Morgunblaðið - 17.11.2012, Blaðsíða 46

46 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. NÓVEMBER 2012
✝ Halldóra Jó-hanna Þor-
valdsdóttir fæddist
á Járngerðar-
stöðum í Grindavík
15. júlí 1921. Hún
lést á Hjúkrunar-
og dvalarheimilinu
Brákarhlíð í Borg-
arbyggð 9. nóv-
ember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Stef-
anía Margrét Tómasdóttir, f. 9.
september 1892, d. 20. desem-
ber 1969, húsfreyja og Þorvald-
ur Kristinn Klemensson, f. 9.
desember 1891, d. 9. desember
1967, útvegsbóndi á Járngerð-
arstöðum. Systkini hennar eru:
Margrét, f. 1917, d. 2009, Tóm-
as, f. 1919, d. 2008, Guðlaugur,
f. 1924, d. 1996 og Valgerður, f.
1927. Hálfsystir samfeðra er
Lovísa, f. 1913, d. 2000.
Hinn 29. desember 1945 gekk
Halldóra að eiga Jón Þórisson,
fyrrverandi bónda og kennara í
Reykholti, f. 22. september
1920, d. 5. desember 2001. Þau
bjuggu allan sinn búskap í
lauk þaðan fullnaðarprófi árið
1935.
Á æskuárum Halldóru í
Grindavík snérist lífið um sjó-
sókn, fiskvinnu og að sinna
þeim bústofni sem tilheyrði
heimilinu og tók hún fullan þátt
í því ásamt foreldrum sínum og
systkinum. Á unglingsárum var
hún nokkur sumur kaupakona á
Suðurlandi en þegar hún var 17
ára réð hún sig í vist til frænku
sinnar frú Önnu Bjarnadóttur
og manns hennar séra Einars
Guðnasonar í Reykholti og þar
lágu leiðir þeirra Jóns saman. Á
sínum yngri árum var hún
heimavinnandi húsmóðir en síð-
ar varð hún stöðvarstjóri Pósts
og síma í Reykholti og því starfi
sinnti hún þar til hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir 71
árs. Einn vetur var hún ráðs-
kona í Héraðsskólanum í Reyk-
holti. Heimili ömmu Dóru og afa
Nonna var alltaf mannmargt og
stóð öllum opið. Halldóra var
virk í félagsstarfi í sveitinni,
starfaði með Kvenfélagi Reyk-
dæla, Bridgefélagi Borg-
arfjarðar og Ungmennafélagi
Reykdæla og tók hún m.a. þátt í
uppsetningum á fjöldamörgum
leikritum með leikdeildinni.
Útför Halldóru verður gerð
frá Reykholtskirkju í dag, 17.
nóvember 2012, og hefst athöfn-
in kl. 11.
Reykholti. Börn
þeirra eru: Þórir, f.
1946, húsasmíða-
meistari búsettur í
Mosfellsbæ, kvænt-
ur Huldu Olgeirs-
dóttur, þau eiga
þrjá syni og 11
barnabörn. Þor-
valdur, f. 1949,
húsasmiður og
bóndi í Brekkukoti
í Borgarbyggð,
kvæntur Ólöfu Guðmunds-
dóttur, þau eiga fjögur börn og
sjö barnabörn. Eiríkur, f. 1951,
kennari, fyrrverandi formaður
Kennarasambands Íslands, bú-
settur í Reykjavík, kvæntur
Björgu Guðrúnu Bjarnadóttur.
Eiríkur á tvö börn frá fyrra
hjónabandi og sex barnabörn og
Björg á fjögur börn og fjögur
barnabörn.
Kolbrún, f. 1956, leikskóla-
kennari og skrifstofumaður, bú-
sett í Hafnarfirði, gift Haraldi
Gunnarssyni, hún á eina dóttur.
