Morgunblaðið - 17.07.2013, Blaðsíða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2013
✝ Sigurður Jó-hannes Sig-
urðsson fæddist á
Núpsseli, Miðfirði,
V-Húnavatnssýslu
7. desember 1916.
Hann lést á
hjúkrunar-
heimilinu Drop-
laugarstöðum 11.
júlí 2013.
Foreldrar Sig-
urðar voru Þur-
íður Salóme Jakobsdóttir, f. 29.
október 1877, d. 27. febrúar
1925 og Sigurður Þórðarson, f.
18. ágúst 1875, d. 17. júlí 1937.
Sigurður var yngstur og eini
sonurinn sem komst á legg.
Hann lifði systur sínar, þær
hétu: Þóra, f. 1905, Pálína, f.
1909, Sigurborg, f. 1913 og
Petrea Guðný, f. 1914.
Sigurður kvæntist Margréti
Jóhannsdóttur, 9. júní 1945, frá
Skriðufelli í Þjórsárdal, f. 13.
júní 1925, d. 14. desember
2007. Foreldrar hennar voru
Þórdís Björnsdóttir, f. 1897, d.
Friðrik. Langafabörnin eru 28
talsins.
Sigurður ólst upp hjá for-
eldrum sínum til 8 ára aldurs,
þar til móðir hans lést, en þá
brá faðir hans búi og var hann
sendur í fóstur, fyrst að Finn-
mörk og síðan að Bjarg-
arstöðum, þar sem hann dvaldi
til fermingaraldurs. Næstu ár-
in vann hann sem kaupamaður
á ýmsum bæjum í sveitinni.
Einn vetur var Sigurður við
nám í Reykholti í Borgarfirði.
Árið 1941 flutti hann til
Reykjavíkur og hóf nám í húsa-
smíði við Iðnskólann í Reykja-
vík. Á þessum árum kynntist
hann eiginkonu sinni, Mar-
gréti. Bjuggu þau hjón lengst
af í Njörvasundi 1, en síðustu
árin í Þangbakka 10. Sigurður
var hagleiksmaður mikill og
vann hann alla sína starfsævi
sem húsasmiður, lengst af hjá
Sveinbirni Sigurðssyni, eða þar
til hann lét af störfum, þá 86
ára að aldri. Hann var söng-
maður góður og einn af stofn-
endum kirkjukórs Langholts-
kirkju og söng með þeim um
árabil.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag, 17.
júlí 2013, og hefst athöfnin
klukkan 13.
1993 og Jóhann
Magnús Ólafsson,
f. 1897, d. 1983.
Börn Sigurðar og
Margrétar eru sjö.
Þau eru: Sigurður,
f. 1945, maki Lilja
Elsa Sörladóttir.
Synir Páll og Hall-
dór. Þórdís, f.
1948, maki Gunnar
Pétur Pétursson.
Synir Sigurður og
Haraldur Daði. Ólafur Jóhann,
f. 1950, maki Ólöf Ragn-
arsdóttir. Börn Sigurður, Jó-
hann Magnús og Margrét
Rannveig. Þuríður Ragna, f.
1955, maki Kristján A. Ólason.
Börn Óli Freyr, Árni Snær og
Soffía Rún. Margrét, f. 1956,
maki Guðmundur Arason. Börn
Ari, Margrét og Tómas. Hrafn-
hildur, f. 1963, maki Barclay T.
Anderson. Börn Bergur Thom-
as, Þórdís Salóme og Davíð
Edward. Berglind, f. 1963.
Börn Ásdís Gígja, Guðrún
Tinna, Margrét Yrsa og Jón
Elsku pabbi, nú hefurðu feng-
ið hvíldina. Löng ævi á enda,
margs að minnast og ekki síður
sakna. Nú ertu kominn til
mömmu, sem þú hjúkraðir af ein-
skærri natni og gæsku. Fyrstu
minningar eru úr Njörvasund-
inu, höllinni sem þú byggðir.
