Morgunblaðið - 28.09.2012, Side 31

biði eftir henni. Nú bíður hann
ekki lengur, heldur vona ég að
þau séu aftur sameinuð.
Sigrún Ása Sturludóttir.
Amma Fríða er svo fríð,
söngluðum við systkinin oft sem
börn og ég er ekki frá því að
amma hafið farið hjá sér við
þennan söng. En nafnið hæfði
henni vel, fríð innan sem utan.
Hún var alltaf blíð og góð við
okkur. Þó að hún hafi ætíð verið
gjafmild á veraldlega hluti var
það hlýja hennar og nærvera
sem laðaði mig og aðra að
henni. Ég og systkini mín eydd-
um mörgum helgum í gistingu
hjá Gunna afa og Fríðu ömmu,
enda var þar endalaust fram-
reitt af kræsingum, knúsum og
Tomma og Jenna sem afi tók
upp úr sjónvarpinu. Amma og
afi eyddu líka mörgum kvöldum
í að spila við okkur ólsen-ólsen,
rommý og rússa. Í minningunni
eru allar þessar helgar sveip-
aðar hlýjum ljóma, öryggi og
gleði. Það er erfitt að benda á
eitthvað eitt atvik sem var mik-
ilvægara en önnur, frekar er
það heildstæð upplifun barn-
æskunnar af þessari ástúð og
gleði sem lifir með mér.
Þau tóku einnig Klaus sem
hluta af fjölskyldunni frá fyrsta
degi, og veit hann engan betri
mat en fræga humarsúpu
ömmu. Þau voru ófá matarboðin
sem við mættum í hjá afa og
ömmu og alltaf var humarsúpan
borin fyrir Klaus og okkur hin
líka. Því miður dó afi skyndilega
2006, það var mikið áfall fyrir
okkur öll. Þau höfðu alltaf verið
samrýnd og voru aldrei frá
hvort öðru, og jafnaði amma sig
aldrei alveg á fráfalli hans. Ég
syrgði það að afi fékk aldrei
tækifæri til að kynnast langafa-
börnunum, en þau voru þó svo
heppin að kynnast langömmu
sinni. Það besta sem amma
gerði eftir fráfall afa var ferðin
mikla til Flórída á áttræðisaf-
mælinu. Þá bauð hún allri fjöl-
skyldunni með og við nutum
þess öll að vera undir sama þaki
í tvær vikur. Það var ferð sem
mun lifa lengi í minningu okkar
og hún talaði oft um hversu frá-
bært þetta hefði verið. Ferðin
gaf krökkunum líka tækifæri á
að kynnast langömmu sinni og
urðu þau Askur og Ísabella enn
hændari að henni.
Hennar er sárt saknað.
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir storð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf Sigurðardóttir á Hlöðum)
Embla, Klaus, Askur
og Ísabella Ýr.
Fríða vinkona okkar er látin
og skilur eftir stórt skarð í vina-
hóp sem varð til er fimm 16 ára
stelpukrakkar í Verslunarskól-
anum ákváðu að stofna sauma-
klúbb. Sá klúbbur lifir enn,
rúmum 60 árum síðar, þótt sam-
komurnar og siðirnir hafi
breyst. Fljótlega bættust svo
eiginmenn í hópinn og urðu
hálfgildings meðlimir og ýmis-
legt hefur verið brallað saman.
Er þá ekki síst að minnast okk-
ar árlegu veiðiferða austur á
Rangárvelli.
Fríða skar sig nú reyndar úr,
því hún veiddi aldrei, hafði
fengið nóg af því í æsku, að eig-
in sögn, með foreldrum sínum
og öðrum úr fjölskyldunni.
