Morgunblaðið - 27.07.2013, Blaðsíða 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 2013
✝ Guðbergur Að-alsteinn Stein-
dórsson fæddist í
Kálfakoti í Mosfells-
sveit 1. október
1921. Hann lést í
Hveragerði 18. júlí
2013.
Foreldrar hans
voru Steindór Sig-
urbergsson bóndi, f.
12. júní 1890, d. 26.
maí 1930 og Þorkel-
ína Sigurbjörg Þorkelsdóttir, f.
25. júní 1894, d. 20. apríl 1945.
Þau giftust árið 1912 og hófu bú-
skap á Syðri-Steinsmýri í Með-
allandi en fluttu síðar að Ósgerði
í Ölfusi. Þau eignuðust fimm
börn auk Aðalsteins: Sveinn, f. 7.
desember 1913, d. 3. febrúar
1944, Guðríður, f. 12. október
1916, d. 26. ágúst 2001, Sigur-
björg Svanhvít, f. 22. júlí 1925, d.
23. ágúst 2008 og Halldóra Guð-
laug, f. 7. febrúar 1927, d. 7. jan-
úar 2007.
Aðalsteinn kvæntist 9. nóv-
ember 1946 Svanlaugu Guð-
mundsdóttur, f. á Blesastöðum,
Skeiðum 8. júlí 1924, d. 7. apríl
2007. Foreldrar hennar voru
Guðmundur Magnússon, bóndi á
Blesastöðum á Skeiðum, f. 11.
ingur, f. 9. október 1950. Maki
Gissur Sigurðsson. Þau skildu.
Dóttir Auðar er a) Helga Auð-
ardóttir, f. 28. mars 1973. Maki
Frank Þórir Hall. Synir þeirra
eru Dagur og Þórir. Dóttir Auð-
ar og Gissurar er b) Hrafnhildur,
f. 4. maí 1983. 4) Þórkatla sál-
fræðingur, f. 22. september 1955,
maki Hörður Lúðvíksson banka-
maður, f. 19. júlí 1953. Börn
þeirra eru a) Sturla, f. 19. ágúst
1986, maki Erla Dröfn Kristjáns-
dóttir og b) Hrefna, f. 21. desem-
ber 1988. Dóttir Harðar er Urð-
ur, f. 1. október 1979. Dætur
Urðar eru Anna Þrúður Auðuns-
dóttir og Gunnur Ísold Trausta-
dóttir. Maki Urðar er Trausti
Jónsson. 5) Sveinn fram-
kvæmdastjóri, f. 2. ágúst 1960,
maki Helga Pálmadóttir aðstoð-
arskólastjóri, f. 17. apríl 1959.
Börn þeirra eru Bríet, f. 30. maí
1990, og b) Kári, f. 1. febrúar
1993. Aðalsteinn útskrifaðist sem
búfræðingur frá Hvanneyri árið
1940 og starfaði við jarðboranir
og síðar garðyrkju í Hveragerði
til 1964 er hann hóf störf sem
umsjónarmaður kirkjugarða
þjóðkirkjunnar og starfaði þar til
1992. Hann var með fyrstu íbúum
Hveragerðis, valdist til ýmissa
trúnaðarstarfa fyrir Hvergerð-
inga og átti stóran þátt í að móta
samfélagið í Hveragerði á byrj-
unarárum þess.
Útför Aðalsteins verður gerð
frá Hveragerðiskirkju í dag, 27.
júlí 2013, og hefst athöfnin kl. 13.
maí 1878, d. 20.
október 1972, og
Kristín Jónsdóttir
húsmóðir, f. 16. maí
1886, d. 2. sept-
ember 1971.
Börn Aðalsteins
og Svanlaugar eru:
1) Sigurbjörg
rekstrarstjóri, f. 9.
febrúar 1947, maki
Haukur Haralds-
son, f. 31. ágúst
1945. Þau skildu. Börn þeirra eru
a) Arna, f. 1. október 1972, maki
Einar Gunnar Guðmundsson.
Synir þeirra eru Hlynur, Haukur
og Kolbeinn. b) Silja, f. 12. janúar
1976. 2) Kristín hjúkrunarfræð-
ingur, f. 5. janúar 1949, maki
Kristinn Sigurjónsson bók-
menntafræðingur, f. 27. mars
1957, börn þeirra eru a) Svana, f.
