Morgunblaðið - 27.07.2013, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2013
ur ævintýraheimur þar sem gróð-
urinn blómstraði, hverirnir
mölluðu og friðsæl áin liðaðist hjá.
Þetta ævintýraland var endalaus
uppspretta leikja í gegnum árin. Í
heimsóknum okkar skemmtum
við okkur við að leika við ána, fara
í búleik, hlusta á gamlar plötur,
lesa Sérstæð sakamál og gamlar
Vikur, settum rúllur í ömmu og
stálumst í smákökur inni í búri.
Þá vakti neftóbaksdósin hans afa
alltaf lukku og það þótti enginn
maður með mönnum nema taka
nokkuð reglulega í nefið. Það
besta við Hvamminn var þó stóri
faðmurinn þeirra ömmu og afa.
Þau stóðu alltaf úti þegar við
keyrðum að og keyrðum frá.
Þarna eiga sterkustu minning-
arnar um afa heima og fá að búa
þar um ókomna tíð.
Afi var dálítið eins og persóna
úr ævintýrabók – örlátur á sjálfan
sig, neftóbak og faðmlög, hló hátt
og mikið, var tilfinningaríkur og
ræktarsamur við bæði við
plöntur, dýr og fólk. Hann sýndi
okkur barnabörnum sínum alltaf
mikinn áhuga – hvað við værum
að gera, hvernig við gerðum það,
en aðallega hvernig okkur liði,
honum fannst alltaf mikilvægast
að við værum glöð, heilbrigð og
kát. Hans mikla umhyggja birtist
einnig í áhuga á verðandi og sak-
lausum tengdasonum fjölskyld-
unnar, hverra ætta þeir væru og
að þeir myndu nú örugglega fara
vel með dætur fjölskyldunnar, því
annars væri voðinn vís.
Ræktarsemin og áhuginn
minnkaði ekki með árunum.
Fram á síðasta dag hafði afi
áhyggjur ef hann vissi af fjöl-
skyldumeðlimum á ferð yfir heið-
ina, og hringdi í börnin sín til að
tryggja að þau settu á sig húfu ef
kalt væri í veðri. Börn ömmu og
afa bera gæsku þeirra og hlýju
besta vitnið og endurguldu þau
kærleika þeirra fram á síðasta
dag. Þetta er fyrirmyndin sem við
barnabörnin höfum haft alla okk-
ar ævi og fyrir vikið sú arfleifð
sem við viljum hafa að leiðarljósi í
okkar lífi.
Arna og Silja Hauksdætur.
Við fjölskyldan vorum svo
heppin að eiga þau hjón, Alla og
Svönu, fyrir nágranna í 16 ár, þau
voru þá búsett í Hverahvammi og
við í næsta húsi, Álfafelli. Við
systkinin nutum góðs af nágrönn-
um okkar, þegar barnabörnin
þeirra dvöldu hjá þeim lékum við
okkur við þau og margt var brall-
að. Ég lék mér til dæmis mikið við
eitt barnabarn þeirra og foreldr-
um mínum fannst mjög undarlegt
hversu oft ég kom lasin heim eftir
að hafa verið hjá þeim. Eftir dálít-
ið streð fannst þó skaðvaldurinn,
því við áttum það nefnilega til að
fara í neftóbaksdósina hans Alla
og tókum örugglega nokkuð vel í
nefið líkt og eigandi dósarinnar.
Allt var þetta þó gert án þess að
nokkur tæki eftir. Þau hjónin
reyndust okkur alltaf vel, og
kenndu meðal annars Árna bróð-
ur að lesa og launaði hann þeim
það mörgum árum seinna með því
að skjóta rakettu (fyrir slysni) inn
í garð hjá þeim ein áramótin.
Alli frændi var mjög fróður
maður og mundi allt, og ekki
skemmdi það fyrir hvað hann
hafði góða frásagnarhæfileika.
Maður gat setið og hlustað á sög-
ur og frásagnir tímunum saman.
Enda gaman að heyra frá því þeg-
ar langamma flutti með börnin til
Hveragerðis, hvernig lífið var á
bernskuárunum og svona mætti
áfram telja. Hin seinni ár hefur
samgangur okkar við Alla minnk-
að, en alltaf átti hann sérstakan
stað í hjörtum okkar enda ein-
stakur frændi. Mér er sérstaklega
minnisstætt, á þessari kveðju-
stund, síðasta skiptið sem ég
heimsótti Alla. Þá sagði hann mér
að hann dreymdi oft að hann
stæði á árbakka og hinum megin
árinnar væri allt fólkið hans sem
væri farið. En hann kæmist ekki
yfir því að hann ætti ekki eyri. Nú
hefur honum sennilegast áskotn-
ast eyririnn til að komast á leið-
arenda.
