Morgunblaðið - 15.12.2012, Blaðsíða 53

glampinn í augunum og góðlát-
legt grín var þinn fylgifiskur alla
tíð. Þú varst einstök barnagæla
og hafðir ótakmarkaða þolinmæði
gagnvart öllum börnum. Og þú
ræddir við okkur eins og fullorðið
fólk, tókst mark á því sem við
höfðum að segja og gafst þér tíma
til að hlusta og ræða málin.
Best féll þér að hafa nóg fyrir
stafni. Í minningunni varst það þú
sem dyttaðir að hlutunum, varst
sá handlagni sem kom í fríum
heim í Svínafell, þar sem þú
gekkst oft í þau verk sem heima-
fólk hafði ekki haft tíma til að
sinna. Þér féll illa að vera að-
gerðalaus, síðustu árin þegar
kraftarnir fóru dvínandi, fannst
þér erfitt að geta ekki tekið þátt í
hversdagslífinu heima í sveitinni.
Þá reikaði hugurinn eflaust aftur í
tímann, þegar orkan var óþrjót-
andi og viljinn sterkur. Þú varst
ekki mikið fyrir að láta á þér bera,
en komst það sem þú ætlaðir þér.
Lítil saga sem okkur finnst svo
lýsandi fyrir þig, sem „strák-
arnir“ (móðurbræður okkar) rifj-
uðu upp á góðri kvöldstundu fyrir
nokkrum árum.
Á þínum yngri árum var eitt
sinn þrjóskur sauður sem átti að
vera í útihúsi úti í Söndum – og
sama hversu oft hann var settur
þangað, þá kom hann alltaf aftur
heim að bæ. Á endanum fékkst þú
nóg, tókst sauðinn, settir hann í
stóran sekk og hjólaðir með hann
á bakinu út í Sanda (sem eru
nokkrir kílómetrar). Sauðurinn
kom aldrei óboðinn heim aftur.
Þessi saga vakti mikla kátínu þeg-
ar hún var sögð – en á einhvern
hátt finnst mér hún endurspegla
þinn innri mann, sterkan, úr-
ræðagóðan en jafnframt alltaf
sniðugan.
Nú er komið að kveðjustund,
elsku Nonni okkar. Það verður
skrítið að hætta að stoppa á
Klausturhólum eins og við höfum
gert undanfarin ár. Það var svo
gott að vita af þér þar, hjá ynd-
islegu starfsfólki og úr stólnum
þínum hafðir þú dásamlegt útsýni
yfir jökulinn heima. Alltaf gott að
koma til þín og drekka með þér
góðan kaffibolla. Þú sagðir okkur
að stúlkurnar kölluðu þig „kaffi-
karlinn“ svo vel kunnirðu að meta
sopann. Á árum áður var þinn
uppáhaldssvaladrykkur kalt kaffi
úr glerflösku. Það er dæmi um
það hvernig þú fórst ekki endi-
lega troðnar slóðir. En þú varst
góður frændi og við munum aldrei
gleyma þér.
Þínar frænkur úr Suðurbæn-
um –
Sigrún Svafa, Dóra Guðrún
og Steinunn Björg.
Þegar ég settist að í Svínafelli
vorið 1990 bjó Jón í Reykjavík en
átti sitt herbergi í Austurbænum
þar sem hann ólst upp og bjó
framan af ævi. Hann kom alltaf
heim í fríum svo að smám saman
tókust með okkur kynni. Ég man
eftir fyrstu jólagjöfinni sem hann
gaf okkur Jóa, en það var stór 10
lítra stálpottur. Ég man líka hvað
ég hugsaði þegar ég tók hann
upp: Ja hérna hér. Hvað á ég að
gera við svona stóran pott? Jón
vissi alveg upp á hár hve gagn-
legur stór pottur var. Ég var ung
og sá ekki fyrir öll sviðin, slátrin,
kæfuna og sultuna sem ég síðan
hef soðið í pottinum.