2. janúar 1985, maki Ari Freyr
Valdimarsson. Dóttir Svönu og
Ara er Kristín Hrönn. b) Gerða, f.
7. júlí 1989. Sonur Kristínar og
Lárusar Karlssonar er c) Daði, f.
19. júní 1973, þau skildu. Sonur
Daða og Sifjar Rósar Ragn-
arsdóttur er Ragnar Darri. Þau
skildu. Maki Daða er Arna Harð-
ardóttir. Dóttir þeirra er Valdís
Silja. 3) Auður deildarsérfræð-
Ég kynntist Aðalsteini fyrir 35
árum í fyrstu heimsókn minni í
Hverahvamm sem verðandi
tengdadóttir og fékk tilheyrandi
spurningar um ættir og uppruna.
Þrátt fyrir norðlenskan uppruna
minn gátum við fljótlega rakið
ræturnar í Skaftafellssýslur, nán-
ar tiltekið í Meðallandið. Þá var
það gulltryggt.
Aðalsteinn var glæsilegur mað-
ur á velli, glaðlyndur og skemmti-
legur, hann hafði áhuga á fólki og
öllu því sem mannlegt er. „Maður
er manns gaman“ átti svo sann-
arlega við um hann.
Aðalsteinn var fróðleiksfús, las
mikið og var umkringdur bókum
þar sem hann sótti sér fróðleik um
menn og málefni. Sumar voru
uppáhaldsbækur sem hann vitn-
aði gjarnan í með sínum líflega
frásagnarmáta. Hann var
skemmtilegur sögumaður, gerði
grín að sjálfum sér og kryddaði
frásagnir sínar kímni. Það var
einstaklega notalegt að sitja við
eldhúsborðið í Hverahvammi og
hlusta á sögur úr „bretavinnunni“
á hernámsárunum eða af gömlum
Hvergerðingum og gæða sér á
kaffi „kruðiríi“ sem Svanlaug
hafði töfrað fram.
Aðalsteinn var mjög stoltur af
sínu fólki og bjartsýnn fyrir þess
hönd. Hann fylgdist vel með börn-
um sínum og sýndi viðfangsefnum
þeirra mikinn áhuga með hrósi og
hvatningu. Barnabörnin nutu líka
takmarkalausrar umhyggju hans.
Honum þótti gaman að fíflast og
gantast með þeim og stundum
laumaðist hann til að gefa þeim í
nefið en þau máttu alls ekki segja
ömmu sinni frá því. En þegar eitt-
hvert þeirra fékk hnerrakast
komst yfirleitt upp um athæfið og
amma brosti á laun.
Aðalsteinn og Svanlaug bjuggu
lengst af í Hverahvammi sem var
algjör paradís á bökkum Varmár í
Hveragerði með útsýni á Reykja-
fjall. Þar nutu þau sín bæði vel við
ræktun og fjölbreytta en á marg-
an hátt óvenjulega garðyrkju. Í
lóðinni voru nokkrir hverir sem
fluttu sig og breyttust reglulega í
jarðskjálftahrinum. Þá þurfti að
flytja plöntur í kaldari jarðveg og
bæta við rauðamöl á svæði sem
suðu. Aðalsteinn hafði unnið lengi
við garðyrkju ásamt annarri
vinnu þannig að hann kunni vel til
verka. Í gróðurhúsi ræktuðu þau
litrík sumarblóm sem plantað var
í beð og potta sem undirstrikaði
auga fyrir fagurfræði og útsjón-
arsemi. En fyrst og fremst rækt-
aði Aðalsteinn mannauðinn, börn
sín og barnabörn og fyrir það er-
um við öll ævinlega þakklát.
Helga Pálmadóttir.
