Morgunblaðið - 29.01.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. JANÚAR 2013
✝ Jóhanna Krist-insdóttir fædd-
ist í Keflavík 11.
október 1929 og
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
21. janúar 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Kristinn
Jónsson f. 3. febr-
úar 1897, d. 11.
október 1982 og
Kamilla Jónsdóttir
f. 11. október 1904, d. 17. október
1958. Jóhanna var elst 7 systkina:
Jón Marinó f. 21. sept. 1930, d. 1.
apríl 2012, Júlíus Friðrik f. 26.
september 1932, d. 7. apríl 1986,
Sigurður Birgir f. 28. nóvember
1939, Eggert Valur f. 7. ágúst
1942, Sólveig María f. 28. maí
1947, Ingibergur Þór f. 18. des-
ember 1949. Jóhanna giftist 2.
apríl 1953 Jakobi Árnasyni, f. 4.
júlí 1926, frá Stokkseyri. For-
eldrar hans voru Árni Tómasson,
f. 13. október 1887, d. 28. október
1971 og Magnea B. Einarsdóttir
f. 2. nóvember 1890, d. 18. desem-
ber 1975. Börn Jóhönnu og Jak-
obs eru 1) Ísleifur Árni f. 11. des.
1952, maki Laufey Hrönn Þor-
steinsdóttir. f. 27. nóv 1952, börn
þeirra a) Jónheiður f. 6. júní
Björn Kristinn, f. 9. apríl 1998.
Jóhanna ólst upp í Keflavík og
sýndi strax mikla drift og áhuga
á félagsmálum. 14 ára að aldri
var hún ein af stofnendum III.
sveitar í Skátafélaginu Heið-
arbúum. Hún fór á Húsmæðra-
skólann að Laugalandi 1947-1948
og eignaðist sínar bestu vinkonur
sem halda enn hópinn. Hún söng í
Kirkjukór Keflavíkurkirkju og
var ein af stofnendum Kvenna-
kórs Suðurnesja og var fyrsti for-
maður hans. Hún lærði söng hjá
Guðrúnu Á. Símonar og Snæ-
björgu Snæbjarnar og var söng-
ur og tónlist hennar líf og yndi.
Árið 1951 fór hún til starfa norð-
ur í Laxárvirkjun í Aðaldal og
kynnist þar eiginmanni sínum.
Jóhanna var forstöðukona Skáta-
skólans að Húsatóftum sumarið
1958. Hún vann í 10 ár hjá Pósti
og síma á Keflavíkurflugvelli. Jó-
hanna var mikill skáti og átti
máltækið „Eitt sinn skáti ávallt
skáti“ vel við hana. Hún tók virk-
an þátt í starfi St. Georgsgild-
isins og var meðal annars gild-
ismeistari í Keflavík,
landsgildismeistari og var í
stjórn I.F.O.F.S.A.G. sem eru al-
heimssamtök eldri skáta. Hún
var m.a. í Málfreyjuklúbbnum
Puffins og Soroptimistum. Gest-
kvæmt var á heimili Jóhönnu og
hún var höfðingi heim að sækja.
Jóhanna verður jarðsungin frá
Keflavíkurkirkju í dag, 29. jan-
úar 2013 og hefst athöfnin klukk-
an 13.
1977, b) Bergrún f.
23. febrúar 1979,
maki Helgi Isaksen,
börn þeirra Embla,
Júlía og Logi. c)
Jakob Árni f. 30.
mars 1983, maki
Andrea Lísa Kjart-
ansdóttir, börn
þeirra Sara Maren
og Dagur Elí. 2)
Guðrún Sigríður, f.