Jón sagði margar skemmtileg-
ar sögur sem voru af raunveru-
legum atburðum. Ein er minnis-
stæð. Jón og Maggi í Svínafelli
fóru í eftirleit í Hvannadal 12.
desember 1965, sem er dalur
austan í Svínafellinu. Þeir gengu
eftir Virkisjökli og er þeir voru
rétt ókomnir á fast land rann
Tryggur, hundur úr Austurbæn-
um, ofan í jökulsprungu. Sprung-
an var svo þröng að ekki var hægt
að síga eftir hundinum. Jón
reyndi að kasta bandi til hans og
snara hann, en þar sem sprungan
var mikið innundir sig gekk það
ekki vel. Að lokum gáfust þeir upp
og urðu að halda heim því dagur
var skammur. Jóni leið ekki vel að
þurfa að skilja hundinn eftir
þarna og fór því aftur upp á jökul
daginn eftir og nú voru Maggi,
Lulli og Guðjón með í för. Þegar
þeir komu að sprungunni fór Jón
eins langt niður í hana og hann
komst og reyndi að snara hund-
inn. Hann reyndi margoft en allt
kom fyrir ekki, bandið kom upp
en enginn hundur. Þeir voru við
það að gefast upp eftir margítrek-
aðar tilraunir. Þá hvöttu sam-
ferðamennirnir Jón til að reyna
einu sinni enn, því enginn þeirra
gat hugsað sér að láta hundinn
daga þarna uppi og ekki var hægt
að skjóta hann af því að sprungan
var þannig. Jón lagaði lykkjuna á
bandinu og henti því niður og
byrjaði að toga ofur varlega og
viti menn, bandið þyngdist og upp
kom hundur með lykkjuna utan
um bláendann á skottinu. Trygg-
ur flaðraði upp um alla í ofsakæti
og bæði menn og hundur héldu
heim glaðir í bragði. Ég spurði
Jón hvar hann hefði fengið svona
þjált band til að kasta niður í
sprunguna.
Hann sagði ofur rólega að það
hefði hann fengið inni í Hvanna-
dal. Það þótti mér skrýtið, því þar
eru engar búðir. Jú, hann sagði að
í seinni heimsstyrjöldinni hefðu
Svínfellingar séð silfraðan loft-
belg svífa til jarðar og þeir sáu
hvar hann lenti í Dalnum. Menn
fóru að vitja um loftbelginn
skömmu síðar og þar var þetta
þjála band, sem Jón notaði við
björgunina á hundinum. Efnið úr
loftbelgnum var það mikið að
hægt var að skipta því á milli
bæja í sveitinni og saumuðu kon-
ur verjur úr því, þ.e.a.s. regnföt.
Jón giftist aldrei. Hann sagði
eitt sinn að það væri helst einu
sinni á ári sem hann saknaði þess
að eiga ekki konu og það væri
þegar hann þyrfti að skrifa jóla-
kortin.
Við kveðjum mætan mann og
dreng góðan, sem skilur eftir sig
ótal góðar minningar.
Hafdís.
MINNINGAR 53
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2012
Ester Guð-
jónsdóttir
✝ Ester Guð-jónsdóttir
fæddist í Vest-
mannaeyjum 4.
apríl 1934. Hún
lést á Sjúkra-
húsinu í Stykk-
ishólmi 2. des-
ember 2012.
Útför Esterar fór fram frá
Stykkishólmskirkju 8. desember
2012.
Emilía Lilja.
Meira: mbl.is/minningar
Minningar á mbl.is
Þingvallavatn. Pabbi var á
bakkanum en Matti settist
með stöngina sína í bátinn og
svamlaði út í.
Hann mátti þakka fyrir að
komast aftur í land því hann
var orðinn ansi dofinn í neðri
hluta líkamans og þurfti pabbi
að draga hann upp á bakkann.
Einu sinni komu þeir vinirnir
saman í bústað við Apavatn.