Elsku afi, okkur það er sárt að
þurfa að kveðja þig. Minningarn-
ar sem við geymum í hjörtum
okkar eru svo ljúfar og góðar að
ekki nokkur orð fá því lýst. Okkur
systkinunum er það minnistætt
hversu yndislegar móttökurnar
voru sem við fengum í hvert skipti
sem rennt var í hlaðið í Hvera-
hvammi. Þegar þú tókst á móti
okkur brosandi við girðinguna
með útbreiddan faðminn og fá
ilminn í leiðinni úr eldhúsinu af
nýbökuðum kleinunum frá ömmu,
en næst lá leiðin inn í eldhús þar
sem kleinunum var iðulega sporð-
rennt með köldu mjólkurglasi í
takti við skemmtisögur þínar af
sveitungum frá nærliggjandi bæj-
um. Tilfinningin sem við geymum
í hjörtum okkar frá þessum tíma
markast af miklu öryggi og vellíð-
an sem við upplifðum öll þegar
heimsóttum ömmu og afa í Hveró.
Grófar jafnt sem fínar hliðar hafði
Aðalsteinn Steindórsson yfir að
búa, sem dæmi um það má nefna
það þegar afi var í bílskúrnum
eins og oft áður að sinna sínum
verkum, þar sem hann sagaði
þakkanta, girðingastaura og fyrir
slysni eina löngutöng. Afsöguð
langatöngin varð aðalskemmti-
efni barnanna í Hverahvammi og
leiddist afa það ekki að búa til hin-
ar ýmsu sögur og skrýtlur í kring-
um hina afsöguðu löngutöng sína.
Þetta sýndi okkur barnabörnun-
um að það er hægt er að snúa
slíku óláni sem það er að missa
framan af fingri yfir í hið besta
skemmtiefni, þetta er lýsandi
dæmi um þann léttleika og já-
kvæðni sem í þér bjó. Yndislegri
afa er vart hægt að hugsa sér og
dáðumst við að lífskrafti þínum
sem hefur litað okkur öll í gegnum
árin. Þú varst okkar fyrirmynd og
verður það alltaf. Fundum við fyr-
ir mikilli ástúð og einstakri hlýju í
návist þinni, þín verður sárt sakn-
að elsku afi okkar.
Daði, Svana og Gerða.
Það er varla hægt að hugsa sér
yndislegri uppvöxt en að hafa
fengið að verja tíma með afa og
ömmu í Hverahvamminum. Þar
bjó ég ásamt mömmu fyrstu tvö
ár ævi minnar og var svo áfram
tíður gestur hjá þeim eftir það.
Ég var alla tíð mikil afastelpa
enda bar hann af öðrum mönnum
í mínum huga. Hann var manna
skemmtilegastur og hafði næmt
auga fyrir fyndnum hlutum í um-
hverfinu. Hann einkenndi enda-
laus áhugi á því sem fólkið hans
tók sér fyrir hendur. Hann fylgd-
ist grannt með högum okkar,
hafði á okkur óbilandi trú og
hvatti áfram. Honum þótti gott að
heyra í manni í síma og í símtöl-
unum fannst okkur líka gaman að
rifja upp gamla tíma úr Hvera-
hvammi, þegar ég spilaði manna
við þau ömmu fram á nætur, við
afi dönsuðum tangó á stofugólfinu
og ég tók með honum í nefið.
Hann rifjaði það líka reglulega
upp þegar hann hætti að reykja á
tíu ára afmælisdaginn minn, af því
hann vildi gefa fjúntunni sinni þá
afmælisgjöf. Símtölunum lauk
hann með því að senda kossa í
gegnum símtólið svo small í. Afi
var afskaplega óspar á hlýju og
knús og var ófeiminn við að sýna
tilfinningar og fólkinu sínu vænt-
umþykju. Mörg nýyrði urðu til í
hans munni sem lifðu í fjölskyld-
unni lengi og gera enn. Hann átti
sér gæluorð yfir barnabörnin –
við stelpurnar vorum fjúntur og
strákarnir fjúntar. Hann var mik-
ill sagnamaður og sumum sögun-
um fékk maður ekki nóg af, eins
og sögunni af því hvernig hann
missti framan af fingrinum, en til
að byrja með var það vegna þess
að hann hafði nagað svo mikið
neglurnar, en seinna fékk ég réttu
útgáfuna sem var sú að hann hafði
lent í vinnuslysi. Nú hefur ástkær
afi minn kvatt, en minningarnar
um yndislegan mann lifa með
okkur. Hvíldu í friði, elsku afi.
Þín
Helga.
