Morgunblaðið - 29.01.2013, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 29. JANÚAR 2013
Snæfríður skottaðist léttfætt um í
sveitinni hjá okkur Guðmundi
bónda mínum í Dalsmynni. Þar
var hún í miklu uppáhaldi, enda
einstaklega ljúf og góð, broshýr,
jákvæð og allt lék í höndunum á
henni. Það er mikil sorg þegar svo
vel gerð manneskja er kölluð frá
okkur í blóma lífsins.
Innilegar samúðarkveðjur
sendi ég til allra sem eiga um sárt
að binda vegna fráfalls Snæfríðar,
megi Guð veita ykkur styrk í sorg-
inni.
Allt það góða er heilar hjarta
hefur sál á æðra stig.
Fagra minning mundu bjarta,
megi hún vernda og gleðja þig.
Margrét, Dalsmynni.
Kveðja frá
Neytendasamtökunum
Sem formaður Neytendasam-
takanna vil ég minnast Snæfríðar
Baldvinsdóttur með örfáum orð-
um.
Kynni mín af Snæfríði hófust
þegar hún var kosin í stjórn Neyt-
endasamtakanna haustið 2010.
Hún var öflugur stjórnarmaður,
sýndi iðulega frumkvæði og lét
ekki sitt eftir liggja þegar kom að
vinnu í þágu samtakanna. Um leið
var allur hennar málflutningur
hófstilltur og málefnalegur og því
einstaklega þægilegt að vinna með
henni. Það var því engin tilviljun
að síðasta haust var Snæfríður
jafnframt kosin í framkvæmda-
stjórn samtakanna. Reynslan af
starfi hennar innan stjórnarinnar
sýndi að henni var mjög vel
treystandi til að axla frekari
ábyrgð.
Nú er Snæfríður fallin frá langt
um aldur fram og Neytendasam-
tökin sjá þar á eftir öflugum liðs-
manni. En eftirsjáin er þó miklu
sárari hjá ástvinum hennar. Ég vil
fyrir hönd stjórnar og starfs-
manna Neytendasamtakanna
þakka það óeigingjarna starf sem
Snæfríður innti af hendi fyrir ís-
lenska neytendur. Um leið og við
kveðjum Snæfríði með virðingu og
eftirsjá vottum við dóttur hennar
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
F.h. Neytendasamtakanna,
Jóhannes Gunnarsson
formaður.
Það er stundum erfitt að trúa
staðreyndum lífsins. Þegar fréttin
um andlát Snæfríðar Baldvins-
dóttur barst mér til eyrna var
fyrsta hugsunin sú að þetta gæti
ekki verið satt. Þessi knáa og geð-
þekka kona var ímynd heilbrigð-
isins og lífsins og það var einhvern
veginn óhugsandi að hún gæti
hafa verið kölluð í burtu með svo
skjótum hætti sem raun bar vitni.
En örlögum okkar verðum við víst
að mæta, hversu grimm sem þau
kunna að vera. Eftir slíka harma-
fregn sitjum við sem eftir lifum
orðlaus og ósköp vanmáttug. Það
sem er efst í huga er þó samúð
með ástvinum hennar og þakklæti
fyrir að hafa kynnst svo vandaðri
og góðri manneskju. Snæfríður
hóf störf á Bifröst árið 2003 og
kenndi við skólann allt til síðasta
árs. Um nokkurra ára skeið
bjuggu hún og Marta í háskóla-
þorpinu og ég veit að þeirra var
sárt saknað af öðrum íbúum Jað-
arselsins þegar þær fluttu burt.
Snæfríður kom víða við í störfum
sínum fyrir skólann, hún kenndi
meðal annars rekstrarhagfræði,
þjóðhagfræði, alþjóðahagmál og
hagnýta hagfræði en sat auk þess
í háskólaráði um skeið fyrir hönd
kennara. Hann er orðinn nokkuð
stór hópurinn sem Snæfríður
kenndi. Hún var góður kennari og
við höfum fundið það einkar vel nú
síðustu dagana að nemendum var
hlýtt til hennar, eins og reyndar
okkur öllum sem áttum samleið
með henni á Bifrastarárunum.
Snæfríður bar með sér birtu og já-
kvæða strauma hvar sem hún fór.