Þegar Matti var búinn að fá
kaffi sagðist hann ætla að
skreppa út í vatn með flugu-
stöngina sína og kasta nokkr-
um sinnum. „Það er ekkert
hægt að veiða hér fyrir fram-
an, víkin er svo grunn og þú
sekkur bara niður“ var honum
sagt. „Sjáum til“ sagði hann
og viti menn, hann kom með
tvo að landi.
Matti kom oft við hjá
mömmu og pabba og oftar en
ekki hitti hann einhverja af
bræðrunum og þá var skipst á
veiðisögum, metist um hver
átti bestu græjurnar og hver
hafði veitt meira hér og þar.
Síðustu ár voru Matta mjög
erfið, hann var veikur og lengi
vel vissi hann ekkert hvað
væri að sér. Hann hringdi
stundum í mömmu og hún í
hann, undir lokin átti hann
erfitt með að tala og í síðasta
símtalinu þeirra þá talaði hún
bara og talaði og hann hlust-
aði.
Við systkinin heimsóttum
hann alltaf þegar við fórum
vestur og þótti honum sérstak-
lega gaman að fá að fylgjast
með byggingarframkvæmdun-
um í Grunnavík. Í fyrrasumar
gaf hann okkur koníaksflösku
til að hafa með okkur og það
er ennþá eftir smá lögg í henni
til að skála fyrir honum næsta
sumar.
Við vitum að það er góður
vinur sem tekur á móti honum.
Sigrún, Gísli, Einar,
Guðbjörn og Ragnar.
✝ Gunnar Björg-vin Sigmarsson
fæddist á Seyð-
isfirði 25. júní
1938. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 5. desember
2012.
Foreldrar Gunn-
ars voru Sigmar
Friðriksson bakari,
f. 31. júlí 1901, d.
6. maí 1981, og Svava Svein-
björnsdóttir húsmóðir, f. 25.
október 1908, d. 15. desember
1983. Gunnar var sjöundi í röð
tíu systkina en þau eru: Helgi
Friðrik, f. 7. maí 1929, d. 17.
desember 1990, Jóhann Ingvi
Ingimundur, f. 28. maí 1930, d.
17. febrúar 1962, Sveinfríður, f.
1. september 1932, Sveinn f.
11. nóvember 1933, Sigríður
Kolbrún Ása. Sigmar, f. 17.
desember 1968, giftur Huldu
Gunnarsdóttur, börn þeirra eru
Gunnar Bergman og Sigrún
Ása. Friðrik Már, f. 5. júní
1973, giftur Guðveigu Bjarnýju
Guðmundsdóttur, börn þeirra
eru Fannar Rósant og Hilmar
Freyr. Dóttir Gunnars frá því
fyrir hjónaband er Hildur, f.
30. nóvember 1965, barn henn-
ar er Sigrún.
Gunnar og Kolbrún hófu bú-
skap sinn á Akranesi, þar
bjuggu þau skamma hríð en
héldu svo á heimahaga Gunn-
ars til Seyðisfjarðar þar sem
þau bjuggu fyrst á Sólbakka og
síðan á Leirubakka 1 en þar
bjuggu þau til dánardags. Ung-
ur að aldri var Gunnar sendur
í sveit bæði að Eyvindará í
Eiðaþinghá og að Stakkahlíð í
Loðmundarfirði. Snemma hóf
Gunnar að stunda sjó og vann
síðan almenna verkamanna-
vinnu tengda sjómennsku og
sjávarútvegi alla tíð.
Útför Gunnars fer fram frá
Seyðisfjarðarkirkju í dag, 15.
desember 2012, kl. 13.30.
María, f. 21. júlí
1935, Hreiðar, f. 7.
júní 1937, Har-
aldur, f. 21. sept-
ember 1940, Al-
freð, f. 30. júlí
1946, og Helga, f.
15. febrúar, d. 14.
október 1978.