Afi okkar var merkilegur mað-
ur. Hann var stór og myndarleg-
ur, hjartahlýr og hlýlegur. Hann
var verklaginn náttúruunnandi,
barngóður, ljóðelskur, hagmæltur
og áhugasamur um náungann. Afi
komst vel að orði og skaut á köfl-
um fast, en átti auðvelt með að tjá
sínum nánustu hlýju, umhyggju
og væntumþykju. Afi var líka
stoltur maður. Hann var stoltur af
ömmu okkar, stoltur af börnum
sínum, stoltur af barnabörnunum
og gerði sér mikla grein fyrir því í
hverju ríkidæmi hans fólst einna
helst.
Heimili ömmu og afa, Hvera-
hvammur í Hveragerði, var litrík-
Aðalsteinn
Steindórsson
Það var ekki
laust við að við Vigurbræður
yrðum ögn toginleitir þegar
Ragnheiður systir okkar, korn-
ung að árum, birtist með ungan
mann upp á arminn sumarið
1972 og kynnti hann sem unn-
usta sinn. Það var deginum ljós-
ara að þessi ungi maður hafði
ekki dvalið langtímum saman á
rakarastofum. Hár hans og
skegg báru því augljóst vitni.
Við sveitadrengirnir höfðum að
sjálfsögðu þrjóskast við að láta
skerða hár okkar, eins og tíska
þessara tíma krafðist, en af-
raksturinn af því sýndist lýjur
einar í samanburði við lokkaflóð
tilvonandi mágs. Um skeggvöxt
var ekki að ræða vegna ungs
aldurs.
En það var ekki bara útlitið
sem okkur fannst tilkomumikið í
fari Óskars. Yfirgripsmikil þekk-
ing hans á nýjustu tónlistar-
straumum fyllti okkur lotningu.
Við sem varla könnuðumst við
annað en BG og Ingibjörgu,
Dúmbó og Steina og kannski
Beach Boys, vorum nú leiddir í
allan sannleikann um skærustu
stjörnur rokkheimsins og auðvit-
að trónuðu Rolling Stones þar
hæst á stjörnuhimninum.
Óskar féll fljótt og vel inn í
fjölskyldulífið í Vigur. Hann
hafði yndi af að koma í Vigur á
hverju sumri. Hann var afkasta-
mikill lundaveiðimaður og naut
Óskar Óskarsson
✝ Óskar Ósk-arsson fæddist
í Reykjavík 19.
júní 1952. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ísa-
firði 17. júlí 2013.
Útför Óskars fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 26. júlí
2013.
þess að sitja heilu
dagana „á balanum“
í góðu uppflogi og
koma heim með
góðan feng að
kvöldi. Hann var
einstaklega greið-
vikinn og var alltaf
tilbúinn til að að-
stoða okkur á allan
hátt.
Óskar hafði mjög
sterkar skoðanir og
var ekki á hvers manns færi að
fá hann ofan af þeim. Þær voru
ófáar snerrurnar sem voru tekn-
ar í borðstofunni á sumrin en
flestir komu ósárir út úr þeim
viðureignum og höfðu gaman af.
Óskar var ekki allra. Hann
valdi sér vini af kostgæfni og
ræktaði þá vináttu af alúð. Hann
tók ástfóstri við Vigur og var
okkur ómetanlegur vinur og
mágur. Við þökkum honum allar
góðu stundirnar bæði í Vigur og
á heimili þeirra Röggu. Við
sendum elskulegri systur okkar,
börnum hennar og barnabörnum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu góðs
drengs.
Vigurbæður,
Bjarni, Salvar og Björn.
Hann kallaði okkur Bimbó,
stelpurnar sem unnu í Djúp-
mannabúð. Í heilt sumar ávarp-
aði hann okkur Malin ekki með
eiginnafni, bara Bimbó. Og ef
okkur var kalt þá var úr okkur
allur ungmeyjarhiti og við gát-
um bara eins sótt um á Grund og
í háskóla að loknu Djúpmanna-
búðarprófi, sem var nú kannski
ekki allra að taka.