1. apríl 1956, maki
Gunnar I. Baldvinsson, f. 10.
mars 1956, synir þeirra a) Bald-
vin Ingi, f. 5. apríl 1988, sam-
býliskona Dagmar Dögg Ágústs-
dóttir. b) Tómas Árni f. 12. ágúst
1990. 3) Kristinn Þór, f. 27. apríl
1957, maki Ólöf Kristín Sveins-
dóttir, f. 4. júní 1965, börn þeirra
a) Unnur Ýr, f. 6. janúar 1988,
sambýlismaður Ástþór Óðinn
Ólafsson, dóttir þeirra Ólöf Hlín,
b) Jóhanna María f. 18. október
1990 c) Sveinn Henrik 4) Ásdís
Ýr f. 15. júlí 1963, maki Valur B.
Kristinsson, f. 25. júlí 1960, son-
ur þeirra Arnar Freyr f. 3. apríl
1992, fyrir á Valur Rakel, f. 8.
mars 1977. 5) Sigrún Björk, f. 23.
maí 1966, maki Jón Björnsson, f.
16. janúar 1966, börn þeirra a)
Kamilla Dóra, f. 23. apríl 1996 b)
Í dag kveð ég móður mína Jó-
hönnu Kristinsdóttur, en hún lést
aðfaranótt 21. janúar sl. eftir stutt
veikindi. Margar spurningar og
minningar hafa sótt á hugann sl.
tvær vikur. Spurningar um lífið,
tilveruna, rétt manneskjunnar til
lífsins, lífsgæði og fleira, spurn-
ingalistinn er endalaus.
Efst í huga mínum er þó þakk-
læti fyrir allt sem mamma kenndi
mér. Hún kenndi mér að vera
heiðarleg, þegar ég var ung var
betra að þegja en að segja ósatt ef
ég gat eða vildi ekki segja henni
sannleikann. Hún kenndi mér að
vera bóngóð, gera hlutina strax og
með brosi á vör. Hún kenndi mér
að hugsa vel um fólk; systkini mín,
vini og vinkonur, frændur og
frænkur, vel um náungann og sér-
staklega eldra fólk. Hún kenndi
mér gestrisni og veislugleði. Hún
kenndi mér að vera glöð og já-
kvæð, trúa á almættið og vera
þakklát fyrir allar gjafir lífsins.
Hún kenndi mér að vera sjálfstæð
og hafa trú á sjálfri mér. Hún
kenndi mér að vera óhrædd við
hið ókunna, ég gæti haldið áfram
endalaust.
Mamma var mikil félagsvera og
myndarleg húsmóðir. Hún gekk
systkinum sinum eiginlega í móð-
urstað, frændsemi hennar og
gestrisni var einstök. Æskuheim-
ili okkar var oft kallað „hótel Mið-
tún“ því þar var alltaf heitt á könn-
unni og nýbakað bakkelsi á
borðum.
Hún lærði að syngja hjá Sigurði
Dementz og var í kirkjukór Kefla-
víkurkirkju og ein af stofnendum
Kvennakórs Suðurnesja og fyrsti
formaður kórsins. Hún var einnig
í söngnámi hjá Guðrúnu Símonar
og síðar Snæbjörgu Snæbjarnar.
Það viðurkennist hér með að við
systkinin kunnum ekki alveg að
meta tónskala- og söngæfingarn-
ar, þegar þær ómuðu út um
glugga heimilisins yfir allt ná-
grennið, en hún kenndi okkur að
meta fallegan söng.
Mamma var mikill skáti, fór
með fjölskylduna á öll skátamót
og þá vorum við í fjölskyldubúð-
unum. Þar var kakóið hitað á
prímusunum og pönnukökurnar
bakaðar, ekki slegið af myndar-
skapnum. Við systkinin kunnum
ekkert sérstaklega að meta mynd-
arskapinn, frekar en glaðværð
hennar og vinsældir á kvöldvök-
unum við varðeldinn.
Það var alveg sama í hvaða fé-
lagsskap mamma tók þátt í alls
staðar var henni falið stjórnar-
starf, helst formennska. Hún var
svo mikill leiðtogi og frumkvöðull.
