Morgunblaðið - 27.07.2013, Blaðsíða 31

mörg ár í hreppsnefnd Eskifjarð-
ar og síðar í bæjarstjórn, og beitti
sér fyrir hinum ýmsu þjóðþrifa-
málum svo að bærinn yrði betri
staður að búa á. Hann var einn af
þeim sem m.a. beittu sér fyrir því
að hafið var átak til að fegra og
snyrta bæinn svo að Eskifjörður
varð einn af snyrtilegustu og fal-
legustu bæjum á landinu. Að auki
beitti hann sér fyrir því að fyr-
irtæki og stofnanir innan bæjar-
ins gætu starfað og dafnað sem
best með því að beita sér fyrir því
að innviðir Eskifjarðar væru sem
bestir. Hann vann auk þess ötul-
lega að góðgerðarmálum innan
bæjarins í gegnum starf sitt í
Lionshreyfingunni á Eskifirði og
tók þar þátt í ýmsum velgerðar-
og framfaramálum.
Ég mun alltaf minnast Mannsa
með hlýhug og söknuði. Hann
reyndist mér og mínum ætíð vel
og erum við honum þakklát fyrir
það. Við sendum Auðbirni, Svönu
og dætrum, sem og Ingu, okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Örn Jónasson (Öddi) og
fjölskylda, Mosfellsbæ.
Kynnin af vini mínum Guð-
mundi Auðbjörnssyni ná allt aftur
til ársins sem hann fæddist en ég
var fjórum árum eldri en hann.
Guðmundur ólst upp í faðmi stór-
fjölskyldunnar. Foreldrar hans
bjuggu í Skálholti en amma hans
og móðursystur í Ásbyrgi og ráku
þar gistiheimili og matstofu með
myndarbrag. Þar var jafnan
margt um manninn og mikið um
að vera og við krakkarnir að snigl-
ast þar í kring. Guðmundur var
ekki gamall þegar hann fór að
létta undir með frænkum sínum
og var þeirra stoð og stytta alla
tíð. Við bjuggum á Stöðinni í
næsta nágrenni við þetta sóma-
fólk og góður vinskapur tókst með
fjölskyldum okkar. Við fluttum til
Reykjavíkur 1950 en tengslin við
Ásbyrgi rofnuðu ekki og alltaf var
það gleðiefni ef einhver þaðan
kom í bæinn.
Okkur Guðmundi var afar vel
til vina og brölluðum við margt
saman á okkar yngri árum. Mér
er það minnisstætt að þegar Lind-
berg og hans kona komu til Eski-
fjarðar 1933 vorum við í berjamó
með mæðrum okkar inni á dal og
horfðum furðulostnir á þegar
flugvélin settist á fjörðinn.
Þegar fóstri minn Davíð fór að
sýna kvikmyndir í samkomuhús-
inu fól hann Guðmundi miðasöl-
una. Þá var hann 14 ára en fóstri
minn sá að þarna var drengur
sem hægt var að treysta. Það kom
snemma í ljós að Guðmundur var
dugnaðarforkur með ákveðnar
skoðanir og mikinn áhuga á fé-
lagsstarfi. Ungur að árum gekk
hann til liðs við ungmennafélagið
og var driffjöður í starfi þess.
Hann var líka góður skáti. Hann
var eldheitur sjálfstæðismaður,
sat í bæjarstjórn Eskifjarðar í 29
ár og var þar sem annars staðar í
forystu um uppbyggingu og fram-
farir í bæjarfélaginu. Guðmundur
gekk í Eiðaskóla og lærði síðan
málaraiðn. Hans starfsævi var í
heimahögum og hann þótti með
afbrigðum flinkur og vandvirkur
málari.
Eftir að ég flutti öðru sinni
austur á land endurnýjuðust
kynnin við Guðmund. Ég leitaði til
hans með margvísleg málefni og
hann var jafnan boðinn og búinn
að aðstoða mig.
Síðustu árin hef ég hringt
reglulega í hann til að fá fréttir af
mönnum og málefnum á mínum
æskustöðvum. Hann fylgdist
grannt með öllu sem um var að
vera í málefnum bæjarins og ég
hafði mikla ánægju af þessum
samtölum.
