Morgunblaðið - 17.07.2013, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 2013
✝ Elísabet Óla-dóttir fæddist í
Reykjavík 2. apríl
1958. Hún lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í
Fossvogi 6. júlí
2013.
Foreldrar henn-
ar eru Ingibjörg
Jóna Gunnlaugs-
dóttur, f. 24. ágúst
1935 og Óli Hrafn
Ólafsson, f. 11. des. 1936, d.
1960, en þá var Elísabet ein-
ungis 2 ára. Hálfsystkini El-
ísabetar, sammæðra, eru Bald-
ur Þór Jóhannsson, f. 1962, d.
1984, Karl Jóhann Jóhannsson,
f. 1967 og Guðrún Jóhanns-
dóttir, f. 1970. Maður Ingi-
bjargar er Björn Stefánsson, f.
27. júlí 1928.
Elísabet gekk í hjónaband
19. júlí 1980 með Jónasi Sig-
urðssyni, f. 12. feb. 1958. Börn
þeirra eru 1) Arndís, f. 8. ágúst
1979, gift Brynjari Þór Gests-
syni, f. 2. feb. 1975, sonur
þeirra er Jónas Bjarki, f. 27.
júní 1999 2) Árný, f. 22. feb.
1982, í sambúð með Jóni V.
Guðmundssyni, f.
5. júní 1981 3) Óli
Hrafn, f. 5. maí
1989 4) Brynjar, f.
14. sept. 1994 5)
Andri, f. 14. sept
1994.
Elísabet ólst upp
fyrstu fjögur árin í
Reykjavík en flutt-
ist vestur í Ólafs-
vík með móður
sinni er hún kynnt-
ist seinni manni sínum, Jóhanni
Jóni Jónssyni kaupmanni frá
Ólafsvík. Eftir unglingaskólann
í Ólafsvík fór hún einn vetur í
Héraðsskólann að Laugarvatni
og síðan í Fjölbrautaskólann í
Breiðholti. Erla og Jónas
bjuggu nánast alla sína sam-
búðartíð á Suðurgötu 13 í
Hafnarfirði, sem er æskuheim-
ili Jónasar. Elísabet var heima-
vinnandi húsmóðir með stórt
heimili og vann með eig-
inmanni sínum í fyrirtæki
þeirra, Glugga- og hurðasmiðju
SB ehf. í Hafnarfirði.
Útför Erlu fer fram í Víði-
staðakirkju í dag, 17. júlí 2013,
kl. 13.
Elsku hjartans systir mín hún
Elísabet hefur kvatt okkur langt
fyrir aldur fram. Það er erfitt að
lýsa söknuðinum og erfitt að skilja
þá órannsakanlegu vegi Guðs sem
við þurfum að ganga þessa dag-
ana. Þegar ég hugsa um Elísabetu
stóru systur þá finn ég fyrir kær-
leika og þakklæti.
Hún systir mín var „eins og
blóm“, líkt og segir í laginu hans
Björgvins Halldórssonar, fallegt
blóm sem gaf af sér mikilvæg fræ
og dásamlega angan, angan sem
við öll í kringum hana nutum góðs
af. Með sínu stóra fallega og blíða
hjarta gaf hún okkur svo mikið.
Elísabet var ekki bara stóra
systir mín, hún var líka besta vin-
kona mín, oft á tíðum mamma og
síðast en ekki síst dásamleg fyr-
irmynd. Hún hefur staðið mér við
hlið á öllum mikilvægum stundum
í lífinu og leiðbeint mér af sinni
yndislegu þolinmæði, ást og um-
hyggju. Það var hjá Elísabetu á
Suðurgötunni sem ég fékk fyrstu
hríðarnar án þess að hafa hug-
mynd um hvað var að gerast þeg-
ar frumburðurinn Baldur Þór
kom í heiminn. Það var Elísabet
sem kenndi mér að gefa brjóst,
fara í útilegu með allar réttu græj-
urnar, velja besta glossið, drekka
kampavín með morgunmatnum,
sýna þolinmæði og umburðarlyndi
og gefa þeim sem við elskum af
einlægni og kærleika. Fyrir þetta
er ég henni endalaust þakklát.