Hún hleypti ekki öllum nálægt
sér, hún var hógvær en frá henni
stafaði alltaf hlýju og manngæsku.
Dídí, Snælda, Íslandssól, Hið
ljósa man og ugglaust mörg önnur
gælunöfn voru notuð um hana
Snæfríði Baldvinsdóttur í gegnum
tíðina. Ég notaði yfirleitt Dídí, en
á hátíðarstundum hlaut hún Ís-
landssólina og verðskuldaði hana
– hún geislaði einfaldlega.
Ég kynntist Dídí haustið 1975,
þegar foreldrar hennar, þau
Bryndís og Jón Baldvin, voru,
ásamt börnum sínum, að flytja úr
kennaraíbúðinni í heimavist MÍ í
Torfnesinu í Sundstrætið á Ísa-
firði og Viðar Ágústsson, þáver-
andi eiginmaður minn til þriggja
daga, og ég vorum að flytja inn í
þá sömu íbúð.
Snæfríður var svo geislandi fal-
legt stúlkubarn, með sína sól-
skinsgullnu lokka, heiðbláu aug-
un, hlýju og barnslega væntum-
þykju og óumræðilega útgeislun í
bjarta brosinu sínu, að það var
ekkert annað í stöðunni en falla
fyrir litla, sjö ára ljósálfinum við
fyrstu kynni.
Allt hennar allt of stutta líf varð
með þessum hætti. Hún hreif fólk
með leiftrandi gáfum, fegurð og
húmor. Það var bókstaflega ekki
hægt annað en láta sér þykja vænt
um hana – mjög vænt.
Ég hef fylgst með Dídí allan
þennan tíma, þótt mörg séu árin
frá því við kynntumst á Ísafirði.
Vegna vináttu minnar við foreldra
hennar hef ég fengið að fylgjast
með henni, ásamt þeim Aldísi,
Glúmi og Kolfinnu og svo síðar
tengdabörnum og barnabörnum.
Ávallt hef ég dáðst að Dídí,
hvort sem var úr fjarska, þegar
hún var á Ítalíu og síðar í Mexíkó,
og ekki síður hér heima, þegar
gömul og góð kynni voru tekin
upp á nýjan leik, aðallega í gegn-
um Krosshól, síðar Álfhól, á heim-
ili foreldra hennar, en einnig á
mínu heimili, nú síðast hinn 16.
janúar, þar sem hún lék á als oddi
með þeim Bryndísi og Jóni Bald-
vini. Þau mættu til fundar við
Sunnu, Sindra og mig í Nausta-
bryggjunni til þess að borða með
okkur og horfa á landsleik Íslands
og Danmerkur í handbolta á HM.
Snæfríður hafði ekki hið
minnsta vit á handbolta, en það
breytti því ekki, að hún hafði gam-
an af leiknum, enda hafði hún gáf-
ur og þroska til þess að spyrja,
þegar eitthvað gerðist í leiknum,
sem hún áttaði sig ekki á. Þannig
var Dídí. Það voru engin látalæti,
eða að þykjast vita, þegar hún
vissi ekki. Hún spurði, leitaði
svara og vildi endalaust fræðast.
Mörgu hef ég dáðst að í fari
Dídíar, en engu jafnmikið og
hennar einstaka, ástríka sam-
bandi við dótturina Mörtu. Sam-
band þeirra mæðgna var undur-
fagurt. Sama máli gegndi um
samband Snæfríðar við foreldra
sína, þau Bryndísi og Jón Baldvin.
Þar ríkti fegurðin, trúnaðurinn,
traustið og vináttan, enda stóðu
engir þéttar við bakið á Snæfríði
en þau Bryndís og Jón Baldvin,
þegar hún átti í hatrammri og allt-
of langvinnri forræðisdeilu við
barnsföður sinn, vegna einkadótt-
urinnar Mörtu. Þessu fylgdist ég
með allan tímann sem deilan stóð
og taldi það vera mikla blessun,
þegar Snæfríði var endanlega
dæmt forræðið.
Ég hafði líka tækifæri til þess
að samgleðjast þeim Dídí og
Gunnari, þegar þau fundu hvort
annað. Það var happafundur fyrir
bæði.