Guðmundur var gæfumaður í
sínu einkalífi. Þau Inga áttu fal-
legt heimili og voru samhent hjón.
Hjá þeim drakk ég margan kaffi-
sopann þegar ég átti leið um Eski-
fjörð.
Við Ragnheiður sendum Ingu
og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur.
Páll Halldórsson.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2013
✝ GuðríðurBjarnheiður
Ársælsdóttir fædd-
ist í Eystri-Tungu í
Vestur-Landeyjum
17. febrúar 1923.
Hún andaðist á
Landspítalanum
Fossvogi 13. júlí
2013. Foreldrar
hennar voru Ragn-
heiður Guðnadótt-
ir, f. 8.12. 1893, frá
Eystri-Tungu, d. 24.6. 1974, og
Ársæll Jónsson, f. 7.5. 1889, frá
Álfhólum, d. 9.3. 1964. Systkini
Guðríðar: Tvíburarnir Guðni
og Þórarinn, f. 1920, d. sama
ár, Guðni, f. 1924, d. 1989, Sig-
ríður, f. 1926, búsett í Reykja-
vík, Jón, f. 1927, d. 2003,
Bjarni, f. 1928, d. 2004, Ingi
Björgvin, f. 1932, d. 1992. Upp-
eldissystir, náfrænka og kær
vinkona er Kristín Sigurð-
nemi í Véltækniskólanum, 3)
Ragnheiður, f. 5.3. 1992, d.
sama dag. 4) Guðríður Bjartey,
f. 18.3. 1993, háskólanemi, 5)
Ragnheiður Lilja, f. 30.3. 1995,
menntaskólanemi. Seinni eig-
inmaður Guðríðar var Bjarni
Halldórsson, f. 14.8. 1918, d.
11.1. 2006, frá Króki í Gaul-
verjabæjarhreppi, skólastjóri í
V-Landeyjum og bóndi á
Skúmsstöðum.
Guðríður ólst upp í Eystri-
Tungu við hefðbundin sveita-
störf og naut farskólakennslu í
sveitinni. Hún stundaði nám í
Kvennaskólanum á Hvera-
bökkum 1943-1944 og einn vet-
ur lærði hún listsaum í Reykja-
vík.
Guðríður fluttist ung að
Skúmsstöðum og bjó allan sinn
búskap þar að frátöldum síð-
ustu sjö árum ævinnar en þá
dvaldi hún að mestu hjá dóttur
sinni í Reykjavík , aðallega til
heilsubótar og listmálaranáms.
Útför Guðríðar fer fram frá
Akureyjarkirkju í Vestur-
Landeyjum í dag, 27. júlí 2013,
og hefst athöfnin kl. 16.
ardóttir, f. 1915,
búsett í Reykjavík.
Fyrri maður
Guðríðar var Þor-
valdur Jónsson frá
Hemru í Skaft-
ártungu, f. 6.8.
1885, d. af slysför-
um 18.7. 1962,
bóndi á Skúms-
stöðum. Þau eign-
uðust eina dóttur,
Ragnheiði, f. 28.7.
1957, ljósmóðir og hjúkr-
unarfræðingur, búsett í
Reykjavík. Maður hennar er
Ófeigur Grétarsson, f. 11.10.
1962, rafeindavirki. Börn
þeirra eru: 1) Ólafía Bjarnheið-
ur, bú- og viðskiptafræðingur,
f. 13.8. 1977, dætur hennar og
Hafsteins Sigurbjörnssonar
verktaka eru: Heiða Sigríður,
f. 2002, og Hanna Birna, f.
2006, 2) Grétar, f. 22.10. 1986,
Það er með sorg í hjarta að ég
kveð mína kæru móður. Þó svo ár-
in sem hún fékk á þessari jörð
væru 90. Það er ótrúlega tómlegt í
Kvíslinni síðan hún kvaddi. Líf
okkar hefur verið samofið alla
mína tíð og hefur móðir mín staðið
þétt við hlið mér í gegnum súrt og
sætt. Hún hallmælti engum, vildi
öllum vel, trúði á það góða í hverj-
um og einum og vildi engin illindi.