Við systkinin ætluðum aldrei að
verða eins og hún, en það skrítna
er að, fyrir utan sönginn, erum við
öll mjög lík henni og erum svo
óendanlega þakklát fyrir allar
gjafirnar hennar.
Fram á síðustu stundu reytti
hún af sér brandarana og ég er
sannfærð um að hún vissi að Lolli
og Nonni bræður hennar biðu
hennar fagnandi, því var engu að
kvíða. Lífskarfa hennar var full af
góðverkum, náungakærleika, trú
og þakklæti .
Takk, takk, takk.
Guðrún Sigríður.
Það er ótrúlega erfitt að skrifa
minningargrein um mömmu sína,
minningarnar renna hjá sem svip-
myndir.
Mamma var sjálfstæð kona og
sterk, hlý og umhyggjusöm
mamma og amma, sem fylgdist
vel með sínum stóra frændgarði
og öllum öðrum líka.
Hún var frumkvöðull, kom að
stofnun margra félagasamtaka og
aðeins 14 ára gömul kom hún að
stofnun III. sveitar Skátafélags-
ins Heiðarbúa sem var stúlkna-
sveit og Heiðarbúar urðu þar með
eina skátafélagið í heiminum sem
var bæði skipað strákum og stúlk-
um. Hún var stofnandi og fyrsti
formaður Kvennakórs Suður-
nesja, hún varð önnur konan til að
verða landsgildismeistari St.
Georgs-gildanna og var kosin í al-
heimsstjórn sömu samtaka. Hún
skoraðist aldrei undan ábyrgð og
tók hiklaust að sér stjórnarstöður
og beitti sér fyrir fjölmörgum mál-
um til eflingar samfélaginu í
Keflavík.
Hún var víðförul kona, bæði
eins síns liðs, með pabba og í hóp-
ferðum. Heimsótti rauða Kína
löngu áður en það var opnað al-
mennum ferðamönnum, fór í
heimsreisu, skrapp til Bandaríkj-
anna og hvar sem hún kom var
hún á heimavelli, þekkti stóra al-
þjóðaflugvelli eins og lófann á sér.
Hún tók afa með sér og Stínu
gömlu til Bandaríkjanna og það
var fyrsta og eina utanlandsferðin
þeirra beggja og dugði afa í enda-
lausar sögur af skrýtnu fólki og
fyrirbærum í westrinu.
Mamma lærði dönsku af
dönsku blöðunum og hikaði ekki
við að halda ræður á mannamót-
um á góðri skandinavísku og jafn-
vel finnsku líka og sló í gegn þar í
landi með því að tala á þeirra móð-
urmáli – en hún hló þegar Finn-
arnir komust að fátæklegri
finnskukunnáttunni eftir að ræð-
unni sleppti. En þannig var
mamma, hún fann alltaf leiðina að
hjarta fólks með orðum eða mat-
seld eða pönnukökubakstri.
Hún var gestrisin með afbrigð-
um og tók öllum opnum örmum á
Miðtúni 2 og síðar á Nesvöllum,
átti alltaf með kaffinu og það voru
lélegar móttökur ef það var ekki
tekið á móti fólki með kleinum,
pönnsum, eplaköku með eplum
eða víðfrægri Bessastaðatertu og
hvort sem það voru öskukallar en
þeim var alltaf boðið í aðvent-
umorgunkaffi, malbikunarflokkur
sem malbikaði Miðtúnið, Miðtún 2
var eina húsið sem var malbikað
að lóðarmörkum, eða starfsfólkið
hjá Matta í bókabúðinni á að-
ventu, Nástrandarættin eða virðu-
legir erlendir gestir eða vinir okk-
ar systra eða barnabörnin þá var
boðið upp á eitthvað gott og
heimagert af alúð.
Mamma átti stóran faðm og
stórt hjarta og með henni er geng-
in einstök kona. Minning hennar
lifir.
