Morgunblaðið - 30.11.2013, Qupperneq 60

60 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2013
✝ GuðmundurPáll Einarsson
fæddist í Bolung-
arvík, 21. desember
1929. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði 24.
nóvember 2013.
Foreldrar hans
voru Einar Guð-
finnsson, f. 17.5.
1898, d. 29.10.
1985, útgerð-
armaður í Bolungarvík og El-
ísabet Hjaltadóttir, f. 11.4. 1900,
d. 5.11. 1981, húsmóðir. Systkini
Guðmundar Páls voru: 1) Guð-
finna, f. 8.10. 1920, d. 29.12.
1920. 2) Guðfinnur Ólafur, f.
17.10. 1922, d. 27.8. 2000. 3)
Halldóra, f. 13.6. 1924, d. 1.8.
2007. 4) Hjalti, f. 14.1. 1926, d.
1.5. 2013. 5) Hildur, f. 3.4. 1927.
6) Jónatan, f. 1.7. 1928. 6) Jón
Friðgeir, f. 16.7. 1931. 7) Pétur
Guðni, f. 20.8. 1937, d. 29.10.
2000.
Guðmundur Páll giftist 30.9.
1953 Kristínu Marsellíusdóttir,
f. 30.9. 1928. Foreldrar hennar
voru Marsellíus Bernharðsson,
Bjarka. Barnabörn þeirra eru
sjö. 5) Pétur, f. 2.3. 1963, sam-
býliskona hans er Signý Þor-
kelsdóttir.
Guðmundur Páll ólst upp í
Bolungarvík og bjó þar alla
sína ævi. Hann byrjaði snemma
að vinna við fyrirtæki föður
síns og um 16 ára aldur var
hann orðinn verkstjóri við salt-
fiskverkunina. Fljótlega varð
hann yfirverkstjóri hjá Íshús-
félagi Bolungarvíkur, sem varð
hans ævistarf. Guðmundur Páll
sinnti ýmsum félagstörfum.
Hann var skátaforingi í
skátafélaginu Gagnherjar í
Bolungarvík og einn af stofn-
endum Lionsklúbbs Bolung-
arvíkur. Hann fékk æðstu við-
urkenningu
Lionshreyfingarinnar. Hann
var meðlimur í Oddfellowstúk-
unni á Ísafirði og gerður að
heiðursfélaga. Guðmundur Páll
sinnti jafnframt ýmsum trún-
aðarstörfum. Sat í stjórnum
fyrirtækja föður síns, Einars
Guðfinnssonar, sem hann var
eignaraðili að. Einnig sat hann
í stjórnum Skipasmíðastöðvar
Marzellíusar Bernharðssonar
hf., SÍF, Ísfangs og Skreið-
arsamlags Vestfjarða.
Útför Guðmundar Páls fer
fram frá Hólskirkju í Bolung-
arvík í dag, 30. nóvember 2013,
og hefst athöfnin kl. 14.
skipasmiður á Ísa-
firði og Alberta Al-
bertsdóttir, hús-
móðir. Guðmundur
Páll og Kristín
eignuðust fimm
börn, þau eru: 1)
Marsellíus, f. 23.1.
1954, kvæntur
Brynhildi Hösk-
uldsdóttur, börn
þeirra eru Hösk-
uldur, Kristín,
Guðmundur Páll og Árni Einar.
2) Elísabet, f. 2.9. 1955, kvænt
Alberti Sveinssyni, börn þeirra
eru Lára Dís, Kristín Lind og
Sveinn Haukur, barnabörnin
eru tvö. 3) Einar, f. 26.9. 1956,
kvæntur Jennýju Hólmsteins-
dóttur, börn þeirra eru Þor-
steinn Goði og Guðmundur Páll.
Börn af fyrra hjónabandi eru
Hildur Kristín, Una Guðrún,
Svala Björk og Berta Hrönn,
barnabörn hans eru 11. 4) Al-
bert, f. 12.11. 1957, kvæntur
Þórhildi Björnsdóttur, börn
þeirra eru Hulda Birna, Guð-
mundur Kristinn og Alberta,
fyrir átti Þórhildur Hilmi
Nú kveðjum við afa í Bolung-
arvík. Það var alltaf gott að hitta
Gumma afa, hann tók alltaf vel á
móti með kossi á kinn með stóran
stút á vör. Þegar við hittum afa
gaf hann sér alltaf tíma til að
spjalla við okkur og var alltaf með
á hreinu hvað við vorum að gera í
lífinu þó svo að við byggjum langt
í burtu. Það var alltaf gaman að
taka bryggjurúnt með afa hvort
sem það var í Hafnarfirði eða í
Bolungarvík, en að fara á KFC
var einnig fastur liður þegar
amma og afi komu í heimsókn.