Þessi kersknislegi hálfkær-
ingur gat kannski verkað kulda-
lega á þá sem ekki þekktu til en
við sem þekktum hann stóra
frænda minn vissum að honum
þótti bara vænt um þá sem hann
nennti að atast svona í. Enda
held ég að bílgreyið sem hann
keyrði með mig, Bimbóið, á Ísa-
fjörð þegar ég þurfti á spítala þá
um sumarið hafi ekki beðið þess
bætur síðan vegna hraðaksturs.
Honum var nú ekki alveg slétt
sama um þessi Bimbó sín.
„Kata mín, ég verð ekki í
bænum daginn sem hún Edda
systir mín ákveður að flytja úr
Gunnarssundi með allt sitt haf-
urtask.“ En það vissi ég líka að
hann yrði fyrstur á staðinn með
sendibíl ef til þessa hefði komið.
Eins mikið og mig langaði í
sveit þegar ég var stelpa var
áhuginn ekki alveg jafnmikill
þegar mamma kom mér í vinnu í
Mjóafirðinum sumarið eftir að
ég varð stúdent. Þá langaði mig
nefnilega bara að þvælast um
Bankastrætið og næsta ná-
grenni með skólafélögunum,
kannski aðeins of seint að senda
mig í sveit þá. En mikið var
þetta gaman og engu líkt að vera
vert hjá þeim hjónum Röggu og
Óskari í Djúpmannabúð. Sumar
sem aldrei mun gleymast. Og ég
veit ekki hver var spenntastur
þetta sumarið að sjá rauða
sendibílinn endasendast yfir
hæðina á föstudagskvöldum. Það
lýsir honum frænda mínum
býsna vel að hann kom alltaf í
Djúpmannabúð eftir vinnu á
föstudögum í Reykjavík allt
sumarið.
Minning um einstakan, sterk-
an og hjartahlýjan mann mun
lifa með mér og mínum.
Takk fyrir allt, elsku Óskar.
Katrín Halldórsdóttir (Kata).
Andlát Óskars bar brátt að.
Auðvitað vissum við að heilsa
hans var tæp, en á þessu áttum
við ekki von, ekki núna.
Við sáumst síðast á ættarmóti
fjórum dögum áður og þar átti
stórfjölskyldan góðar og gleði-
legar stundir saman.
Hann lést á Ísafirði þar sem
þau Ragga áttu sín fyrstu kynni.
Ég kynnist Óskari 17 ára
gamall, þegar ég tók að venja
komur mínar á heimilið til að
hitta elstu systur hans, hann var
þá fjögurra ára. Við urðum fljótt
góðir vinir þrátt fyrir aldursmun
og ég fylgdist með uppvexti
þessa indæla drengs, sem ólst
upp við mikið ástríki.
Hugur Óskars stóð ekki til
langskólanáms þrátt fyrir góðar
gáfur til þess. Hann vann ýmis
störf, m.a. við hafnargerð. Sú
vinna bar hann til Ísafjarðar þar
sem hann hitti Ragnheiði. Með
þeim Óskari tókust ástir og síð-
an voru þau alltaf Óskar og
Ragga.
Þau voru kornung, þegar þau
bundust og stofnuðu heimili í
Reykjavík og bjuggu alla tíð
rausnarbúi. Ekki vegna mikils
efnahags, heldur voru rausn og
hjartahlýja þeirra það sem setti
mark sitt á heimilið og gerði það
ríkt.
Óskar fór ungur að vinna hjá
Olíufélaginu, þá Esso. Mann-
kostir hans fóru ekki framhjá
vinnuveitendum hans og honum
voru falin ábyrgðar- og trúnað-
arstörf.
Síðastliðin sex ár hafa verið
Óskari og Röggu með ólíkindum
erfið. Hann þurfti að láta fjar-
lægja hvert líffærið af öðru en
reis samt alltaf upp aftur. Nú
sýndi drengurinn úr hverju
hann var gerður. Og Ragga.
Hún stóð eins og klettur í brim-
inu, stöðug og sterk, virtist geta
staðið allt af sér, meira að segja
sín eigin alvarlegu veikindi.
Þessi ótrúlega þrautseigja
þeirra og sálarstyrkur hefur
vakið aðdáun og virðingu okkar
allra. Svona samstaða verður
ekki til án ástar og það duldist
engum að hún var til heimilis hjá
Óskari og Röggu.