Ásdís Ýr.
Jóhanna Kristinsdóttir tengda-
móðir mín var mikill skörungur og
glæsileg kona. Hún tók mér strax
opnum örmum þegar ég gerði hos-
ur mínar grænar fyrir Sigrúnu og
við áttum skap saman. Jóhanna
hafði yndi af söng og hlustaði mik-
ið á tónlist og var vel að sér í klass-
ískri tónlist. Hafði sterkar skoð-
anir á því hvað henni fannst gott í
þeim efnum og hvað ekki. Hún
lærði að syngja og söng í mörg ár í
kórum. Söngurinn var sameigin-
legt áhugamál okkar og hún átti
mikinn þátt í því að efla þann
áhuga enn frekar hjá mér. Tónlist-
arhæfileikar hafa enda skilað sér
til afkomenda hennar.
Jóhanna reyndist okkur Sig-
rúnu afar vel og hljóp oft undir
bagga með okkur þegar að mikið
lá við. Kom hún þá norður og tók
við heimilishaldinu og Kamillu og
Birni þótti það ekki slæm skipti að
fá ömmu Jó í heimsókn. Í einum
kosningaslagnum gekk svo langt
að andstæðingar Sigrúnar sökuðu
hana um að hafa ráðið sér ólöglega
pólska vinnukonu en það var þá
Jóhanna sem stóð vaktina. Hún
hló dátt að þessari lygasögu og lét
sér hvergi bregða. Var enda mikill
jafnréttissinni og studdi Sigrúnu,
jafnt sem aðrar konur í því að
hasla völl í hverju því sem þeim
datt í hug.
Þegar Jóhanna kom norður
bakaði hún kökur og pönnsur í ak-
korði. Vandfundin var betri bakari
og betri pönnukökur hef ég ekki
smakkað og það var fljótt að ber-
ast út. Amma Jóhanna var mætt á
svæðið og eldhúsið fylltist af
krökkum sem komu og fengu
pönnukökur. Þær pönnukökur
voru gerðar af ást og það skilaði
sér. Jóhanna undi sér vel fyrir
norðan og átti þar góðan vinahóp
frá húsmæðraskólaárunum. Eins
þekkti hún marga í gegnum skát-
ana og var mjög ræktarsöm.
Ég er afar þakklátur fyrir að
hafa orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að kynnast Jóhönnu. Ég veit
að hún kveður sátt enda búin að
skila frábæru dagsverki. Hennar
verður sátt saknað, en hún er ekki
langt undan og mun eftir sem áður
fylgjast með og styðja við afkom-
endur sína. Ég sendi Jakobi mínar
innilegustu samúðarkveðjur sem
og öllum afkomendum hennar og
vinum.
Blessuð sé minning Jóhönnu
Kristinsdóttur.
Jón Björnsson.
Stórhuga, duglega, ákveðna,
hugrakka, elskulega tengdamóðir
mín Jóhanna er farin. Farin ferð-
ina sem hún hræddist ekki, hún
lifði lífinu til fulls en hún kveið
ekki fyrir að fá kallið. Hún var trú-
uð kona, trúði því að hún myndi
hitta mömmu sína aftur. Að þær
myndu hittast á góðum stað og fá
tækifæri til að taka aftur upp
þráðinn sem frá var horfið þegar
móðir hennar dó, en hennar sakn-
aði hún alla tíð.
Okkar fyrstu kynni hófust fyrir
25 árum þegar ég fluttist ung til
Keflavíkur og fór að búa með
Kristni syni hennar. Hún tók mér
strax með mikilli hlýju og hefur
vinátta okkar alla tíð verið náin.