Þegar ég var að alast upp var
mannmargt í heimili og því
þurftirðu að afla vel til að sjá um
að metta marga munna. Aldrei
kvartaðir þú eða lést neinn bil-
bug á þér að finna. Svo einbeitt-
ur og ákveðinn í að gera vel, sótt-
irðu vinnu á hverjum degi og
áttir svo eftir að fara út í bílskúr
á kvöldin til að dytta að hinu og
þessu á stóru heimili. Þar naust
þú þín vel, söngst hástöfum svo
undir tók í hverfinu og allt varð
að gulli í höndunum á þér. Ég
man þegar þið mamma endur-
nýjuðuð eldhúsinnréttinguna,
ekki farið troðnar slóðir þar
frekar en fyrri daginn. Þú fórst
út í skúr og smíðaðir eitt stykki
eldhúsinnréttingu. Húsgögn
voru smíðuð, allt lék í höndunum
á þér. Ekki kallaður Sigurður
stórsmiður fyrir ekki neitt.
Í minningunni eru ótal
tjaldútilegur sem við systkinin
fórum í með ykkur mömmu. Þú
renndir í hlað á föstudegi eftir
langa vinnuviku. Skelltir þér í
sturtu, þvoðir bílinn og svo var
byrjað að pakka. Brunað af stað,
kom fyrir að stoppað var á Sel-
fossi og keyptur var
brjóstsykurspoki til að maula á.
Oftast var farið á heimahaga
mömmu, Þjórsárdalinn og kom
það ekki svo ósjaldan fyrir að
þetta voru vinnuferðir. Fenginn
til að skipta um þak á fjósi eða
íbúðarhúsi, lagfæra ýmislegt.
Alltaf var Siggi smiður tilbúinn,
ósérhlífinn og vinnusamur.
Eftir að ég stofnaði heimili,
varstu alltaf reiðubúinn að að-
stoða mig. Hefur lagt ófáa fer-
metrana af parketi og breytt og
bætt svo dóttirin yrði ánægð.
Stundum átti ég það til að nefna
það að ég kallaði bara á pabba, ef
mér fundust hlutirnir ekki ganga
nógu hratt fyrir sig, og oft varð
það raunin, minn maður mættur
klukkan átta á laugardags-
morgni með verkfæratöskuna.
Ekkert hik, komst þér að verki
hið snarasta, enda tíminn dýr-
mætur. Engar óþarfa pásur,
skelltir í þig einum bolla kaffi
með mola og tróðst svo í pípuna
áður en matartíminn var á enda.
Þið mamma fóruð oft til út-
landa, oftar en ekki að heim-
sækja okkur systkinin. Einnig
voru sólarlandaferðirnar nokkr-
ar. Þar slappaðir þú af, enda eng-
in verkfærataska með í för. Síð-
asta ferðin þín á erlenda grund
var að heimsækja mig, þá 85 ára.
Elsku pabbi, það væri hægt að
skrifa heila bók um þína ævi,
bæði var hún löng og ekki síður
ströng. Þú ólst upp við kröpp
kjör, misstir mömmu þína aðeins
8 ára að aldri. Þetta voru erfiðir
tímar hjá þér, mikil vinna og
ábyrgð sett á ekki eldra barn.
Margar sögur eru frá því sem
gerðist eftir það, þar til þú
kynntist mömmu í Reykjavík.
Með þolinmæði og eljusemi tókst
þér að byggja fjölskyldunni stórt
heimili sem var öllum opið, bæði
gestum og gangandi.
Elsku pabbi minn, ég varðveiti
minninguna um þig í hjarta
mínu, og vil minnast þín sem
góðs föður og afa.
Þín dóttir,
Berglind (Linda).
Í dag kveð ég elskulegan
tengdaföður minn sem lést 11.
júlí sl. í hárri elli, 96 ára gamall.
Sigurður var fæddur 1916 í
torfbæ að Núpsseli í Miðfirði og
ólst þar upp þar til hann missti
móður sína rúmlega 8 ára gam-
all.
Leiðir okkar lágu saman 1976
þegar ég fór að gera hosur mínar
grænar fyrir Dísu dóttur hans.
Við vorum báðir trésmiðir og
deildum því sama áhugamáli.
Það tókst strax með okkur góð
vinátta sem ég mat mikils alla
tíð. Hann var sérstaklega vinnu-
samur, útsjónarsamur og vand-
virkur og var því gott að geta
leitað til hans. Ófáar ferðir kom
hann í Mosfellsbæinn til að að-
stoða okkur og ég veit að það var
svo gagnvart hinum börnunum
hans líka, hann var alltaf boðinn
og búinn að aðstoða.
