Morgunblaðið - 17.07.2013, Blaðsíða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2013
✝ Baldur Frí-mannsson
fæddist að Arn-
arfelli í Eyjafjarð-
arsveit 29. ágúst
1930. Hann lést að
Dvalarheimilinu
Lögmannshlíð, Ak-
ureyri, 8. júlí
2013.
Baldur var son-
ur hjónanna Jón-
ínu P. Sigurjóns-
dóttur, f. 4. desember 1901, d.
7. apríl 1956 og Frímanns Kar-
lessonar, f. 7. mars 1902, d. 9.
febrúar 1979. Systkini hans
eru Karl Liljendal, f. 17. mars
1924, d. 6. maí 2010, Matthías,
f. 22. nóvember 1926, Reynir,
f. 17. janúar 1937, d. 11. júlí
2010, Lilja Sigríður, f. 12.
2) Geir, f. 30. júlí 1962, kvænt-
ur Svövu Hauksdóttur, f. 29.
október 1966. Börn þeirra eru
Valborg Rut, f. 1987, Baldur,
f. 1994 og Agnar, f. 1997.
Ungur fluttist Baldur með
foreldrum sínum að Dvergs-
stöðum í Eyjafirði og ólst þar
upp. Síðan lá leið hans í
Bændaskólann að Hólum í
Hjaltadal. Eftir að Baldur
flutti til Akureyrar starfaði
hann um skeið sem leigubíl-
stjóri en lengst af vann hann
sem verslunarmaður í Filmu-
húsinu við Hafnarstræti.
Starfsævinni lauk Baldur sem
gæslumaður við geðdeild FSA.
Útför Baldurs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 17. júlí
2013, og hefst athöfnin kl.
13.30.
október 1938 og
Hrafnhildur, f. 21.
september 1944.
Baldur kvæntist
4. nóvember 1956
Lilju Hallgríms-
dóttur, f. 3. maí
1932. Foreldrar
hennar voru Fríða
Sæmundsdóttir, f.
5. febrúar 1908, d.
8. janúar 1998 og
Hallgrímur Stef-
ánsson, f. 14. september 1896,
d. 26. mars 1951. Börn Baldurs
og Lilju eru: 1) Gréta, f. 30.
júlí 1962, gift Jóni Pálma
Magnússyni, f. 24. mars 1968.
Dætur þeirra eru Elísa Ósk, f.
1999 og Sóley Margrét, f.
2001. Gréta á einnig dótturina
Lilju Sigurðardóttur, f. 1983.
Elsku afi. Það voru leiðinleg-
ar fréttir sem ég fékk á mánu-
daginn. Þú hefur ákveðið að nú
væri kominn tími til að hvíla þig
aðeins og hverfa á vit himinföð-
urins. Heilsu þinni hrakaði síð-
ustu vikur, en alltaf var hugsun
þín skýr. Þú varst skiljanlega
orðinn leiður á þessu heilsuleysi
en það skipti þig mestu máli
hvernig okkur hinum leið. Mér
þótti ánægjulegt að heyra að
kvöldið áður en þú kvaddir hafir
þú verið nokkuð hress, sagt
brandara, drukkið koníak og
hlegið.
Það er alltaf erfitt að sjá á
eftir þeim sem manni þykir
vænt um en ég á margar góðar
minningar um afa. Í gamla daga
fórum við í langa bíltúra og ég
fékk að njóta frásagna hans úr
sveitinni. Heimsóknir í Löngu-
mýrina voru alltaf skemmtileg-
ar. Ég gisti þar oft sem lítið
barn, þá lá afi hjá mér þegar ég
var að sofna og sagði mér sögur
og ævintýri. Þegar ég varð að-
eins eldri tókum við oft upp
skákborðið og tefldum. Í næst-
um hvert einasta skipti sem ég
kom í heimsókn drógum við upp
spil og spiluðum, nema á jól-
unum! Þá harðneitaði afi að spila
og þeirri skoðun varð aldrei
haggað, þrátt fyrir hörð mót-
mæli.
Það sem skipti afa mestu var
að fjölskyldu hans liði vel. Um-
hyggjan sem afi sýndi mér var
ómetanleg. Ef mér leið ekki vel
vildi afi fá að sitja hjá mér og
veita mér stuðning. Fyrir þetta
var ég honum alltaf þakklát. Afi
var hagsýnn og kunni að fara vel
með hlutina. Þennan boðskap
reyndi hann að kenna barna-
börnunum með misjöfnum ár-
angri. Afi fór einstaklega vel
með hverja einustu krónu og
litlu eyddi hann nokkurn tímann
í sjálfan sig. Það voru misjafnar
tilfinningarnar þegar opnaðar
voru jólagjafir. Hvorki afi né
amma vildu fá nokkurn skap-
aðan hlut sem reyndist okkur
hinum erfitt að fara eftir. Allt
fannst þeim of mikið þrátt fyrir
að vera búin að eyða langt um-
fram þarfir í gjafir. Ein jólin var
reynt að hafa sem minnst um
gjafir og að finna eitthvað í
minni kantinum handa þeim.