En hver var Óskar? Hann var
glaðlyndur og skemmtilegur
maður, mikill útivistar- og veiði-
maður, góður heimilisfaðir og
traustur vinur vina sinna.
Hann tók miklu ástfóstri við
Vigur, æskuheimili konu sinnar,
og þar dvöldu þau sumar eftir
sumar. Þar kynntist Óskar ýmsu
sem hann ekki þekkti áður og í
honum vaknaði veiðimaðurinn.
Óskar átti sína töffaratíð á
yngri árum, ók um á átta gata
tryllitæki og spilaði Megas og
Rolling Stones svo undir tók í
nágrenninu. Arnari systursyni
hans fannst hann bera af öðrum
fullorðnum og bíllinn hans eitt-
hvað annað en Taunus-drusla
foreldranna.
Seinna fékk hann áhuga á
ljósmyndun og sérhæfði sig í
fuglaljósmyndun og náði frábær-
um árangri. En það er ekki upp-
talning um færni og hæfileika
sem er okkur efst í huga, þegar
komið er að kveðjustund, heldur
minningin um heilsteypta og
hjartahlýja manninn sem hann
hafði að geyma og styrk hans og
sálarþrek þegar mest þurfti
með. Við Edda áttum margar
góðar stundir með Óskari og síð-
ar Óskari og Röggu í gegnum
tíðina. Núna síðustu árin komu
þau oft til okkar í sælureitinn
okkar í Álftafirðinum.
Það var gott að eiga Óskar að
vini og bróður. Þó að kynnin hafi
staðið langt umfram hálfa öld,
þá urðu þau samt of stutt.
Hans verður ætíð og sárt
saknað.
Halldór.
Mikið var yndislegt þegar
Óskar og Ragga komu í Djúp-
mannabúð á sumrin með börnin
sín. Full af atorku drifu þau í að
koma veitingarekstrinum í gang.
Það fylgdi þeim ferskur blær,
lífsgleði og hlátur og við vorum
öll svo ung og spræk og gátum
vakað heilu sumarnæturnar án
þess að finna fyrir því. Óskar
var einstaklega duglegur, hann
lá ekki á skoðunum sínum og
það var skemmtilegt að ræða við
hann. Hann var algjörlega laus
við tilgerð og fals, hann var
hreinskiptinn og það var alltaf
ljóst hvar maður hafði hann.
Hann var með sérstakan húmor
og það sem mér fannst við fyrstu
kynni vera óttalegt tuð í honum
var mér fljótlega farið að þykja
vænt um. Hann sagðist hafa ver-
ið uppátækjasamur sem ung-
lingur en var heimakær fjöl-
skyldufaðir þegar ég kynntist
honum, barngóður og mikill
dýravinur. Óskar hafði næmt
auga fyrir fegurð eins og sést
best á ljósmyndum sem hann
hefur tekið til margra ára. Hann
naut þess að eiga fallegt heimili,
þar grúskaði hann í sínum
áhugamálum, ljósmyndunum og
tónlist og allt var í röð og reglu
því honum var snyrtimennskan í
blóð borin. Ragga sagði mér fyr-
ir nokkrum árum að hann Oggi
hennar yrði betri með hverju
árinu og þau náðu því að vera
saman í 41 ár. Óskar var góður
náungi og ég er þakklát fyrir að
hafa kynnst honum.
Gunnhildur Olga Jónsdóttir.
Hinum megin við skýin skín
sólin. Það er heilagur sannleik-
ur. Það birtir um síðir og það er
einnig heilagur sannleikur. Eins
og dagur tekur við af nóttu. Eins
og nýfædd börn fæðast inn í
þennan heim og aðrir kveðja.
Stundum reyndar allt of
snemma. Og besti vinur minn
kvaddi þennan heim alltof fljótt.
Strákurinn sem bjó í Hvamms-
gerðinu og átti fiskabúr. Og síð-
ar Chevrolet 5́6-árgerðina.
Eignaðist síðan sinn lífsföru-
naut, hana Röggu Bald. og átti
með henni þrjú börn. Og mörg
barnabörn. Þessi strákur úr
Hvammsgerðinu var vinur minn
frá því við vorum sjö ára og við
verðum alltaf vinir.