Fyrir hönd fjölskyldunnar vil
ég þakka þér allar þær góðu
stundir sem við áttum með þér,
hvíldu í friði, elsku frændi.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Eva Rós.
Það var snemmsumars 1965.
Staðurinn Hverahvammur, lag-
legt hús rétt fyrir ofan megin-
byggðina í Hveragerði. Ég var
svo spenntur að mig verkjaði í
magann og um allan líkamann. Ég
var að fara að hitta föður kærust-
unnar minnar í fyrsta sinn, að
sögn víðfrægt heljarmenni, jaka
og fyrrum goðsögn af sunnlensk-
um sveitaböllum. Ásetnings míns
vegna varð ég, hvað sem það kost-
aði, að sæta útmælingunni og var
þarna í nokkurri vörn, mjór og
uppburðarlítill Reykjavíkurp-
jakkur. Kostur þó að ég var Ár-
nesingur að upplagi, en ótvíræður
galli að hann hélt mig framsókn-
armann. Ég mat því stöðuna afar
tvísýna, enda mómentið lang erf-
iðasta þrekraun svokallaðrar
karlmennsku minnar. Og svo kom
fyrsta snertingin, handtakið
sjálft. Þetta handtak man ég eins
og gerst hefði í gær; – þykkt og
þrútið, í þéttara lagi en alveg
brennandi heitt. Skyndilega og
óvænt dró hann mig alveg að sér,
sló utan um mig hrömmunum og
knúsaði mig. Alli Steindórs og
Haukur H. voru á einu augnabliki
orðnir vinir fyrir lífstíð. Örlaga-
stund. Alltaf síðan náðum við vel
saman, vorum afar nánir, eigin-
lega dáðum hvor annan. Að við
Sigurbjörg slitum bandinu fyrir
allnokkrum árum breytti þessu
ekki. Aðalsteinn var minn mesti
og besti vinur, enginn hefur kennt
mér meira og með engum hefi ég
hlegið eins mikið. Alli var merki-
legur kall og eins konar sögu-
stólpi eða brú milli kynslóða.
Kominn af fátæku, sunnlensku
dugnaðarfólki af skaftfellsku
bergi, fæddur í Mosfellssveitinni
en alinn upp í Ölfusinu. Sveita-
strákur í stærstu og fallegustu
merkingu orðsins. Missir föður
sinn barn að aldri, móður sína um
aldur fram og það sem sviplegast
var; ástkæran bróður sinn og fyr-
irmynd í hræðilegum slysförum í
blóma lífs síns, högg sem hann
átti alla tíð erfitt með að sættast
við. En að öðru leyti gleði og ham-
ingja. Okkar maður orðinn búfræ-
ðikandídat frá Hvanneyri, kynnist
blómarós af Skeiðunum og vígist
henni í víðfrægu þriggja systra
brúðkaupi 1946 af sr. Sigurbirni
náfrænda sínum úr Meðallandinu
og síðar biskupi. Hann og dá-
semdarkonan Svanlaug setja sér
saman bú og reisa húsið Hvera-
hvamm sem áður er nefndur. Þar
ala þau upp börnin sín fimm til
mennta og eiga sitt líf. Við Alli
ferðuðumst alloft saman, stund-
um tveir einir og spáðum mikið í
menn, málefni og lífshætti og ekki
síst fortíð og sögu. Það var óborg-
anlegt að vera með honum í slík-
um ham, enda sögumaður með af-
brigðum og þá átti enginn neitt
inni. Honum var annt um liðna
tíma og gengið fólk og gerði sér
algjörlega grein fyrir því að nútíð
og framtíð byggjast á fortíð.
Skyni borinn maður hoppar ekki
beint inn í framtíðina. Aðalsteinn
var góður maður, glaðlyndur, til-
finningaríkur náttúruvinur,
trölltrúr vinum sínum og um-
hverfi og ekki síst eigin samvisku.
Allir verða betri af kynnum við
slíkt fólk. Lífshjól hans sem soldið
var farið að hægjast á, hefur nú
stöðvast. Þetta var fallegt líf, jafn-
vel söknuðurinn eftir þennan
mann er ljúfur. Ég lýt höfði, læt
eftir mér að brosa örlítið og þakka
ævilanga vináttu.
Haukur Haraldsson.