Jóhanna sá aumur á mér ungri á
nýjum stað og var dugleg að
kynna mig fyrir heimabænum sín-
um Keflavík. Á mínum fyrstu ár-
um í Keflavík þekkti ég fáa, en oft
var spurt hverra manna ég væri,
þegar ég sagðist vera úr Reykja-
vík var eins umræðuefnin væru
ekki fleiri. Þá prufaði ég að svara,
ég er tengdadóttir Hönnu Krist-
ins, þá var nóg um að ræða enda
þekktu hana allir.
Í þessum samtölum kynntist ég
hluta af ævi hennar allir höfðu
sögu að segja. Hún hafði komið
svo víða við. Ýmist verið stofnandi,
formaður eða félagi í fjöldanum
öllum af ólíkum félagsskap. Hún
átti stóran hóp vinkvenna. Heim-
ilið hennar var eins og miðstöð,
þar streymdi inn fólk alla daga,
vinir og ættingjar. Hlutverk Jó-
hönnu var stórt í fjölskyldunni en
hún var kletturinn. Þangað leituðu
systkini hennar, mörg af börnum
þeirra og stór frændgarður. Fljót-
lega skynjaði ég að á Miðtúninu
hjá Hönnu sló hjarta stórfjöl-
skyldunnar. Jóhanna lét ekki
gamlar hefðir og staðlaðir ímyndir
hlutverka stoppa sig í að gera það
sem hún vildi. Þegar við kynnt-
umst var Jóhanna 57 ára nýbúin
að taka bílpróf og kaupa sér bíl.
Það var gaman að fylgjast með
hvernig hún smátt og smátt öðl-
aðist hugrekki til að keyra, há-
punktinum var náð þegar hún
keyrði um í Reykjavík og síðar til
Akureyrar.
Mikil þáttaskil urðu í hennar lífi
fyrir nokkrum árum þegar hún
datt og brotnaði, eftir það fóru
fleiri kvillar að hrjá hana. Á örfá-
um árum urðu miklar breytingar á
hennar lífsgæðum. Með hjálp Jak-
obs og fjölskyldu ásamt hennar
eigin ákveðni tókst henni að aðlag-
ast breytu lífi. Jóhanna var með
ríka frásagnargáfu hún gat dregið
upp einstakar myndir af atburð-
um og fólki. Einn af mörgum hæfi-
leikum Jóhönnu var húmor. Eng-
um hef ég kynnst sem kunni eins
vel og hún að nota hann sér til
styrkingar og öðrum til gleði. En
aldrei var honum beitt þannig að
hann meiddi nokkurn mann. Oft
þegar ég kom til hennar sagði
hún, ég vissi að þú kæmir, ég var
búin að biðja að þú yrðir send til
mín og svo bar hún upp erindið.
Með Jóhönnu lærði ég að tala
um dauðan og eilífðina, að lifa inni-
haldsríku lífi en hræðast ekki
dauðann. Mikil huggun er falin í
því að vita að hún er komin á góð-
an stað og hefur hitt mömmu sína
aftur. Jóhanna lauk sinni við-
burðaríku ævi á sérstakan hátt,
staldraði þó við auknablik til að
allir í fjölskyldunni fengju tæki-
færi til að kíkja við og kveðja.
Vertu blessuð, Jóhanna Krist-
insdóttir, og takk fyrir allt.
Ólöf K. Sveinsdóttir.
Elsku amma Jóhanna, þú varst
okkur systkinunum alltaf svo góð
og hlý. Það var alltaf svo gott að
koma til þín og afa á Miðtúnið þar
sem allaf var nóg af kökum og
pönnukökum sem enginn gerði
eins vel og þú. Margar af okkar
uppáhalds æskuminningum eru
einmitt frá Miðtúninu. Þegar þú
fluttir svo á Nesvelli þótti okkur
vægast sagt einkennilegt að sjá
þig í þessu nýja umhverfi. En þú
blómstraðir og við sáum það strax
að þér leið vel og þá leið okkur vel.