Við bjuggum í risinu í Njörva-
sundi í eitt ár. Það var oft glatt á
hjalla þegar kallað var á okkur í
kvöldkaffi og er það mér sérstak-
lega minnisstætt en það var fast-
ur siður á þessu heimili. Margrét
heitin, tengdamóðir mín, hafði
slegið í pönnukökur og ýmislegt
góðgæti var á boðstólum. Já, þá
var nú hlegið og skipst á skoð-
unum. Þarna átti stórfjölskyldan
margar góðar stundir saman
sem vert er að minnast. Margrét
og Sigurður héldu vel utan um
börnin sín og fengu þau gott og
traust uppeldi, enda hefur þeim
öllum farnast vel.
Sigurður var sérstaklega fal-
legur tenór og hafði yndi af að
syngja. Þegar hann var við vinnu
sína í bílskúrnum ómaði söngur
hans um nágrennið. Hann var
fyrstur manna til að hefja söng
þegar fjölskyldan hittist t.d. á
þorrablótum og var gaman að
syngja með honum.
Ég vil að leiðarlokum þakka
tengdaföður mínum fyrir allt það
sem hann var mér og mínum og
óska honum alls hins besta í nýj-
um heimkynnum.
Gunnar Pétur Pétursson.
Degi var tekið að halla. Sig-
urði, tengdaföður mínum varð
það fullljóst að brátt þyrfti hann
að kveðja þennan heim enda full-
saddur lífdaga, kominn á níutíu
og sjöunda aldursárið.
Í gamla daga eins og sagt er
innan gæsalappa var lögð
áhersla á að vera vel snyrtur
þegar haldið var á mannamót. Á
Droplaugarstöðum þar sem hann
dvaldi nú síðustu ævidagana
gekk hann í það verk að fara til
hársnyrtis þar á staðnum þrátt
fyrir að vera með undirliggjandi
lungnabólgu og mikinn slapp-
leika. Allt klippt og skorið hjá
pabba, sögðu börnin hans einum
rómi, þau vissu að undirbúningur
fyrir ný heimkynni var hafinn.
Sigurður er húsasmíðameist-
ari að mennt og á kjallara, hæð
og ris í Njörvasundi, hljómuðu
orð móður minnar er hún kynnti
faðerni tilvonandi tengdasonar
síns. Fannst henni mikið til þess
koma að smiður, einn síns liðs,
gæti áorkað að koma upp heilu
þriggja hæða húsi ásamt því að
sjá fyrir stórri fjölskyldu.
En vinnusemin var honum í
blóð borin, hún veitti honum
ákveðið öryggi í lífinu og efldi
þrótt hans og þol. Fjölskyldan
var honum líka allt.
„Hamarinn getur hjálpað til,“
voru orð að sönnu þegar glugga-
karmar, svalahurðir, útidyr og
bílskúrshurð voru mætt til ísetn-
ingar í nýbyggingu okkar hér á
árum áður. Börnin öll sem eitt
nutu góðs af handverki hans,
hann gerði ekki upp á milli.
Sigurður hafði ekki hátt um
hlutina enda dagfarsprúður mað-
ur. Hann vann oftast einn og sér,
var sjálfum sér nógur. Kannski
eftir foreldramissi á unga aldri
hafi hann þurft enn frekar að
rækta besta vininn í sjálfum sér
til að ná öruggri fótfestu í lífinu.
Ég átti líka góða konu, hafði
hann eitt sinn haft á orði við
starfsmanneskju á hjúkrunar-
heimilinu þegar henni varð litið á
fjölskyldumyndirnar sem stóðu á
kommóðunni. Stoltur eiginmaður
og stoltur faðir sjö mannvæn-
legra barna birtist í skyndi, hann
var ekki vanur að hleypa honum
að fremur en tenórnum. Fyrir
örfáum árum, á þorrablóti ásamt
börnum og mökum í „húsinu sem
hamarinn hafði hjálpað til“ voru
lagðir fram söngtextar. Tenórinn
tók völdin, ég varð uppnumin!
Þrátt fyrir langa vinnuviku hafði
hann gefið sér tóm til að taka
þátt í kórstarfi Langholtssafnað-
ar um langt árabil. Tenórinn
söng þar guði sínum til dýrðar!