Sennilega er líka sagan afleið-
ing frá þeim tíma þegar hún eitt
sinn sat inni í eða við bílinn,
uppáklædd með gullskó á fót-
um. Gunni hennar var að veiða
og Fríða líklega að „lesa“ ána
eins og alvöruveiðimenn gera,
því allt í einu bendir hún á
ákveðinn punkt og kallar til
veiðimannsins: „Gunni, kastaðu
þarna.“ Það gerði hann að sjálf-
sögðu og fiskur var á. Svo eig-
inlega óbeint var hún að veiða.
En hún puntaði líka upp á hóp-
inn og félagsskapinn, enda mikil
skvísa og félagsvera.
Fríða var fínleg og nett og
sem ung stúlka var hún með
sítt, slétt rautt hár. Og þótt hár-
ið styttist og breytt væri um stíl
hélt hún alltaf rauða litnum
Fríða var mannþekkjari og
minnug á menn og málefni og
fannst við hinar stundum dálítið
minnislausar. Hún eldaði góðan
mat, spilaði brids o.fl. og var
listræn að eðlisfari, en hins veg-
ar fámál um eigin hagi og líðan.
Eftir að Gunnar, maðurinn
hennar, lést fyrir sex árum fór
að halla undan fæti hjá Fríðu og
þá voru börnin hennar og
tengdabörn henni stoð og
stytta.
En við sitjum eftir með minn-
ingar frá langri og dýrmætri
vináttu sem við þökkum.
Við sendum þeim systkinum,
Þór og Hrafnhildi, og öllu
þeirra fólki innilegar samúðar-
kveðjur.
Jónína, Sigríður og Auður,
Sigurður og Jón Ragnar.
Með fáum orðum langar mig
til að minnast minnar gömlu
vinkonu. Það stakk mig illilega
er dóttir hennar tjáði mér að
hún ætti skamman tíma eftir
ólifaðan, en eigi má sköpum
renna. Kynni okkar spönnuðu
langan tíma, eða frá átta ára
aldri er við sátum í sama bekk í
Austurbæjarbarnaskólanum.
Kennari okkar í nokkur ár
var sú heiðurskona Margrét
Jónsdóttir, skáld og ritstjóri
barnablaðsins Æskunnar, og
þar hlutum við gott veganesti.
Síðar lágu leiðir saman í Verzl-
unarskóla Íslands.
Fríða var einkabarn foreldra
sinna og ég, sem kom frá mann-
mörgu heimili, minnist þess sér-
staklega hve notalegt var að
koma á Barónsstíginn og „læra
saman“ með Fríðu, þá var líka
stutt að bregða sér á „rúntinn“
eða fara í bíó. Svo liðu árin,
hver og einn gekk sína götu en
alltaf hélst þráðurinn.
Ung giftist hún Gunnari Ein-
arssyni og varð hjónaband
þeirra ástsælt enda Gunnar ein-
stakt ljúfmenni. Fyrir sex árum
varð hún fyrir þeirri sorg að
missa hann mjög skyndilega og
mun ekki hafa gróið um heilt í
hennar hjarta.
Ég minnist góðra stunda sem
við Guðjón heitinn áttum með
þeim á suðrænum ströndum.
Einnig er vinahópurinn kom
saman í heimahúsum og átti
Fríða drjúgan þátt í því með
sinni afbragðs eldamennsku. Nú
er flest þetta fólk horfið til
feðra sinna, en minningin lifir.
Börnum hennar, Hrafnhildi
og Þór, og þeirra fjölskyldum,
sem hún bar mjög fyrir brjósti,
votta ég innilega samúð.
Hvíl í friði, kæra vinkona.
Sjöfn Haraldsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 28. SEPTEMBER 2012
✝ HugrúnHraunfjörð
fæddist í Reykjavík
2. apríl 1950. Hún
lést 19. september
2012 á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans við Hring-
braut.
