Morgunblaðið - 29.01.2013, Síða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. JANÚAR 2013
mín eyru á liðnum árum. Og hún
var líka elsk að þeim. Þeir eru ófá-
ir sem hún hefur af umhyggju-
semi leiðbeint og liðsinnt við að
brjótast til mennta. Sem eiga
henni margt að þakka. Og þær
voru líka ófáar góðu stundirnar
sem við áttum saman við eldhús-
borðið hjá Andreu bókaverði á
Bifröst þar sem helstu álitaefni
samtímans voru af alvöru jafnt
sem glaðværð rædd og brotin til
mergjar. Ég mun sakna þeirra
stunda. En ég mun líka eiga þær
innra með mér svo lengi sem ég
lifi. Fyrir það er ég þakklátur.
Foreldrum hennar, dóttur og
öðrum ástvinum sendi ég sorgar-
kveðju á erfiðri stund. Ég vona að
fullvissa um að andi Snæfríðar
mun lifa meðal margra nemenda
hennar og annarra samferða-
manna geti heldur létt þá miklu
sorg sem sviplegt fráfall hennar
færir yfir.
Eiríkur Bergmann.
Hún er ólýsanleg tilfinningin að
fá þær fréttir að kær samstarfs-
maður og jafnaldri sé fallinn frá í
blóma lífsins. Snæfríður Baldvins-
dóttir var kona sem geislaði af lífs-
gleði, greind og umhyggju fyrir
öðru fólki. Enda var hún frábær
kennari og ekki síðri starfsfélagi.
Það var mikil gæfa fyrir Háskól-
ann á Bifröst að hún skyldi kjósa
að helga honum starfskrafta sína
þau ár, sem í raun réttri hefðu átt
að vera fyrstu skref hennar á
löngum og farsælum ferli. Þær
voru góðar stundirnar sem við átt-
um saman á kennarastofunni á
Bifröst, í kvöldmat hjá Andreu
bókaverði og í föstudagskaffi á
Hverfisgötunni. Snæfríður hafði
næman skilning á íslensku sam-
félagi og átti til að koma með sjón-
arhorn sem aðrir höfðu ekki kom-
ið auga á, enda hafði hún dvalist
langdvölum erlendis og gat séð
okkur hin á stundum með augum
gestsins.
Hvíl í friði, elsku Snæfríður.
Hugur okkar allra er hjá Mörtu,
Bryndísi, Jóni og fjölskyldunni.
Innilegar samúðarkveðjur og
takk fyrir alltof stutt en góð kynni.
Magnús Árni Magnússon.
Hún var fjögurra ára að verða
fimm þegar ég sá hana fyrst, ljós-
hærðu stúlkuna með ljúfu augun,
vestur á Ísafirði í foreldrahúsum,
geislandi af fjöri og leik. Næst
sem unga konu á Vesturgötunni,
beina í baki og virðulega með
gleðina í augum. Svo kom hún á
Bifröst með hana Mörtu sína, fög-
ur sem fyrr, vestfirskur ærsla-
belgur orðin heimskona, eins og
ensk lafði. Hún var orðin há-
menntuð í hagfræði en taldi það
ekki duga og bætti á sig meist-
araprófi í hagmælingum og ögn
stærðfræðilegri hagfræði, ljón-
greind ljóska. Þar varð samstarf
okkar náið því hún tók við nám-
skeiði af mér í stofnanahagfræði
en ég kenni þjóðhagfræði sem hún
hafði áður kennt og margt þurft-
um við því að skrafa. Þetta voru
góðar stundir. Ekki einasta að
hún hafði gott vald á þeim hug-
myndum sem hún fjallaði um
heldur var hugur hennar frjór,
henni datt margt í hug sem er ekki
öllum háskólamönnum gefið.
Þegar ungur kommúnisti verð-
ur fyrir því að finna Krist, austur í
Rússlandi af öllum stöðum, þá er
það ekki vegna trúar á framhalds-
líf og yfirnáttúruleg fyrirbæri
heldur vegna þess að trúin er leið
til þess að trúa á líf fyrir dauðann.