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Þín tengdadóttir,
Ólöf Ragnarsdóttir.
Elsku afi Siggi hefur nú fengið
hvíldina löngu og er orðinn engill
eins og börn okkar systra orðuðu
það eftir að þau fréttu af andláti
hans. Það er hárrétt og við syst-
ur glottum út í annað því að fyrir
okkur hafði hann í raun verið
engill alla tíð. Hann var stoð og
stytta fjölskyldunnar og traust-
ari mann varla hægt að finna.
Hann var sérlega agaður, skyn-
samur og yfirvegaður maður.
Hann lét lítið fyrir sér fara en
var hafsjór af góðum ráðlegging-
um, lífsreyndur og alltaf var
gaman að spjalla við hann um
daginn og veginn og ekki síst lífið
í gamla daga. Honum var mjög
umhugað um alla í kringum sig
og þó svo að aldurinn hafi færst
yfir og heyrn og sjón versnað
með árunum þá var hann ein-
staklega skýr og áhugasamur um
alla stórfjölskylduna og hvað
hver og einn var að gera hverju
sinni.
Við systur vorum mikið hjá
afa og ömmu á okkar yngri ár-
um. Minningar okkar með þeim
eru því ótal margar. Afi var alltaf
mikið að bardúsa og átti varla
dauða stund, hann var mjög lag-
hentur og allt var í röð og reglu í
kringum hann. Við gátum alltaf
verið vissar um það að ef afi var
heima og hvergi sjáanlegur inn-
andyra var hann í bílskúrnum
eitthvað að sýsla. Eitt af því sem
að við munum vel eftir var flat-
kökubaksturinn þeirra ömmu,
þar sem afi átti það hlutverk að
steikja flatkökur í bílskúrnum og
passaði hann vel upp á að hver
og ein flatkaka væri fullkomin
líkt og allt annað sem að hann
tók sér fyrir hendur. Afi var lit-
blindur og það var því mikil
áhætta að fara með afa í bíl. Við
krossuðum oftar en ekki putta að
það væri bíll á undan þegar við
sáum hann nálgast ljós því við
vorum alls ekki vissar hvort
hann sæi muninn á rauðu eða
grænu, en ef bíllinn á undan
stoppaði, stoppaði afi. Einnig
munum við eftir þegar afi sagaði
framan af puttanum sínum, við
vorum ekki gamlar en okkur
fannst hann ansi sterkur og hálfi
puttinn hans var hans einkenni.
Afi vann langt fram á aldur, og
mikið lengur en hann kannski
hefði átt að gera, en það hélt
honum gangandi. Hann smíðaði
fjöldann allan af gjöfum fyrir
hina og þessa og allt lék í hönd-
unum á honum. Þrátt fyrir háan
aldur smíðaði hann spil fyrir eitt
af langafabarni sínu og nafna,
þetta spil er í miklu uppáhaldi og
fékk nafni hans annað spil til að
gefa bekknum sínum í gjöf. Það
er ekki að ástæðulausu að barna-
börn og barnabarnabörn séu
skírð í höfuðið á honum afa, hann
var glæsilegur maður sem allir
litu upp til. Afi skilur eftir sig
ótal marga fallega hluti og munu
þeir lifa með okkur áfram um
ókomna tíð.
Elsku afi Siggi, það er alltaf
erfitt að kveðja, við munum
sakna þín en huggum okkur við
það að amma Magga hefur tekið
vel á móti þér hinumegin.
Þínar,
Gígja og Tinna.
Nú er afi okkar farinn eftir
langa og góða dvöl á þessari jörð.
Að fá að dvelja hér í nær 97 ár og
við hestaheilsu er Guðs gjöf. Afi
naut yndislegra barna sinna og
frábærrar fjölskyldu og átti
þetta allt saman svo sannarlega
skilið. Vammlausari og friðsælli
mann hefur maður ekki þekkt.