Hugrún var
dóttir hjónanna
Lilju Zóphanías-
dóttur húsfreyju
og Huga Hraunfjörð Péturs-
sonar pípulagningamanns. Lilja
fæddist 25. júlí 1925 á Bárð-
arstöðum í Loðmundarfjarð-
arhreppi, lést 30. nóvember
1970. Hugi Hraunfjörð fæddist
í Hraunprýði á Hellissandi 17.
júlí 1918, lést 23. febrúar 1989.
Hugrún var ein tíu systkina.
Systkini hennar eru: 1) Reynir
Hugason Hraunfjörð, f. 12.
október 1942, maki Yang Ru
Zhen, 2) Ævar Hugason, f. 4.
desember 1943, d. 27. febrúar
1990, 3) Kristinn Hugason
Hraunfjörð, f. 1. desember
1944, maki Sigurbjörg Sigurð-
ardóttir, f. 1950, 4) Sunna
Hraunfjörð, f. 15. desember
1945, 5) Erna Hraunfjörð, f. 4.
nóvember 1947, maki David
Smethurst, f. 1945, 6) Drífa
Hraunfjörð Hugadóttir, 23.
mars 1949, 7) Hugi Hraunfjörð
Birgisson, f. 2008 og Eldar
Árni Birgisson, f. 2009. Barns-
móðir hans og fyrrverandi eig-
inkona er Erna Sofie. Þau
skildu. 2) Andri Geir Níelsson,
f. 20. október 1973. 3) Davíð
Svanur Níelsson, f. 6. júní 1980,
unnusta hans er Thelma María
Guðnadóttir, f. 1983. Börn
þeirra eru Eygló Rún Davíðs-
dóttir, f. 2004 og Gunnar Elías
Davíðsson, f. 2007. 4) Eiríkur
Níels Níelsson, f. 13. janúar
1987, kærasta hans er Gordana
Kalambura, f. 1994.
Hugrún ólst upp í Reykjavík
fyrstu 9 árin og fluttist svo með
foreldrum og systkinum á
Minni-Ólafsvelli á Skeiðum. Þar
stunduðu foreldrar hennar bú-
skap þar til hún varð 14 ára
gömul. Eftir það fluttist fjöl-
skyldan á Selfoss og bjó þar í
tvö ár. Hugrún fluttist í
Reykjavík 16 ára gömul. Fljót-
lega eftir að hún flutti til
Reykjavíkur fór hún til Eng-
lands til Ernu systur sinnar til
að passa elsta barn hennar. 18
ára gömul hóf hún störf hjá
Álafossi sem síðar varð Ístex,
þar sem hún kynntist lífs-
förunauti sínum. Hún starfaði
um margra ára skeið á leik-
skólum og sem matráðskona í
Vogaskóla. Síðustu æviárin
starfaði hún við framreiðslu á
Hrafnistu. Hugrún var yndisleg
kona sem unni börnum sínum
og barnabörnum.
Útför Hugrúnar fer fram frá
Áskirkju í dag, 28. september
2012, og hefst athöfnin klukkan
11.
Hugason, f. 7. maí
1951, d. 6. ágúst
2011, eftirlifandi
maki hans er Nant-
hipha Shangraksa,
8) Ægir Hugason,
f. 4. desember
1954, 9) Valur
Hraunfjörð, f. 18.
nóvember 1956,
maki Birna Lár-
usdóttir, f. 1949.
Hugrún hóf
sambúð með Níels Birgi Svans-
syni árið 1968. Níels er fæddur
í Reykjavík 25. nóvember 1950.
Foreldrar hans voru Málfríður
Guðrún Magnúsdóttir húsfreyja
og Svanur Jónsson útgerð-
armaður. Málfríður fæddist 17.
júní 1912 í Reykjavík, látin 29.
júní 1986. Svanur fæddist 15.
júlí 1918 í Árbæ í Holtahreppi,
Rangárvallasýslu, látinn 26.
maí 2002. Níels er einn fjög-
urra systkina. Systur hans eru
1) Kristín María Níelsdóttir, f.