Einhvern veginn var það ekki
einungis okkar fjölskylda sem
hafði tekið mark á þessu því
óteljandi urðu konfektkassarnir
þau jólin. Þarna var kominn
risastafli af konfektkössum.
Hvorki ömmu né afa leist á blik-
una og þá heyrðist: „Þetta er nú
ekki það besta fyrir holdafarið.“
Næstu jólin vorum við því hik-
andi við að gefa konfektkassa.
Við vorum ekki ein um það því
þau jólin fengu þau engan. Þetta
var afar óvenjulegt, enda venjan
að láta konfektkassa ganga á
milli eftir að pakkarnir voru
opnaðir. Þessi minning hefur
mér alltaf fundist brosleg.
Elsku afi, þótt okkur fjöl-
skyldunni þyki sárt að sjá á eftir
þér vitum við sem er að allt á
sér upphaf og endi. Þinn tími
var kannski kominn, orðinn
þreyttur eftir góða og viðburða-
ríka ævi. Við vitum líka að það
skiptir ekki aðeins máli að lifa
lengi, það skiptir enn meira máli
að lifa góðu og innihaldsríku lífi.
Ég veit að þú ert kominn á góð-
an stað og heldur áfram að fylgj-
ast með afkomendum þínum
eins og þú hefur alltaf gert. Ég
mun minnast þín með gleði og
þakklæti fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þú sýndir mér, en
einnig af miklum söknuði.
Lilja.
Elsku afi.
Ég finn, hve sárt ég sakna,
hve sorgin hjartað sker.
Af sætum svefni að vakna,
en sjá þig ekki hér;
því svipur þinn á sveimi
í svefni birtist mér.
Í drauma dularheimi
ég dvaldi í nótt hjá þér
(K.N.)
Það er erfitt að kveðja. Það
segir til um hversu mikil vænt-
umþykja var á milli okkar og
hversu stóran stað þú átt í hjört-
um okkar. Við eigum svo margar
minningar, sem við rifjum upp
og yljum okkur við nú þegar þú
hefur kvatt þennan heim.
Heimsins bestu gulrætur sem
þið amma ræktuðuð í Löngu-
mýrinni, gróðurhúsið ykkar, all-
ar merkilegu plönturnar og stóri
og fallegi garðurinn. Við munum
aldrei gleyma gulrótunum og
bláu fötunni í garðinum þar sem
við skoluðum þær og skvettum
ósjaldan út um allt. Þú varst
alltaf til í að spila við okkur
barnabörnin og hafðir svo sann-
arlega heimsins mestu þolin-
mæði fyrir óteljandi lönguvit-
leysum og ólsen, ólsen. Við
munum ólíklega kynnast þolin-
móðari og rólegri persónu en
þér. Þú varst góður maður, vild-
ir að öllum liði vel og sagði okk-
ur alltof oft að taka lýsi svo við
yrðum nú ekki veik. Það var allt-
af gott að hlusta á það sem þú
hafðir að segja og geymum við
það með okkur á ferð um lífið.
Elsku afi, þú hefur fengið
hvíld og sefur nú værum svefni.
Við trúum því að það sé hlýtt og
gott í himnaríki, en vertu samt í
angórusokkunum – það er
öruggara! Sjáumst seinna afi.
Valborg Rut, Agnar
og Baldur.
Okkur þótti alltaf svo vænt
um að koma í heimsókn til ykkar
Dúllu fyrir norðan því við viss-
um alltaf að það yrði tekið á
móti okkur með hlátri og gríni
og innilegri væntumþykju. Við
munum eftir því að Baldur stóð
alltaf upp og heilsaði með sinni
djúpu röddu. Við krakkarnir
vissum í fyrstu ekki alveg hvar
við höfðum Baldur því hann var
mjög hávaxinn, rólegur og með
þessa djúpu rödd. Það tók samt
ekki langan tíma til að sjá
hversu yndislegur og góður
maður hann var. Hann var alltaf
boðinn og búinn að aðstoða með
hvað sem var og hafði gaman af
að sýna okkur ævintýralegan
garðinn eða annað sniðugt sem
honum datt í hug.