Mér finnst ég hafa orðið betri
manneskja við að kynnast Dídí og
eiga að vini. Sunna, Sindri og ég
biðjum þess að góður Guð styrki
fjölskyldu hennar og ástvini í
sorginni.
Agnes Bragadóttir.
„Hún er glöð á góðum degi, gló-
bjart liðast hár um kinn.“ Þessar
ljóðlínur Jónasar Hallgrímssonar
komu oft upp í hugann þegar
Snæfríðar, sem lét okkur heyra
það, en byrjaði þó oftast á ein-
hverju fyndnu og skemmtilegu,
sem dró úr sárindum okkar vegna
eigin klaufagangs.
Við sendum allri fjölskyldu
hennar, foreldrum, systkinum,
dóttur hennar og öllum öðrum,
sem elskuðu þessa konu, okkar
einlægan samhug á þessum ógn
erfiðu stundum.
Ari Gísli og Jón Gunnar.
Hið ljósa man, Snæfríður. Hún
var á sama gangi og ég í fyrsta
bekk í Hagaskóla og ég hugsaði
strax þegar ég sá hana: Vá, þarna
gengur Íslandssólin. Hún var svo
tignarleg, hávaxin, með fíngert
andlit, hárið flaksandi og geislandi
björt eins og sólin. Ég þekkti hana
ekki neitt þá, var bara að lesa Ís-
landsklukkuna og gat ekki séð
neina aðra í þessu hlutverki en
stelpuna í næsta bekk sem heillaði
mig upp úr skónum. Svo var hún
með munninn fyrir neðan nefið,
skarpgreind og lá ekki á skoðun-
um sínum frekar en nafna hennar
hjá nóbelsskáldinu. „Hvað mein-
arðu?“ sagði hún alltaf beint við
mann ef hún var ekki viss um
hvort hún væri sammála og lét
mann þar með standa fyrir sínu,
tilbúin að rökræða það hvort hún
væri sammála eða ósammála.
Fegurð Snæfríðar náði ekki að-
eins að fanga okkur skólasystkin-
in. Brátt var hún farin að starfa
sem fyrirsæta og áður en maður
vissi af voru ljósmyndarar úti í
hinum stóra heimi farnir að bítast
um að fá hana til starfa. Aðeins 17
ára gömul flutti hún út til Parísar
og hóf fyrirsætustörf. Hvað manni
fannst Snæfríður vera sjálfstæð,
við hinar vorum rétt byrjaðar að
fara í könnunarferðir út í heim á
meðan Snæfríður státaði af því að
búa þar og það í höfuðborg ást-
arinnar. Strax var hún farin að
bjarga sér á rómönsku tungumál-
unum og stúdentsprófið á mála-
braut tók hún í nefið með því að
vera utanskóla.
Þrátt fyrir að vera á forsíðum
tímarita, með himinhá laun eins
og skipstjóri á skuttogara, innan
um fólk sem dýrkaði hana og dáði,
missti hún aldrei sjónar á gildun-
um í lífinu. Til þess þarf innri
styrk. Hún setti sig aldrei á háan
hest og bar virðingu fyrir öðrum.
Dæmdi þá ekki eftir útliti, heldur
innræti, og hélt sambandi við okk-
ur æskuvinkonurnar alla tíð.
Það er einstakt að eignast vin
þegar maður er barn og fá að
fylgjast að í lífinu fram á fullorð-
insár. Þarna hófst vinátta sem hef-
ur varað allar götur síðan. Við höf-
um átt svo margar stundir saman
og deilt bæði gleði og sorgum. Það
er sárt, svo sárt að sjá á eftir
henni. Hún var ekki aðeins bráð-
skemmtileg, hnyttin og greind,
heldur var hún traustur vinur og
hjartahlý. Hún ræktaði vináttuna
og það var gott að leita til hennar
ef maður þurfti á því að halda.
Hún fylgdist af ástríki með upp-
vexti dóttur minnar og Marta,
dóttir hennar, kom stundum yfir
til að passa. Það var gott að hafa
þær svona nálægt.