Hún er grunnur laga og réttar,
undirstaða siðaðs samfélags,
kjarni væntumþykju og ástar –
annars er þetta allt lítils virði. Það
er því erfitt högg þegar við verð-
um fyrir þeirri takmarkalausu
grimmd sem almættið sýnir okkur
með því að svipta burt ungri konu
sem er um það bil að springa út í
fræðum sínum og frá ungri dóttur.
Engu að síður ber að þakka
Drottni fyrir þá náð að hafa fengið
að kynnast henni.
Minningin um hana mun valda
harmi og sársauka og flyt ég öllum
vinum og vandamönnum hjartans
kveðjur. Komið þið harmur og
sársauki ef þið viljið því minningin
um stúlkuna með ljúfu augun og
ljósa hárið mun lifa.
Guðmundur Ólafsson.
Snæfríður Baldvinsdóttir var
fádæma mannkostum búin, gull-
falleg, skarpgreind, með eindæm-
um fjölhæf, kjark- og kraftmikil,
en hógvær að greindra manna
hætti. Ég kynntist foreldrum
hennar og systkinum árið 1980,
þegar við Aldís, elsta systir henn-
ar, vorum við nám í Háskóla Ís-
lands. Snæfríður var þá aðeins tólf
ára og hennar miklu mannkostir
augljósir. Hún var flink á fiðluna,
hörku námskona strax í æsku og
stóð sig ávallt með stakri prýði í
hverju sem hún tók sér fyrir hend-
ur, framúrskarandi íþróttakona
og stundaði einnig ballett. Á ungl-
ingsárunum var hún valin úr fag-
urra stúlkna hópi í fegurðarsam-
keppni sem haldin var hérlendis á
vegum erlendrar umboðsskrif-
stofu. Hún varð farsæl fyrirsæta í
kjölfarið. Árið 1987 dvaldi ég í
nokkrar vikur með elstu dætrum
mínum í París og heimsótti þá
Snæfríði. Hún var nýflutt til borg-
arinnar til að vinna fyrir sér sem
fyrirsæta og náði mjög langt á því
sviði. Jafnframt stundaði hún nám
við MR og síðar við háskóla er-
lendis og hérlendis. Hún bjó einn-
ig í Róm og Mexíkóborg. Ég var
svo lánsöm að hitta hana þegar
hún var í fríum, oftast af tilviljun
en einnig við ýmis tækifæri með
fjölskyldu hennar, eftir að hún
flutti alkomin heim með dóttur
sína Mörtu. Við tókum ávallt góð-
an tíma til að ræða saman og síð-
ast hittumst við í sundi en þá var
hún að kenna við háskólann á Bif-
röst. Hún var þá ánægð með lífið
og tilveruna en fátöluð um per-
sónuleg mál. Þeim sem til þekktu
duldist ekki hversu nærri það
gekk henni þegar barnsfaðir
hennar, ítalskur, háði langa og
óvægna forsjárbaráttu um auga-
stein hennar, Mörtu. Það er
þyngra en tárum taki hversu átak-
anlegar slíkar deilur geta verið og
sérstaklega erfiðar þegar um
milliríkjadeilur er að ræða. Sem
betur fer stóð fjölskylda hennar
þétt við bakið á henni þá sem
endranær. Snæfríður hélt forræði
yfir dóttur sinni sem nú er aðeins
16 ára. Marta sér á bak ástríkri og
umhyggjusamri móður. Dauðinn
gerir yfirleitt ekki boð á undan
sér. Ég þekki þá bitru reynslu, þá
hyldjúpu sorg og svartnætti, sem
fylgir því að missa barnið sitt. Og
ekki er sársauki barna minni sem
missa foreldra sína í blóma lífsins.
Elsku Marta. Hugur minn er hjá
þér og fjölskyldunni allri. Blessuð
sé minning þinnar yndislegu móð-
ur. Megi almættið vernda þig og
styðja, sérstaklega núna, en jafn-
framt um ár og síð í lífsins ólgusjó.
Orð fá ei lýst hyldjúpum harmi
okkar sem þekktum Snæfríði.