Hún hafði mikla útgeislun og hafði
einstaklega góða nærveru, unni
sveitinni sinni og var náttúrubarn,
sem fylgdist vel með. Einstaklega
trúuð og hafði sterkar skoðanir á
lífinu sem tekur við eftir dauðann.
Óbilandi kjarkur einkenndi hana
og einhvern veginn komst hún
alltaf þangað sem hún ætlaði sér.
Hvort sem það var á málaranám-
skeið hjá Norðmanninum Pier,
ástralska kennaranum í Straumi,
einkakennslu hjá Veru frá Rúss-
landi eða Selmu Jónsdóttur.
Mamma var listræn og með af-
brigðum vandvirk hannyrðakona.
Mörg falleg verk eftir hana í formi
útsaums og málverka prýða nú
heimili okkar. Hugurinn leitar til
baka og margs er að minnast.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Kveðja mín til þín er sú sama
og þú kvaddir okkur fjölskylduna
þína alltaf með.
Vertu alltaf Guði falin.
Þín
Ragnheiður Þorvaldsdóttir.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku amma mín.
Mikið á lífið eftir að vera tóm-
legt án þín. Þú sem hefur átt svo
stóran þátt í lífi mínu, hefur alltaf
verið til staðar fyrir mig, stutt mig
í hverju því sem ég hef tekið mér
fyrir hendur og hvatt mig áfram í
blíðu og stríðu.
Ég var svo lánsöm að vera mik-
ið hjá ykkur afa í sveitinni á mín-
um yngri árum og endaði raunar
með því að ég fluttist alfarið til
ykkar, að eigin vilja, árið sem ég
fermdist, 1991. Þá kynntist ég vel
þeim mikla dugnaði, jákvæðni,
ákveðni, listfengi, nægjusemi,
hlýju og öllum þeim kostum sem
þú bjóst yfir.
Við brölluðum margt og voru
ófáar ferðirnar farnar niður að
sjó, inn á mýri að skoða hross og
kindur eða í heimsókn í Bakkakot.
Þá var gjarnan sungið, sagðar
sögur frá því í gamla daga eða
heimsmálin rædd.
Það var alltaf stutt í brosið og
glaðværðina, þó það fyki nú
stundum í þig þá varstu fljót að
fyrirgefa og gera gott úr málun-
um. Já, þú vildir alltaf halda frið-
inn og hafa alla góða, sama hvað á
gekk.
Trúaðri manneskju er erfitt að
finna og aldrei var farið að heiman
án þess að signa yfir bæinn og
hann falinn þeim sem öllu réði,
Guði. Það var raunar allt lagt í
hendur hans.
Nú á seinni árum töluðum við
mikið saman í síma. Var þá gjarn-
an farið yfir búskapinn – hvað bú-
ið var að gera og hvað skyldi gera
næst, hvort ég hefði örugglega
nóg af öllu og hvenær ég kæmi nú
í bæinn. Þegar samtalinu lauk
kvaddir þú mig alltaf á þessa leið:
„Vertu alltaf Guði falin, elskan
mín.“ Það var gott veganesti.
Minningarnar eru margar og
góðar og munu ylja mér um alla
tíð. Þá munu myndirnar þínar fal-
legu sem prýða veggi heimilisins
minna mig á þig á hverjum degi.
Dætur mínar voru svo lánsam-
ar að fá að kynnast manngæsku
þinni og nutu þær sömu ástar og
alúðar frá þér og ég upplifði. Mun-
um við búa að því alla tíð.
Vertu alltaf Guði falin, elsku
amma mín.
Þín
Ólafía (Lollý).
Amma mín er góð,
Amma mín er sæt og fín,
Amma mín er best.
Hún málar myndir,
Hún lifir í sveitinni,
Hún á þar bú.
Þetta ljóð skrifaði ég til þín
þegar ég var sjö ára skotta í Ár-
túnsskóla. Þá bauð ég þér á ömmu
og afa daginn sem haldinn var þar.
Fyrir ofan ljóðið teiknaði ég sveit-
ina þína sem þér þótti svo vænt
um, Skúmsstaði. Ég man vel þeg-
ar þú brostir svo blítt til mín er ég
flutti það fyrir allan skólann minn.