Halldóra ólst upp á Járngerð-
arstöðum, stundaði nám við
Barnaskóla Grindavíkur og
Allt tekur enda einhvern tíma
og svo er það líka með okkar
jarðneska líf. Nú hefur hún
mamma okkar blessunin kvatt
þetta jarðneska líf rúmlega níu-
tíu og eins árs gömul og er horf-
in á nýjar slóðir. Nú er hún kom-
in á þann stað sem hún þráði hin
síðustu misseri eftir að heilsu
hennar tók að hraka. Þar hefur
örugglega verið vel tekið á móti
henni af pabba og ættingjum og
vinum sem á undan eru gengnir.
Það er án efa ein mesta gæfa
lífs okkar systkinanna að hafa
átt hana sem mömmu. Hún var
alltaf til staðar, alltaf tilbúin að
hjálpa, styðja og vernda. Við af-
komendurnir eigum henni svo
mikið að þakka, hún er og verður
alltaf ímynd alls hins góða og
fyrirmynd sem gott er að eiga
minningar um. Við gætum skrif-
að langa grein um elsku bestu
mömmu okkar en það er ómögu-
legt að vita hvar ætti að byrja og
hvar ætti að enda. Þegar við
horfum til baka og minnumst
æskuáranna í Reykholti, ung-
lingsáranna og eins þess tíma
þegar við urðum fullorðin og
stofnuðum fjölskyldur eru
mamma og pabbi alltaf hluti af
þeirri mynd sem við sjáum fyrir
okkur. Aldrei var svo margt í
mat hjá mömmu að ekki mætti
bæta nokkrum við. Aldrei var
svo margt í gistingu að ekki
fyndist pláss fyrir fleiri og aldrei
voru svo mörg barnabörn í pöss-
un hjá ömmu Dóru og afa Nonna
að ekki væri hægt að bæta við
vinum þeirra ef svo bar undir.
Sumum er það eðlilegt að
hugsa fyrst um líðan annarra og
síðan um eigin hag. Þannig var
mamma. Hvort sem við systkinin
og fjölskyldur okkar upplifðum
gleði eða sorgir var mamma allt-
af nálæg. Hún var sú sem studdi
ef á móti blés og hún var sú sem
gladdist með okkur á góðum
stundum.
Eftir áratuga samveru er sárt
að sjá á eftir mömmu sem í
meira en hálfa öld hefur verið
hluti af lífi okkar. Við vitum það
samt öll að hún var tilbúin til
brottfarar úr þessum heimi og
hlakkaði til að takast á við þau
verkefni sem biðu hennar á nýj-
um stað. Við vitum að nú líður
henni vel.
Að leiðarlokum þökkum við
mömmu fyrir allt sem hún hefur
fyrir okkur gert og öll munum
við geyma minninguna um hana í
hjörtum okkar um ókomna tíð.
Við biðjum algóðan Guð að
blessa minningu yndislegrar
móður okkar, Halldóru Þor-
valdsdóttur.
Þórir, Þorvaldur,
Eiríkur og Kolbrún.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Halldóra Þorvaldsdóttir, verður
kvödd í dag á staðnum sem var
henni svo kær, í Reykholti í
Borgarfirði. Þangað kom hún
ung stúlka til vinnu, fann ástina í
lífi sínu, hann Nonna, og þar
héldu þau heimili alla tíð.
Ég lít á það sem heppni að
hafa fengið hana Dóru fyrir
tengdamömmu fyrir hartnær 20
árum. Ég gleymi aldrei þegar ég
kom fyrst í Reykholt. Opinn
armur og blítt viðmót, margt
fólk, dekkuð matar- og kaffiborð
og Dóra í essinu sínu með fjöl-
skylduna í kringum sig, frá á
fæti og snérist og stjanaði við
alla. Það var nærri sama tilfinn-
ingin og að koma heim í eigin
foreldrahús. Frá fyrstu stundu
leið mér vel og fann hversu vel-
komin ég var í fjölskylduna með
börnin mín fjögur. Hún varð
þeim hin besta amma sem hugs-
ast gat og barnabarnabörnunum
einnig þegar þau fóru að tínast í
heiminn. Ekki skipti máli þó
blóðbönd væru ekki fyrir hendi,
hjá ömmu Dóru voru allir jafnir,
enda elskuðu öll börn hana af
heilum hug. Hafi hún þökk fyrir
allan sinn kærleik, góðvild og
hjálp í minn garð og barnanna
minna. Minning hennar mun lifa
með okkur öllum.