Með þessum fátæklegu orðum
sendi ég fjölskyldunni mínar inni-
legustu samúðarkveðjur vegna
andláts hinnar íðilfögru og fjöl-
hæfu Snæfríðar okkar.
Yfir samhljóm af sumarsins ljóðum
sál þinni mæti’ eg í efstu hæð,
jarðnesk sem vorþrá í gróðri góðum
glóir þér fegurð á kinnum rjóðum,
björt og hrein eins og bergstraumsins
æð.
(E. Ben.)
Guðbjörg Gróa
Guðmundsdóttir.
Við viljum nota orð Friðriks
Guðna Þórleifssonar til að kveðja
kæra vinkonu, Snæfríði Baldvins-
dóttur.
Þau ljós sem skærast lýsa,
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið loga skæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson)
Elsku Marta og aðrir vanda-
menn, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Andrea Jóhannsdóttir
og Ingibjörg Ingvadóttir.
Leiðin frá Menntaskólanum í
Reykjavík að Vesturgötu er ekki
löng, varla nema spölkorn fyrir
spræka krakka, en þetta er falleg-
ur dagur, sólin lágt á lofti, skrjáf í
laufi og fuglasöngur, nokkuð viss
um fuglasönginn. Náttúran svona
um það bil að skella í lás fyrir vet-
urinn. Einmitt þarna, mitt í hring-
rás lífsins, haldast þau í hendur og
eitthvað nýtt lifnar við. Sólargeisl-
ar flökta um andlit hennar; Ís-
landssól, Snælda, Dídí, eða bara
Snæfríður, fyrsta stóra ástin. Allt
svo stórt, svo undurnæmt, svo
merkilegt í fyrsta sinn. Þetta var
haustið 1985.
Við tóku dagar víns og rósa,
eins og Frakkar orða það.
Menntaskólinn, leikfélagið, vin-
irnir og ferðalögin. París lengst af
miðpunktur tilverunnar, þar sem
ungar stúlkur breytast í heims-
konur. „Crêpes avec du sucre, s’il
vous plaît“ – fyrstu orðin sem ég
nem í frönsku, lep ég eftir heims-
konunni. Pönnukökusalinn á rue
Mouffetard, aldeilis ánægður,
blikkar hana og spilar út tromp-
inu, gulltönn læðist fram í flagara-
brosinu. Karlarnir í hverfinu
komnir með hálsríg við að horfa á
eftir henni, kerlingarnar að mæla
hana út. Hún gengur keik og hvik-
ar hvergi. Einstök kona á ferð.
Snæfríður átti farsælan fyrir-
sætuferil og gerði að mestu út frá
París, en um tíma bjó hún í Lond-
on, Mílanó og Hamborg. Tísku-
myndir fönguðu snoppufríða
stúlku en nánir vinir og fjölskylda
nutu göfuglyndis Snæfríðar,
tryggðar og staðfestu. Hún lagði
hart að sér við að mennta sig og
nýtti menntunina á uppbyggileg-
an hátt við kennslu. Hún unni fjöl-
skyldu sinni ofurheitt, einkum for-
eldrum, sem reyndust henni stoð
og stytta.
Eitt sinn á Signubökkum benti
Snæfríður mér á gömul hjón sem
sátu friðsæl á bekk. Hún var heill-
uð af þeim. Hún sá elliárin í ljóma.
Degi var tekið að halla og brátt
hurfu þessi öldruðu hjón okkur
sjónum, við höfðum kvatt þau í
ákveðnum skilningi þess orðs.
Nokkrum misserum síðar kvödd-
um við æskuástina á brautarpalli.
Það rigndi látlaust alla lestarferð-
ina. Snæfríður varð eftir á Ítalíu.
Við heilsumst að nýju sem vinir
rúmum áratug síðar, þá var Snæ-
fríður flutt heim eftir langa búsetu
erlendis. Dóttirin, Marta, auga-
steinn móður sinnar, brosir fal-
lega við hlið hennar og bregður
fyrir gamalkunnri kerskni í svipn-
um. Það er létt yfir. Heiðríkja í
Borgarfirðinum, daginn sem ég
kynni Snæfríði fyrir glæsimenn-
inu og gleðigjafanum Gunnari
Gylfasyni. Það er slegið á létta
strengi og það fæðist blik í augum.