Hún systir mín var ótrúleg hús-
móðir, heimilið lék einhvern veg-
inn í höndunum á henni, með sína
grænu svuntu. Fegurðin, vand-
virknin og umhyggjan draup úr
hverju verki. Börnin, Jónas og
heimilið voru Elísabetu minni allt.
Hún lagði mikið á sig til að tryggja
hag þeirra allra. Fyrir hana skipti
mestu máli að fjölskyldunni liði vel
en þá leið henni best. Aldrei man
ég að systir mín kvartaði undan
álagi eða erfiði og alltaf var hún
jafn glæsileg, dökk en samt svo
björt og blíð með sitt einlæga
bros, kvenlegri en nokkur önnur,
dansandi eins og drottning fram
hjá okkur öllum.
Elsku systir mín, fyrir mér
varst þú, ert og verður fallegasta
og besta systir í heimi. Ég var allt-
af svo stolt og hreykin af þér. Ég
mun varðveita og vegsama þína
undurfögru minningu. Það er gott
að vita að þú ert núna hjá pabba
þínum, Baldri bróður okkar, og
Hanna pabba okkar. Ég veit að
þeir umvefja þig af ást og kær-
leika.
Elsku Elísabet, þú munt alltaf
lifa í hjarta mínu og ég mun ávallt
vera þér þakklát fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þín litla systir,
Guðrún.
Ósanngirni, ömurlegt, óþol-
andi, glatað; þetta eru orðin sem
koma upp í huga mér þegar ég
hugsa til þess að fá ekki að njóta
þess að vera með Elísabetu mág-
konu lengur. Hún sem hafði allt að
lifa fyrir; frábæra fjölskyldu; hún
og Jónas voru alltaf svo hamingju-
söm og ánægð; fimm börn og
barnabarn og tengdasynir. Hún
var frábær mamma og húsmóðir
og fjölskyldan var ávallt í fyrsta
sæti auk sem hún ræktaði sína
heilsu vel og lifði heilbrigðu lífi.
Sumarið 1975 kynntumst við
Elísabet vel þegar hún og Jónas
bróðir byrjuðu saman; hann náði í
sætustu stelpuna í Ólafsvík, og
þótt víðar væri leitað. Elísabet var
alla tíð alveg óskaplega falleg, svo
falleg að eftir var tekið hvar sem
hún kom. Og hún var ekki bara
falleg að utan, persónuleikinn var
ekki síður fallegur.
Við áttum saman frábærar
stundir í gegnum tíðina, fórum í
mörg ferðalög um landið í gamla
daga, bæði fjölskyldurnar saman
sem og fótboltamót með strákana
okkar og það var alltaf mjög gam-
an að njóta samvista og skemmta
sér með henni, enda var Elísabet
mikill og stuðbolti – fljót út á dans-
gólfið, alltaf svo hress og bros-
mild. Ég á eftir að sakna þess að
heyra hana ekki segja: Hvað seg-
irðu „eska?“ og eins þegar hún
sagði svo skemmtilega: „dú dú
dú“.
Árið 2000 byrjuðum við frænd-
systkinin í móðurætt að hittast á
hverju hausti einhvers staðar úti í
sveit, og vorum yfir nótt, og þetta
voru alltaf skemmtilegar stundir.
Síðasta haust vorum við á Hrauns-
nefi og það var ánægjulegt að hún
gat komið þrátt fyrir veikindin, og
átt gleðilega kvöldstund með okk-
ur. Fyrir það er ég þakklát.
Í janúar árið 2011 var ljóst að
Elísabet þurfti að fara í merg-
skipti til Svíþjóðar, en hún erfði
blóðsjúkdóm frá föður sínum, sem
dó af völdum hans, aðeins 24 ára
gamall – og öll systkini hans dóu
úr þessum sama sjúkdómi. Allt
virtist hafa gengið vel í Svíþjóð,
þótt Elísabet næði ekki alveg upp
fyrri styrk. En því miður var það
svo ljóst núna í vor að allt var
komið í óefni, og frekari meðferð
ekki möguleg. Sunnudaginn 30.
júní áttum við góða stund á pall-
inum heima hjá okkur Snorra –
grilluðum og höfðum það gott. En
aðeins fimm dögum síðar var El-
ísabet látin. Það er erfitt að horf-
ast í augu við þetta og algjörlega
óbærilegt. En við munum alltaf
eiga góðu minningarnar um hana
Elísabetu, og þær eru margar.