Við bárum alltaf mjög mikla
virðingu fyrir honum og hann
gat verið mjög fyndinn á sinn
rólega hátt. Það gat tekið smá
tíma til að skilja að hann hefði
sagt brandara en þeir voru alltaf
góðlátlegir og mjög launfyndnir.
Kæra Dúlla og fjölskylda, við
sendum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur vegna fráfalls Baldurs.
Við hugsum til ykkar allra í
þessari sorg og biðjum fyrir
ykkur.
Þitt starf var farsælt, hönd þín hlý
og hógvær göfgi svipnum í.
Þitt orð var heilt, þitt hjarta milt
og hugardjúpið bjart og stillt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Ykkar,
Páll, Sigrún, Fríða,
Dagur, Katrín og
fjölskyldur.
Baldur Frímannsson
✝ Bragi Ólafssonfæddist í Ár-
bæjarhjáleigu Holt-
um 3. júlí 1931.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Lundi, Hellu, 4. júlí
2013.
Foreldrar hans
voru Ólafur Mark-
ússon, f. 29.1. 1905,
d. 13.12. 1980 og
Hrefna Jónsdóttir,
f. 5.9. 1905, d. 11.4. 1991, bænd-
ur í Bjóluhjáleigu í Djúp-
árhreppi. Systkini hans eru
sinni að Bjóluhjáleigu árið 1938
og bjuggu þau þar uns foreldrar
hans brugðu búi og fluttust að
Hrafnskálum 2 á Hellu árið
1965. Bragi vann almenn sveita-
störf í uppvextinum og fór á
nokkrar vertíðir til Vestmann-
eyja sem ungur maður. Lengst
af eftir að hann fluttist á Hellu
vann hann hjá Glerverksmiðj-
unni Samverki hf. Nokkrum ár-
um eftir andlát föður síns flutt-
ist hann með móður sinni á
Dvalarheimilið Lund og varð
það hans heimili upp frá því, í
um það bil 30 ár.
Útför Braga fer fram frá
Oddakirkju í dag, 17. júlí 2013,
og hefst athöfnin kl. 13. Jarðsett
verður í Árbæjarkirkjugarði.
Alda, f. 1.10. 1928,
maki Sigurður
Karlsson, f. 30.5.
1930, Baldur, f.
30.10. 1929, maki
Sigríður Pálsdóttir,
f. 24.10. 1930 og
Jón, f. 1.9. 1935
maki Lind Ebba-
dóttir, f. 7.9. 1938.
Bragi var
ókvæntur og barn-
laus en hann fylgd-
ist vel með systkinabörnum sín-
um og þeirra börnum alla tíð.
Bragi fluttist með fjölskyldu
Ég þakka okkar löng og liðin kynni,
sem lifa, þó maðurinn sé dáinn.
Og ég mun alltaf bera mér í minni,
þá mynd sem nú er liðin út í bláinn.
Und lífsins oki lengur enginn stynur,
sem leystur er frá sinnar æviþrautum.
Svo bið ég Guð að vera hjá þér, vinur,
og vernda þig á nýjum ævibrautum.
(Þórarinn Hjálmarsson)
Ég hélt að það yrði ekki erfitt
að skrifa minningargrein um þig,
Bragi minn, en það er öðru nær.
Ekki vegna þess að minningarnar
séu ekki nógu margar eða ekki
nógu góðar og skemmtilegar held-
ur einmitt vegna þess hversu
margs er að minnast. En það er
erfitt að lýsa þér á blaði. Þú varst
ansi magnaður maður og þeir sem
þekktu þig vita hvað ég á við.
Flestar fjölskyldur eiga einn
svona „sérstakan“, en ég er nokk-
uð viss um að ekki margar eiga
svona karakter eins og þú varst.
Söngelskur, kátur og meinstríð-
inn eru líklega orð sem myndu
lýsa þér vel, en í mínum huga eru
það allskonar hlutir sem alltaf
minna á þig. Rauður tóbaksklút-
ur, Subaru Justy, kleinur, sálma-
bækur, skáktölvur og ekki síst
gamli silfraði tóbaksbaukurinn
þinn sem mér fannst alltaf svo fal-
legur. Í flestum mínum bernsku-
minningum ert þú í einhverju
hlutverki, ekki endilega í aðalhlut-
verki en svona í forgrunni og alltaf
syngjandi. Sem unglingur vaknaði
ég ansi oft upp við sönglið í þér
snemma á sunnudagsmorgnum
þegar þú varst að koma í kaffi til
mömmu og pabba, óþarflega
snemma fannst mér kannski
stundum en í dag er „Blátt lítið
blóm eitt er“ skondin minning
sem mér þykir vænt um og lagið
er alltaf í uppáhaldi á mannamót-
um.