Gunnar kvæntist
Jónu Kolbrúnu
Ólafsdóttur frá
Akranesi hinn 26.
desember 1965. Kolbrún var
dóttir Ólafínu Ólafsdóttur og
Ólafs Helga Sigurðssonar en
alin upp hjá fósturforeldrum,
þeim Ásu Finsen og Ólafi
Björnssyni. Gunnar og Kolbrún
eignuðust þrjá syni, þeir eru:
Björgvin Ólafur, f. 8. október
1965, giftur Ólöfu Jóhönnu
Sigurðardóttur, börn þeirra
eru Agnar Már, Gunnar Óli og
Elsku pabbi okkar og afi.
Það er með söknuði og þakk-
læti fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þú gafst okkur sem
við kveðjum þig í dag. Í hug
okkar og hjarta geymum við
yndislegar minningar um þig
og samverustundirnar með þér.
Ávallt munum við minnast
þess með bros á vör hversu
röskur þú varst og ekkert að
drolla með það sem gera þurfti,
hvort sem það var að slá garð-
inn, mála húsið eða skjótast
snöggvast út í búð, þá var
gönguferðin líka farin nokkuð
rösklega og oft tvisvar á dag.
Tíminn sem þú gafst þér með
börnunum okkar var dýrmætur
og dýrmætur í þeirra minningu
líka, ferðirnar sem farnar voru
með afa voru alltaf skemmti-
legar og allt frá því að fara nið-
ur á bryggju og henda steinum
í sjóinn eða sjá þegar stóra
skipið kom, til gönguferða á
róluvöllinn eða á gervigrasvöll-
inn í fótbolta því ávallt var
hægt að fá afa til að sparka
bolta með sér enda afi mikill
áhugamaður um fótbolta.
Enda var ánægjan hjá þér
líka mikil þegar þú fórst út að
sjá þinn fyrsta leik í ensku
knattspyrnunni með strákunum
þínum og Alfreð bróður þínum.
Ósjaldan var hægt að sjá
hversu vel þú lifðir þig inn í
spennandi fótboltaleiki þegar
fæturnir voru komnir á fleygi-
ferð og gjarnan stokkið upp úr
stólnum líka. Undanfarin jól
höfum við fengið að hafa þig
hjá okkur á aðfangadag og und-
arlegt verður það nú að fá ekki
að heyra létt grín, góðlátlegar
ráðleggingar og aðstoð við
rjúpnamatreiðsluna og á að-
fangadagskvöldi að hafa þig
ekki nærri og gleyma sér í
góðu spjalli langt fram á jóla-
nótt.
Elsku pabbi okkar og afi, síð-
ustu dagarnir þínir voru þér
erfiðir, við viljum trúa því að nú
sértu kominn á betri stað, að
þér líði betur og sért með hana
Kollý þína þér við hlið.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Elsku pabbi okkar og afi,
hjartans þakkir fyrir allt.
Hvíl í friði.
Friðrik Már, Guðveig
Bjarný, Fannar Rósant
og Hilmar Freyr.
Elsku yndislegi pabbi og
tengdapabbi, ekki veit ég hvar
ég á að byrja, þú sem varst alla
tíð svo heilsuhraustur og hress,
fórst í langa göngutúra á hverj-
um degi og horfa svo upp á þig
veikjast og glíma við þennan
hörmulega sjúkdóm, sem er svo
ósanngjarnt, þú sem stóðst eins
og klettur við hlið Kollýjar
þinnar þegar hún var að berj-
ast við þennan sama sjúkdóm.
Það var mjög sérstök stund
þegar Björgvin fór með Agnar
Má með sér inn á líknardeild og
ég var á leiðinni að ná í hann og
tók Gunnar Óla og Kolbrúnu
Ásu með mér, svo þegar við
komum inn í herbergið varst þú
að kveðja þennan heim, það var
alveg eins og þú hefðir verið að
bíða eftir okkur.
Það er svo margs góðs að
minnast um þig og margs að
sakna.