Dídí var þannig að hún bar ekki
raunir sínar á torg. Þannig vissu
fáir af veikindum hennar og hún
vildi lítið gera úr þeim. Stuttu áð-
ur en hún kvaddi áttum við gott
spjall um hin ýmsu mál sem aðeins
vinkonur geta deilt. Dídí var ein-
læg og hlý. Hún var eins og ís-
lenskt villiblóm sem blómstraði
svo fallega þótt stundum blésu
kaldir vindar. Hún var hugrökk.
Það er mikill harmur að hún skuli
hafa verið hrifin burt með framtíð-
ina að fótum sér.
Ég sendi mínar innilegustu
samúðarkveðjur til fjölskyldu og
ástvina Snæfríðar. Megi allar góð-
ar vættir styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum. Missirinn er mikill.
Bergljót Arnalds.
Hún var hrein og bein og heiðar-
leg og enginn þurfti að efast um
hvar hún stæði. Hún var náttúru-
nnandi og naut óspart hinnar
fögru náttúru dalsins sem Bifröst
hvílir í. Hún hafði líka séð stærri
part af heiminum en mörg okkar
og kom ósjaldan með forvitnilegt
sjónarhorn inn í umræðuna af
þeim sökum. Ég vil fyrir hönd
nemenda og starfsfólks skólans
þakka fyrir árin sem við áttum
með Snæfríði á Bifröst, fyrir hið
góða framlag hennar til skóla-
starfsins og fyrir samvistirnar í
gegnum árin. Um leið og ég bið
fyrir innilegar samúðarkveðjur til
Mörtu, Gunnars, foreldra hennar
og annarra ástvina, vil ég ljúka
þessum fátæklegu kveðjuorðum
með nokkrum línum úr ljóðinu
Nótt eftir Magnús Gíslason.
„Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.“
…
Bryndís Hlöðversdóttir.
Kveðja frá starfsfólki
Fjármálaeftirlitsins
Snæfríður Baldvinsdóttir kom
inn í líf okkar starfsmanna Fjár-
málaeftirlitsins á miðju síðasta
sumri. Þessi unga kona var létt og
hress í fasi, með sólskinsbros á vör
og auðgaði líf okkar með nærveru
sinni. Þrátt fyrir stutt kynni fund-
um við fljótt, sem unnum náið með
Snæfríði að ýmsum verkefnum, að
hún vann störf sín af alúð og sam-
viskusemi. Hún lagði sig fram við
að tileinka sér hið nýja starf sem
hún hafði ráðið sig til og leitaði
fanga eins og mögulegt var bæði
með spurningum til þeirra sem
fyrir voru og með því að viða að
sér upplýsingum með aðstoð tölv-
unnar. Það verður að segjast eins
og er að henni fórst það vel úr
hendi. Hún hafði ríkan húmor og
hafði gaman af græskulausu
gamni og að spjalla um hin ýmsu
málefni, ekki síst ef þau tengdust
heimspekilegum vangaveltum.
Snæfríður hafði sérstakan
áhuga á að kynna sér nánar starf-
semi lífeyrissjóðanna í landinu og
hafði einmitt verið að keppast við
að ljúka skýrsluskrifum eftir vett-
vangsheimsókn til eins þeirra á
sínum síðasta vinnudegi. Það var
föstudagur og við vinnufélagarnir
kvöddumst með hefðbundnum
óskum um góða helgi. Okkur
fannst sjálfgefið þá að sjást aftur á
komandi mánudegi. En himna-
smiðurinn sjálfur greip í taumana
og hún Snæfríður kom ekki á
mánudeginum. Hún hafði þá verið
kölluð til annarra og mikilvægari
starfa á æðri stöðum. Eftir sitjum
við samstarfsfólkið með sorg og
söknuð í hjarta við fráfall góðs fé-
laga. En minningin lifir um góðan
starfsfélaga sem við höfðum svo
sannarlega gert okkur vonir um
að ætti eftir að eiga með okkur
samleið um ókomin ár.
Við starfsfólk Fjármálaeftir-
litsins vottum fjölskyldu Snæfríð-
ar og ættingjum innilegustu sam-
úð á þessari erfiðu stund og
óskum þess að hinn hæsti höfuð-
smiður megi styðja ykkur og
styrkja í sorg ykkar.
F.h. starfsfólks Fjármálaeftir-
litsins,
Hallmundur Hafberg.
Um leið og við vottum aðstand-
endum samúð okkar þökkum við
Snæfríði vel unnin störf fyrir Há-
skólann á Bifröst.