1943 (sammæðra), maki Hörður
Bjarnason, f. 1936, 2) Ágústa
Valdís Svansdóttir, f. 1952,
maki Erlingur Thoroddsen, f.
1948, 3) Hulda Svansdóttir, f.
1954.
Hugrún og Níels eignuðust
saman fjóra syni. 1) Birgir Elf-
ar Hraunfjörð, f. 11. júní 1969.
Synir hans eru Jökull Páll
Miðvikudagurinn 19. septem-
ber síðastliðinn var mjög fal-
legur og sólríkur haustdagur
hér í borginni. Þessi dagur var
einnig sorglegur, jafnsorglegur
og hann var fallegur. Elskuleg
tengdamóðir mín lést þennan
dag, einungis 62 ára gömul.
Þegar ég hugsa um Hugrúnu
koma margar góðar minningar í
hugann. Fyrst og fremst eru
það minningar um góðar stund-
ir á Rauðalæk, þar sem þau
tengdapabbi hafa búið síðustu
30 árin. Heimili þeirra er hlý-
legt og þar er maður ávallt vel-
kominn.
Með fyrstu minningunum
sem ég á um Hugrúnu er þegar
ég var ólétt að Eygló Rún fyrir
um níu árum. Hugrún var svo
ánægð með að von væri á fyrsta
barnabarninu og hún hlakkaði
mikið til. Enn ánægðari var
hún þegar fréttir bárust af því
að lítil stúlka væri á leiðinni,
því henni fannst tími til kominn
að fá stelpu í þann fína stráka-
hóp sem hún átti.
Á eftir Eygló Rún hafa fæðst
þrjú barnabörn til viðbótar sem
allt eru flottir strákar. Henni
þótti afar vænt um barnabörnin
sín og var sífellt að hugsa um
þau. Hugrún var mikill leik-
félagi barnanna.
Hún sat með börnunum á
gólfinu og lék alls kyns leiki
með þeim. Heimilið breyttist
jafnvel í risaleikvöll á svip-
stundu og það var leikið í hverj-
um krók og kima. Amma og afi
voru sko aldeilis til í að leika á
meðan ungir og þreyttir for-
eldrar dottuðu í sófanum. Hug-
rún var falleg og góð kona sem
unni fjölskyldu sinni. Hún var
hjálpsöm og alltaf til í að koma
manni til hjálpar. Hugrún var
einnig sterk kona og jákvæð,
því alltaf sá hún jákvæðu hlut-
ina í öllu.
Elsku Hugrún, þín er sárt
saknað.
Þín tengdadóttir,
Thelma María.
Hugrún systir var yngst
fjögurra systra úr tíu systkina
hópi og er nú sú þriðja úr hópn-
um sem yfirgefur þennan heim.
Hugrún fæddist í Reykjavík
og ólst þar upp til átta ára ald-
urs, en þá fluttu foreldrar okk-
ar úr Blesugrófinni að Minni-
Ólafsvöllum á Skeiðum og hófu
þar búskap. Aðeins ári seinna
fór Hugrún í sína fyrstu kaupa-
vinnu að Stúfholti í Holtum og
var þar um sumarið við barna-
gæslu.
Síðan hefur barnagæsla verið
snar þáttur í lífi hennar, á
Minni-Ólafsvöllum gætti hún
yngri bræðra sinna meðan aðrir
sinntu ýmsum bústörfum.
Árið 1963 fluttu foreldrar
okkar á Selfoss og voru þar
bæði útivinnandi. Því kom enn
til kasta Hugrúnar að gæta
bræðra sinna, sem varð til þess
að hún flosnaði upp úr námi
þar.
En mörgum árum seinna
dreif hún sig í skóla í Reykjavík
og lauk þar sínu námi.
1966 fluttu foreldrar okkar
svo aftur til Reykjavíkur, þá fór
Hugrún að vinna á Álafossi og
kynntist þar eftirlifandi sam-
býlismanni sínum, Níelsi Svans-
syni, og eiga þau fjóra syni.