Hann átti aldrei í deilum eða erj-
um við nokkurn og vildi alltaf öll-
um vel. Hann var alltaf fyrstur til
að mæta með hamarinn ef á
þurfti að halda og iðnari mann
hefur maður vart hitt. Vinnan
var hans líf og yndi sem sýndi sig
t.d. í því að hann vann til 86 ára
aldurs og hætti þá ekki vegna
þess að hann hafði ekki heilsu til
eða hans krafta hafði ekki verið
óskað. Nei, hann hafði áhyggjur
af að standa sig ekki nógu vel og
vildi ekki íþyngja vinnuveitanda
sínum! Og þannig var afi, hann
vildi gera öllum lífið léttara og
það var örugglega hans óskrifaða
lífsmottó. Hlýju hans og vænt-
umþykju fann maður iðulega
þegar hann ræddi um sitt fólk og
þá skein í gegn að hann hafði oft
áhyggjur af hinu og þessu hjá
sínum nánustu. Hann vildi nefni-
lega alltaf öllum svo vel.
Afi var alla tíð afar skýr í
hugsun og fylgdist vel með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu.
Hann var ekki maður langlok-
unnar en þegar hann mælti röt-
uðust honum rétt orð á munn og
hann hitti iðulega naglann á höf-
uðið, alveg eins og í smíðinni. Afi
var listasmiður á mörgum svið-
um og þar var söngurinn engin
undantekning en ósjaldan í lífinu
tók hann lagið og síðast bara fyrr
í þessum mánuði. En nú tekur
við nýr kafli. Ég er viss um að
fyrsta verk afa var ekki að
munda hamarinn í himnaríki
heldur, eins og oft forðum daga,
að baka flatkökur með ömmu
sem ég veit að hann gat ekki beð-
ið eftir að hitta aftur. Þau eru svo
sæt og fín saman og ég sam-
gleðst þeim að vera sameinuð á
ný. Ég væri hinsvegar alveg til í
að fá að smakka flatkökurnar því
betri flatkökur er ekki hægt að
fá.
Nú kveðjum við okkar elsku-
lega afa sem auðgaði líf okkar
með svo hógværum, fallegum og
kærleiksríkum hætti. Um leið og
ég þakka honum fyrir margar
ómetanlegar stundir sendi ég
móður minni, systkinum hennar
og aðstandendum öllum sem
syrgja listasmiðinn Sigurð mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Guð blessi ykkur öll.
Sigurður Ragnarsson.
Ég kvaddi Sigurð í byrjun
júní, aldinn og virðulegan höfð-
ingja og hann kvaddi mig með
sínu einstaka brosi, það var mik-
ilvægt bros bernsku minnar.
Engir erfiðleikar í þeirri vænt-
umþykju. Fyrir það ber að
þakka. Sigurður eða Siggi „á
móti“ eins og hann hét heima hjá
mér handan götunnar í Njörva-
sundi, var smiður. Hann hafði
sjálfur byggt húsið í Njörvasundi
1, íbúðin á efstu hæðinni var
ófrágengin þegar ég man fyrst
eftir, og hann gekk alltaf flaut-
andi til vinnu sinnar. Það voru
ekki einhver dægurlög, heldur
alvöru tónlist. Hann söng í
kirkjukórnum, átti smíðaverk-
stæði uppi á háalofti, hallaði sér í
20 mínútur eftir hádegismatinn
undir dagblaði og Margrét eig-
inkona hans var sólin í lífi hans.
Hann hafði mikið jafnaðargeð,
bæði glaður og alvarlegur í senn
og þegar hann hló, þá hló hann
allur.
Gatan okkar í Njörvasundi lá
eins og rani út í móana austan
við Langholtshverfið og húsin nr.
1 og nr. 2 stóðu yst. Börnin voru
öll á svipuðu reki og svo gerist
það árið 1963 að Magga og Siggi
eignast tvíburadætur og foreldr-
ar mínir í Njörvasundi 2 eignast
tvíburasyni. Það leið mánuður á
milli þessara tvíburafæðinga. Ég
man að þann mánuð vorum við
Þurý og Gréta að spá því að
sennilega myndu fæðast tvíburar
heima hjá mér líka. Þessi spegl-
un milli heimilanna var hluti af
reglu tilverunnar. Fyrir okkur
krökkunum var þessi tveggja
húsa heimur með fjöru og móa
alveg fullkominn – allt í jafnvægi,
alltaf gaman. Svo kynntumst við
heiminum fyrir utan, æskustöðv-
um foreldranna, Þjórsárdalnum
hennar Möggu. Það var ekki fyrr
en miklu síðar að ég vissi al-
mennilega um uppruna Sigurðar
í Miðfirði. Núpssel þar sem hann
fæddist árið 1916 er innst í Mið-
firði, en sést ekki lengur á korti.