Það má sko með sanni segja að
hann hafi verið algjör nammigrís
og var alltaf hægt að treysta því
að hann ætti gotterí, eins og hann
kallaði það. Afi var barngóður
maður og ein sterkasta minning
okkar úr æsku er þegar hann fór
með vísuna Fagur fiskur í sjó.
Við systkinin erum mjög þakk-
lát fyrir að hafa haft tækifæri til
að hitta afa í september þegar við
héldum upp á 60 ára brúðkaups-
afmæli þeirra og 85 ára afmæli
ömmu. Það var gaman að fylgjast
með hve hamingjusöm og ánægð
þau voru með hvort annað. Afi
var góð fyrirmynd fyrir alla sem
kynntust honum og það var ynd-
islegt að sjá hvað hann elskaði
ömmu mikið.
Takk fyrir allt, elsku afi,
Lára Dís, Kristín Lind
og Sveinn Haukur.
Óteljandi minningar koma upp
í hugann og erfitt er að velja að-
eins fáar til að skrifa um elsku afa
Gumma Pál. Við systur vorum
svo heppnar að fá að vera mikið
hjá afa Gumma Páli og stelpunni
hans, henni Stínu Mass. Þau eru
bæði órjúfanlegur hluti af okkar
uppeldi. Afi kenndi okkur margt.
Hann sýndi okkur að það var allt-
af tími fyrir okkur, hvort sem það
var til þess að lesa, fara með vísu,
spila rakka eða olsen olsen, fara í
feluleik eða stríða ömmu. Afi var
alltaf til í leiki, eltingaleik, felu-
leik, taka okkur í kleinu eða í flug-
vél.
Afi var okkur fyrirmynd í
mörgu. Í því hvernig hann kom
fram við ömmu, virti hana, dekr-
aði og elskaði alla tíð. Afi var
ávallt duglegur heima við, á vet-
urna mokaði hann tröppurnar lát-
laust fyrir Stínu Mass. Afi mokaði
meira að segja í skafrenningi. Að
sumri sást metnaður þeirra í
hverju beði, runna og á óaðfinn-
anlegu grasi þar sem hver fífill
var tekinn upp með rótum jafn
óðum. Svo var vökvað og eftir það
mátti sleikja sólina í sólarkrókn-
um. Skreppa svo inn í afakex eða
vöfflu með sírópi í hverri holu og
þeyttum rjóma ofan á. Hjá afa var
afakex nefnilega órjúfanlegur
hluti af tilverunni og þeyttur
rjómi passaði með öllu og ofan á
allt.
Minningarnar eru margar um
afa hlaupandi „frystihúsahlaupi“;
þar sem hann leið áfram eins og á
svelli, örlítið hokinn fram, örugg-
lega eftir áratuga reynslu af því
að hlaupa á slorblautu gólfi.
Stundum hrökk hann við og sá
mann og sagði brosandi: „Nei, ert
þetta þú?“ Afi var nefnilega frek-
ar mikið utan við sig, leitaði að
gleraugunum með þau á enninu
fyrir framan spegilinn á gangin-
um, leitaði að bíllyklunum í hvert
sinn sem farið var út og það var
engin hætta á því að hann tæki
eftir manni ef hann keyrði hjá.
Sumum þykir það eflaust undur
að hann hafi einhvern tíma verið
ökukennari. Ökuferillinn bendir
ekki beint til þess. En afi hafði
eitt sem allir bestu kennararnir
og bestu afarnir hafa og það var
endalaus þolinmæði. Þolinmæði
til að sitja löngum stundum niðri
á skrifstofu, hlusta, segja sögur,
sýna myndir og kvikmyndir,
skrifa og kíkja í nammiskápinn
sem geymdi alls konar sælgæti
sem bara fékkst í útlöndum og
var hans sérsvið. Súkkulaðirúsín-
ur, Toblerone, Smarties, Macin-
tosh, lakkrís og svo aðeins meiri
lakkrís og kók í gleri. Allt er þetta
tengt minningum og vangavelt-
um um hvað hann geymdi eigin-
lega í dularfulla peningaskápnum
og hann gerði í því að viðhalda
spennunni.