Þegar ég skírði son minn
komstu ekki í athöfnina og hafðir
komið til mín þeim skilaboðum að
þú nenntir ekki að koma í veisluna
heldur. Það gat ekki gengið svo ég
hljóp út á Lund og sótti þig, sagði
þér að ég hefði skírt drenginn í
höfuðið á þér og þú bara yrðir að
koma og kíkja á nafnann. Ég hef
aldrei, hvorki fyrr né síðar, séð
eins mikla gleði og hlýju í einu
augnaráði, þó þú hefðir ekki getað
stillt þig um að koma því að, að
„Bragi hefði verið nóg, óþarfi að
hafa hin nöfnin með“, þó með
glettni því að húmoristi varstu. Og
aldrei ávarpaðir þú hann eða tal-
aðir um hann öðru vísi en sem
„nafni minn“ og það þykir honum
vænt um. Ég veit að þú spurðir oft
um hann og líklega hefði ég átt að
halda honum meira að þér síðustu
árin en það er of seint að sjá eftir
því og ég vona að þú hafir vitað
hversu vænt okkur þótti um þig.
Í dag kveðjum við þig og ég veit
að þér til heiðurs verður tekið vel
undir í sálmasöngnum. Nú ertu í
góðum höndum, og þér líður vel
hjá langömmu og langafa. Bið að
heilsa þeim.
Kveðja
Berglind.
Bragi Ólafsson
en ekki þessi mjóa þarna, og
bentir á mig. Þetta voru okkar
fyrstu kynni. Þrátt fyrir þessi orð
þín gafst ég ekki upp við að hafa
samband við þig og urðum við
bestu vinkonur og höfum verið
það síðan. Ekki fór lífið mjúkum
höndum um þig. Þú lentir í mörg-
um áföllum sem þú sættir þig
aldrei við og markaði það líf þitt.
Þú varst listamaður af Guðs náð,
það mátti sjá í öllum blóma-
skreytingunum sem þú gerðir í
blómabúðunum sem þú vannst í.
Mér finnst viðeigandi að
kveðja þig elsku Brynja mín með
þessum ljóðlínum.
Hver getur siglt þó að blási ei byr,
bát sínum róið án ára?
Hver getur kvatt sinn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára?
Ég get siglt þó að blási ei byr,
bát mínum róið án ára.
En ekki kvatt minn kærasta vin,
kvatt hann án sárustu tára.
(Hulda Run. frá Hlíð)
Ég votta öllum aðstandendum
mína innilegustu samúð.
Guðbjörg Þorsteinsdóttir.
Til Brynju.
Lítið blóm í blænum kalda stendur,
blöð sín réttir fram sem litlar hendur.
Að velkjast um í kulda varla getur,
vor og sumar liðið og aftur kominn vetur.
Stundum hefur lífið köldum klónum,
kreist það fast í jökulköldum snjónum.
Svo kom vor með vængi sína hlýju,
þá vonin óx í huga og hjarta þess að
nýju.
Það litla blóm sem list og fegurð ann,
löngun til að skapa í brjóstinu brann.
Þegar upp til himinsins höfuð sitt bar,
í heimi okkar enginn svo undurfagur var.
Í sumarlandið fagra flutt sig hefur,
það fegurð, ró og ástríki öllum blómum
gefur.
Þar veit ég að því líður langtum betur,
því ljúft þar ríkir sumar en aldrei kaldur
vetur.
(Lovísa María Sigurgeirsdóttir)
Elsku Brynju minni þakka ég
samfylgdina hér á jörð, sakna
hennar sárt. Þakka Lóu Maju
systur fyrir að koma hugsunum
mínum í orð.
Guðbjörg Sigurgeirsdóttir.
Brynja er farin, gengin á vit
feðra sinna. Veikindin að baki og
við tekur óendanlegur og óbæri-
legur sársauki fjölskyldunnar og
minnar góðu vinkonu Halldóru,
móður Brynju.
Vegir okkar Brynju lágu fyrst
saman á unglingsárunum þegar
við áttum saman dýrmætar
stundir og man ég sérstaklega
eftir því hversu nánar þær
mæðgur voru og ýmislegt sem
Brynja deildi með móður sinni
sem mér fannst nú stakasti óþarfi
á þessum árum. Hin seinni ár öðl-
aðist ég skilning á sambandi
þeirra og þeim trúnaði sem þær
áttu hvor hjá annarri alla tíð.
Samband hennar við móður sína
var einstakt og vináttan mikil og
falleg.