Þvílíkur ríkidómur. Að hafa
fengið að vera vinur Óskars í
fimmtíu og fimm ár. Gegnum
súrt og sætt, gegnum hart og
mjúkt, deilt reynslu og verið
trúnaðarvinir. Og svo kemur
þessi forljóti sjúkdómur og hríf-
ur hann á brott frá fjölskyldunni
sinni og vinum. Það er svo sárt.
Svo sárt að ég grét.
Og ég sakna vinar míns, ég
sakna þess að geta ekki hringt í
hann og heyra svarað: „Óskar.“
Og síðan rætt um Rolling Sto-
nes, um hljómtæki, um það sem
okkur bjó í brjósti og gátum
ekki talað um við aðra. Mikið
vildi ég að bölvað krabbameinið
hefði aldrei verið til. En svona er
þetta. Og ég endurtek; þvílíkur
ríkidómur að hafa fengið að vera
náinn vinur þessa einstaka
manns, þessa stráks úr
Hvammsgerðinu sem brallaði
svo mikið með mér að ég gæti
fyllt síður Moggans af sögum af
okkur vinunum. En það ætla ég
ekki að gera. Við Óskar munum
hittast að nýju, fara á tónleika
saman, rækta skrautfiska og
halda áfram þar sem frá var
horfið.
Einu sinni spurði eldri dóttir
mín mig að því af hverju ég
segði alltaf Óskar vinur minn,
þegar ég talaði um hann. Af
hverju ég segði ekki bara Ósk-
ar? Mér varð svarafátt þá en
núna veit ég af hverju. Að lok-
um, Óskar vinur minn, hér er
textabrot úr smiðju Stones:
Megi alvaldur lýsa þér sínu ljósi
láta hvern söng verða þér kær.
Megi alvaldur lýsa þér sínu ljósi
líkt og hlý kvöldsins sól.
(Shine a Light)
Ég kveð þig að sinni, elsku
vinur, hittumst hinumegin.
Elska Ragga og fjölskylda
Óskars og vinir. Guð huggi ykk-
ur í sorginni og blessi ykkur allt-
af.
Guðni Már Henningsson.
Frá því ég var lítil hnáta að feta
mín fyrstu skref í lífinu hefur hann
haldið fast í hönd mína í gegnum
lífsins ævintýr. Það að fara til
ömmu og afa á Húsavík var nefni-
lega alltaf ævintýri líkast og þeim
mun eldri sem ég verð sé ég alltaf
betur og betur hversu heppin ég
var að hafa átt þau að. Það var
fastur liður þegar ég kom ein til
Húsavíkur að afi kæmi að sækja
mig á rútuna. Þegar farangurinn
var kominn í skottið tók hann þétt
í hönd mína og ég ljómaði eins og
sól í heiði. Ég vissi að þetta þýddi
að nú færum við í apótekið og
keyptum apótekaralakkrís sem
mér þótti svo góður. Afi var mjög
duglegur við að brasa með okkur
og voru farnar ótal margar ferðir
upp að Botnsvatni til að vaða, búa
til stíflur og veiða síli. Hænsnakof-
inn hafði líka mikið aðdráttarafl
og var fátt skemmtilegra en að
fara þangað með afa að ná í egg.
En afa tókst að gera það jafnvel
enn skemmtilegra með því að
merkja sumar hænurnar með því
að festa á fætur þeirra hringi í
mismunandi litum og átti ég þær
sem voru með rauðum hringjum.
Þá gat ég séð hvort hænurnar
mínar hefðu orpið, sem sannar-
lega gerði ferðirnar ennþá
skemmtilegri. Allar lautaferðirnar
sem farið var í, útilegurnar, þar
sem afi var látinn tjalda aftur og
aftur því amma var aldrei sátt við
Arnviður Ævarr Björnsson
✝ Arnviður Æv-arr Björnsson
fæddist á Húsavík
27. ágúst 1922.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Lögmannshlíð 17.
júlí 2013.
Útför Arnviðar
var gerð frá Húsa-
víkurkirkju 26. júlí
2013.
staðinn eru nú ljós-
lifandi fyrir mér.
Síðustu dagana hans
sat ég svo hjá honum
og hélt þéttingsfast í
hönd hans á meðan
hann tók sín síðustu
skref í þessu lífi. Þar
fékk ég tækifæri til
þess að þakka hon-
um fyrir allt það sem
hann gerði fyrir mig
og fyrir það hvað
hann reyndist mér góður afi. Fyr-
ir það verð ég ævinlega þakklát.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku afi, takk fyrir allt.
Þín
Lovísa.