Þú kenndir mér margt en það sem
efst er í huga mér er þegar þú
sagðir að það væri mikilvægt að
brosa því þá yrði lífið svo miklu
betra.
Þú varst afar listfeng og ein-
staklega smekkleg. Myndirnar
sem þú málaðir eru guðdómlega
fallegar. Ég keyrði þig oft til
Selmu myndlistarkennara þar
sem þú málaðir myndirnar þínar á
síðastliðnum árum. Þú vildir alltaf
fá álit mitt á verkunum. Við ýmis
tækifæri leyfðir þú okkur að velja
mynd og valkvíðinn var mikill því
allar myndirnar voru svo fallegar.
Þegar ég kom í sveitina til þín
leyfðirðu mér alltaf að mála. Þá
fékk ég góðan myndlistarkennara
sem leiddi mig hvert einasta skref
með mikilli þolinmæði.
Vinátta okkar var traust. Okk-
ur kom mjög vel saman, við fórum
oft að keyptum okkur eftirlætis-
réttinn þinn sem var kjúklingur
og spjölluðum um lífið og til-
veruna. Eitt sinn þegar við leidd-
umst á búðaflakki kom afgreiðslu-
kona að okkur og sagði að það
væri yndislegt að sjá okkur leiðast
og að við værum heppnar að eiga
hvor aðra að, þá brostirðu allan
hringinn.
Óbilandi væntumþykju sýndir
þú okkur. Þá vitna ég í þegar þú
sagðir okkur að fara í sokka til
þess að verða ekki kalt þó við vær-
um orðin átján ára, komin á þrí-
tugsaldurinn eða jafnvel sextugs-
aldurinn.
Einnig varstu með yndislega
söngrödd og kunnir ógrynni af
lögum. Þér fannst gaman þegar
ég spilaði á píanóið, þá söngstu og
dansaðir með. En mér þótti svo
vænt um þegar þú hrósaðir mér í
hvert einasta sinn þegar ég lauk
verki og þá baðstu mig að spila að-
eins lengur fyrir þig.
Þú varst ein ljúfasta, brosmild-
asta, glaðasta, fallegasta og dug-
legasta manneskja sem ég hef
kynnst. Þrátt fyrir að þú brotn-
aðir, lentir í veikindum eða við frá-
fall tveggja eiginmanna þinna, þá
léstu ekkert stoppa þig og reifst
þig alltaf upp. Þú hættir aldrei,
elsku hjartans dugnaðarforkurinn
minn. Þínar síðustu stundir þegar
óhappið dundi yfir þegar ég sat
með þig í fanginu og sagði að mér
þætti svo óskaplega vænt um þig
og hefði alltaf þótt þá kom þitt
ljúfa og einlæga bros sem ég mun
aldrei gleyma. Ég vil þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig í gegnum tíðina, alla þína ást,
virðingu og hlýju. Minning þín
mun alltaf lifa í hjarta mér og það
er með miklum söknuði að ég kveð
þig. Hvíldu í friði, elsku hjartans
amma mín.
Ástarkveðjur,
Ragnheiður Liljan þín fríða
eins og þú kallaðir mig.
Ragnheiður Lilja
Ófeigsdóttir.
Í dag verður amma mín, Guð-
ríður B. Ársælsdóttir, borin til
hinstu hvílu og langar mig að
minnast með nokkrum orðum
þessarar yndislegu konu sem á
svo stóran sess í hjarta mínu. Ég
minnist þess er við lögðum af stað
í eitt af okkar mörgu ferðalögum
saman í sveitinni. Sólin var hátt á
lofti enda hásumar og kindurnar
farnar á beit. Svaðilför okkar var
heitið upp í tún. Við fórum á Hi-
luxinum hans afa þar sem ég var
aðeins fimm ára gömul og þetta
var töluverður spotti að ganga.