Hugrún var alla tíð mjög
greiðvikin og góðhjörtuð og
mátti helst ekki á neinum
manni aumur sjá, þá gerði hún
það sem hún gat til að hjálpa
honum.
Fyrir nokkrum árum keyptu
þau Hugrún og Níels sér sum-
arbústað við Þingvallavatn og
þar áttu þau margar yndislegar
og eftirminnilegar stundir með
börnum, barnabörnum og
tengdabörnum.
Síðustu sjö árin starfaði
Hugrún á Hrafnistu í Reykja-
vík og var um tíma trúnaðar-
maður starfsmanna þar.
Síðustu tíu dagarnir í lífi
Hugrúnar voru henni mikil
upplyfting og ánægja, því Erna
systir kom í heimsókn frá Eng-
landi og áttum við öll systkinin
þá ánægjulegar stundir saman í
nokkrum matarboðum og eig-
um við nú öll góðar minningar
frá þeim dögum.
Kristinn Hraunfjörð.
Hugrún var dugnaðarforkur
eins og hún átti kyn til, hún
stóð á meðan stætt var. Síðasti
vinnustaður hennar var Hrafn-
ista í Reykjavík. Hún kom fram
við alla af alúð og virðingu
hvort sem það voru nánir ætt-
ingar eða óskylt.
Hún sinti sjúkum föður sín-
um í marga mánuði fyrir dauða
hans þótt heilsa hennar væri
ekki upp á það besta á þessum
tíma. Níels var Hugrúnu ástrík-
ur og góður lífsförunautur.
Það skeði einn vondan vetur
í voða snjó og hörku frosti
eftir því sem annáll getur
að þú fæddist minnsta kosti.
Á þig vil ég ekki halla
enda væri það nú plága
enga fann ég á þér galla
í það minnsta voða smáa.
(Hugi Haunfjörð)
Ég sendi fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur.
Guðlaug Hraunfjörð.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Í dag kveð ég kæra mágkonu
og vinkonu. Við Hugrún kynnt-
umst þegar við vorum 16 ára
gamlar þegar ég kynntist bróð-
ur hennar, sem síðar varð eig-
inmaður minn. Stuttu síðar
kynntist hún manni sínum
Níelsi. Við fylgdumst að í gegn-
um árin hvað varðar barneign-
ir. Hún eignaðist sína fjóra syni
og ég mín fjögur börn. Það hef-
ur alla tíð verið mikill og góður
vinskapur á milli okkar Hug-
rúnar. Hún var víkingur
kvenna, ósérhlífin og mikið
hörkutól
Sérstaklega er mér minnis-
stætt þegar við fórum saman til
Majorka með yngri drengina
okkar. Þar áttum við saman
ánægjulegar stundir og styrkt-
um fjölskylduböndin.
Veikindi hafa sett mark sitt á
líf Hugrúnar undanfarið ár,
sem að lokum drógu hana til
dauða.
Þökk fyrir allt.
Hvíl í friði kæra vinkona.
Sigurbjörg mágkona.
Hugrún
Hraunfjörð
hugsuðuð alltaf fyrst um okkur
og hag okkar. Fjölskyldan var
ykkur allt.
Elsku pabbi, ég kveð þig
með sárum söknuði og með svo
miklu þakklæti. Minningin um
yndislegan og góðhjartaðan
mann lifir áfram. Knúsaðu
mömmu fyrir mig, ég þarf á því
að halda.
Sjáumst seinna elsku pabbi.
Þín dóttir,
Ágústa.
Elsku pabbi, ég sakna þín
svo.
Ég man eftir veiðiferðunum,
þegar ég fékk maríulaxinn í
laxánni hans Jóns frænda. Þú
sagðir mér til; aðeins meiri
slaka, maðkurinn er kominn
upp í hann og svo fór laxinn af
stað, tókum síðan annan á
sama hátt um 15 mínútum
seinna.