Heimsóknirnar austur til þín
og hvað það verður skrítið að
hafa þig ekki á Leirubakkanum
í húsinu þínu og þegar þú
komst til okkar í Hafnarfjörð-
inn í heimsókn. Eins þegar þú
komst að passa barnabörnin þín
þegar við fórum til útlanda, þau
elskuðu að hafa þig hjá sér.
Söknuðurinn er mikill hjá
okkur og tómarúm.
Björgvin og Ólöf.
Elsku afi, mér finnst mjög
skrítið að geta ekki komið til
þín og verið í herberginu mínu,
það var svo rólegt og gott að
vera hjá þér, alltaf góður mat-
ur, alltaf svo góður við mig, þú
verður alltaf hjá mér í hjarta.
Bið að heilsa ömmu Kollý.
Agnar Már.
Elsku besti afi minn, mér líð-
ur svo illa að hafa þig ekki
lengur hjá mér, mér fannst allt-
af svo gaman að hafa þig hjá
mér, þú varst alltaf hress og
skemmtilegur og góður, horfðir
á mig keppa í fótbolta.
Mér finnst svo ósanngjarnt
að sjá þig ekki aftur, ég get
ekki hætt að hugsa til þín.
Gunnar Óli.
Elsku afi minn, ég er með
stórt sár í hjarta mínu. Þú
hafðir gaman af því að stríða
mér, samt varstu alltaf svo
skemmtilegur og góður við mig,
mér þótti svo vænt um þig, ég
mun alltaf sakna þín mjög sárt,
trúi því ekki að þú sért farinn.
Hafðu það gott hjá ömmu
Kollý, elsku afi minn.
Kolbrún Ása.
Það er alltaf sárt að kveðja. Í
dag kveðjum við Gunnar
tengdaföður minn. Ég kynntist
honum fyrst árið 1992. Árið
sem við Simmi hófum okkar
samband. Um svipað leyti
starfaði ég með honum um tíma
hjá SR-mjöl. Það sem ein-
kenndi tengdaföður minn var
óendanlegur dugnaður og sam-
viskusemi, hann gekk í verkin
af miklum krafti og unni sér
sjaldan hvíldar fyrr en hann
var búinn að skila af sér því
sem hann ætlaði sér. Hann var
bóngóður og jákvæður, til stað-
ar fyrir þá sem þurftu á honum
að halda en vildi lítið láta hafa
fyrir sér. Hann var ósérhlífinn
og stóð með sínu fólki, gott
dæmi um það er hvernig hann á
sinn einstaka hátt stóð við hlið
Kollýjar heitinnar í hennar erf-
iðu veikindum. Eitt af aðal-
áhugamálum Gunnars var fót-
bolti, það var einstaklega
gaman að upplifa innlifun hans
þegar hann horfði á fótbolta-
leik. Mér er minnisstætt þegar
hann var að horfa á leik með
Gunnar Bergmann nokkurra
mánaða í fanginu, fögnuðurinn
var svo einlægur þegar liðið
hans Manchester United skor-
aði að litla nafna hans dauðbrá.
Á seinni árum þegar barna-
börnin byrjuðu að keppa í fót-
bolta lagði Gunnar sig fram um
að mæta á völlinn og hvetja þau
áfram. Áttum við meðal annars
eftirminnilegar stundir með
honum á N1-mótinu á Akureyri
í sumar, en Gunnar lét veikindi
sín ekki aftra sér frá því að
mæta og hvetja nafna sinn.
Gunnar var alltaf heilsuhraust-
ur og lagði sig fram um að
halda sér í góðu formi, hann
gekk og hjólaði langar vega-
lengdir á hverjum degi. Gunnar
Bergmann, sonur okkar Simma,
naut góðs af því þegar við vor-
um á Seyðisfirði, eitt af því
fyrsta sem hann gerði á morgn-
ana þegar við dvöldum þar var
að fara yfir á Leirubakka til afa
og fara í göngu með honum.