Þegar við vorum komnar upp í tún
fór bíllinn milli drifa og þá voru
góð ráð dýr. Þú treystir þér ekki
til að ganga heim að bænum og ná
í afa. Þér varð litið á litlu stúlkuna
sem sat þér við hlið, hún gæti nú
bjargað okkur. Aðeins var einn
hængur á, á þessum tíma var ég
mjög hrædd við kindur og gat
ekki hugsað mér að ganga
framhjá allri þessari hjörð til að
ná í afa. Við sátum lengi inni í bíl
og það tók þig töluverðan tíma að
sannfæra mig um að fara út úr
honum. Ég hljóp alla leiðina inn í
bæ, fann afa og svo komum við á
traktornum. Þú bjóst yfir ótrú-
lega sterkum sannfæringarkrafti,
sem ég tók eftir allt frá því að ég
man fyrst eftir mér.
Ég hlakkaði alltaf til að fara í
sveitina að heimsækja þig. Þú
varst alltaf svo gestrisin og góð
við alla. Þú varst alltaf tilbúin að
láta eftir okkur systkinunum að
baka pönnukökur eða útbúa kakó.
Við systurnar fengum oft hug-
myndir að listaverkum og þá vant-
aði ekki að þú styddir og hjálpaðir
okkur. Það var sama hvort það
væri að mála hesta úti í gerði eða
tína skeljar úr fjörunni. Alltaf
fengum við hrós fyrir vinnu okkar,
sama hversu galin hugmyndin
var. Listaverkin okkar voru ekk-
ert í líkingu við það sem þú töfr-
aðir fram en þú hafðir alltaf trú á
okkur.
Þú varst alltaf vel upplýst um
allt sem gerðist í samfélaginu,
sama hvort það var veðrið eða
stjórnmál. Þú hafðir ekki sterkar
skoðanir á málefnunum heldur
varstu oftast sammála hliðinni
sem fréttirnar greindu frá. Þegar
ég var komin í framhaldsskóla og
hafði meira vit á vandamálum
samtímans fór ég fyrst að taka
eftir því að ekki var hægt að rök-
ræða við þig um eitt né neitt, þú
brostir bara og varst sammála því
sem ég hafði að segja. Þú forðaðist
deilumál og ósætti og reyndir
hvað þú gast að komast framhjá
þeim.
Þú varst með eitt stærsta og
blíðasta hjarta sem ég hef nokk-
urn tímann kynnst, þú leist alltaf
framhjá göllum fólks og einblíndir
á það góða í lífinu. Þó svo að lífið
væri stormasamt, stóðstu erfið-
leikana alltaf af þér og komst
tvíefld til baka. Þú gast fyrirgefið,
elskað og allt þar á milli. Trú mín
er sú að ef allir væru jafn góð-
hjartaðir og örlátir og þú varst
yrði heimurinn að betri stað. Við
ættum að taka góðmennsku þína
og náungakærleikann til fyrir-
myndar. Ég mun aldrei gleyma
þínu fallega brosi sem hefði getað
breytt dimmu í dagsljós.
Vertu alltaf Guði falin, elsku
amma mín.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
meðan hallar degi skjótt.
Að mennirnir elska, missa, gráta og
sakna.
(JS)
Þín nafna,
Guðríður Bjartey
Ófeigsdóttir.
Leiddu mína litlu hendi
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
Blíði Jesús, að mér gáðu
(ÁE)
Elsku amma Gurra. Takk fyrir
að vera alltaf svona góð við okkur.
Þú leyfðir okkur svo oft að mála
og hrósaðir okkur svo oft. Sagðir
við okkur: „Mikið eruð þið fínar og
fallegar, elskurnar mínar.“
Það var gaman að fá að kynnast
þér. Guð geymi þig.
Þínar langömmustelpur,
Heiða Sigríður
og Hanna Birna.
Ef mig brestur ekki minni kom
ég fyrst að Skúmsstöðum til sum-
ardvalar tveggja ára gamall og
eftir það næstu 14 sumur. Gurra
veitti mér alla þá ást og umhyggju
sem hugsast gat, kenndi mér
sálma og sönglög og seinna vinnu-
brögð. Hvað um „Vertu nú yfir og
allt um kring“ og „Vertu Guð faðir
faðir minn“, síðan hlýja strokan
yfir vangann rétt áður en svefninn
færðist yfir. Ég vissi ekki af mér
fyrr en ég vaknaði til sumarmorg-
unsins, heimabakað brauð, stund-
um seytt í súrheysgryfjunni,
hafragrautur og slátur. Vertu nú
duglegur að borða svo þú verðir
stór og sterkur, svo hægt verði að
kaupa á þig klofstígvél eins og við
karlarnir eigum, bætti Þorvaldur
við. Mér er það til efs að nokkur
hafi borðað jafnmikið út á klof-
stígvél og ég frá upphafi vega.
