri árum
að Brekku í Norð-
urárdal og síðar á
Borgarbraut 65A í
Borgarnesi. Börn
þeirra eru: A) Þorsteinn Gísla-
son f. 3. maí 1966, maki Anna
Bryndís Sigurðardóttir f. 19.
maí 1967. Börn þeirra eru:
Hólmfríður María Þorsteins-
dóttir f. 1995. Kristinn Darri
Þorsteinsson f. 1996. B) Sig-
urlaug Gíslaóttir f. 9. október
1967. C) Ingibjörg María Gísla-
dóttir f. 19. júlí 1969, sambýlis-
maður hennar var Einar Sævar
Kjartansson f. 4. maí 1962, d. 4.
ágúst 1996. Börn þeirra eru:
Gísli Dan Einarsson f. 1992. El-
ín Salka Einarsdóttir f. 1994.
Elsku amma mín.
Ég elska þig svo mikið og hef
alltaf gert. Þegar mamma spurði
mig hvort ég vildi skrifa um þig
minningargrein þá hikaði ég ekki
við að segja já.
Síðustu ár hafa verið erfið fyr-
ir okkur öll. Ég hef reynt mitt
besta til að vera til staðar fyrir
þig eins og þú hefur alltaf verið til
staðar fyrir mig. Ég hef glaðst yf-
ir góðum dögum og grátið yfir
þeim slæmu. Þrátt fyrir slæmu
dagana þá hefði ég ekki getað
hugsað mér annað en að vera þér
við hlið allan tímann.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt svona góða ömmu sem elskaði
mig og hugsaði svo vel um mig.
Þrátt fyrir að þú sért farin þá veit
ég að þú verður með mér í hjarta
mínu að eilífu.
Hvíldu í friði elsku amma.
Elín Salka Einarsdóttir.
Við fráfall mágkonu minnar,
Ellu á Hvassafelli, langt um aldur
fram, er stórt skarð höggvið í
okkar fámennu fjölskyldu. Á
Hvassafelli bjó hún og starfaði
rúma fjóra áratugi, húsmóðir á
heimili þar sem margþætt umsvif
voru, margir í heimili og mikil
umferð gesta og fólks í margvís-
legum erindum. Gestrisni og
greiðasemi var þar ráðandi og
munu ekki dæmi þess að synjað
væri um aðstoð gæfist þess kost-
ur. Vegna starfa eiginmannsins
utan heimilis þurfti hún að gæta
þess að allt væri í skorðum utan
húss. Unni hún sér aldrei værðar
fyrr en víst var að allir væru heil-
ir og á vísum stað.
Er á leið ævi vann hún utan
heimilis. Var meðal annars mat-
ráður í leikskólanum Hraunborg,
meðan heilsa leyfði. Þar hændust
börnin að henni. Það var ekki
nýtt því að jafnan áttu börn
greiðan gang að hug hennar og
hjarta.
Lífið blandaði þeim hjónum
kaleik sem var beiskur að bergja
og sárt að kyngja. Ella var fálát
og bjó yfir jafnvægi huga og
skapstyrk, sóttan til forfeðra
hennar, vestfirskra sæfarenda,
sem ekki bera tilfinningar á torg.
Bóndi hennar annarrar gerðar,
hrifnæmur og opinskár. Þessir
eiginleikar leiddu þau sameigin-
lega gegnum erfiðleika, heil og
óbuguð. Á þessu skeiði var afar
dýrmætt fyrir barnabörnin það
athvarf sem þau áttu hjá henni,
en einnig voru önnur börn sem
hún breiddi umhyggju sína yfir.
Við telpuna sem í bernsku
löngum heilsaði henni með hlátri,
hélt hún jafnan tryggð og er hún
þurfti að dvelja nokkrar vikur á
sjúkrahúsi, hélt Ella reglulegu
sambandi við hana. Var svo alla
tíð. Þó var hún alls ekki allra, en
þá vini, sem hún tók tryggð við,
hélt hún jafnan tengslum og
fylgdist með högum þeirra.
Lokastríðið háðu hjónin sam-
an, einhuga og samhent. Þrek
hennar og vilji til baráttu entist
ótrúlega og þau unnu marga
stærri og smærri sigra, en ofur-
eflið var of mikið og úrræði til
lækningar og bata of fjarri. Í
stríðinu hlutu þau að bíða lægri
hlut. Lífið lét undan.