Áfallið er mikið fyrir fjölskyld-
una og alla þá sem þekktu Elísa-
betu. Nú eru tvö af fjórum úr
systkinahópnum látin, en bróðir
Elísabetar, Baldur Þór, lést svip-
lega árið 1984 aðeins 22 ára gam-
all.
Elsku Jónas bróðir, Arndís,
Árný, Óli Hrafn, Andri, Brynjar,
Jónas Bjarki, Binni, Nonni, Inga,
Guðrún og Kalli; ég votta ykkur
mína dýpstu samúð.
Ég kveð þig kæra mágkona og
mun alltaf sakna þín sárt. Sjáumst
síðar „eska“.
Stefanía Sigurðardóttir.
Í Elísabetu frænku minni fór
saman það besta sem getur prýtt
eina manneskju; fölskvaleysi,
kærleikur og hlýja. Hún var áber-
andi falleg bæði yst sem innst og
eru flestir þeir sem urðu á vegi
hennar sammála um að þar fór
kona með einstaka fegurð og
óvenju mikla útgeislun.
Alltaf var gaman að hitta El-
ísabetu. Öllum leið vel í návist
hennar, enda var hún mikil fé-
lagsvera sem þótti gott að hafa
fólk í kringum sig. Hún var ein-
stakur fagurkeri og gestgjafi af
guðs náð sem átti auðvelt með að
finna tilefni til að gleðjast. Með
engum fyrirvara, og að því er virt-
ist lítilli fyrirhöfn, gat hún slegið
upp stórveislu ef henni bauð svo
við að horfa. Fyrirhuguð stutt
heimsókn til hennar og Jónasar
gat auðveldlega breyst í margra
klukkustunda matarboð og
skemmtilegheit þar sem málefni
líðandi stundar voru rædd og
krufin til mergjar fram og til baka.
Eftir að hún veiktist, fékk hún
svo aðra og dýpri sýn á lífið sem
hún nýtti sér til þroska. Mér er
það sérstaklega minnisstætt þeg-
ar við sátum og spjölluðum um
baráttuna við sjúkdóminn illvíga.
Þá talaði hún um hversu mikið
henni fyndist veikindin hafa
breytt viðhorfum sínum til lífsins
og sagðist ákveðin í hafa gleðina
að markmiði sínu. Að hún ætlaði
að rækta kærleikann það sem hún
ætti eftir af þessu lífi.
Elísabet var sannur vinur sem
heilsaði jafnan og kvaddi með
kossi og þéttu faðmlagi. Kærleik-
ur hennar til mín kom berlega í
ljós þegar ég gekk með mitt fyrsta
barn og missti móður mína seint á
meðgöngunni. Þá var Elísabet
mér ómetanlegur stuðningur. Og
þarna var hún, fimm barna móð-
irin á heimavelli, óspör á um-
hyggju og góð ráð úr djúpum
reynslubrunni sínum á þessum,
mér annars óþekkta vettvangi;
„Karríer hvað? Þetta verður
skemmtilegasta og mest krefjandi
hlutverkið þitt í lífinu, „eska“,
sagði hún og hafði þar auðvitað al-
veg rétt fyrir sér.
Sjálf var hún einstök móðir og
ekkert var henni kærara en nær-
fjölskyldan sem var líf hennar og
starf. Börnin hennar fimm bera
móður sinni svo sannarlega glöggt
vitni og hafa þau öll sem eitt borið
gæfu til að endurspegla það besta
úr báðum sínum yndislegu for-
eldrum.
Ástkærum eiginmanni hennar,
börnum, móður, tengdamóður og
systkinum votta ég alla mína sam-
úð. Þeirra er sorgin sárust og
missirin mestur.