Þið rötuðuð hvort til annars.
Stundum er lífið gott.
Þruman sem rífur upp himin-
inn í Reykjavík, laugardaginn 19.
janúar, markar dánarstund Snæ-
fríðar. Heimsins stærsti hrekkur.
Enginn er viðbúinn. 21 gramm,
eterinn, sálin eða hver veit hvað
það er, flyst með eldingunni upp á
himnafestinguna. Leiðarstjarna
þeirra sem skjálfa í myrkrinu, for-
undruninni og óttanum. Megi allt
hið góða umvefja alla þá sem
sakna Snæfríðar og veita þeim
styrk til að lifa þó ekki væri nema
prósentu af hennar heilindum. Við
Dóra Sif biðjum fyrir Mörtu, biðj-
um fyrir Gunna, biðjum fyrir fjöl-
skyldunni og vinum. „Ad astra.“
Sæmundur Norðfjörð.
Í minningu Snæfríðar…
Það eru undarlegar tilviljanir
mannlífsins. Rúmri viku frá því
þetta er ritað sátum við hjónin á
Vínartónleikum í Hörpu nálægt
Snæfríði og manni hennar og lét-
um hugann reika um lendur feg-
urstu tónlistar sem Evrópa hefur
gefið okkur.
Hugurinn reikaði líka til baka
til Ísafjarðaráranna þegar börn
þeirra Jóns og Bryndísar sátu í
stiganum í Sundstrætinu og biðu
pabba og mömmu, þolinmóð og
sviphrein eftir því að foreldrarnir
kæmu frá kennslu úr MÍ.
Þegar við hittum Snæfríði í
hléinu á tónleikunum lék hún á als
oddi. Hún dró upp bráðfyndna
mynd af foreldrum sínum, Bryn-
dís væri að ná meistaratökum á
gyðinglegum uppruna sínum og
kæmi það vel fram í því hve vel
henni tækist að lifa spart á tak-
mörkuðum lífeyri. Henni tókst að
klæða þetta allt í skemmtilegan
búning en okkur duldist ekki
væntumþykja hennar og virðing
fyrir foreldrum sínum þótt glað-
værð einkenndi frásögnina. Bryn-
dís var þungamiðja sögunnar en
Jón Baldvin fékk að fylgja með.
Undanfarin misseri hef ég
fengið að kynnast Snæfríði í nýju
ljósi í stjórn Neytendasamtak-
anna. Þar sáust vel forystuhæfi-
leikar hennar og góð tilfinning
fyrir mönnum og málefnum.
Það var aðdáanlegt hvernig
hún stjórnaði ráðstefnu með er-
lendum fyrirlesara í Bifröst á síð-
asta ári. Ég hrósaði henni líka fyr-
ir að vera eina rödd skynseminnar
á þingi Neytendasamtakanna í
haust, þegar hún lýsti verðbólg-
unni sem helsta meini íslenskra
efnahagsmála en það hjálpaði ekki
þjóðinni að afnema verðtrygg-
inguna þegar meinsemdin væri
óstjórn okkar í efnahagsmálum.
Hún bað fundarmenn að leita
fremur lausna en sökudólga. Allur
málflutningur hennar einkenndist
af stakri hógværð þó að ljóst væri
að að baki bjó góð fræðileg þekk-
ing og mikil reynsla.
Ég veit að engin orð fá sefað
harminn við að missa barn sitt í
blóma lífsins. Það er stundum sagt
af litlu viti að tíminn lækni öll sár.
Svo er ekki. En kannski er það
eina sem við getum lært af útrás-
arvíkingnum Agli Skallagríms-
syni, að einhverja huggun megi fá
við að gera upp líf afkomenda okk-
ar sem teknir hafa verið allt of
snemma frá okkur.
Sendum fjölskyldu Snæfríðar
samúðarkveðjur á sorgarstundu.
Þráinn og Kara.