Í hennar síðustu sjúkrahús-
dvöl kom frændi hennar á öðru
ári í heimsókn. Hann var settur í
faðm hennar. Bros færðist yfir
andlitið og augun ljómuðu við
snertinguna við drenginn. Sá litli
skynjaði með orðlausum hætti
ástúð hennar og hlýju og gaf til
kynna er heim kom að hann vildi
hitta hana aftur. Þarna tengdust
á þögulan hátt bönd kærleika
sem má vera erfitt að skilja og
skýra, en það sem kemur frá
hjartanu nær til hjartans. Eflaust
er þessi innri ylur sem börn
finna, en hinum eldri tekst ekki
ætíð að miðla, skýring þess hve
samskipti fullorðinna við börn
ganga misvel.
Ekki er að efa að frá sínu nýja
tilverustigi mun hún halda áfram
að senda strauma ástar og um-
hyggju til allra sem hún unni og
bar fyrir brjósti. Um leið og við
þökkum allt sem hún gerði og
gaf, er í þeirri trú ljúft að biðja
henni blessunar Guðs sem gefur
og tekur og fela honum að sjá vel
fyrir öllu, þessa heims og annars.
Bróður mínum, börnum
þeirra, tengdadóttur og barna-
börnunum vottum við hjónin ein-
læga samúð og biðjum Guð að
blessa okkur öllum, er hana
syrgja og sakna, minningu henn-
ar í gleði og sorg.
Snorri Þorsteinsson.
Mér þykir við hæfi að kveðja
Ellu föðursystur mína með þess-
um fátæklegu orðum en hún er
látin eftir nokkurra ára erfið
veikindi. Ella ólst upp eins og ég,
í Hjarðardal ytri í Önundarfirði,
en þar bjuggu afi og amma í tví-
býli á móti foreldrum mínum. Þar
sem um það bil tuttugu ára ald-
ursmunur er á okkur þá man ég
ekki eftir henni í uppvextinum í
Hjarðardal en man eftir henni
koma heim í fríum. Það vakti allt-
af eftirvæntingu hjá okkur systk-
inunum því jafnan kom hún fær-
andi hendi.
Ella hleypti heimdraganum og
fór til náms í Húsmæðraskólann
á Varmalandi í Borgarfirði. Með-
an á Varmalandsdvölinni stóð
kynntist hún ungum dalasveini
úr uppsveitum Borgarfjarðar,
Gísla Þorsteinssyni frá Hvassa-
felli í Norðurárdal. Þau giftust og
settust að á Hvassafelli og
bjuggu þar í á fjórða tug ára. Það
var mikið gæfuspor fyrir hana að
eiga Gísla að lífsförunaut. Þau
voru ákaflega samhent hjón og
Gísli hefur staðið mjög þétt við
bak hennar í veikindunum sem
hún er búin að berjast við í nokk-
ur ár. Það er mér minnisstætt
hversu höfðinglegra móttaka ég
var alltaf aðnjótandi í hvert sinn
er mig bar að garði sem gest til
þeirra hjóna.
Fyrsta ferðalag fjölskyldunn-
ar í Hjarðardal út fyrir Vest-
fjarðakjálkann var að Hvassafelli
vorið 1972, ég var þá á ellefta ald-
ursári. Þetta ferðalag tók 10 klst.
á gamla Landróvernum. Ekki
man ég hversu lengi við stóðum
við á Hvassafelli en mér líður
seint úr minni viðgjörningurinn
sem við nutum þar meðan á dvöl-
inni stóð hjá þeim Ellu og Gísla,
hlaðið veisluborð fjórum sinnum
á dag. Annað sem er minnis-
stætt við að koma að Hvassafelli
í fyrsta skipti var að sjá ekki til
sjávar, hafandi sjóinn daglega
fyrir augunum heima í Önund-
arfirði. Seinna, á því tímabili æv-
innar sem ég kalla gjarnan
seinna gelgjuskeiðið, var ég tíð-
ur gestur á Hvassafelli. þá var
margt brallað, gjarnan farið á
dansleiki í uppsveitum Borgar-
fjarðar og fastur liður var á
hverju ári að vera í boði þeirra
hjóna á þorrablóti Norðdælinga
í Hreðavatnsskála. Það var ein-
mitt á slíku blóti fyrir nærri 25
árum sem ég kynntist konu
minni, Huldu Björgu, þannig að
einhverju leyti get ég þakkað
þeim Ellu og Gísla fyrir það
gæfuspor.
Síðustu árin voru Ellu erfið.