Snæja, eins og hún var oft köll-
uð, var vandaður og traustur
fulltrúi skólans og samskipti
hennar við nemendur og starfs-
fólk einkenndust af virðingu,
metnaði og kærleika.
Hennar verður sárt saknað og
við kveðjum hana með broti úr
texta Bubba Morthens við lagið
Sól að morgni.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
F.h. Hollvinasamtaka Bifrast-
ar,
Leifur Runólfsson, formaður.
Ég vil gefa þér
aðeins eitt blóm
svo að þú sjáir
hve fagurt það er.
Ég vil gefa þér
aðeins eitt tár
til þess þú finnir
hve tregi minn er djúpur.
Ég vil gefa þér
aðeins einn vin
svo að þú vitir
hve auðugur þú ert.
(Þuríður Guðmundsdóttir,
Sámsstöðum.)
Á ferð okkar um vegi lífsins
mætum við mörgu fólki.
Sumir koma og fara án þess að
skilja nokkuð eftir sig, aðrir skilja
eftir mynd eða fallega minningu.
Margir verða vinir og kunn-
ingjar, en sannir vinir eru sjald-
gæfir gimsteinar á vegferð lífsins.
Sannur vinur er sá sem ekki
skiptir máli hve langur tími líður á
milli samvista, vikur eða mánuðir,
það er alltaf eins og síðast hafi
verið spjallað í gær. Þú finnur
sársauka ef vini þínum líður illa og
þú skynjar gleði hans í þínu
brjósti. Þannig vinur var Snæfríð-
ur, sjaldgæf perla í mannhafinu.
Ég kynntist Snæfríði þegar
hún flutti á Bifröst og Marta hóf
skólagöngu í barnaskólanum á
Varmalandi í sama bekk og
yngsta dóttir mín. Þær urðu strax
nánar vinkonur og fengu oft að
heimsækja hvor aðra, vegna að-
stæðna fékk Hrefna mín mun oft-
ar að gista hjá Mörtu og eins og
hún sagði sjálf, þar átti hún aðra
mömmu. Gegnum dæturnar
kynntust mæðurnar og þrátt fyrir
aldursmun og ólíkan bakgrunn
var eitthvað sem small saman,
hvort það var sveitastelpan í okk-
ur eða eitthvað annað veit ég ekki
en fyrir þessa vináttu og margar
yndislegar stundir er ég óendan-
lega þakklát.
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin sem er uppspretta gleðinnar
var oft full af tárum.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahlil Gibran.)
Elsku Marta mín, Gunnar,
Bryndís, Jón Baldvin og aðrir að-
standendur, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Jóhanna B. Þorvaldsdóttir,
Háafelli.
Með sorg í hjarta, en með mik-
illi hlýju og þakklæti minnist ég
góðrar vinkonu. Við Dídí kynnt-
umst fyrir 26 árum í París og náð-
um strax vel saman. Okkur fannst
það ekki skrýtið þar sem við deild-
um sama fæðingardegi. Vorum af-
mælissystur. Við ræddum oft og
hlógum að nautunum í okkur,
hversu líkar og ólíkar við værum,
og oft býsna samtaka. Við bjugg-
um saman í París um tíma og einn-
ig í Hamborg. Eignuðumst frum-
burði okkar með nokkurra daga
millibili og deildum mörgum góð-
um vinum og stundum, þó að við
hittumst ekki eins oft og okkur
langaði síðustu ár. Það stóð lengi
til að bæta úr því.
Það var einstaklega gott og
gaman að umgangast Dídí. Hún
var yndisleg vinkona. Skemmtileg
og hlý, róleg, en alltaf til í allt. Í
fallegu flæði, birtu og gleði. Ég
minnist aðeins skemmtilegra sam-
verustunda sem einkenndust af
hlátri og húmor, einlægni og
áhuga á lífinu. Aldrei heyrði ég
hana kvarta undan nokkru eða
hallmæla nokkrum manni. Við
höfum misst einstaka manneskju
og hennar verður sárt saknað.
Elsku Marta, Gunni og dætur,
Bryndís, Jón, Aldís, Glúmur og
Kolfinna, megi góður Guð leiða
ykkur í sorginni og gefa ykkur
styrk.