Tveir mágar mínir, Ásgeir Sig-
urðsson giftur Kristínu Önnu,
elstu systurinni frá Svalbarði í Ög-
urvík og Arnviður Ævar Björns-
son, giftur þeirri næstelztu, Þur-
íði, voru um margt ólíkar
persónur, nema að skapfestu til;
Ásgeir framsóknarmaður svo
engu varð um þokað lengstaf, en
Arnviður rammfastur sjálfstæðis-
maður.
Við vorum eitt sinn fyrir margt
löngu staddir á skektu Hermanns,
Sæunni, að skemmta okkur við að
stinga kúfisk í blíðviðri inn við
Skipeyri við Skutulsfjörð. Sló þá í
slíkar greinir með þeim svilum í
pólitík að Hermann kallaði til
þeirra höstum rómi hvort þeir ætl-
uðu að „hvelfa“ undir þeim bátn-
um, en að hvelfa bát var í þá daga
notað um opna báta þegar frá
þeim var gengið fyrir veturinn.
Kom fyrir ekki þótt hann hastaði á
þá og var því róið í land og bátnum
brýnt. Framkoma þeirra var ekki
vegna þess að þeir væru ógegnir
tengdaföður sínum, heldur móð-
urinn sem í þeim var að fylgja
flokki sínum til hins ýtrasta. Ás-
geir mun þó hafa linast mjög í
þessum sóknum á efri árum, en
Arnviður ekki.
Arnviður var allra manna
greiðviknastur og var boðinn og
búinn að leysa hvers manns vanda
er til hans leitaði. Vildu því oft
verða tafsöm verk hans í eigin
þarfir. Kom fyrir ekki og breytti
Arnviður ekki vana sínum. Arn-
viður fór fyrst að nema garðyrkju
og blómarækt, en eftir að þau Þur-
íður hófu búskap á Húsavík,
beindist hugur hans æ meira að
pípulögnum eða blikksmíði. Varð
það hans aðalatvinna, enda eftir-
spurn eftir vinnuafli hans mikil í
ört vaxandi atvinnugrein.
Þau Þuríður eignuðust fjögur
myndarbörn: Eydísi, Björn Jósep,
Hermann og Börk. Á heimili Arn-
viðar og Þuríðar var jafnan mikið
umleikis. Þau settust ung hjón inn
á mjög annasamt læknisheimili í
ört vaxandi byggðarlagi á Húsa-
vík. Foreldrar Arnviðar, Lovísa
og Björn læknir, voru eljumann-
eskjur hinar mestu og langur
vinnudagur á því heimili. Þegar
fram í sótti beindust þær annir að-
eins á nýjar brautir, en Þuríður og
Arnviður urðu góðir burðarásar í
því hlutverki.
Ég kveð Arnvið mág minn með
söknuði og þakklæti í huga. Hann
var hugarheill mannkostamaður.
Drottinn gefi dauðum ró og hin-
um líkn sem lifa.
Sverrir Hermannsson.
Elsku afi minn.
Mig langar með
örfáum orðum að þakka þér fyrir
samfylgdina og þær mörgu
ánægjustundir sem við áttum
saman.
Þú kenndir mér svo margt og
ég á þér svo margt að þakka. Þú
kenndir mér muninn á lóu og
spóa, urriða og bleikju. Þú
kenndir mér að veiða, róa og
leggja net, að hnýta pelastikk og
tálga. Þú kenndir mér nöfn á
fjöllum og fjörðum. Að keyra bíl.
Þú kenndir mér að gefast aldrei
upp. Að trúa á sjálfa mig og efast
ekki. Að trúa á hið góða, það góða
í okkur sjálfum.
Þú gafst mér mín fyrstu skíði
og við fórum oft upp á Dragháls
að renna okkur. Þegar gamla
traktorlyftan var biluð og litlir
fætur voru of þreyttir eða latir til
að labba upp brekkuna, þá dróst
þú mig upp á sleða svo ég gæti
rennt mér niður.
Þú varst einstakur maður, svo
ljúfur og góður, vinur í raun. Mín
fyrirmynd. Þú samdir lög og vís-
ur og úr nokkrum spýtum gast þú
töfrað fram ótrúlegustu hluti. Þú
varst alltaf svo ástfanginn af
ömmu, skeggkossinn, kvöldsúk-
kulaði og brosið þitt hlýja.