Fuglasöngur í lofti, ég og Snakkur
á leiðinni austur í Damm að sækja
kýrnar svo Gurra gæti klárað að
mjólka áður en þornaði nægilega
á svo hægt væri að snúa heyinu.
Við Gurra á Moskvitsinum, ferð-
inni heitið í Bakkakot, úthallinn á
beygjunni við Gegni, bíllinn
sneisafullur af söng: Hvítir máfar,
Hér stóð bær með burstir fjórar,
Suður um höfin og Við hliðið stend
ég eftir ein, og þessi tár sem falla á
gangstígin og falla stundum enn.
Mikið söng hún Gurra vel, hún var
svo músíkölsk eins og öll hennar
systkini. Ég hugsaði oft með mér í
gamla daga að það mættu vera
fleiri hross í Þúfu, svo ég fengi
aukalag hjá Gurru minni áður en
bílferðinni lyki. Hrossin lágu oft í
móki á heitum sandi vegarins og
við Gurra þeyttum ekki bílflautu í
miðju lagi svo stundum tók ferðin
okkur drjúgan tíma sem betur fór.
Þú hvarfst mér og burt ég í fjarska fór
en fann þig þó hvert sem ég sneri
sem titrandi óm í auðum kór
og angan úr tómu keri.
(Jónas Guðlaugsson.)
Öll ævintýri hafa sinn endi,
þannig fór einnig um þetta. Um
upplag mitt má deila en uppeldinu
bý ég að, þökk sé Gurru og fleir-
um. Góður Guð geymi Gurru
mína.
Árni Þorvaldsson.
Nú er komið að leiðarlokum.
Elsku systir mín, Guðríður Ár-
sælsdóttir, er horfin til eilífðar-
ljóssins sem bíður okkar allra. Þó
Guðríður hafi fengið að lifa langa
ævi er svo innilega sárt að missa
hana en í minni sorg hef ég upp-
lifað hlýju og styrk frá henni.
Undanfarna daga hef ég verið
að rifja upp bernskuárin okkar.
Aldrei bar skugga á systraþel og
fylgdust við ætíð hvor með ann-
arri, glöddumst yfir velferð og
fundum líka til hvor með annarri
þegar svo bar undir. Það eru fáir
dagar í lífi okkar sem við höfðum
ekki samband.
Ég minnist margra ferða sem
dóttir mín Ragnheiður Marteins-
dóttir bauð okkur með sér í til
þess að njóta íslenskrar náttúru
og fegurðar. Og ekki var verra
þegar sólin skein en þá var Guð-
ríður í essinu sínu og dásamaði
veðrið og umhverfið og sagði þá
gjarnan: „Stelpur, sjáið þið sólina,
sjáið þið blessaða sólina.“ Stopp-
uðum við oft og gæddum okkur á
konunglegum veitingum og rifjuð-
um upp gamla daga.
Einnig fórum við saman í ferðir
með eldri borgurum og alltaf var
hún þakklát fyrir góðvild þeirra
sem tóku þátt í að gera ferðina
ógleymanlega.
Guðríður systir var mjög list-
ræn og dáðist að fögrum hlutum.
Málaði myndir og saumaði út og
var mikil hannyrðakona. Liggja
eftir hana mörg listaverk. Við
höfðum þá ánægju að vera saman
hjá Selmu Jónsdóttur listakonu
og fengum að njóta framúrskar-
andi leiðsagnar hennar í málara-
list. Var okkur þessi skóli afar
lærdómsríkur og félagsskapurinn
eftir því góður.
Foreldrar okkar eignuðust átta
börn, er ég nú ein á lífi. Með sökn-
uði en þó miklu meiri birtu kveð
ég elskulega systur mína. Ég
votta fjölskyldu hennar innilega
samúð mína. Hvíl í friði, mín
hjartkæra systir.
Sigríður Ársælsdóttir.
Guðríður Bjarn-
heiður Ársælsdóttir