Hún greindist fyrir nokkrum ár-
um með parkinssonveiki og að-
ferðir læknavísindanna til að
halda veikinni í skefjum virkuðu
einhvern vegin ekki á hana. Eft-
irtektarvert var þó að alltaf
meðan hún gat tjáð sig hélt hún
sínum hárfína húmor og glettni
og gerði ekki síður grín að veik-
indum sínum og sínum aðstæð-
um en öðru sem hún sá spaugi-
legar hliðar á í umhverfinu. Að
endingu vil ég þakka Ellu kær-
lega fyrir samfylgdina og allt
sem hún var mér og mínum.
Elsku Gísli, Steini og Anna Dísa,
Lauga og Inga og barnabörnin,
sem voru augasteinar ömmu
sinnar, megi góður Guð styrkja
ykkur og blessa í þeirri miklu
sorg sem yfir hefur dunið við
fráfall Ellu. Guð blessi minningu
Ellu frænku.
Jóhannes Kristjánsson.
Með nokkrum orðum langar
mig að þakka Ellu fyrir þau ár
sem ég dvaldi hjá henni og Gísla
á Hvassafelli. Ég var níu ára
gömul þegar ég kom fyrst á
Hvassafell og var þar næstu
fimm sumur. Ég var ráðin til að
passa Steina, Laugu og Ingu
sem þá voru bara fjögurra,
þriggja og eins árs. Eftir því
sem ég eltist fékk ég að sinna
fleiri störfum og síðasta sumarið
fékk ég að titla mig kaupakonu.
Það var afar dýrmætt fyrir mig
að fá að dvelja hjá Ellu og Gísla
og börnunum þeirra.
Í þá daga var margt um
manninn á Hvassafelli og mikill
búskapur. Í nýja húsinu bjuggu
Ella, Gísli og börn ásamt Stínu
gömlu og í gamla húsinu á
Hvassafelli voru Þorsteinn og
Sigurlaug, foreldrar Gísla. Á
sumrin voru svo auk mín kaupa-
maður, kaupakona og strákur á
mínu reki. Auk þess var mikið um
gestagang. Þannig að það var
margt um manninn og mörgu
þurfti að sinna og alltaf þurfti að
vera að búa til mat handa öllu
þessu fólki.
Ella var ættuð úr Önundarfirði
og hafði miklar taugar þangað.
Það var einn gestur sem ég man
að henni fannst sérstaklega
skemmtilegt að fá og það var
Helga systir hennar. Helgu
fylgdi alltaf sérstök kátína og
Ella varð alltaf svo einstaklega
glöð þá daga sem hún dvaldi á
Hvassafelli. Ég fæ seint þakkað
fyrir að hafa átt þessi ár á
Hvassafelli og keyri ég aldrei um
Norðurárdalinn án þess að þylja
yfir fjölskyldunni sögur af dvöl
minni á Hvassafelli og segja þeim
öll nöfnin á bæjunum í dalnum og
svo þurfa allir að vinka þegar far-
ið er fram hjá Hvassafelli (og
Laxfossi).
Með árunum hefur samband
mitt við þetta fólk sem var mér
svo kært dottið mikið niður en ég
fylgist með þeim úr fjarlægð.
Elsku Ella mín, takk fyrir allt, ég
trúi því að þú sért laus við þær
viðjar sem sjúkdómurinn lagði á
þig og þér líði vel á nýjum stað.
Elsku Gísli, Steini, Lauga,
Inga, makar og barnabörn, mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsa Sigríður
Þorvaldsdóttir.
Júlímánuður er talinn einn
fegursti mánuður ársins, með
hlýja vinda og allt í fullum blóma.
Dag einn þá skyndilega fellur
tjaldið og sýningin á enda. Sá
sem skrifar leikrit lífs vors lætur
okkur ekki í té fullunnið handrit
og þessi sýning varð styttri en við
hugðum og Ella varð að láta und-
an vilja Guðs, aðeins liðlega sjö-
tug að aldri.
Á lífsins leið fáum við stundum
að njóta þess að kynnast fólki,
sem er mjög ljúft að umgangast,
einstaklingum sem gefa þeim
sem það velur sér að vinum um-
hyggju og er Ella á Hvassafelli
dæmi um slíkan einstakling. Ella
var stór kona; hún var stór í
þeirri merkingu að hún lét eftir
sig spor á lífsins vegi, var dugleg
og kát, lét kannski ekki mikið yfir
sér en bjó yfir fjársjóðum sem
grafa þurfti aðeins eftir, bara
eins og jörðin, gjöful þegar inn úr
brynjunni var komið. Sumt var
ekki borið á torg, t.d er sorg eða
erfiðleikar knúðu dyra bar hún
harm sinn í hljóði.