Brynja var smekkleg og falleg
kona og alveg sérstaklega flink í
höndunum, enda starfaði hún um
árabil í blómabúð þar sem list-
rænir hæfileikar hennar, rík
þjónustulund og lipurð nutu sín
vel.
Brynja vildi öllum vel og sér-
staklega var henni umhugað um
syni sína, tengdadætur, barna-
börn og systur, þau voru henni öll
afar kær. Það var alveg sérstakur
kærleiksglampi á andliti hennar
þegar hún sagði mér frá sonum
sínum og ömmuskottunum og
sýndi mér myndir af þeim.
Stundirnar allar með þeim voru
henni dýrmætar og mikilvægar.
Brynja var trúuð kona og
gjarnan brá hún krossmarki yfir
brjóst mér þegar hún kvaddi mig.
Ég veit með vissu að Brynja er
laus úr viðjum sjúkdóma og hefur
nú fengið frið. Ég mun minnast
Brynju sem konu sem gekk í
gegnum miklar raunir án þess að
kvarta. Kynni okkar hafa verið
mér dýrmæt, en af lífi hennar og
lífshlaupi hef ég fengið að læra
ótrúlega margt og þó mest um
vanmátt okkar mannanna þegar
erfið og illskæð veikindi steðja
að.
Guð blessi minningu Brynju
og styrki alla hennar ástvini.
Alda Árnadóttir.
Elsku Brynja mín.
Nokkur fátækleg orð til þess
að þakka þér samfylgdina og góð
kynni, fyrst í Reykholti og síðar
sem svilkona.
Við geymum í hugum okkar
minningu um fallega og góða
konu, með geislandi brosið sitt og
dillandi hláturinn. Í lífinu þurftir
þú að reyna margt en núna ert þú
komin til pabba þíns sem hefur
tekið á móti þér opnum örmum
og mun gæta þín og umvefja þig
ást.
Elsku Alli, Andri og Arnar,
Halldóra, systurnar og fjölskyld-
ur þeirra. Megi góður Guð
styrkja ykkur og vernda í sorg
ykkar.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Gígja, Gunnar Páll
og fjölskyldur þeirra.
Í heimavistarskólum myndast
gjarnan órjúfanleg tengsl og vin-
átta. Brynja tilheyrði Reykholts-
hópnum okkar góða. Minning-
arnar þaðan eru dýrmætar. Við
munum hláturinn, húmorinn, ein-
lægnina og listrænu hæfileikana.
Við munum hana bjartsýna, lífs-
glaða, blíða og góða.
Við þökkum vináttuna.
Faðir og vinur alls, sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig.
Hægur er dúr á daggarnótt.
Dreymi þig ljósið, sofðu rótt!
(Jónas Hallgrímsson)
Megi elsku Brynja hvíla í friði.
Innilegar samúðarkveðjur til
fjölskyldu hennar.
Agnes, Fjóla og
Sigurlaug (Lauga).
Við minnumst Brynju frá
barnaskólaárunum á Kleppjárns-
reykjum. Hún var falleg, fínleg
og hógvær í framkomu. Skólinn
okkar var heimavistarskóli og
fyrstu skólaárin gátu verið erfið,
fjarri heimilunum og því þótti
okkur lán Brynju mikið, að geta
gengið heim til sín í læknisbú-
staðinn hvenær sem henni sýnd-
ist. Þaðan bárust líka nýmóðins
straumar og blik af erlendu góð-
gæti. Það bar t.d. við að Brynja
kæmi með litlar brúnar kúlur í
skólann sem hétu Cocoa puffs.
Það var einhver mesti munaður
sem við gátum hugsað okkur.
Brynja hafði listræna hæfi-
leika og kunni að teikna betur en
flestir í bekknum. Tússlitaboxið
hennar er sérlega stórt í minn-
ingu okkar. Það bjó yfir litatón-
um og tilbrigðum sem voru ofar
hversdagslegri sýn okkar á veru-
leikann á þessum tíma svart/
hvítra sjónvarpsútsendinga. Síð-
ar átti lífið sjálft eftir að sýna
henni miskunnarlaust dekkri
tóna litrófsins, en hér minnumst
við björtu daga barnaskólaár-
anna og þökkum fyrir þá.
Blessuð sé minning Þórdísar
Brynju. Aðstandendum hennar
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. bekkjarsystkina frá
Kleppjárnsreykjaskóla,
Hulda, Ingibjörg
og Sólveig.
Blómasmiðjan Grímsbæ
v/Bústaðaveg
S: 588 1230
Samúðarskreytingar
Útfaraskreytingar