Björg Bjarnadóttir.
Halldóra Þorvaldsdóttir, móð-
ursystir okkar í Reykholti, er
látin. Minningarnar, sem koma í
hugann, eru ótalmargar. Dóra
var okkur systrunum mjög mik-
ilvæg og skipti miklu máli í okk-
ar lífi eins og reyndar í lífi okkar
systkinabarnanna allra. Báðar
vorum við systur langdvölum á
heimili hennar, mamma okkar
dvaldi oft hjá systur sinni á
sumrin með okkur litlar og við
gengum báðar í Reykholtsskóla.
Dröfn bjó hjá henni þau tvö ár
sem hún var í skólanum og vann
á Símanum á sumrin og þótt
Stella væri á heimavistinni átti
hún alltaf athvarf hjá Dóru.
Stella var í sveit hjá Dóru ásamt
fleiri frændsystkinum á sumrin.
Reykholt var í okkar augum
besti staður í heimi og þar þráð-
um við alltaf að vera. Það var
ekki síst mannkostum og gæsku
Dóru að þakka.
Heimilið í Reykholti var
mannmargt á sumrin, heimilis-
fólkið margt ásamt vinnufólki,
alltaf einhverjir krakkar í sveit
og síðan mikill gestagangur.
Alltaf var Dóra miðdepillinn, létt
á fæti og kát, öllum boðið í mat,
kaffi og spjall. Hún var sérstak-
lega skipulögð og dugleg kona og
aldrei tókum við krakkarnir eftir
því að það væri mikið að gera hjá
henni, hvað þá að hún væri
þreytt og pirruð þótt mikið gengi
oft á í krakkahópnum. Hún var
lagin við okkur og leysti úr þeim
vandamálum sem upp komu af
ljúfmennsku. Hún var líka alltaf
til í glens og grín og átti það til
að steppa fyrir okkur þegar sá
gállinn var á henni.
Nú er Valgerður, móðir okk-
ar, ein eftir systkinanna, þetta
var allt gott fólk og frændrækið.
Við yljum okkur við góðar minn-
ingar um sumardaga í Reykholti
hjá Dóru og Nonna þegar öll
systkinin voru þar saman komin
með fjölskyldur sínar. Þá var
alltaf glatt á hjalla. Við söknum
þeirra allra og nú kveðjum við
Dóru með sorg og þakklæti í
huga. Við vottum börnum henn-
ar og fjölskyldum þeirra okkar
innilegustu samúð og biðjum guð
að geyma minningu góðarar
konu.
Dröfn Vilmundsdóttir
og Stefanía Ólafsdóttir.
Ég var fimm ára þegar ég fór
til Dóru og Nonna fyrst til sum-
ardvalar og fór síðan á hverju
sumri þar til ég var orðinn sex-
tán ára, tvö síðustu árin var ég í
skóla í Reykholti yfir veturinn og
var þá einnig til heimilis hjá
Dóru og Nonna. Ég man enn
ljóslega eftir minni fyrstu ferð
með áætlunarbílnum. Dóra tók
hlýlega á móti mér og fór með
mér heim í nýja húsið sitt, þar
sem ég fékk hressingu. Við fór-
um síðan upp í Háls og þar fann
Dóra nýborna kind með einu
lambi og spurði hvort ég treysti
mér til að ganga á eftir henni
niður að fjárhúsum, sem ég gerði
spenntur og elti rolluna og lamb-
ið niður holtið og yfir Mýrina í
átt að fjárhúsunum. Þegar við
áttum stutt eftir settist ég niður
og áræddi ekki að fara lengra því
framundan voru há hús og stórir
menn stikuðu um. Þarna sofnaði
ég, en vaknaði við að Dóra kall-
aði: „Gunnsi minn, ertu sofnað-
ur“. Eftir þetta átti ég oft eftir
vakna að morgni dags við að
Dóra opnaði hurðina á herberg-
inu og sagði: „Strákar, það er
kominn dagur!“.