Dýrmætar stundir sem þeir
áttu saman sem munu án efa
lifa í minningunni hjá honum.
Börnunum fannst alltaf gott að
koma á Leirubakkann og undu
sér við að leika með dótið sem
þar var, eða hafa það notalegt
inni í stofu og horfa á mynd.
Inni á milli fengu þau að lauma
sér í kexskápinn, enda voru þau
ekki há í loftinu þegar þau
lærðu hvar kexskápurinn var.
Sigrún Ása var sérstaklega
lunkin við að fá afa sinn til að
gefa sér snakk í skál eða ís sem
hún gæddi sér á yfir Tomma og
Jenna eða öðru barnaefni í
sjónvarpinu. Kartöflugarðurinn
hans afa hafði einnig mikið að-
dráttarafl. Hápunkturinn var á
haustin að fara í kartöflugarð-
inn og fá að taka upp kartöflur
til að taka með suður. Það er
sárt að kveðja og margs að
minnast. En með okkur lifir
minning um góðan mann.
Hulda Gunnarsdóttir.
Nú þegar komið er að leið-
arlokum kærs frænda okkar
Gunnars Sigmarssonar þá leita
minningar fyrri ára á hugann.
Fyrstu minningar okkar um
Gunnar eru úr Bláhúsinu þar
sem hann ólst upp í stórum
hópi systkina þar sem ætíð var
mikið líf og fjör í stórum hópi.
Gunnar byrjaði snemma að
vinna eins og tíðkaðist í hans
ungdæmi og var m.a. í sveit í
Stakkahlíð í Loðmundarfirði og
var oft gaman að heyra hann
lýsa þeirri dvöl á sinn einstaka
og hnyttna hátt, enda var hann
grallari mikill og spaugsamur
svo af bar. Til sjós fór hann svo
ungur og á síldarárunum þá var
hann ásamt mörgum bræðra
sinna í hinu landsfræga Stúara-
gengi á Seyðisfirði og enn í dag
er maður spurður hvort maður
þekki Simmalingana sem þar
gerðu garðinn frægan svo tekið
var eftir, segir það nokkuð um
kraft og dugnað Gunnars og
þeirra sem Stúaragengið fylltu
á sjöunda áratugnum.
Í einkalífi sínu var frændi
gæfumaður og eignaðist með
henni Kollý sinni þrjá syni;
Björgvin, Sigmar og Friðrik,
ásamt því að eignast Hildi áður,
börnin hafa greinilega sótt eitt
og annað í smiðju föður síns því
þau eru sannir Simmalingar
sem og eins barnabörnin átta
sem voru mikið stolt Gunnars.
Þegar maður lítur yfir farinn
veg kemur það alltaf fyrst upp í
hugann hversu léttur og hress
Gunnar var alltaf og það var
sama hvort maður hitti hann
heima í Firðinum fagra, í
Reykjavík eða átti við hann
spjall í síma þá kvaddi maður
hann alltaf léttur í lund hvort
sem spjallað var um hans uppá-
hald, Skagamenn og Manchest-
er United eða um daginn og
veginn því ekki vantaði að hann
hefði skoðun þar né á öðrum
dægurmálum sem fólk varðaði.
Eftir að Gunnar veiktist
hófst barátta sem hann tókst á
við af miklum krafti og æðru-
leysi og einstakt hversu já-
kvæður og léttur hann var allt-
af og í raun eins og öll hans
lífsganga var þá tókst hann á
við veikindin oftast með bros á
vör og jákvæðni sem er okkur
hinum til eftirbreytni.
Að leiðarlokum vottum við
börnum, barnabörnum og
systkinum Gunnars innilega
samúð og virðingu með von um
að ljúfar minningar um frábær-
an frænda okkar megi varða
veg okkar hinna í söknuði okk-
ar.
Óttarr Magni og
Sveinbjörn Orri.
Gunnar Björgvin
Sigmarsson