Ég bið elsku frænku minni
blessunar í nýjum heimkynnum
og þakka henni fyrir kærleiksríka
samfylgd, traust, vináttu og gleði.
Sorgin er gríma gleðinnar.
Og lindin, sem er uppspretta gleðinnar,
var oft full af tárum.
Og hvernig ætti það öðruvísi að vera?
Þeim mun dýpra sem sorgin grefur sig í
hjarta manns, þeim mun meiri gleði get-
ur það rúmað.
(Úr Spámanninum e. KahlilGibran.)
Ruth Gylfadóttir.
Ég vildi ekki trúa því að ein fal-
legasta, skemmtilegasta, besta og
yndislegasta kona í öllum heimin-
um væri fallin frá. Elska, þú af öll-
um, baráttunni lokið. Allar minn-
ingarnar af þér eru dýrmætar og
ógleymanlegar. Þú og mamma,
frúin eins og þú sagðir, þið voruð
flottastar saman, alltaf svo mikil
gleði, stuð og lekkerheit sem ein-
kenndi ykkur. Allt það sem þið
gerðuð saman og pabbi og frændi,
þið voruð eitt. Hvort sem það voru
ferðalög víðsvegar um landið þar
sem ég, Arndís og Árný gistum í
litlu kúlutjaldi við hliðina á ykkur,
allar í nýjum apaskinnsgöllum í
sitt hvorum lit sumur eftir sumur,
Sumarbústaðir með heimatilbún-
um skemmtiatriðum öll kvöld frá
okkur stelpunum og verðlaun á
eftir ár eftir ár, Óli Hrafn og
Kristófer að gameboyast, lakkrís
frá manninum elska, við fjölskyld-
an að fara til útlanda með ykkur,
Við stelpurnar að stússast með
Andra og Brynjar, þið fjölskyldan
í heimsókn yfir páska í Ólafsvík,
við í heimsókn yfir helgi á Suður-
götunni, þið frændi í heimsókn á
Ennisbrautinni, ógleymanleg jól á
Flórída, þið frændi og mamma og
pabbi að plana og gera og svona
gæti ég haldið áfram nánast enda-
laust. Ástæðan er einföld, þú,
frændi og fjölskyldan á Suðurgöt-
unni eruð svo stór hluti af upp-
vexti og uppeldi okkar Kristófers
að minningarnar eru óendanlegar.
Þú varst alltaf svo góð en jafn-
framt svo skemmtileg og alltaf svo
flott og falleg. Gjörsamlega geisl-
aðir af fegurð jafnt að innan sem
utan. Það var alltaf svo gott og
skemmtilegt að tala við þig og
móttökurnar á Suðurgötunni ein-
kenndust alltaf af gleði og manni
leið alltaf eins og maður væri kom-
inn heim. Ég gleymi aldrei skál-
inni inni í stofu sem var svo oft full
af Lindubuffi eða bombum, okkur
stelpunum leiddist ekki að stelast í
hana. Minningarnar framkalla all-
ar bros í gegnum tárin því þú
varst svo yndisleg. Það er svo
stutt síðan ég hljóp úr matarboði
til að kíkja á ykkur mömmu þar
sem þið sátuð á pallinum á Enn-
isbrautinni og óskin þín um að
koma vestur til Ólafsvíkur rættist.
Ég óskaði þess svo mikið að allt
væri eins og áður. Allar sögurnar
sem þið gátuð sagt okkur stelp-
unum af ykkur, minningarnar eru
endalausar og munu ávallt lifa í
okkur öllum. Þú ert og verður allt-
af gullmoli í mínum augum. Takk
fyrir allt, elsku Elísabet. Hvíldu í
friði.
Elsku frændi, Arndís, Binni,
Jónas Bjarki, Árný, Nonni, Óli
Hrafn, Andri og Brynjar, guð
styrki ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Íris Jónasdóttir.
Elísabet frænka mín var á
margan hátt einstök kona, sem
háði mikla baráttu við illvígan
sjúkdóm. Þó sjúkdómurinn hafi að
lokum lagt hana að velli, þá má
með sanni segja að hún hafi unnið
margar harðar orrustur við hann
af miklu hugrekki og innri styrk.