Dóra vaknaði yfirleitt ef ekki
alltaf fyrst á heimilinu og fór oft-
ast síðust að sofa. Hún var langt
frá því að vera ströng, en henni
hlýddu allir. Hún hafði milt og
hlýtt yfirbragð, var skemmtilega
ákveðin, sem allir báru virðingu
fyrir.
Við systkinabörnin hennar
Dóru eigum henni og fjölskyldu
hennar mikið að þakka. Mörg
okkar voru hjá henni og Nonna í
sveit og þau hugsuðu um okkur
eins og við værum þeirra eigin
börn. Börnin þeirra tóku okkur
líka einstaklega vel og saman
undum við okkur bæði í leik og
starfi, þó aldursmunur væri
nokkur.
Ég kom ítrekað heim blautur
og skítugur enda maður með
mönnum að vinna alvöru vinnu.
Hún Dóra heyrði mig oft segja
dag eftir dag: „Dóra, ég er vot-
ur“ og Dóra mátti hjálpa mér við
að skipta um föt og þvoði af mér
óhreinu fötin.
Dóra þurfti stundum að
hjúkra mér og koma mér til
læknis. Einu sinni var ég að elta
„slóðadragann“ og datt á hann
og fékk langan skurð á legginn
og það þurfti að sauma saman.
Annað skipti datt ég af hestbaki
og meiddist í andliti og það
þurfti að sauma. Einu sinni
handleggsbrotnaði ég og þurfti
að fara í gifs og þessu til við-
bótar fékk ég flensu og lungna-
bólgu og alltaf gerði Dóra allt
sem hún gat til að ég fengi bestu
hjúkrun og mér liði sem best.
Maður var alltaf viljugur að
fara í sendiferðir fyrir Dóru, lík-
lega mest fyrir það að hún hrós-
aði manni vel og þakkaði innilega
fyrir viðvikið. Hún var hlý kona
og lét sig velferð annarra skipta.
Hún gerði ekki mannamun og
við krakkarnir tókum þátt í
störfum og samræðum fullorðna
fólksins.
Dóra var mjög félagslynd og
laðaði að sér fólk, sem kom í
heimsókn og naut hennar gest-
risni. Á sumrin komu ættingj-
arnir oft við í Reykholti og þar
var því oft sannkölluð ættar-
mótsstemmning.
Ég vil þakka fyrir alla velvild-
ina, sem mér var sýnd í Reyk-
holti, um leið og ég kveð Dóru
frænku með miklum söknuði.
Guð blessi minningu Dóru og
Nonna.
Elsku Dolla, Rúkki, Valdi og
Dúdi, innilegar samúðarkveðjur
til ykkar og fjölskyldna ykkar.
Gunnar Tómasson.
Halldóra Þorvaldsdóttir var
aðeins 17 ára gömul þegar hún
kom sem heimilishjálp til for-
eldra okkar, prestshjónanna í
Reykholti, haustið 1938. Hún var
frá Járngerðarstöðum í Grinda-
vík, og barnabarn afasystur okk-
ar. Hún kom á erfiðum tíma því
foreldrar okkar höfðu misst tvær
dætur á fyrsta ári með skömmu
millibili, og nú var enn von á
barni. Vegna þessara viðkvæmu
aðstæðna hafði móðir okkar
áhuga á að fá nákominn ættingja
til sín frekar en ókunna mann-
eskju og Dóra kom og var á
heimilinu þegar ég fæddist sum-
arið 1939. Hún dvaldi svo í nær-
fellt þrjú ár hjá okkur og var
sem ein úr fjölskyldunni, glað-
vær og brosmild. Í hennar nær-
veru virtist alltaf ríkja friður og
fullkomið traust, þá og æ síðar.