Við þökkum fyrir langafa
barnanna okkar. Við þökkum fyr-
ir afa sem var framsýnn og metn-
aðarfullur fyrir okkar hönd og
hvatti okkur til að mennta okkur
og vera duglegar og hann sá alltaf
það besta í okkur eins og öllum
öðrum. Við þökkum fyrir afa sem
var réttsýnn og kom alltaf vel
fram við alla og leit jafnt á alla.
Elsku besta amma, við elskum
ykkur afa endalaust og alltaf og
hugur okkar er hjá þér. Við þökk-
um fyrir stundirnar og minning-
arnar sem við varðveitum um
elsku besta afa, Gumma Pál.
Hildur Kristín, Una Guðrún,
Svala Björk og Berta Hrönn.
Elsku afi okkar. Við minnumst
þín með sól í hjarta og vitum það
að betri afa eða mann er ekki
hægt að hugsa sér. Þú varst alltaf
tilbúinn í sprell þegar við krakk-
arnir komum í heimsókn: að
slökkva og kveikja ljós, fara í felu-
leiki og síðast en ekki síst, að fara
með vísuna þína: Fagur fiskur í
sjó. Þú varst líklega mesti
nammigrís sem við þekkjum og
auðvitað fannst okkur krökkun-
um það stórkostlegt og fundum
alla felustaðina sem þú reyndir að
fela nammið á.
Við eldri munum eftir hvað þú
unnir þínu starfi, í EG sloppnum
með hvíta hattinn þinn. Það var
svo gaman að koma í heimsókn og
fá smá afaknús.
Þú kenndir okkur hvað fólst í
því að vinna, því þú leyfðir okkur
að byrja snemma að hjálpa þér í
Fiskbitum og í skreiðinni. Þú
varst okkur alltaf mikil fyrir-
mynd, mikill dugnaðarforkur og
góður maður. Amma Stína Mass
var heppin kona þegar hún giftist
þér fyrir 60 árum og með hjóna-
bandi ykkar sjáum við hvernig
farsæl hjónabönd eiga að vera.
Við hlúum að ömmu og við vitum
að þú verður ávallt hjá okkur.
Við elskum þig, afi, hvíldu í
friði.
Hilmir, Hulda, Guðmundur
og Alberta.
Við systkinin kveðjum ástkær-
an afa og góðan vin. Okkar dýr-
mætustu minningar eru þegar
fjölskyldan var öll sameinuð á há-
tíðarstundum. Við sem eldri erum
munum til að mynda vel jólaböll
stórfjölskyldunnar þegar afi og
bræður hans skemmtu sér glatt
við að dansa með okkur krökk-
unum í kringum jólatréð í frysti-
húsinu á jóladag. Voru þá ætt-
ingjarnir sem söfnuðust saman á
jólum í Bolungarvík svo margir
að við mynduðum marga hringi í
kringum jólatréð og ekki skipti
öllu máli hvort það var afi sjálfur
eða bræður hans sem leiddu okk-
ur, þeir voru líka hálfgerðir afar
okkar og stundum rugluðumst við
á þeim og hlaupið var í fangið á
röngum afa, enda ekki svo ólíkir.
Þessum mikla samgangi og sam-
hug fylgdi sterk öryggistilfinning
og samkennd enda stór og þéttur
hópur á ferð. Afi var mikið jóla-
barn, enda fæddur nokkrum dög-
um fyrir jól og hófust veisluhöldin
þá, og héldu áfram framyfir ára-
mót, skipst var á að fara á milli
ættleggja, áramótin hér og jólin
þar, og allir, ungir sem aldnir
skemmtu sér saman, mikið til á
forsendum okkar barnanna. Afi
var mikill bílakall og eigum við öll
góðar minningar um að rúnta
með afa, og fengum við flest að
keyra í fyrsta skipti hjá honum,
auðvitað utan vegar enda flug-
völlurinn í Bolungarvík ónotaður
og breiður og tilvalinn að gefa
ungum ökumönnum sjálfstraust
upp á framtíðina.
Það var alltaf afslappað og
notalegt að heimsækja þau afa og
ömmu, oft hlupum við yfir til
þeirra þegar við bjuggum í vík-
inni, á tímabili bjuggum við í
næsta húsi og vorum eflaust jafn-
mikið hjá þeim og heima hjá okk-
ur. Síðan við fluttum suður hefur
nauðsynlegur hluti af nærri ár-
legri (og stundum oftar) vestur-
ferð að skreppa í Völusteins-
strætið til þeirra (og seinna á
sjúkraskýlið) og átti afi þá iðulega
eitthvert góðgæti til að gauka að
okkur, sérstaklega súkkulaðirús-
ínur og kremkex sem við þekkt-
um aldrei sem annað en afakex.