Hún var okkur hinum því mikil
fyrirmynd, hvernig hún með sín-
um kröftuga baráttuvilja og æðru-
leysi tók slaginn alla leið.
Elísabet var bæði sérlega fögur
og glæsileg kona, sem með glað-
værð sinni og blíðu viðmóti gaf
mikið af sér. En það var ekki síst
hennar sterki persónuleiki, sem
réð för þar sem hún fór.
Á kveðjustund er fyrst og
fremst þakklæti í huga fyrir að
hafa átt svona yndislega frænku
og fyrir öll samskipti við hana í
gegnum tíðina, minningarnar eru
allar ljúfar.
Jónasi, börnum þeirra, Ingi-
björgu móður hennar og öðrum
vandamönnum votta ég innilega
samúð mína.
Blessuð sé minning Elísbetar
Óladóttur.
Kjartan Lárusson.
Margar minningar koma upp í
hugann þegar ég hugsa um hana
Elísabetu. Stutt var á milli heimila
okkar í Ólafsvík og lékum við okk-
ur oft saman. Mínar fyrstu minn-
ingar af samverustundum okkar
Elísabetar eru frá öskudegi þegar
við höfum verið u.þ.b. sjö og átta
ára gamlar. Við vorum búnar að
sauma og skreyta öskupoka og
eftirvæntingin var mikil að kom-
ast út til að læða pokunum á þá
sem við hittum. Daginn þann viðr-
aði hins vegar ekki til útiveru , rok
og rigning, svo öskupokarnir lentu
allir á okkur sjálfum og okkar
nánustu. Þrátt fyrir það man ég að
við skemmtum okkur konunglega.
Vinátta okkar hélt áfram og
mikið var gaman þegar Elísabet
varð svo hluti af fjölskyldunni þeg-
ar hún og Jónas frændi urðu par,
en það gerðist í einni af mörgum
ferðum okkar á sveitaböll.
Elísabet var mikill fagurkeri og
til marks um það var hversu fal-
lega rithönd hún hafði. Auðvelt
var að sjá hvaða jólakort var frá
fjölskyldunni á Suðurgötunni þeg-
ar jólapósturinn fór að berast.
Alltaf geislaði af Elísabetu og
þegar við í Stapavinafélaginu hitt-
umst á hverju hausti var hún
hrókur alls fagnaðar. Síðasta
haust þegar við hittumst var gleði
okkar Halls mikil þegar við sáum
að þau frændi voru mætt. Elísabet
var svo glöð og kát og skemmti sér
vel eins og við öll. Hverjum öðrum
í hópnum en henni gat dottið í hug
að bjóða öllum konunum upp á
kokteil eða athuga hvort kokkur-
inn gæti ekki útbúið samlokur fyr-
ir svefninn. Hún var einstök hún
Elísabet.
Elsku Jónas, Arndís, Árný, Óli
Hrafn, Andri og Brynjar. Við
sendum ykkur okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur. Því miður getum við
Hallur ekki verið með ykkur í dag
en hugur okkar er hjá ykkur.
Lilja Kristófersdóttir.
Þegar maður kveður vin er
maður að vissu leyti að kveðja
hluta af sjálfum sér. Öll erum við
eitt en hvert og eitt okkar er sér-
stakt þótt við blómstrum á mis-
munandi máta. Sumir sá fræjum
og njóta þess að sjá ástvini
blómstra án þess að krefjast nokk-
urs. Þannig var Elísabet Óladótt-
ir.
Við ótímabært fráfall æskuvin-
konu frá Ólafsvík reikar hugurinn
fram og til baka frá því ég sá hana
fyrst fyrir rúmum fjörutíu árum.
Margvíslegar myndir skjóta upp
kollinum. Ég sé hana svífa létt-
fætta í gegnum lífið enda var and-
inn í kringum hana með þeim
hætti, fjörið allsráðandi. Ég sé
hana birtast óaðfinnanlega
klædda, hláturgjarna og síðast en
ekki síst sem heimsborgara. El-
ísabet hefði prýtt forsíður Vogue
og Elle hefði hún lagt út á braut
fyrirsætunnar í París. En umfram
allt var Elísabet elskandi móðir og
börn þeirra Jónasar voru í for-
grunni.