Mikið var um að vera í Reyk-
holti á veturna í þá daga. Í hér-
aðsskólanum var margt ungt og
skemmtilegt fólk, fjörugt fé-
lagslíf og Dóra var vinsæl. Hún
kynntist þar mannsefni sínu,
Jóni syni Þóris Steinþórssonar
kennara og síðar skólastjóra við
skólann. Eftir stutta dvöl syðra
fluttu þau aftur í Reykholt og
Jón hóf kennslu við skólann.
Fyrstu árin bjuggu þau Nonni
og Dóra í lítilli kennaraíbúð í
skólahúsinu. Seinna, þegar börn-
in voru orðin fjögur, reistu þau
sér myndarlegt einbýlishús og
bjuggu þar upp frá því. Í Reyk-
holti var lengi annars flokks sím-
stöð eins og þá tíðkaðist í sveit-
um. Stöðin var í íbúðinni og
símatími nokkrar klukkustundir
á dag. Hlusta þurfti eftir hring-
ingum, tvær langar og tvær
stuttar í Reykholt, og svo neyð-
arhringingunni sem mig minnir
að hafi verið fimm stuttar. Dóra
varð stöðvarstjóri Pósts og síma
og gegndi því starfi í mörg ár
eftir að tæknin og eðli starfsins
gerbreyttist frá því sem það var í
byrjun.
Dóra tók þátt í leiksýningum í
sveitinni og sýndi mikla hæfi-
leika eins og faðir hennar, Þor-
valdur Klemensson, hafði gert í
Grindavík áður. Leiklistin hefur
haldist í fjölskyldu hennar. Son-
ur hennar, Þorvaldur, hefur sýnt
mikil tilþrif á þessu sviði og son-
arsonur hennar er landsþekktur
leikari.
Síðustu árin var Dóra ein eftir
af þeim sem við systkinin þekkt-
um í Reykholti frá gamalli tíð.
Fyrir rúmum tveimur árum átti
ég leið um og leit inn hjá Dóru.
Brá mér í brún því hún sat þar í
næstum tómu húsi og var með
aðstoð tengdadóttur að pakka
saman búslóð sinni. Leiðin lá á
dvalarheimilið í Borgarnesi.
Hinsta hvíla hennar verður samt
í Reykholti þar sem svo margir
vinir hennar hvíla nú þegar.
Við Guðmundur bróðir minn
og fjölskyldur okkar sendum
samúðarkveðjur til barna Hall-
dóru og afkomenda þeirra.
Blessuð sé minning hennar.
Steinunn Anna Einarsdóttir.
Heiðurskonan Dóra í Reyk-
holti er látin. Heimili Dóru og
Nonna í Reykholti var heimili
okkar í sveitinni, eins og svo fjöl-
margra annarra ættingja og
vina, og þar vorum við alltaf vel-
komnar. Dóra var okkar auka-
mamma og upp í Reykholt fórum
við í öllum fríum. Á því fjöl-
menna og fjöruga heimili bauð
Dóra upp á matar- og kaffiveisl-
ur á hverjum degi þar sem engu
skipti hvort gestir væru þrír eða
þrjátíu. Öllum var tekið opnum
örmum sama hvort húsmóðirin
þekkti gestina eða ekki. En Dóra
rak ekki bara stórt heimili held-
ur var hún símstöðvarstjóri í
sveitinni og ekki nóg með það,
hún keyrði um á jeppa. Þrátt
fyrir fjölda uppátækjasamra
barna og unglinga á heimilinu
hafði Dóra fullkomna stjórn á
öllum með brosi og ákveðni en
þó fyrst og fremst hlýju og um-
hyggju.
Það er erfitt að hugsa til þess
að eiga ekki Dóru lengur að og
með fráfalli hennar er síðasti
hlekkurinn við Reykholt slitinn.
Með þakklæti fyrir áratuga gott
atlæti sendum við Dúda, Valda,
Rúkka og Dollu, mökum þeirra,
Gerðu og afkomendum öllum
samúðarkveðjur.
Halldóra og Anna Birna
Halldórsdætur.