Þau eru þung, sporin í átt til
grafarinnar, fyrir okkur, sem
þekktum Snæfríði frá æskudög-
um í grunnskóla, þar sem hún var
alla tíð hin jákvæða og brosmilda
manneskja, sem virtist skilja allt
betur en aðrir. Hún var í eðli sínu
dálítill einfari, en hún sigraði alla
með bjartnæmri nærveru sinni.
Sigrar hennar í hinum mis-
kunnarlausa heimi tízku og mód-
elstarfa voru henni mjög eðlilegir
og þau, sem störfuðu þar með
henni, bera henni öll sömu sögu:
yndisleg og jákvæð manneskja,
sem vildi umfram allt hjálpa öðr-
um í þeirra erfiðleikum, en hugs-
aði minna um eigin hag. Hinn
harði heimur tízkunnar, sem hún
starfaði við um hríð, er ólýsanlega
frábrugðinn þeirri mynd, sem upp
er dregin af honum og er á marg-
an hátt mannskemmandi, en hún
steig sporin þar léttilega og náði
mjög langt þar á bæ.
Við hörmum svo innilega missi
dóttur hennar og allrar fjölskyld-
unnar, sem nú sjá hverfa hinn
djarfa friðflytjanda, sem hún
óneitanlega var í hinu daglega lífi
hins venjulega lífs okkar.
Við, strákarnir hennar í skólan-
um, sem eigum yndisminningar
um vináttu okkar – og erum nú á
góðri leið með að verða miðaldra
góðborgarakallar, erum með aug-
un full af tárum vegna brottkalls
þessarar einstæðu manneskju.
Við minnumst mannþekkjarans
SJÁ SÍÐU 30
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
ÁGÚSTA EIRÍKSDÓTTIR
frá Dröngum,
lést á hjúkrunarheimilinu Eir sunnudaginn
27. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnheiður Magnúsdóttir, Sverrir Þórðarson,
Guðný Margrét Magnúsdóttir, Pétur Siguroddsson,
Ingibjörg Magnúsdóttir, Einar Pétursson,
Jón Gunnar Magnússon.
✝
Elskuleg móðir okkar,
SIGURBJÖRG PÉTURSDÓTTIR
frá Fagrahvoli,
Hellissandi,
Gyðufelli 16,
Reykjavík,
andaðist á Hrafnistu í Hafnarfirði 26. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Elínbjörg Kristjánsdóttir,
Ásgerður Ágústa Kristjánsdóttir,
Jóna Fanney Kristjánsdóttir.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ÓSKAR J. JÓNSSON,
Skipagerði 1,
V-Landeyjum,
lést föstudaginn 25. janúar á hjúkrunarheimilinu Lundi, Hellu.
Sólveig Guðmundsdóttir,
Stefán Óskarsson, Elín Sigríður Ragnarsdóttir,
Kristjana Margrét Óskarsdóttir, Björgvin Guðmundsson,
Davíð Þór Óskarsson, Elín Fríða Sigurðardóttir,
Hjörtur Már Óskarsson,
Þórdís Björk Sigurgestsdóttir, Þorsteinn Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR SÆVAR LÁRUSSON,
Staðarhrauni 5,
Grindavík,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja
miðvikudaginn 23. janúar.
Útför verður frá Grindavíkurkirkju
föstudaginn 1. febrúar kl. 13.00.
Ása Ágústsdóttir,
Sólveig Steinunn Guðmundsdóttir, Sigurður Bergmann,
Hannibal Óskar Guðmundsson, Díana Óskarsdóttir
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
JÓN JÓNSSON,
fyrrum bóndi
á Melum í Hrútafirði,
lést á hjúkrunarheimilinu Grund
miðvikudaginn 23. janúar.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju föstudaginn 1. febrúar
kl. 13.00.
Þóra Ágústsdóttir,
Jón Hilmar Jónsson, Sigríður Karvelsdóttir,
Ágúst Frímann Jónsson, Kristín Björnsdóttir,
Helga Jónsdóttir, Ólafur Þorsteinsson,
Ingunn Jónsdóttir, Ísar Guðni Arnarson,
Elísabet Jónsdóttir, Sigurgeir Ólafsson,
Guðlaug Jónsdóttir, Karl Kristján Ásgeirsson,
barnabörn og barnabarnabörn.