Það var einmitt vinur minn,
sjarmörinn Jónas, sem krækti í
fallegu dömuna frá Ólafsvík og ég
er þakklátur fyrir vináttu þeirra.
Sannur vinskapur felst ekki endi-
lega í daglegum samskiptum held-
ur í því að finnast vinirnir alltaf
hafa verið til staðar. Sumir
strengir slitna aldrei og strengir
Elísabetar lágu víða.
Elísabet var hetja og tók veik-
indum sínum af einstöku æðru-
leysi. Henni var mest umhugað
um börnin sín og ástvini og missir
þeirra er mikill. Því má ekki
gleyma að missir Elísabetar er
engu minni. Það hlýtur að vera
þyngra en tárum taki að vera þess
meðvitaður að fá ekki að leiða
börnin sín í gegnum krákustíga
lífsins og njóta allra dýrðlegu
stundanna sem lífið hefur upp á að
bjóða; hlæja með þeim og gráta,
og vera til staðar hvað sem á dyn-
ur.
Ég votta Jónasi, mínum elsku-
lega vini, börnum og ástvinum
mína dýpstu samúð.
Þótt ég sé látinn, harmið mig ekki með
tárum, hugsið ekki um dauðann með
harmi eða ótta. Ég er svo nærri, að hvert
eitt tár ykkar snertir mig og kvelur, þótt
látinn mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál mín
upp í mót til ljóssins. Verið glöð og þakk-
lát fyrir allt sem lífið gefur og ég, þótt
látinn sé, tek þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf. óþekktur)
Þorgrímur Þráinsson.
Þegar hugurinn róaðist og tárin
hættu að streyma fóru að rifjast
upp allar okkar yndislegu stundir
með Elísabetu og áður en við viss-
um af var komið bros og fliss öðru
hvoru því þar er henni best lýst.
Alltaf gleði, glamúr og mikill hlát-
ur. Allar minningar okkar um El-
ísabetu kalla fram hlátur og bros.
Þessi yfirnáttúrulega fallega kona
var okkur svo mikil fyrirmynd,
stolt móðir fimm barna, alltaf
mesti kroppurinn og alltaf klædd
eftir nýjustu tísku.
Við kynntumst fyrir margt
löngu í Hress líkamsræktarstöð-
inni, æfðum þar frábær hópur
saman í einkaþjálfun hjá Siggunni
okkar og náðum einstaklega vel
saman. Oft varð kaffið eftir æf-
inguna lengra en æfingin sjálf en
það var alveg nauðsynlegt því
þarna var rætt allt milli himins og
jarðar og ótrúlega sterkt net
kvenna sem stóðu hver með ann-
arri í súru og sætu. Fengum ráð
hjá hvor annarri um rekstur fyr-
irtækjanna okkar, nýjustu glossin
og ýmis merkileg málefni. Feng-
um meira að segja á okkur nafn-
gift í stöðinni sem átti ágætlega
við en verður ekki upplýst hér. En
okkur dugði ekki að æfa saman,
við vorum orðnar miklar vinkonur
og náðum að brydda upp á alls-
konar skemmtiferðum saman. En
eitt sem þessi elska lét ekki plata
sig út í var að fylgja hópnum í
göngur á fjöll, við suðuðum mikið í
henni en svo á endanum gafst hún
upp og ákvað að láta sig hafa það
og koma með Laugaveginn vorið
2008, við vorum að sjálfsögðu með
henni í undirbúningnum og æfð-
um aðeins nokkur fjöll í nágrenni
Hafnarfjarðar áður. En aðalatrið-
ið var að vera í rétta dressinu og
það vorum við með á hreinu, El-
ísabet græjaði dressið og svo var
haldið af stað í Landmannalaugar
en það skal tekið fram að í þessum
ferðum var einn stærsti trússari
landsins fenginn til að ferja nauð-
synlegan búnað og nesti á milli
gististaða, við vorum sennilega
búnar að ljúga sögum um sól og
Elísabet
Óladóttir