Við vorum vís til þess að gleyma
stund og stað þegar við heimsótt-
um þig þangað, því tíminn flaug í
góðu spjalli um allt á milli himins
og jarðar. Við gátum setið og
hlustað á þig segja endalausar
sögur af fjölskyldunni okkar sem
þú elskaðir svo mikið. Þó svo að
við værum búin að heyra þær svo
til allar að minnsta kosti tvisvar.
Við gátum líka alltaf stólað á að þú
hlustaðir á okkar sögur og veittir
okkur góð ráð eða slægir upp í
grín með þínum einstaka húmor,
sem okkur þykir svo vænt um.
Það er sama hvað við höfum tekið
okkur fyrir hendur í lífinu alltaf
sýndir þú því áhuga og studdir
okkur áfram í gegnum súrt og
sætt. Þú hefur alla tíð og munt
áfram verða fyrirmynd í okkar lífi.
Fyrirmynd um það hvernig maður
á að vera góður við aðra, hvernig
maður á að elska fjölskylduna
sína, vera jákvæður, hugrakkur
og glaður. Þú ert okkur ómetanleg
og við kveðjum þig með miklum
söknuði í hjarta en við gleðjumst
yfir því að nú færðu frið. Fallega,
góða, söngelska og yndislega
amma okkar þetta ljóð er til þín.
Ég sé hana, hvar hún situr
á sængurstokknum enn,
með sálmabókina sína,
sátt við Guð og menn.
Svona sat hún forðum
og söng með tár á brá.
Ég hvíldi í kjöltu hennar
í kyrrðinni og hlustaði á.
Ég sé, hvar hún fóstra mín situr,
og söng hennar heyri á ný.
Úr glaumi og hávaða heimsins
til hennar ég stundum flý.
Hún syngur sálmana gömlu,
er söng hún yfir mér,
og grætur ennþá hið góða,
sem grýtt og krossfest er.
Hún syngur gömlu lögin
og sefar hugan minn.
Við barm hennar bleikan verð ég
að barni í annað sinn.
(Davíð Stefánsson.)
Við elskum þig og munum alltaf
gera.
Unnur Ýr, Jóhanna María
og Sveinn Henrik.
Elsku Amma í Kefló.
Þegar við vorum litlar þá sagðir
þú okkur að það að pabbi þinn
fékk að fara hefði verið besta af-
mælisgjöfin. Við skildum það ekki
þá, afhverju fótanuddtækið sem
við gáfum þér var ekki miklu betri
gjöf, en við gerum það núna því
það var svo sannarlega gott að þú
skyldir fá að fara á svona fallegan
og friðsælan hátt.
Þau eru ófá skiptin sem við
systur höfum rifjað upp þegar við
fengum að gista á Miðtúninu hjá
þér og afa. Þú varst alltaf vöknuð
á undan öllum og yfirleitt búin að
baka eplaköku og Bessó og stafla
af pönnukökum þegar við skriðum
fram í kókópöffs með karamellu-
jógúrti og hlupum svo fyrir þig út í
Nonna og Bubba eftir því sem
vantaði með kaffinu. Svo kenndir
þú okkur að leggja kapal, en
brýndir fyrir okkur að spilin í
krúsinni væru bara fyrir þig og
afa. Oftar en ekki var svo haldið út
í bókabúð að kaupa litabækur og
svo áfram í heimsókn til Stínu eða
með kleinudeig til Ásdísar í Spari-
sjóðnum. Þessar bæjarferðir eru í
minningunni óskaplega langar því
þú heilsaðir og talaðir við alla sem
við mættum á leiðinni. Við vorum
sannfærðar um það að þú hlytir að
þekkja alla sem búa í Keflavík.
Þegar við komum heim lituðum
við svo með litunum úr stóra flotta
litakassanum frá Ameríku sem
geymdi alla heimsins liti og lékum
með gömlu barbídúkkurnar henn-
ar Sigrúnar.