Látin er Halldóra Þorvalds-
dóttir. Það sem mér dettur fyrst
í hug þegar mér verður hugsað
til hennar er eftirfarandi; móðir,
eiginkona, húsmóðir, leikkona,
félagsmálafrömuður, póstmeist-
ari og vinkona. Hún var mörgum
kostum búin og það er margs að
minnast frá langri samfylgd.
Hún stóð fyrir rausnarbúi í
Reykholti, kom upp 4 börnum og
kom þar að auki að uppeldi
margra annarra barna bæði
skyldra og óskyldra. Heimili
hennar var mannmargt, þar var
vinnumaður, símamenn, sumar-
krakkar o.fl. Jafnframt húsmóð-
urhlutverkinu stjórnaði hún
Pósti og síma. Þannig háttaði til
að starfsemi Pósts og síma var í
húsi hennar og eiginmanns
hennar Jóns Þórissonar og þessu
sinnti hún af miklum dugnaði.
Oft á tíðum bauð hún fólki sem
kom langt að upp á kaffi og okk-
ur samferðafólkinu. Það er
óhætt að segja að stundaskrá
hennar hafi verið þéttskipuð.
Vinna og húsmóðurhlutverk tók
lungann úr deginum, en fé-
lagsstarf var stundað á kvöldin
og um helgar. Hún var frábær
leikkona og er mörgum minn-
isstæð sem kerlingin í Gullna
hliðinu sem UMFR setti upp við
miklar vinsældir fyrir margt
löngu.
Einnig var hún virk í bridge-
klúbbi Borgarfjarðar. Nokkrar
konur í Reykholti komu stundum
saman að vetrinum á sunnudög-
um til að taka í spil og var und-
irrituð þar á meðal. Þetta voru
góðar stundir.
Við hjónin fórum nokkrum
sinnum í ferðalög með Jóni,
Halldóru og fleira fólki. Sumarið
sem hringvegurinn var opnaður
fórum við í hringferð saman og
þá var komið víða við. Þau voru
búin að útvega okkur gistingu
hjá syni sínum á Höfn í Horna-
firði. Þar var okkur öllum tekið
ákaflega vel og farið með okkur í
skoðunarferð um næsta ná-
grenni Hafnar. Einnig fórum við
til Vestfjarða með þeim og Stein-
grími Þórissyni og Sigríði Jóns-
dóttur og var það mikið ævintýri.
Einn áfangastaðurinn var Bol-
ungarvík, en þaðan var Sigríður.
Farið var upp á Bolafjall og út-
sýnis þaðan notið og út í Skála-
vík þar sem maður sér yfir til
Súgandafjarðar. Það var mjög
gaman og lærdómsríkt að vera
með þessu fólki. Í þessari sömu
ferð var líka farið út á Látra-
bjarg, fuglalífið og hin stór-
brotna náttúra skoðuð. Síðan var
komið við á Látrum hjá Þórði og
var það líka mjög gaman, þar
sem stjórnstöð slysavarna á
svæðinu var til húsa. Þetta fólk
var að sjálfsögðu virkt innan
Slysavarnafélags Íslands.
Eftir að fjölskylda mín flutti
úr Reykholti þá hefi ég farið á
hverju sumri þangað. Alltaf var
komið við hjá Halldóru og stund-
um gisti ég hjá henni og not-
uðum við samverustundirnar til
að heimsækja vini og að rifja upp
gamla tíma. Það er mikil gæfa að
kynnast svo heilsteyptri konu og
Halldóra Jóhanna
Þorvaldsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Elsku amma mín.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Vatnsenda-Rósa.)
Með þökk fyrir allt og
allt.
Hjörtur Ingi, Erla
og börn.
MOSAIK Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is
Legsteinar og fylgihlutir
Í tilefni af 60 ára starfsafmæli okkar bjóðum
við fría uppsetningu á höfuðborgarsvæðinu og
fría pökkun á legsteinum sem fara út á land
Mikið úrval - Vönduð vinna - Gott verð