Við afa ræddum við oft um liðinn
sem og líðandi tíma enda fylgdist
afi vel með því sem var að gerast,
með dyggri lesningu á Moggan-
um sínum, sem var lesinn þannig
að byrjað var aftast og farið fram.
En einnig hvað við og önnur börn
hans og barnabörn værum að
gera enda hafði hann mikinn
áhuga þar á. Stundum fór afi þó
fram af meira kappi en forsjá, og
var þá haldið áfram á eljunni
einni saman. Tók hann eitt sinn
nafna sinn táninginn, þá orðinn
vel yfir sjötugt sjálfur, og ætlaði
að fara með hann upp í Upsir í
snarbrattri fjallshlíð Traðarhyrn-
unnar. Þegar Gumma Páli yngri
hætti að litast á blikuna, komnir í
nálega 90° halla og afi á lakk-
skóm, tókst honum að sannfæra
þann eldri um að komið væri gott
með þeim orðum að hann vildi
ekki þurfa að bera afa sinn niður.
Við munum alltaf muna góðar
stundir með afa og ömmu og þó
að aldrei verði hægt að taka for-
tíðina til baka og mikil eftirsjá sé
að afa okkar kærum þá gefur trú-
in á Jesú Krist okkur þá von að
dag einn á himnum, muni fjöl-
skyldan öll vera sameinuð á ný
eins og segir í Opb 21:4. Þangað
til getum við aðeins beðið fyrir því
að lífið á jörðinni muni líkjast því
himneska sem frekast er unnt.
Höskuldur, Kristín,
Guðmundur Páll og Árni
Einar Marselíusarbörn.
Í áratugi stýrði föðurbróðir
okkar stærsta vinnustaðnum í
Bolungarvík sem yfirverkstjóri.
Hann var atorkusamur og ósér-
hlífinn og yfirferðin var oft ótrú-
leg. Hann hljóp jafnan við fót,
ekkert síður á hálu gólfinu í
frystihúsinu en þegar hann stökk
upp og niður stigana.
Íshúsfélag Bolungarvíkur var
um árabil eitt af framleiðslu-
hæstu frystihúsum landsins. Það
var því í mörg horn að líta hjá
Guðmundi Páli. Í þá daga vantaði
stöðugt vinnuafl til að bjarga
verðmætum. Fjöldi fólks kom
víða að til að vinna í fiski og rekin
var verbúð ásamt mötuneyti. Þá
þótti sjálfsagt að unglingar úr
skólanum fengju sumarvinnu í
frystihúsinu. Hópurinn var því
stór sem þurfti að leiðbeina og
stýra. Hann hafði gott lag á að
virkja unga fólkið í hin ýmsu störf
og notaði óspart hrós til að fá
menn til að taka að sér störf sem
alla jafna þóttu lítt aðlaðandi.
Guðmundur Páll var kappsfull-
ur, hagsmunaglöggur og mikill
framkvæmdamaður. Hann vildi
láta hlutina ganga fljótt fyrir sig.
Það þurfti oft útsjónarsemi og
skjótar ákvarðanir þegar allt var
fullt af fiski, togari beið löndunar
og útskipun stóð jafnvel yfir á
sama tíma. Við þannig aðstæður,
þegar atið var mest, naut frændi
okkar sín best. Aldrei skipti hann
skapi, þrátt fyrir allan erilinn og
hann lagði ekki í vana sinn að
hallmæla fólki. Hann aflaði sér
ekki óvina á lífsleiðinni. Hann var
vinsæll og vinmargur í hópi fisk-
vinnslumanna og honum voru fal-
in margvísleg trúnaðarstörf.
Guðmundur Páll var framsýnn
og fylgdist vel með framþróun og
nýrri tækni varðandi fiskvinnsl-
una. Íshúsfélag Bolungarvíkur
var í góðu sambandi við helstu
tækjaframleiðendur í fiskvinnslu
og var þar m.a. unnin þróunar-
vinna að sjálfvirkum niðurskurði
á fiski með notkun myndgreining-
ar.
Á sínum yngri árum vann Guð-
mundur Páll talsvert við akstur.