Auk þess að vera sveitungar til
margra ára, syngja saman í
Freyjukórnum, vinna saman í
leikskólanum Hraunborg, þá nut-
um við hjón þeirra forréttinda að
Ella og Gísli bjuggu hjá okkur á
Brekku í 4 ár. Oft var glatt á
hjalla og eigum við hjónin marg-
ar góðar og dýrmætar minningar
úr kjallaranum á Brekku þar sem
iðulega var spjallað um allt milli
himins og jarðar og aldrei var
húmorinn langt undan. Minning-
arnar eru ekki síst dýrmætar fyr-
ir börnin okkar sem voru farin að
líta á Ellu og Gísla sem „auka“
afa og ömmu, kepptust m.a við að
hlaupa með póstinn niður til
þeirra, því eitt var alveg á hreinu,
Ella átti alltaf eitthvert góðgæti
til að lauma í litla munna. En svo
kom að þeirri stund að þau hjón
urðu að yfirgefa dalinn sinn sem
var þeim svo kær og flytja í Borg-
arnes. Það var tómlegt og skrítið
að allt í einu var ekki hægt að
hlaupa niður þegar nútíma hús-
móðirin á eftir hæðinni gleymdi
að kaupa eitthvað í búðinni eða
þurfti að fá ráð í eldamennskunni
nú eða heyra kallað á eftir manni
„Ég var að laga, viltu ekki kaffi?“
Nú er leiðir skilja er okkur
Elvari, Ernu og Arnari Þór efst í
huga innilegt þakklæti til Ellu
okkar, fyrir tryggð hennar, vin-
áttu, hjálpsemi og elskulegheit í
okkar garð.
Blessuð sé minning einstakrar
konu.
Þórhildur Þorsteinsdóttir.
Elín Sigríður
Jóhannesdóttir
✝ Margaret(Peggy) Ja-
nette Olsen fæddist
í Billings, Montana
9. apríl 1948. Hún
lést á heimili sínu í
San Francisco 5.
apríl 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Vivian
Thorfinnson Han-
sen, f. 30. júlí 1917
og George Julius
Hansen, f. 12. febrúar 1915, d.
14. apríl 1983. Systir hennar er
Debra (Debbie) Louise, f. 29.
september 1954 í Seattle. Bróðir
hennar er George Peter Han-
sen, f. 20. febrúar 1945 í Seattle,
giftur Karen Ilena, f. 5. ágúst
1947. Börn þeirra: Laurie Mic-
hele, Bryen Scott, George Matt-
hew.
Peggy giftist Georg Howard
Olsen, f. 11. ágúst 1938 og eign-
Pétursdóttir, f. 18. mars 1839 í
Traðarhóli eða Traðarkoti í
Hjaltadal, d. 23. nóvember 1911
í Pembina ND. Elísabet var syst-
ir Jóhannesar, f. 1842, d. 1908,
Guðmundar, f. 1837, d. 1894,
Þorláks, f. 1842, d. 1896, sem öll
fóru til Ameríku og Friðriks
Péturssonar, f. 1839, d. 1879,
sem var faðir séra Friðriks Frið-
rikssonar, f. 1868, d. 1961, stofn-
anda KFUM og K. á Íslandi.
Peggy kom ásamt móður
sinni og systur nokkrum sinnum
til Íslands frá árinu 1996 seinast
fyrir þremur árum. Í einni ferð-
inni kom hún með skólakór og
djasshljómsveit frá Melno-skóla
í Californiu, sem héldu hljóm-
leika í Hallgrímskirkju og í Ráð-
húsi Reykjavíkur við góðan
orðstír. Hún var sannkallaður
vinur Íslands og Íslendinga og
eignaðist marga vini hér á landi.
Peggy starfaði að mörgum
áhugaverðum málum eins og
fram kemur í þýddri grein úr
San Francisco-blaðinu Chro-
nicle um æviferil hennar. Grein-
ina má lesa í heild á vefnum.
Útför Peggy fór fram 12. apr-
íl 2012.
uðust tvær dætur,
Kristin Ann, f. 8.
mars 1978 og Stef-
anie Lee f. 11. febr-
úar 1982. Dóttir
Stefanie er Reese
Sharon Henderson,
f. 2011. Peggy og
Georg skildu. Sam-
býlismaður Peggy
síðustu níu ár var
Stephen J. Puma
frá San Francisco.