Móðurmissir þegar hann var átta
ára var honum erfiður og eftir
það ólst hann upp á bæjunum
Finnmörk og Syðri Reykjum í
Miðfirði. Svo er hann í lausa-
mennsku við smíðar og viðhald
m.a. á Bjargarstöðum og í
Huppahlíð, löngum með föður
sínum. Gekk frá Grænumýrar-
tungu í Hrútafirði í Reykholt í
Borgarfirði og var þar einn vetur
í skóla. Svo gerðist hann land-
nemi í Reykjavík árið 1941. Þetta
sagði hann mér allt núna í júní og
ég á eftir að fara um þessar slóð-
ir.
Blessuð sé minning þessa öð-
lings.
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir.
Kæri tengdafaðir minn, Sig-
urður Sigurðsson, er látinn 96
ára gamall.
Sigurður var ótrúlega hress
og virðulegur alveg til hinstu
stundar.
Hann fylgdist með öllu sem
gerðist í stóru fjölskyldunni sinni
og þegar maður kom í heimsókn
til hans þá spurði maður ekki
bara hvað væri að frétta hjá hon-
um heldur hvað væri að frétta úr
fjölskyldunni og hann gat frætt
mann um hver væri á landinu og
hvað væri að gerast hjá börnum
og barnabörnum.
Hann hafði ótrúlega gott
minni og hugsun hans var svo
skýr alveg til hinstu stundar og
má segja að eina skilningarvitið
sem bilaði hafi verið sjónin, þrátt
fyrir háan aldur.
Ég kynntist Sigurði og Mar-
gréti konu hans, sem lést árið
2007, fyrir rétt tæpum 50 árum
þegar við Diddi (Sigurður yngri)
fórum að vera saman árið 1964,
þau bjuggu þá í reisulegu húsi í
Njörvasundi 1 og Diddi var svo
stoltur af pabba sínum sem hafði
byggt húsið að mestu aleinn, en
Sigurður var húsasmíðameistari
að mennt.
Þá voru systkinin orðin sjö og
tvíburarnir eins árs, fæddar á
nýársdag 1963. Húsið stórt á
þremur hæðum og nýr Opel sta-
tion stóð fyrir utan.
Fljótlega kynntist ég húsráð-
endum, þeim heiðurshjónum
Margréti og Sigurði, en elsku-
legri manneskjum hef ég varla
kynnst á lífsins leið, þau gáfu af
sér alveg endalaust. Fjölskyldan
var stór og Sigurður vann mikið
og Margrét sá um börnin og
heimilið af miklum myndarbrag.
Við unga parið fengum að
rúnta á fína bílnum á kvöldin og
var bíllinn kallaður „Bláa strik-
ið“, þegar við komum svo heim
eftir rúntinn þá beið okkar eitt-
hvert góðgæti og við settumst í
eldhúsið öll fjögur og spjölluðum
saman um líðandi stund og fram-
tíðina eins og jafningjar. Það eru
yndislegar minningar.
Já, tíminn líður og minningar
koma upp í hugann svo ótal
margar, t.d. þegar Siggi var að
gera við þakið, þegar við keypt-
um íbúðina og Siggi hjálpaði
okkur að klára hana. Magga bak-
aði kleinur og seldi í búðir. Þegar
við bjuggum í Danmörku og þau
komu í heimsókn og við ferðuð-
umst saman, alveg ógleymanlegt.
Siggi að syngja í kórnum og á
baðinu þegar hann kom heim úr
vinnunni þá ómaði söngurinn út á
götu. Ótal gleðistundir áttum við
með þeim hjónum. Eftir að
Magga veiktist þá kom svo sann-
arlega í ljós hinn hugulsami,
nærgætni og góði maður sem
Sigurður var. Hann gerði allt
sem í hans valdi stóð til að henni
liði sem best og eftir að hún
kvaddi þennan heim þá bjó hann
einn þrátt fyrir að sjónin væri
orðin lítil. Ég kveð þennan góða
dreng með söknuði, virðingu og
þakklæti fyrir allt. Blessuð sé
minning þeirra hjóna.
Lilja Elsa.
Sigurður J.
Sigurðsson