Hann var meðal allra fyrstu
manna sem keyrðu veginn um
Óshlíð, ef ekki sá fyrsti. Hann
sótti m.a. fiskúrgang inn í Hnífs-
dal og Súðavík en einnig var bíll-
inn oft notaður við fólksflutninga.
Hann eignaðist snemma fólksbíl
og hafði alla tíð mikinn áhuga á
bílum. Honum fannst ekki verra
að hafa hestöflin fleiri en færri.
Ekki er ólíklegt að bílaáhuginn
og ferðirnar á Ísafjörð hafi leitt
þau Stínu Mass saman, eins og
Gummi nefndi eiginkonu sína til
60 ára alla tíð. Ekki fór fram hjá
neinum sem kynntust Gumma og
Stínu hve væntumþykjan var
mikil á milli þeirra. Þau höfðu un-
un af að ferðast, fóru víða um
heiminn og voru vinsæl í hópi
samferðafólksins.
Þegar aldurinn færðist yfir og
þau fluttu á sjúkrahúsið í Bolung-
arvík máttu þau ekki hvort af
öðru sjá og í bókstaflegri merk-
ingu má segja að Guðmundur
Páll hafi stutt eiginkonu sína
hvert fótmál síðustu misserin.
Á æskuárunum unnum við
bræðurnir um skeið í frystihús-
inu hjá Guðmundi Páli. Síðar á
lífsleiðinni urðum við nánir sam-
starfsmenn. Við nutum alla tíð
vináttu Guðmundar Páls, sem
aldrei bar skugga á og var okkur
mikilvæg.
Að leiðarlokum færum við
Stínu, frændsystkinum okkar og
fjölskyldum þeirra einlægar
samúðarkveðjur.
Einar og Elías
Jónatanssynir.
Við fráfall Guðmundar Páls
frænda míns renna bjartar og
ljúfar minningar í gegnum hug-
ann.
Glaðlegur hleypur hann frekar
en gengur eftir Hafnargötunni.
Myndarlegur maður, hárið með
sterkum sveip greitt upp. Hann
er í jakka, vinnubuxum og stíg-
vélum. Sæl vert þú, vina mín,
segir hann brosandi og brosið
nær alla leið til augnanna. Þannig
heilsaði föðurbróðir minn mér
alla tíð. Á hátindi starfsferilsins
þegar hann var í erilsömu starfi
verkstjóra á stærsta vinnustað
bæjarins og gaf sig að mér. Líka
þegar ég kom við hjá þeim hjón-
um í gegnum árin í heimsóknum
mínum til Bolungarvíkur. Einnig
í sumar sem leið þegar ég og
dótturdóttir mín heilsuðum upp á
hann og Stínu á sjúkrahúsinu í
Bolungarvík.
Hádegishlé í barnaskólanum.
Við Elísabet hlaupum út Völ-
usteinsstrætið, inn í kjallarann á
Völusteinsstræti 18, þar sem
aldrei var læst. Á svipuðum tíma
koma synirnir fjórir og Guð-
mundur Páll. Rjúkandi ilmur úr
eldhúsinu og hressilegt borðhald
á erilsömu heimili. Allir voru vel-
komnir. Þeir feimnu urðu
ófeimnir í frjálslegu andrúms-
loftinu. Það var matast í hvelli,
lítillega hjálpað til við frágang í
eldhúsinu, en inni í stofu settust
Stína og Gummi og tóku í spil.
Náðu smá-spjalli og notalegri
stund í önnum dagsins. Voru fé-
lagar og vinir.
Við frændsystkinin áttum því
láni að fagna að eiga stóra og
samhenta fjölskyldu að. Þegar
foreldrar einhverra okkar fóru af
bæ var okkur komið fyrir á öðr-
um heimilum um stund. Eftirsótt
var að vera þar sem vinir og jafn-
aldrar voru fyrir. Það var því oft
og tíðum sem ég dvaldi á heimili
Gumma og Stínu, en við Elísabet
vorum jafn gamlar og góðar vin-
konur. Þetta voru ánægjustund-
ir. Hvorug okkar átti systur en
báðar fjóra bræður. Hygg ég að
við höfum báðar notið þess að
vera í slíku systralagi og ein-
hvern veginn var maður alveg
viss um að Stínu og Gumma fynd-
ist það líka.
Þótt Guðmundur Páll gegndi
krefjandi starfi og vinnudagarnir
væru oft langir tók hann þátt í
ýmsum félagsstörfum. Hann var
einn af stofnendum Lionsklúbbs
Bolungarvíkur, meðlimur í
Oddfellow-reglunni og skátafor-
ingi Gagnherja um árabil.