Afi Peggy var Petur Þorfinns-
son, f. 9. apríl 1875, d. 5. sept-
ember 1933. Amma hennar var
Dýrfinna B. Sigurðardóttir, f.
30. október 1893 á Reynistöðum
í Skagafirði, d. í janúar 1983 í
Fresno CA. Langafi Peggy var
Þorfinnur Jóhannesson, f. 1837
íá Hrauni í Unadal, skírður 24.
maí 1838 á Hofi, Höfðaströnd, d.
13. apríl 1900 í Cavalier ND.
Langamma hennar var Elísabet
Margaret (Peggy) J. Olsen
frá San Francisco, CA, lézt frið-
samlega í svefni þann 5. apríl,
2012. Hún fæddist 9. apríl, 1948,
í Billings, Montana, og voru for-
eldrar hennar þau Vivian og
George J. Hansen, og bjó hún á
Flóasvæðinu (Bay Area) stærst-
an hluta ævi sinnnar. Hún var
gift George H. Olsen yngri í 22
ár og áttu þau saman tvær dæt-
ur, Kristínu og Stefaníu. Þau
skildu. Sambýlismaður Peggy
síðustu níu árin var Stephen J.
Piuma Hún fékk bæði fyrstu há-
skólagráðu og tvær meistara-
gráður í menntunarfræðum frá
ríkisháskólanum í San Francisco
og aðra meistaragráðu í goða-
fræði frá Pacifica Graduate
Institute menntastofnuninni í
Santa Barbara, CA. Hún hlaut
einnig skírteini sem sérfræðing-
ur í talmeinafræði og starfaði
sem talmeinafræðingur í mörg
ár. Peggy snart líf margra með
störfum sínum með góðgerða-
stofnunum í San Francisco. Hún
starfaði við St. Luke sjúkrahúsið
í um 20 ár og þjónaði þar í Að-
stoðarstofnunar- og stjórnar-
nefnd ungmenna, og vann hún
jafnframt hjá Ungmennasam-
bandi San Francisco borgar. Ást
hennar á óperu var mikil og
stjórnaði hún mörgum viðburð-
um og fjáröflunum í þágu San
Francisco óperunnar og átti
jafnframt sæti í stjórn hennar.
Hún var eldheit stuðningskona
menntunar og lista, vann náið
með ARCS stofnuninni (Endur-
gjald fyrir góðan árangur há-
skólanema í vísindum), sem og
við gerð námsefnis og dagskrár-
gerð fyrir börn. Peggy var stolt
af íslenzkum menningararfi sín-
um, var ótrauður stuðningsmað-
ur íslenzkra lista og menningar
og kom á fót mörgum viðskipta-
fyrirtækjum þar. Framlag henn-
ar til samstarfs milli trúar-
bragða og mikilvægi trúarlegra
tjáskipta hafa verið afskaplega
þýðingarmikil. Peggy starfaði í
stjórnarnefnd lokaprófsDeildar í
guðfræði í Berkley og skipulagði
þar margs konar árangursríka
viðburði til fjáröflunar. En það
var þátttaka hennar í Frum-
kvöðlastarfi sameinaðra trúar-
bragða sem var hennar sanna
ástríða. Hún var stofnfélagi í
samtökunum, þjónaði í mörg ár í
stjórnarnefnd þeirra og var
fundarstjóri á öllum fjáröflunar-
og viðhafnarsamkomum þeirra,
„Circles of Light“ (hringir ljóss-
ins). Eftirlifandi ástvinir hennar
og ættingjar eru hinn mikils-
verði Stephen J. Piuma frá San
Francisco, dætur hennar Kirstín
A. Olsen frá San Francisco og
Stefanie O. Henderson (Brooks)
frá Menlo Park, dótturdóttir
hennar Reese Shannon Hend-
erson, móðir hennar Vivian T.
Hansen og systir hennar Debra
L. Hansen, báðar frá West Linn,
Oregon, bróðir hennar George
Hansen (Karen) frá Fresno, CA,
og börn hans og barnabörn,
ásamt fjölda annarra ættingja,
bæði úr móður- og föðurætt,
sem hún leit á mörg sem bræður
og systur. Hún átti sér breiðan
hóp náinna vina, sem hún hafði
þekkt suma hverja síðan á
mennta- og háskólaárum sínum
og upphafsdögum í San Franc-
isco. Hún lifði ástkæran föður
sinn George J. Hansen og
frænda sinn Larry J. Flynn.
Ástríður Helga
Gunnarsdóttir,
Ingólfur P. Steinsson.
Margaret (Peggy)
J. Olsen