Ragna Sæmundsdóttir.
Við vorum svo heppnar að njóta
kennslu Snæfríðar á Bifröst. Hún
var einstök blanda af töffara og
ljúflingi og reyndist okkur öllum
sterk fyrirmynd. Hún gaf engan
afslátt af kröfum til nemenda
sinna en sýndi þeim jafnframt
mikla samkennd og einlægan
áhuga á framvindu þeirra.
Hún var næm á styrkleika okk-
ar og veikleika, gaf sér tíma fyrir
þá sem þess þurftu og átti auðvelt
með að kveikja hagfræðiáhuga
nemenda sinna. Hún bar sig vel og
tignarlega, var með eindæmum
skörp í hugsun, hnyttin og ætíð
málefnaleg. Betri kennara, leið-
beinanda og samfylgdarmann-
eskju er vart hægt að hugsa sér.
Um leið og við þökkum fyrir
góð og gefandi kynni af Snæfríði
sendum við okkar dýpstu samúð-
arkveðjur til dóttur hennar og
fjölskyldu. Megi minning hennar
gefa ykkur styrk til að takast á við
missinn.
„Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði þín“
(Spámaðurinn)
Brynhildur S. Björnsdóttir,
Dúna Árnadóttir, Hlédís
Sveinsdóttir, Ingveldur
Björg Jónsdóttir og
Sigrún Ósk Kristjánsdóttir.
Þegar við bekkjarsystkinin úr
6.-B hittumst til að fagna 25 ára
stúdentsafmæli okkar nú í vor
verður bekkurinn okkar ekki sam-
ur. Þó að bekkjarfélagar okkar
hafi valið sér ólíkar leiðir í lífinu,
þá fylgja því sterk bönd að fara í
gegnum bekkjarkerfi Mennta-
skólans í Reykjavík saman. Þar
fór nám og skemmtun saman,
hönd í hönd, og stundum var óljóst
hvort var mikilvægara. Það sem
er mikilvægast er þó að þessi
miklu mótunarár skildu eftir sig
djúpstæðan samhug og vináttu
sem hefur haldið, þótt oft sé langt
á milli endurfunda.
Við vorum besti bekkurinn, eða
það fannst okkur að minnsta kosti.
Máladeildarbekkur, sem státaði af
óvenju mörgum strákum. Það var
mikið hlegið og pískrað í tímum og
af þeim sökum var námsárangur
stundum slíkur að ákveðnir kenn-
arar töldu bekkinn ekki eiga sér-
lega bjarta framtíð fyrir sér á
menntabrautinni.
Snæfríður var bekkjarsystir
okkar. Hún starfaði löngum sem
fyrirsæta erlendis og var því utan-
skóla stærstan hluta vetrarins.
Hún sló þrátt fyrir það ekki slöku
við námið. Á haustin var pensúm-
inu komið til hennar og fyrir jóla-
og vorpróf sáum við stelpurnar
um að lána henni glósur og senda
henni vísbendingar um það sem
koma skyldi. Snæfríður kom í
skólann þegar hún var á Íslandi og
þrátt fyrir mikinn áhuga okkar á
starfi hennar var hún fáorð um
frægðina í fyrirsætuheiminum.
Enda mátti sjá það skýrt og
greinilega strax á menntaskólaár-
unum að hún stefndi mun lengra á
menntaveginum en mörg okkar
hinna sem þuldu fræðin og sátum
menntaskólann á enda.
Snæfríður var greind og
skemmtileg manneskja með þægi-
lega nærveru, jarðbundin og stór-
glæsileg. Hún hélt tengslum við
okkur bekkjarsystkinin og tók
þátt í endurfundum okkar þegar
hún gat.
Snæfríðar verður sárt saknað
þegar við komum saman í vor til
að minnast kvart-aldar stúdents-
afmælis. Við hugsum til Mörtu
einkadóttur hennar og til fjöl-
skyldu hennar sem horfir á eftir
glæsilegri konu í blóma lífsins.
Blessuð sé minning hennar.
F.h. 6.-B Menntaskólanum í
Reykjavík (1988),
Helga Sverrisdóttir,
Margrét Jónasdóttir.
Snæfríður
Baldvinsdóttir