Í minningunni var alltaf kaffi-
boð hjá þér, sama hvaða dagur
var, alltaf var einhver sem kíkti
við, því það var hvergi betra að
vera en í stofunni þinni eða við
borðstofuborðið. Það var alltaf svo
gaman þegar við sátum öll stór-
fjölskyldan við borðið hjá þér og
afa og nutum þess að vera saman.
Þá hlustuðum við á allar gömlu
sögurnar um Jónheiði og hækj-
urnar og Svenna og skyrturnar
hans afa. Allir á sínum stað.
Í seinni tíð höfum við svo notið
þess að koma í kaffi til þín á Nes-
vellina þar sem enn var drukkið úr
rósabollum og lagt á kaffiborð og
skrafað við gesti. Þú varst alltaf
með allt á hreinu og fylgdist vel
með þínu fólki, börnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum og
allir fengu afmælissöng á afmæl-
isdaginn sinn.
Elsku amma, við erum innilega
þakklátar fyrir þann tíma sem við
áttum með þér og allt sem þú
gafst okkur er hluti af því hverjar
við erum í dag. Við vitum að nú
ertu komin heim.
Þínar ömmustelpur,
Jónheiður og Bergrún.
Látin er í Keflavík mikil
heiðurskona, Jóhanna Kristins-
dóttir, gift móðurbróður okkar,
Jakobi Árnasyni. Jóhönnu minn-
umst við systkinin sem glaðlyndr-
ar og skemmtilegrar konu. Hún
var kankvís, fyndin, skarpgreind
og höfðingi heim að sækja.
Meðal okkar bestu minninga úr
æsku eru afmæliskökurnar sem
Jóhanna bakaði fyrir hvert eitt og
einasta afmæli okkar systkinanna.
Frá Keflavík komu dýrindis kökur
þaktar nýstárlegu sælgæti – og
kökurnar, grænn síðutogari,
stelpukaka með rautt hár og járn-
brautarlest eru meðal þess sem
kemur í hugann. Það var ekki af-
mæli á Rauðalæknum fyrr en
komin var kaka frá Jóhönnu.
Sem börn kunnum við mest að
meta allt sælgætið en sem fullorð-
in erum við þakklát í annað sinn,
nú fyrir alla þá alúð, natni og
elskusemi við okkur frændfólkið
sem þessi kökubakstur sýndi.
Það hafa örugglega ekki alltaf
verið skemmtiferðir að hossast
eftir Keflavíkurveginum á sjö-
unda áratugnum í öllum veðrum
til að mæta í barnaafmæli í
Reykjavík en aldrei brást Jó-
hanna.
Við hugsum til hennar með
gleði og þakklæti í huga. Blessuð
sé minning hennar.
Magnea, Hildur, Einar
og Sólveig Einarsbörn.
Trúr vinur er öruggt athvarf og auðugur
er sá sem finnur hann.
(Sirak.)
Þegar við nú kveðjum hinstu
kveðju Jóhönnu Kristinsdóttir
skólasystur okkar frá Húsmæðra-
skólanum, Laugalandi, Eyjafirði,
árin 1947-48 koma upp í hugann
fyrstu kynni af glaðlegri, síkátri
Keflavíkurmey.
Fljótlega komu í ljós forustu-
hæfileikar hennar. Hún hreif alla
með í söng og leik, enda skáti
ávallt skáti.
Það eru liðin 65 ár frá dvölinni á
Laugalandi þar sem 32 ungmeyjar
bundust tryggðaböndum, undir
stjórn Svanhvítar Friðriksdóttur,
skólastýru.
Saumaklúbbur var stofnaður af
sunnanmeyjum, með búsetu í öll-
um bæjarfélögum við Faxaflóa.
Komið var saman einu sinni í mán-
uði öll þessi ár svo vináttuböndin
voru orðin sterk og náin.
Hanna átti gott með að kasta
fram vísu, kvaddi ævinlega klúbb-
Jóhanna
Kristinsdóttir