Gummi naut mikillar gæfu í
einkalífi. Stína, Kristín Marsel-
líusdóttir frá Ísafirði, og Gummi
studdu hvort annað og stóðu sam-
an alla tíð. Heimilið var annasamt
og gestkvæmt. Þar áttum við
margar gleðistundir. Heima fyrir
var Stína verkstjórinn og á henni
lenti einkum vinna hins veitula
gestgjafa. Halla móðir okkar og
Stína studdu ötullega hvor aðra
þegar mikið stóð til og ávallt var
hjálpin boðin fram, ekki þurfti um
hana að biðja. En dýrmætastir
eru þeirra fjölmörgu mannvæn-
legu afkomendur.
Það er mikið lán að kynnast
góðu fólki á lífsleiðinni. Við systk-
inin og fjölskyldur okkar, faðir
okkar og Sigrún þökkum fyrir
velvild og gefandi samfylgd.
Stínu, frændsystkinum okkar
og fjölskyldum þeirra sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning góðs
frænda, Guðmundar Páls.
Ester Jónatansdóttir.
Guðmundur Páll föðurbróðir
okkar verður borinn til grafar frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag.
Gummi frændi fæddist og ólst
upp, og átti heima allt sitt lífs-
hlaup í víkinni fögru. Hann var
gæfu-, vinnu- og friðsamur mað-
ur. Starfsævi hans var í hrað-
frystihúsinu þar sem hann var
framkvæmdastjóri. Margt fólk
sem vann hjá honum í styttri eða
lengri tíma, minnist hans með
hlýju, honum var einkar lagið að
eiga jákvæð og góð samskipti við
starfsfólk sitt. Við sem tengd-
umst honum fjölskylduböndum
minnumst hans sem einstaklega
barngóðs manns en sá eiginleiki
nýttist honum vel þar sem hann
var alla ævi umvafinn stórri fjöl-
skyldu. Það var líf og fjör á Völu-
steinsstrætinu á sjöunda og átt-
unda áratugnum, börnin áttu
hverfið. Á stóru og myndarlegu
heimili Gumma og Stínu, var
ávallt afslappað og notalegt and-
rúmsloft og þau hjónin samtaka í
verkum sínum, oftast voru þau
glettin og þeim leið vel saman.
Stína Massa sem upphaflega er
Ísfirðingur, sagði eitt sinn með
glampa í augum. „Hann Guð-
mundur Páll, frændi ykkar, plat-
aði mig hingað út í vík með fag-
urgala.“ Þá sagði Gummi: „Þetta
er svakalegt, Stína mín, get ég
ekki fært þér kaffibolla í staðinn.“
Hjónaband þeirra entist í 60 ár,
börnin urðu 5, barnabörn og
barnabarnabörnin skipta tugum.
Við systkinin á Völusteinsstræti
16 vorum miklir leikfélagar
frændsystkina okkar á nr 18, þar
gengum við inn og út eins og
heima hjá okkur. Við eigum
margar góðar minningar frá
bernskuárunum. Foreldrar okk-
ar syrgja góðan vin og nágranna.
Faðir okkar er aðeins einu og
hálfu ári yngri en Gummi, þeir
bræður höfðu samskipti nánast
daglega allt sitt líf. Ásgeir Þór
heitinn bróðir okkar sótti mikið
yfir til Gumma og Stínu og fannst
gott að vera hjá þeim, og honum
þótti vænt um þau. Fyrir það og
svo ótalmargt annað þökkum við
nú á kveðjustund. Innilegar sam-
úðarkveðjur, elsku Stína og fjöl-
skylda.
Margrét, Einar Þór
og Kristján.
Þegar Guðmundur Páll,
skírður eftir heiðurshjónum af
Brekkunni úr Hnífsdal, Guðrúnu
og Páli, kveður hið jarðneska líf,
viljum við bræðurnir þakka föð-
urbróður okkar hlýhug og vin-
áttu. Guðmundur Páll var alltaf
geðgóður og skemmtilegur, vina-
margur og duglegur. Hvernig má
annað vera en að maður búinn
slíkum kostum, stöðugt á hlaup-
um að bjarga málum, hafi notið
jafn verðskuldaðra vinsælda og
Gummi Páll?
Við vottum Kristínu Marzel-
líusdóttur, börnum og aðstand-
endum samúð okkar.
Guðmundur Páll
Einarsson