Ég man að þú varst mömmu
stoð og stytta í veikindum
hennar. Þú reyndist henni
mjög vel og þar sást greinilega
hve samrýnd þið voruð.
Ég man þegar þú stóðst á
höndum í 70 ára afmælinu þínu
og ungu þjónarnir á veitinga-
staðnum trúðu ekki hversu
kattliðugur þú varst.
Ég man eftir öllum skraut-
legu lygasögunum sem þú
sagðir okkur systkinunum og
ef maður var í vafa þá átti að
tala við Jón bróður, ekki var
það nú endilega betra.
Ég man hversu stoltur þú
varst þegar ég varð Íslands-
meistari í snóker 21 árs og
yngri og hvað þú studdir mig
þegar ég tók kjuðann fram aft-
ur fyrir þremur árum og fór að
keppa erlendis. Ég er þér æv-
inlega þakklátur fyrir það.
Ég man þegar þú keyptir
jólagjöf handa mér í fyrsta
skipti án aðstoðar mömmu eða
Ágústu. Þú valdir rakvél handa
mér, en upp úr pakkanum kom
þessi fína kvenmannsrakvél. Þá
var mikið hlegið.
Takk fyrir allar stundirnar,
elsku pabbi. Þú varst besti
pabbi í heimi. Ég sakna þín svo
mikið en núna ertu kominn til
mömmu og væntanlega farinn
að veiða með bræðrum þínum.
Mér tregt er um orð til að þakka þér,
hvað þú hefur alla tíð verið mér.
Í munann fram myndir streyma.
Hver einasta minning er björt og
blíð,
og bros þitt mun fylgja mér alla tíð,
unz hittumst við aftur heima.
Ó, elsku pabbi, ég enn þá er
aðeins barn, sem vill fylgja þér.
Þú heldur í höndina mína.
Til starfanna gekkstu með glaðri
lund,
þú gleymdir ei skyldunum eina
stund,
að annast um ástvini þína.
Þú farinn ert þangað á undan inn.
Á eftir komum við, pabbi minn.
Það huggar á harmastundum.
Þótt hjörtun titri af trega og þrá,
við trúum, að þig við hittum þá
í alsælu á grónum grundum.
Þú þreyttur varst orðinn og þrekið
smátt,
um þrautir og baráttu ræddir fátt
og kveiðst ekki komandi degi.
(Hugrún)
Þinn elskandi sonur,
Bernharð (Benni).
Elsku besti gamli afi, við er-
um svo sorgmædd og söknum
þín sárt. Við erum búin að kvíða
þessum degi. Okkur fannst allt-
af svo gaman að leika við þig.
Þú gafst þér alltaf tíma til að
fíflast með okkur, hvort sem
það var úti í sveitinni eða á
gólfinu heima. Skemmtilegast
var samt að spila svartapétur
eða golsa eins og þú kallaðir
hann þar sem þú reyndir oft að
plata okkur og við hlógum svo
mikið. Það var alltaf gaman að
vera með þér, þú sagðir okkur
svo skemmtilegar sögur sem við
vitum að voru ekki alltaf sannar
en það var bara fyndið. Við vild-
um alltaf vera hjá þér í sveitinni
því þá gátum við spilað, spjallað
og leikið okkur allan daginn
með þér. Við vitum að ekki
margir afar hoppa á trampólíni
eða róla sér með börnunum, en
þú varst líka bara öðruvísi afi.
Þú varst svo góður við okkur og
alltaf svo stoltur af okkur.
Elsku afi, okkur finnst þetta
svo sárt en við vitum að þú
heldur áfram að passa okkur og
vernda. Nú ertu örugglega
glaður að veiða með ömmu guði.
Við höldum svo áfram að spila
golsa fyrir þig.
Takk fyrir allt elsku afi.
Þín afabörn
Margrét Erla og Aron Ingi.