Þú varst svo þolinmóður og
góður kennari. Þegar þú varst að
kenna mér að kasta með flugu og
ég „át upp“ línuna þína og hálf-
eyðilagði stöngina þá brostir þú
bara og sagðir: „Þú verður að æfa
þig aðeins meira, Adda mín.“
Mér leið alltaf svo vel í návist
þinni og ömmu og hef eins og öll
barnabörnin sótt mikið í ykkar
samveru. Þú varst þeim einstaka
eiginleika gæddur að láta manni
líða eins og maður væri þitt uppá-
hald og ég held að það sé sameig-
inleg upplifun okkar allra barna-
barna, við upplifum okkur öll
einstök í návist ykkar ömmu. All-
ar ferðirnar, innanlands sem ut-
an, berjamór og tónleikar, gæða-
stundir.
Elsku afi minn, takk fyrir allar
góðu stundirnar, fyrir allt það
sem þú kenndir mér og fyrir allan
þinn kærleik og hlýju. Það voru
forréttindi að fá að eiga þig sem
fyrirmynd og sem vin, sem afa
minn. Ég mun varðveita vel þá
visku sem þú kenndir mér og von-
andi get ég fetað í þín fótspor og
komið henni áfram í framtíðinni.
Góða ferð, elsku afi minn, við
sjáumst seinna.
Þín
Arnfríður Sólrún
(Adda Rúna).
Sólberg Björnsson var einn
þeirra fjölmörgu manna sem
unnu allan sinn starfsferil hjá fyr-
irtækjum Þorgeirs Jósefssonar.
Sólberg
Björnsson
✝ SólbergBjörnsson
fæddist á Hofsósi 7.
nóvember 1932.
Hann lést 19. júlí
2013.
Útför Sólbergs
fór fram frá Akra-
neskirkju 26. júlí
2013.
Hann kom sem ung-
lingur frá Hofsósi til
Akraness til að læra
tréskipasmíði í
dráttarbrautinni og
vann við það fag þar
til tréskipasmíði
lagðist af. Tók hann
þátt í smíði margra
trébáta, en síðasti
báturinn og jafn-
framt sá stærsti, um
130 tonn, var Páll
Pálsson GK sem var afhentur ár-
ið 1962.
Þegar stálskipasmíði hófst hjá
Þorgeiri & Ellert hf. um miðjan
sjöunda áratuginn varð Sólberg
einn lykilmanna í smíðinni, en
hann stjórnaði bandaplani þar
sem teikningar voru útfærðar
þannig að bönd og byrðingur
væru rétt sköpuð. Þetta lék í
höndunum á honum eins og ann-
að sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann varð verkstjóri og síðar
yfirverkstjóri í skipasmíðastöð-
inni með marga tugi manna undir
sinni stjórn. Þar var jafnan mikið
umleikis; smíði fiskibáta, togara,
sementsferju, bílaferju og
skemmtisnekkju auk marghátt-
aðra verkefna við flotann, fisk-
iðjuverin, stóriðjuna o.fl. Sólberg
fór létt með að stjórna þessum
verkum. Hann þurfti ekki að
byrsta sig eða hafa hátt, starfs-
mönnum þótti vænt um hann og
virtu hann. Þeir kunnu að meta
hans ljúfa en ákveðna fas og
verkin gengu vel fyrir sig. Um
tíma starfaði Sólberg einnig á
tæknideild fyrirtækisins. Þar
nýttist hans mikla reynsla og fag-
þekking einnig mjög vel.
Við Sólberg vorum samstarfs-
menn hjá Þorgeiri & Ellert í 30
ár, ég við skrifstofuhald og pen-
ingamál en hann við framleiðsl-
una. Við höfðum mikil samskipti
öll þessi ár. Það var einstaklega
gott að vinna með honum, aldrei
annað en ljúfmennska og góðvild
á hverju sem gekk og svo var allt-
af stutt í góðlátlegan húmorinn.
Stálskipasmíðin var merkur
kafli í atvinnusögu Akraness þar
sem um 20 skip voru byggð á ald-
arfjórðungi. Það var aðdáunar-
vert hvað starfsmenn Þ&E voru
fljótir að ná tökum á þessu nýja
fagi. Sólberg var einn þeirra sem
áttu hvað stærstan þátt í hversu
vel þetta gekk og hvað fyrirtækið
skilaði frá sér vönduðum skipum.
Við Guðný sendum Öddu og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur. Guð blessi minningu Sól-
bergs Björnssonar.
Guðjón Guðmundsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um inn-
sendingarmáta og skilafrest.
Einnig má smella á Morg-
unblaðslógóið efst í hægra horn-
inu og velja viðeigandi lið.
Minningargreinar
VirðingReynsla & Þjónusta
Allan sólarhringinn
www.kvedja.is
571 8222
82o 3939 svafar
82o 3938 hermann